Φλώροι Εικαστικοί: ΓΛΥΚΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ, Performance "Fractal Tango Waltz"

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

ΓΛΥΚΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ, Performance "Fractal Tango Waltz"

Γλύκα Διονυσοπούλου, Fractal Tango Waltz, Φλώρινα, 2016, φωτογραφία του Γρηγόρη Χατζηλάμπρου.

Συμμετοχή με την ομάδα των Εν Φλω στο project "με τα εντελώς απαραίτητα"

Δύο εικαστικές ομάδες, οι Εν Φλω και ο Ορίζοντας Γεγονότων σε μια κοινή πομπή, από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας. Κοινός τους παρανομαστής, η βαλίτσα. Μια βαλίτσα που θα περικλείει αυτό που είναι το πιο σημαντικό για τον καθένα. Η δική μου συμμετοχή κάπως διαφορετική. Μια βαλίτσα πικ-απ του 1970, ένα ready-made, έτοιμο να ταξιδέψει σε μια χορευτική performance του Μεσοπολέμου, που όμως διαδραματίζεται στο σήμερα. Τρεις διαφορετικοί χρόνοι, τρεις διαφορετικές επόχές, σε ένα πλαίσιο άπειρων διαφορετικών χωροχρόνων: των χρόνων που κουβαλούν οι θεατές, του χρόνου της μουσικής, της διάρκειας της εικαστικής performance, του χώρου και του χρόνου του σιδηροδρομικού σταθμού, του κτιρίου, της πομπής κλπ.. Η βαλίτσα μου ανοίγει και μαζί της αποκαλύπτονται τα ψευδαισθησιακά ανοίγματα και η συμβολική χρήση του αντικειμένου που κρύβει, την Μουσική, η οποία αποκτά αυτόματα μεγενθυμένη αξία, θυμίζοντας το έργο «Προσωπικές Αξίες» του σουρεαλιστή Magritte.

Ο θεατής πρέπει να παρασυρθεί από ένα ονειρικό συνεχές αντιμέτωπος με ένα εικαστικό παιχνίδι που δομείται πάνω σε παράδοξα, δημιουργώντας έναν χωροχρόνο ουτοπικό, αλλά ταυτόχρονα συγκεκριμένο, που στόχο έχει να τον αφυπνίσει και να τον προβληματίσει. Η δράση μας παραπλανά, δείχνοντας ταυτόχρονα τις αληθινές και τις ψεύτικες πλευρές του χρόνου. Με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί ενδιαφέρεται να μάθει και να διερευνήσει τις πρωταρχικές σχέσεις ύπαρξης του κόσμου, πραγματοποιείται μια performance, που συνθέτει την πραγματικότητα με τρόπο μαγικό και με μια χάρη που συναντά κανείς σε ζωγραφιές παιδιών, όπου όλα συμβολίζουν κάτι συγκεκριμένο και ταυτόχρονα πολλά πράγματα μαζί.

Όλοι εμείς, κάθετες φόρμες, νοητά ενωμένοι με οριζόντιες γραμμές, δημιουργούμε ευκλείδεια σχήματα στον χώρο, συνδεόμαστε με έναν ασυνήθιστο τρόπο κάτω από την καταλυτική επίδραση του φωτός, που έρχεται να υπονομεύσει ό,τι δεν γίνεται άμεσα φανερό με την πρώτη ματιά. Σαν ένα μεταφυσικό πέρασμα από το φως στην σκιά και από την σκιά στο φως, από τον έναν χωροχρόνο στον άλλον. Έτσι, μέσα από τον εμφατικά σκηνοθετημένο χώρο, που αν και παρουσιάζεται πλήρης, στην ουσία μορφοποιεί το κενό, αποκαλύπτεται η μαγική ατμόσφαιρα της φράκταλ γεωμετρίας, που επιβεβαιώνει το εύθραυστο των ευκλείδειων σχημάτων και ορίων ανάμεσα στο πραγματικό και το μη πραγματικό. Αυτόματα, όλοι βυθιζόμαστε σε έναν χώρο απροσδιόριστο, που μας επιτρέπει να επεκταθούμε στο άπειρο.

Η δική μας εμφάνιση είναι μια εξάρθρωση στη γενική εικόνα του συνόλου, που δεν υπηρετεί την ορθή οργάνωση του πραγματικού, αλλά λειτουργεί σαν ανατρεπτικός και ιδιόμορφα ψευδαισθησιακός παράγοντας, με άλλα λόγια γίνεται εργαλείο που δημιουργεί μια άλλη ψευδαίσθηση, την ψευδαίσθηση ενός άπειρου χώρου. Έτσι, αλλοιώνεται και ο χρόνος, καθώς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συμπλέκονται σε μια νεά χρονική στιγμή. Μια, όπως προαναφέραμε, σκηνοθετημένη performance, που μας μεταφέρει αλλού, μέσα από έναν χορό χωρίς όγκο και βάρος, όπου τα πάντα φαίνεται να έχουν ακινητοποιηθεί μέσα από την επιβολή του χρόνου και της μνήμης. Οι δύο πρωταγωνιστές γίνονται, λοιπόν, τα ετερόκλητα στοιχεία του συνόλου, που σπάζουν την ευκλείδεια γεωμετρία και μέσα από ένα χωροχρονικό μοντάζ, την μεταπλάθουν σε μορφοκλασματική, αφήνοντάς την ελεύθερη στο άπειρο του χωροχρόνου.

Το φωτογραφικό υλικό ανήκει στις ΟΛΓΑ ΜΟΝΑΧΟΥ και ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΟΥΛΙΑ.

Στην performance συμμετέχουν η ΓΛΥΚΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ και ο ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΙΜΠΑΣΗΣ από την Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας.