Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019

Συνέντευξη του Γιώργου Πανταζή στο Polismagazino




Τι είναι η ζωγραφική για εσάς; μια μορφή προσωπικής έκφρασης; ανάγκη για δημιουργία; επικοινωνία; ή κάτι άλλο;

Για εμένα η ζωγραφική είναι ένας τρόπος έρευνας, αναζήτησης και ζωής. Θεωρώ πως πρώτα απ’ όλα την ζωγραφική την ζεις. Η ζωγραφική πρέπει να γίνεται βίωμα για τον καλλιτέχνη ζώντας μέσα στην τέχνη του και μέσω των αναζητήσεων του αυτό να γίνεται βίωμα και επικοινωνία με τους άλλους. Το δυσκολότερο κομμάτι του ρόλου ενός καλλιτέχνη είναι να καταλάβει πως δεν δημιουργεί έργα για τον εαυτό του αλλά για τους άλλους.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

110 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Εκδήλωση του γυμνασίου Αμυνταίου που υποστηρίχθηκε από το 3ικαστικό 3ργαστήριο Σ.Κ.Τ Φλώρινας Π.Δ.Μ







Πραγματοποιήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2019, στο πνευματικό Κέντρο Αμυνταίου, η Βραδιά Ποίησης και Μουσικής για τα 110 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Γιάννη Ρίτσου.

Η εκδήλωση, η οποία συνδιοργανώθηκε από το Γυμνάσιο Αμυνταίου και το Ωδείο Φλώρινας -Παράρτημα Αμυνταίου, περιείχε παρουσίαση βίντεο από την μελοποιημένη συλλογή του μεγάλου ποιητή «Καπνισμένο Τσουκάλι», απαγγελία ποιημάτων του από μαθητές του Γυμνασίου Αμυνταίου, τον ιατρό –ποιητή Ρηγίνο Μέσιο και την φιλόλογο-συγγραφέα Πηνελόπη Βασιλειάδου, καθώς και μελοποιημένη μουσική του, από τους καθηγητές του ως άνω Ωδείου.

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

ΟΡΕΙΒΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

ΟΡΕΙΒΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Εμείς μια ομάδα αποτελούμενη από μία μουσικοσυνθέτρια, δύο εικαστικούς, δύο ποιητές και παιδιά Δημοτικών Σχολείων και Γυμνασίου, εφοδιασμένοι και εφοδιασμένες με χαρτιά, χρώματα, ποιητικές πένες, νότες μουσικές, σκέψεις και όραμα.
Συνεργαστήκαμε, συνταξιδεύσαμε μαζί με τους: Παναγιώτη Κοτρωνάρο και Νίκο Τόδουλο (ορειβάτες, αναρριχητές), για τη δημιουργία και υλοποίηση του project: ‘’Puzzle για την Ειρήνη’’.
Πρώτο μας ταξίδι στις Άνδεις, στην ψηλότερη κορφή του κόσμου. Η Aconcagua (6962μ. υψόμετρο), το όνομα της οποίας σημαίνει ‘’πέτρινος φρουρός’’ βρίσκεται στην Λατινική Αμερική στα σύνορα των χωρών Αργεντινής και Χιλής και η ανάβαση στην ψηλότερη της κορυφή τραβάει τα βλέμματα ορειβατών από όλο τον κόσμο καθώς αποτελεί μέρος του Secven Summits world tour, που περιλαμβάνει τις ψηλότερες κορυφές των ηπείρων της γης.
Σε αυτό το ‘’ταξίδι’’ η εικαστική γλώσσα εκφράστηκε από άτομα των οποίων η καθημερινότητα διαφέρει. Αυτό που τους συνδέει είναι η ενασχόληση τους με κάποια μορφή τέχνης.
Το ερώτημα που προέκυψε από αυτή τη διαδικασία, είναι το κατά πόσο η ορειβασία, η αναρρίχηση, εντάσσονται στη χώρο της εικαστικής φόρμας.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Πηνελόπη Γαίτη: «Moving Dialogues + art στην Αθήνα»


  



Ο χρόνος, ένα μεγάλο αίνιγμα, που κρύβει εντός του τα ερωτήματα της ύπαρξης, της αρχής και του τέλους. Μια πάλη ζωής και θανάτου, μια πάλη ορατού και αόρατου, μια αρχέγονη ροή που συνδέεται με την κίνηση, τη μεταβολή, τη μετάπλαση και τη μετουσίωση  της ανθρώπινης ζωής.  Ο χρόνος δονείται από την κίνηση, μα και η τέχνη το ίδιο είναι, γιατί μέσα στο κάθε έργο το φως, η φόρμα, το χρώμα, η γραμμή έχουν ενσωματώσει την κίνηση δημιουργώντας ροές αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον και τους ανθρώπους. 

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι των νέων επαναλαμβανόμενων εποχών.




Της Χριστίνας Κοντούλη








…Κι έβλεπα τον κόσμο να πεθαίνει στα πεζοδρόμια, διάβαζα για συλλήψεις που ο νους μου δε μπορούσε να συλλάβει, κυνηγητά, σε ένα τόπο που διατυμπάνιζαν καθημερινά την ελευθερία του. Μια αιματοβαμμένη ελευθερία, μια ελευθερία που θα έπρεπε να θυμάται να κρατά σφιχτά, μα ήξερε μονάχα να την κοιμίζει…

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος(;) Της Χριστίνας Κοντούλη











Στον Δημήτρη

Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: αυτοί που είναι εύκολο να είσαι μαζί τους, αλλά εξίσου εύκολο να είσαι χωρίς αυτούς και αυτοί που είναι δύσκολο να είσαι μαζί τους, αλλά αδύνατο να ζήσεις χωρίς αυτούς.
— Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019




Aids Εξομολογήσεις

Η 1η Δεκεμβρίου έχει θεσπιστεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Για την φετινή χρονιά, θα θέλαμε να ξεφύγουμε από την καθιερωμένη ενημέρωση για το τι είναι ο ιός, πως μεταδίδεται, ποια τα μέτρα προφύλαξης και να σταθούμε κυρίως  στα συναισθήματα αυτών των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί και νοσούν από τον ιό HIV και στο  πώς βλέπουν τη ζωή μετά από τόσες αλλαγές στην καθημερινότητα τους.
Σήμερα δυστυχώς στην κοινωνία που ζούμε, οι ρυθμοί ζωής αποξενώνουν τον άνθρωπο και τα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού γίνονται εντονότερα, με αποτέλεσμα οι οροθετικοί να ζουν στιγματισμένοι, πολλές φορές απομονωμένοι, παρά το γεγονός ότι η αντιρετροϊκή  θεραπεία συνεχώς εξελίσσεται και μιλάμε πλέον  για  μία  χρόνια και όχι όπως παλαιότερα, θανατηφόρο νόσο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης είναι η ευαισθητοποίηση, η σωστή ενημέρωση και η λήψη μέτρων προφύλαξης, σεβόμενοι πάντα και προασπιζόμενοι τα ανθρώπινα δικαιώματα, συνδράμουμε στον αγώνα για την ορθή και έγκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος.
Στα πλαίσια λοιπόν της ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης του κόσμου ο Μορφωτικός Σύλλογος «Μέγας Αλέξανδρος» του Παπαγιάννη Φλώρινας σε συνεργασία με μέλη των Φλώρων Εικαστικών παρουσιάζει το θεατρικό δρώμενο με θέμα «AIDS-ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ»  την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019 και ώρα 6:30μ.μ. στον χώρο της Κοινότητας του Χωριού Παπαγιάννης (κεντρική πλατεία).
Συμμετέχουν: Βαγγέλης Τζημόπουλος, Γιώργος Δελιόπουλος, Γλύκα Διονυσοπούλου, Μιχαήλ Μπιμπάσης. 

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2019

Άννα Καμπουρίδου - Το Θείο Σόλο του Τραγιού στο Ουλαλούμ

Άννα Καμπουρίδου, Το Θείο Σόλο του Τραγιού στο Ουλαλούμ, μελάνι σε καμβά, 8cm x 6cm



Ευρύνοντες τα όρια της τέχνης μέχρι σχεδόν του απρόσιτου, δεν έκτειναν  - μπορεί να πεί μολαταύτα κανείς – την ορθόδοξη αισθητική των πραγμάτων, παρά ανατρέψαντάς την, ξεκίνησαν απ’ την πρώτη ουσία της, απ’ αυτή την καταβολή του αιστήματος. Θάλεγε κανείς, παραμόρφωσαν την παραδεγμένη «ηθική» της , κάμαντας την υπόσταση: έκφραση, και την ουσία: μορφή.

Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά, κι από τα δάσα!

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

Πηνελόπη Γαίτη: The scape of thought in Art: Συναθροίσεις θεάσεων τέχνης...στην ΤΙΜΕ ΟF ART GALLERY στην Αθήνα (6-8/10/2019)



     Το βλέπειν της ψυχής...μπροστά σε ένα ανθρώπινο τοπίο από πάθη και λάθη που ζυμώθηκαν μέσα στο χρόνο ...η διαίσθηση πως η λύτρωση βγαίνει μόνο μέσα από την τέχνη ....η αναγκαιότητα ύπαρξης ενδοδραματικής όρασης που χαρίζει στον άνθρωπο τη δυνατότητα του οράν, τη δυνατότητα να θεάται τον εαυτό του, αλλά και να γίνεται ο ίδιος υποκείμενο θέασης αναστοχαζόμενος το παρελθόν ως ένα πρόσωπο πάσχων που λαλεί τη διαφορετικότητα του, τις εμμονές και τις αμφισημίες της ψυχής του γιατί:

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Η μεταβατική περίοδος μιας κοινωνίας και η διαφοροποίηση των συλλογικών πρακτικών στην τέχνη, μια κοινωνιολογική προσέγγιση







Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν καταγραφεί θεμελιώδεις αλλαγές στην κοινωνική σφαίρα, υπό την επίδραση των τεχνολογιών της πληροφορίας, την κατάργηση την άρνηση του ορθολογισμού, εν τούτοις σημειώνεται μια μετάβαση από τη νεωτερική περίοδο, σε μια διαφορετική συνθήκη. Ορισμένοι από μελετητές, μεταξύ των οποίων : οι Foucault (1972, 1973a, 1973b, 1979), Derrida (1976, 1978), Baudrillard (1994), Rotry (1989), Lyotard (1979) και Jameson (1983) επισημαίνουν τις ριζοσπαστικές, σύμφωνα με τα κριτήρια τους, αλλαγές και επικαλούνται με τον όρο‘’μετανεωτερικότητα’’ την περιγραφή μιας νέας περιόδου, που έπεται και αναχαιτίζει την προηγούμενη. Ο Giddens υποστηρίζει πως οι συνεχείς αλλαγές και το αντίκτυπο στο κοινωνικό μετασχηματισμό είναι οι φορείς της μετάβασης αυτής.1

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2019

"Αγία Φωτεινή": Η Συνάντηση του αρχαίου κόσμου με τον χριστιανικό. Αγάπη Μαντζιώρη






Η πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη αποτελεί πανανθρώπινη και διαχρονική ανάγκη. Ανεξαρτήτως αν μια θρησκεία είναι πολυθεϊστική ή μονοθεϊστική, του χαρακτήρα και των αρχών που την διέπουν, αποτελεί δημιούργημα των ανθρώπων. Οι φαινομενικά αδύναμοι άνθρωποι κάποτε, στηριζόμενοι στην παρουσία κάποιας ύπαρξης, σε ιστορικές μαρτυρίες, αλλά και σε στοιχεία μυθοπλασίας, έπλασαν την λατρεία στους Θεούς τους, προσδοκώντας από αυτούς. Προσδοκία για στήριξη σε στιγμές αδυναμίας, αλλά και για κάλυψη συναισθηματικών, υπαρξιακών και οντολογικών κενών. Ελπίδα για την προοπτική μεταθανάτιας ζωής. Προϋπόθεση για την θετική έκβαση αυτής της μετάβασης άλλοτε η καλοσύνη και άλλοτε η αυτοπραγμάτωση. Φυσικά η δημιουργία μιας θρησκείας μπορεί να ερμηνευτεί και ως προσπάθεια κάποιων για χειραγώγηση του πλήθους. Ο φόβος, οι ενοχές, η εξάρτηση και η αίσθηση του εκ φύσεως ελλιπούς, λειτουργούν ανασταλτικά στην ολοκλήρωση του ατόμου, για την οποία ίσως το κυριότερο προαπαιτούμενο είναι ο αναστοχασμός  και η τόλμη.

Κράτος, υπακοή, οικογένεια


Της Χριστίνας Κοντούλη






Οι γονείς….

-Όχι δεν έκαψα τις πατάτες, κλείσε το παράθυρο καλύτερα, απ’ έξω έρχεται αυτή η μυρωδιά, μυρίζει η χούντα….  Έχεις συνηθίσει, γι’ αυτό δεν τη γνώρισες με την πρώτη, πάντα μας τριγύριζε κάπως. Κλείστο το κωλοπαράθυρο, κοιμούνται τα παιδιά… θα τη συνηθίσουν κι εκείνα! Τότε να δεις που θα ‘ρθουν εναντίον μας, όχι γιατί τ’ αφήσαμε να ζήσουν στη βρωμιά, όχι γιατί τα μεγαλώσαμε μέσα στα σκουπίδια, θα έρθουν εναντίον μας γιατί μας μυρίζει άσχημα, και μόνη μυρωδιά της άνοιξης στα μάτια τους θα είναι αυτή η μπόχα. Κλείσε σε παρακαλώ το παράθυρο, κλείσ’ το μέχρι να προλάβω να τους πω, μέχρι να προλάβουν να μάθουν, έστω μέχρι να φανταστούν το άρωμα της ελεύθερης ύπαρξης κι ύστερα άνοιξέ το να μάθουν κι εκείνα πως μυρίζει το σκυμμένο κεφάλι.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019

3η Προκήρυξη της Εμβληματικής Δράσης του ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ. «Επιστήμη και Κοινωνία» με τίτλο «Κόμβοι Έρευνας, Καινοτομίας & Διάχυσης»


 

 

Δευτέρα, 14 Οκτωβρίου 2019
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

23 Οκτωβρίου 2019
η ημερομηνία έναρξης υποβολών μέσω της Διαδικτυακής Πύλης του ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ.
https://hfri.grnet.gr/

Ανακοινώθηκε σήμερα, Δευτέρα 14 Οκτωβρίου η 3η Προκήρυξη της Εμβληματικής Δράσης του ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ. «Επιστήμη και Κοινωνία» με τίτλο «Κόμβοι Έρευνας, Καινοτομίας & Διάχυσης» (http://www.elidek.gr/call/3i-prokiryxi-tis-drasis-epistimi-kai-koinonia-me-titlo-komvoi-ereynas-kainotomias-amp-diachysis/).

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

"Το Κοντινό Υπερπέραν" Συμμετοχή στις Νυχτες Τέχνης 2019 του φεστιβάλ Δημητρίων Θεσσαλονίκης


ΝΥΧΤΑ ΤΕΧΝΗΣ 2019
Συμμετέχουμε με την έκθεση:
Το Κοντινό Υπερπέραν
Χάρης Κοντοσφύρης_Γιώργος Πανταζής
 Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2019, 12.00  22.30
Διοργάνωση: Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης και Φεστιβάλ Δημητρίων
ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ | Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη
t. +30 2310 240416, e-mail: lolanikolaouartgallery@gmail.com
http://lolanikolaougallery.blogspot.gr

Το Κοντινό Υπερπέραν
Χάρης Κοντοσφύρης_Γιώργος Πανταζής

Αν παρατηρήσουμε τον δρόμο, οι θόρυβοι φτάνουν εξασθενημένοι, οι κινήσεις του
μοιάζουν φαντάσματα και ο ίδιος ο δρόμος, εξαιτίας του τζαμιού που είναι
διαφανές μεν αλλά σκληρό και άκαμπτο, μοιάζει μ’ ένα ον απομονωμένο που
πάλλει κάπου στο «υπερπέραν», αναφέρει ο Καντίνσκι στο βιβλίο του Σημείο-
Γραμμή-Επίπεδο.

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Πηνελόπη Γαίτη:«Μισοκρυμμένη φθινοπωρινή μνήμη-2019»


   

 Οι πρώτες σταγόνες βροχής σκάνε με ορμή στο παράθυρο σαν ρώγες σταφυλιού...ανακλήσεις μνήμης σαν θραύσματα από ρώγες σταφυλιού. Ζει ο Πενθέας ή δε ζει; Η Αγαύη ποιον θρηνεί ή δε θρηνεί. Χώρος δράσης; Μέσα σε ένα Χ δωμάτιο που λειτουργεί ως χώρος συνδυαστικών εμπειριών  και συμβάντων. Η μνήμη ξαναζεί μαζί με το χρόνο και τα σημεία του δημιουργώντας συνταυτίσεις και χροιές χρωμάτων...μέσα σε ένα ντουλάπι μιας αστικής κάμαρας ...

Πηνελόπη Γαίτη: «Φθινοπωρινή σονάτα στην τέχνη»


  
  oooooooooooooo     



    Φθινόπωρο: η εποχή της πρώτης βροχής που τη ρουφάει με λαχτάρα το φρυγμένο από την κάψα του καλοκαιριού χώμα. Είναι που πέρασε το καλοκαίρι με το θόρυβο, την αχλή και τις φωνές των παραθεριστών στην παραλία. Είναι ίσως εκείνη η μικρή απροσδιόριστη μελαγχολία της αλλαγής και της ματαίωσης που δεν έχει πρόσωπο, λόγο κι αφορμές. Μοιάζει με τον καιρό που κομίζει: απροσδιόριστο, απρόβλεπτο, γλυκόπικρο, νοσταλγικό, φωτεινό, απόμακρο, μεταβατικό...

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019

Η τέχνη ως σκεπτόμενο σώμα





Η τέχνη ως σκεπτόμενο σώμα

Της Γλύκας Διονυσοπούλου
Εικαστικός – Υποψήφια Δρ. Ιστορίας της Τέχνης

Τι συμβαίνει όταν η τέχνη γίνεται «ζωντανή»; Όταν παύει η στατική σχέση με τον θεατή και μετατρέπεται σε άμεση και διαδραστική τέχνη με το κοινό; Πως αντιλαμβάνεται ο θεατής την αμεσότητα της επικοινωνίας και την ζωντανή εμπειρία που προσφέρει μια αντίστοιχα «ζωντανή» τέχνη; Πως μπορεί να ορίσει τόσο ο καλλιτέχνης, όσο και το καλλιτεχνικό κοινό μια τέχνη πολυδιάστατη όπως αυτή της performance;

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

ΠολυΧρόνης Καραχάλιος - Πτυχιακή εργασία

ΠολυΧρόνης Καραχάλιος
ΑΜ: 815
Ακαδημαϊκό έτος: 2018-2019
Ι΄ χειμερινό εξάμηνο



«ΝΙΨΟΝ ΟΨΙΝ»

Με αφορμή την πτυχιακή μου εργασία ως φοιτητής του Τ.Ε.Ε.Τ. της Σχολής Καλών Τεχνών
του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
Επιβλέποντες καθηγητές: κ.κ. Γιάννης Ζιώγας, Θωμάς Ζωγράφος, Νίκος Διονυσόπουλος
Φλώρινα, Ιούνιος 2019


Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Εγκαίνια έκθεσης ΣΚΕΤΒΕ στο Μουσείο Τεχνών Κοζάνης




Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία στο Μουσείο Τεχνών Κοζάνης τα εγκαίνια της ομαδικής έκθεσης του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος ΣΚΕΤΒΕ. Η έκθεση οργανώθηκε με αφορμή την ολοκλήρωση του 5ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης 2019 που είχε θέμα ¨Ο ΕΡΩΤΑΣ¨ ο μικρός κι ο μέγας. Στα εγκαίνια πραγματοποιήθηκε μουσικοποιητικό δρώμενο σε απαγγελία ανέκδοτης ποίησης του Γιώργου Δελιόπουλου συνοδευόμενο από αργεντίνικο tango με τους Μιχαήλ Μπιμπάση και Γλύκα Διονυσοπούλου (Φλώροι Εικαστικοί).  

Στην έκθεση συμμετέχουν 47 καλλιτέχνες με έργα ζωγραφικής - χαρακτικής - γλυπτικής - ψηφιδωτού - VIDEO ART,  που είναι οι:

Voukalis Hanne, Kanji Rathindranath, Kllogjeri Fotis, Luigi Caroline, Αδαμαντίδης Γιάννης, Αναγνώστου Ανδρέας, Αναστασιάδου Όλγα, Αρφανάκη Θεώνη, Βυζοβίτου Ευφροσύνη, Γαληνού Γεωργία, Δαρβάδου Βασιλεία (Βάλια), Δελερή Βασιλική, Ζαχαριάδης Σώτος, Καραβίδα Γεσθημανή, Καραγιάννoς Δημήτρη, Καρώνης Θάνος, Κομπατσιάρη Μαρία, Κυριαζοπούλου Βικτωρία, Κυριαζοπούλου Μαίρη, Λιαλιαμπίδου Καίτη, Μαδεμλή Μάγδα, Μήχου Χριστίνα, Μιχαηλίδης Παύλος, Μιχαηλίδου Δέσποινα, Μονογυιος Ιωάννης, Μπεντίλας Νίκος, Μπιτζάνη Μαριλένα, Μποζίνη - Κεχαγιά Αμαλία, Μπουκουβάλα Ελευθερία, Μυρωνίδης Θωμάς, Παλιάν Κωνσταντίνος, Παπαδοπούλου Μαρία του Δημητρίου, Παπαδοπούλου Μαρία του Θωμά, Πατινιώτη Μαριάννα, Περδίκη Σοφία, Πετρόπουλος Δημήτρης, Πίτσιος Ιωάννης, Σύρου Μπέσσυ, Τάσιος Χρήστος, Τενεκετζής Δημήτρης, Τρούλη Γεωργία, Τσιρίκα Αθηνά, Φαρμακά Ηρώ, Φορίδης Χριστόφορος, Χαμιδιελή Φωτεινή, Χατζίδης Αθανάσιος, Χριστοδουλίδης Χάρης.

Επιμέλεια έκθεσης: Γλύκα Διονυσοπούλου – Εικαστικός, Υποψήφια Δρ. Ιστορίας της Τέχνης.

Ρεπορτάζ και φωτογραφικό υλικό μπορείτε να δείτε στην παρακάτω σελίδα της εφημερίδας Πρωινού Λόγου εδώ και στο kozan.gr εδώ































Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2019

Φθηνά παραμύθια για την ελίτ, ζωές με το μέτρο. Της Χριστίνας Κοντούλη


Για τον Παύλο












Φθηνά παραμύθια για την ελίτ, ζωές με το μέτρο.


Της Χριστίνας Κοντούλη




Οι καμπάνες των τηλεοράσεων σήμαναν τον εσπερινό. Στα μέσα μαζικής δικτύωσης έπεσε το σύνθημα για το βράδυ κι αφού επαναλάβαμε το διάβασμα των ιερών άρθρων και ξέραμε τα λόγια καλά αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για τη λιτανεία. Υπέρ αναπαύσεως των ψυχών, ούρλιαξε το κράτος κι εμείς φωνάξαμε πίσω του ψιθυριστά, καμία ανάπαυση των καταδικασμένων. Ντυθήκαμε με μαύρα ρούχα, όχι τόσο από πένθος όσο από φόβο μήπως στο δρόμο αναγνώριζε κανείς το μέσα μας, τους λόγους που μας οδηγούσαν απόψε στο προσκύνημα, τους λόγους που θα ανάβαμε τσιγάρο με το άγριο φως κι άλλοι για να διατηρήσουμε την ηρεμία μας μες στο σκοτάδι. Υπήρχαν δυο ειδών φώτα, ήταν τα φώτα που ελπίζαμε να ανάψουν στη σκέψη και να δούμε τον φόβο, να τον παρατηρήσουμε, να μυρίσουμε τη μυρωδιά του, να νιώσουμε το χνώτο του του δίπλα μας κι έπειτα αρπάζοντας τoν από τις τρίχες να καλπάσουμε πάνω του καταδικάζοντάς τον σε υποταγή για να γλυτώσουμε τη δική μας. Ύστερα ήταν τα φώτα των δρόμων, τεχνητά, άκομψα λουστραρισμένα λαμπιόνια, έρχονταν πλάι με τα φώτα των πλαστικών στρατιωτών που κράδαιναν μικρά ρόπαλα που τους χάρισε η μητερούλα κι ούρλιαζαν σαν σειρήνες ασθενοφόρων χτυπώντας για σένα, για μένα, για όλους, εμένα, εσένα κι όλους μας. Εμείς κρυβόμασταν από νωρίς στα σκοτάδια, μονάχα στο σκοτάδι άλλωστε έβλεπες το δυνατότερο φως. Εκείνοι φοβόταν το σκοτάδι, τσίριζαν, φώναζαν, έκλαιγαν κι απειλούσαν όταν νύχτωνε Αργότερα ψέκαζαν τις πόλεις τα βράδια με ιλουστρασιόν δακρυγόνα και στόλιζαν τις βαρύγδουπες στολές τους με χαμόγελα νέον για μας, για να τους βλέπουμε καλύτερα, να τους αναγνωρίζουμε καλύτερα, να υποτάξουν εκείνοι τα θηρία, τους φόβους που εμείς δεν προλάβαμε.

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019

Umanum







Prompted by the devastating, ongoing situation in the Amazon rainforest, three artists collaborate on a video performance to raise awareness.

Visual artist Thodoris Mavridis, Piano Alexandros Iossifidis, Flute Christos Koutsidis, Video Yannis Galiatsos

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

Ναυτικό ημερολόγιο - Στην Ατάρ οι θεοί προσκυνούν τις κόκκινες κάλτσες Της Χριστίνας Κοντούλη














Έμοιαζε σαν να προσεύχεστε με τα χέρια της καθώς λικνίζονταν στην μυστηριακή συχνότητα. Τα χέρια της πήγαιναν κι έρχονταν με την μορφή κόκκινων εξωτικών πουλιών, γυρνούσαν γύρω από το πρόσωπό μου, δεν ήμουν σίγουρος, ίσως και να γυρνούσα γύρω της εγώ..

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Εικαστική παρεμβαση στο Καπνοχώρι Κοζανης στην γιορτή της πατάτας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ






Είναι το πλέον ολοκληρωμένο έργο τέχνης εκείνο το οποίο  διεγείρει  και τις πέντε αισθήσεις;
Θέτoντας αυτό το ερώτημα οι εικαστικοί Ελένη Δινοπούλου και Ελένη Κεσίσογλου,  προβαίνουν  στην παρουσίαση αυτού του δρώμενου, στις 31/08/2019 (ημέρα γιορτής της πατάτας), στην Κεντρική Πλατείου Καπνοχωρίου Κοζάνης   προσπαθώντας μέσω της  διαφορετικής προσέγγισης και ανάλυσης του θέματος  να  απαντήσουν  στο ερώτημα, θεωρώντας πως ένα γεώμηλο πληρεί τις προϋποθέσεις , για να μπορεί να χαρακτηριστεί ως ''Το πλέον Ολοκληρωμένο Έργο Τέχνης''.
Παρεισφρέοντας ακριβώς την ημέρα της γιορτής της πατάτας, στο χώρο της εκδήλωσης με την εικαστική τους πρόταση, καλούν τους επισκέπτες να ''ταξιδέψουν'' μαζί τους σε νέες ερμηνείες που μπορούμε να δώσουμε, σε κάτι που θεωρούμε ως δεδομένο και συγκεκριμένης χρήσης.
Η  Ελένη Δινοπούλου  επανεξετάζοντας το οικείο και ρίχνοντας μια μεταμορφωτική ματιά στα ταπεινά και απλά πράγματα θεωρεί ότι έρχονται στην επιφάνεια μνήμες, εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, υφές. Αναμνήσεις και εμπειρίες που η οικειότητα και τα προβλήματα, μας ωθούν να παραβλέπουμε.  .
Μια  προσπάθεια να εντοπίσουμε το καλό  και το όμορφο κάτω από τα στρώματα της συνήθειας και της ρουτίνας.
Η  Ελένη Κεσίσογλου  ταξιδεύει στον χρόνο  και μεταφέρεται σε έναν  κατεστραμμένο μελλοντικό κόσμο,  στον οποίο διασώζεται ένα αποξηραμένο υγιές κύτταρο, που μεταφέρει πληροφορίες  και μηνύματα  στους  επερχόμενους.  Παράλληλα,  μετουσιώνει ένα βασικό  προϊόν  της διατροφικής μας  συνήθειας σε  γλυπτικές  μινιατούρες,  ως  εικαστική απόδοση ποιητικού λόγου,  σε μια προσπάθεια να αναδείξει  τη δύναμη  της τέχνης,  στο να μπορούμε να ερμηνεύουμε  την  καθημερινότητά μας με πλέον διευρυμένη  αντίληψη  και να ‘’βλέπουμε’’ πέρα από τα όρια που μας επιβάλλουν. 

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2019

«Η ΟΡΑΣΗ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΞΑΝΑ»Συνέκθεση σε σώμα έργων των Αντωνόπουλου Γιάννη, Ασημακοπούλου Πάρη και Μέργε Άγγελου στην BALKAN ART GALLERY της Ξάνθης.

Γιάννης Αντωνόπουλος



Συνέκθεση σε σώμα έργων των Αντωνόπουλου Γιάννη, Ασημακοπούλου Πάρη και  Μέργε Άγγελου. Τρεις νέοι καλλιτέχνες εκφράζουν ζωγραφικά με τον πιο ιδιωματικό και αναλογικό τρόπο τη διαδικασία που βλέπουμε την ανθρώπινη μορφή.
Ναυτικό ημερολόγιο – Τα δαχτυλίδια του βαφτιστή κι ο αβάφτιστος που κράτησε το όνομά του.

Της Χριστίνας Κοντούλη




-Οι όμορφοι άνθρωποι είναι όμορφοι όπως και να ‘χει, δεν χρειάζονται στολίδια. Το μεγαλύτερο στολίδι σ’ ένα σώμα  ή ένα πρόσωπο είναι ο χαρακτήρας. Ναι τα σώματα είναι όμορφα, ναι τα πρόσωπα είναι όμορφα κι αυτό είναι κάτι ελκυστικό, σε έναν κόσμο όπου το διαφορετικό είναι άσχημο, μήπως είμαστε όλοι άσχημοι; Έτσι κι αλλιώς είμαστε όλοι διαφορετικοί.



Πάνω στη γαλάζια ερημιά γράψαμε το όνομά της, από όταν γεννήθηκε μας έμαθαν να τη λέμε θάλασσα, εμείς την λέγαμε ελευθερία. Όταν μιλούσαμε για εκείνη κι όταν τη φανταζόμασταν, όταν τη σιχτιρίζαμε κι όταν κλαίγαμε να την μεγαλώσουμε κι άλλο, πάντα τότε μόνο της δίναμε το πρόσωπό της. Κυρά με τα χίλια πρόσωπα, τα χίλια φύλλα, χίλια έθνη και μια γλώσσα συρτή γεμάτη υγρασία, σκληρή κι αμείλικτη, υπομονετική, χρόνια έγλυφε την πέτρα μέχρι να λιώσει να περάσει κι άλλες φορές ανυπόμονη κι άγρια ανέβαινε πάνω από τα βράχια να ηρεμήσει τα δίκια της. Εμείς θυσιάζαμε σ’ εκείνη πριν το ταξίδι και τη γεμίζαμε με άχρηστα δώρα και φυλακτά, άλλοι φορώντας το πρόσωπο της Αγαύης κι άλλοι σοφότεροι κέρδιζαν την εύνοια της δένοντας τα μάτια τους μ’ ένα μαντίλι κι αποτυφλώνονταν, παραδίνονταν στη θέλησή της και περπατούσαν στο κύμα αφήνοντας πίσω τους πατημασιές χρησμούς για τους μύστες. Κάποιοι στάθηκαν μπροστά της ντυμένοι αλαζονικοί Πενθέες μα σαν το ρούχο τους, σχίστηκαν κι εκείνοι κι έμεινε μονάχα το θλιβερό, το κακόηχο προσωπείο…
Κι εμείς νεοσσοί κι ασχημάτιστοι, αφύλαχτοι, ανεβήκαμε στο καράβι, με σώματα τρυφερά κι ανέγγιχτα, γυμνά, ντροπιασμένα για την άγνοιά μας, να κάνουμε την πρώτη μας θυσία.
-Αφήστε τα γούρια των γονιών σας, τα πορτοφόλια σας κι όσα έχετε ντυθεί, αφήστε ό,τι κουβαλάτε μαζί σας, αφήστε τις φωτογραφίες των φίλων και των ερώτων σας, αφήστε τους λογαριασμούς σας, άμα θα συναντήσετε την θάλασσα , άμα θα συναντήσετε την ελευθερία θα’ χετε μαζί ό,τι θα είχατε στο θάνατο. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα ’ρθει μαζί σας στην ελευθερία παρά μόνο ό,τι χωράει στο κεφάλι σας, ακόμα και το ίδιο σας το σώμα, σήμερα μένει εδώ.
Ένας ψηλός γέρος βγήκε από την καμπίνα. Τα μάτια του ήταν παράξενα, θολά. Το πρόσωπό του είχε κάτι ακόμη πιο περίεργο, σε κάθε έναν μας έμοιαζε αλλιώς, κανένας δεν μπορούσε να τον περιγράψει κι όμως για όλους είχε κάτι γνώριμο. Στα δάχτυλά του φορούσε δώδεκα δαχτυλίδια. Κάποια από αυτά ήταν γυρισμένα ανάποδα κι είχανε πάνω μια μικρή σκαλιστή άγκυρα, τα άλλα δεν μπορούσα να τα δω καλά μα είχα την αίσθηση πως κάποιο από αυτά έγραφε τα ονόματά μας… Ο καπετάνιος ήρθε προς το μέρος μας και πιάνοντας έναν από το σβέρκο του βούτηξε το κεφάλι στο νερό.
Έπειτα από λίγο κι ενώ εμείς κοιτούσαμε με αγωνία, ο άνθρωπος έπαψε να κουνιέται. Τότε ο καπετάνιος τράβηξε τα χέρια του κι ο άνθρωπος σηκώθηκε με το νέο του δέρμα. Στο σώμα του είχαν σχηματιστεί τα όπλα του. Ένα ασημένιο μελάνι έβγαινε από τη θάλασσα κι απλώνονταν απάνω του παίρνοντας σχήματα που έμοιαζαν με αστερισμούς.
-Τώρα ανήκεις στη σκέψη σου, τώρα ανήκεις στην κρίση σου, τώρα ανήκεις σ’ εσένα. Πάνω σου να γράφονται οι επιλογές σου, πάνω σου να γράφονται οι πράξεις σου, βαφτίζεται ελεύθερο το σώμα σου, πάρε τα χρώματα και το όνομα που διάλεξες, ας είναι δυνατά τα μάτια σου να βλέπουν την αλήθεια, ας είναι δυνατά τα αυτιά σου να την βρίσκουν μέσα στα ψέματα, ας είναι δυνατή η μύτη σου να βρίσκεις τα χνάρια της, ας είναι δυνατή η γλώσσα κι ας είναι δυνατά τα χέρια σου να την πουν, να την κρατήσουν, σε παραδίνω στην σκέψη σου, ας σε παραδώσει κι η ελευθερία σ’ εσένα. Είπε ο καπετάνιος και ντύνοντας τον άνθρωπο με πορφυρά και μοβ του ψιθύρισε το όνομά του. 
Όταν έφταναν οι βαφτίσεις στους τελευταίους, στο κατάστρωμα είχαν συγκεντρωθεί λογιών λογιών πλάσματα και μας κοιτούσαν από ψηλά, κάθε βαφτισμένος είχε πάρει τη θέση του ανάμεσα στις κάστες, τη μορφή, τα αστέρια και το όνομά του. Κάποτε έφτασε και σ’ εμάς η ώρα. Πήγα πρώτος μπροστά στον καπετάνιο και του έδηξα τα υπάρχοντά μου. Δεν είχα φωτογραφίες αγαπημένων, ούτε φυλαχτά, δεν είχα χρήματα, ούτε λογαριασμούς, δεν είχα τίποτα. Ο καπετάνιος με κοίταξε καλά από πάνω μέχρι κάτω.
-Πως σε λένε;
-Όπως θέλεις, του είπα χωρίς να ξέρω γιατί, κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να αντιδράσω. Ο καπετάνιος με κοίταξε ξανά κι ύστερα έστρεψε τα μάτια του στα δικά μου. Το βλέμμα του είχε και πάλι κάτι απροσδιόριστα παράξενο, διαφορετικό αυτή τη φορά, σαν μια μικρή φλεγόμενη ύπαρξη να μου χαμογελούσε μέσα από τα ομιχλώδη του μάτια.
-Μισός στεριανός… μισός θαλασσινός…. Το όνομα που θα έχεις είναι αυτό που έχεις ήδη. Εσύ δε θα βαφτιστείς σήμερα. Ή  θα κρατήσεις το όνομά που έχεις σε όλο το ταξίδι ή θα διαλέξεις το καινούργιο σου όνομα μονάχος σου, εμείς δε θα σου δώσουμε κανένα. Ούτε ρούχο θα πάρεις ούτε χρώμα, αν θέλεις ρούχα θα τα φτιάξεις μόνος σου κι αν θέλεις χρώμα θα δημιουργήσεις ένα καινούργιο, ούτε όπλα θα σου δώσουμε , ούτε αστέρια να προσευχηθείς. Δεν έφερες πρόσφορο για την ελευθερία, το πρόσφορο θα είσαι εσύ. Μα θα έχεις μια επιλογή κι αυτή θα είναι η προσφορά μας, κανείς από όσους βαφτίστηκαν σήμερα δεν θα κατέβει από το πλοίο, εσύ όμως θα μπορείς, μα αν κατέβεις δε θα ξαναγυρίσεις. Έκανε ο καπετάνιος κι έπειτα στάθηκε σιωπηλός απέναντί μου περιμένοντας την απάντηση. Αισθάνθηκα ξαφνικά μια δυσφορία, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου κι ήταν παράξενο πως όλοι περίμεναν την απάντησή μου, άλλοι έβλεπαν ήδη την πλάτη μου καθώς έβγαινα από τη θάλασσα και εξαφανιζόμουν ανάμεσα στα χορτάρια κι άλλοι περίμεναν να βάλω τα κλάματα και να ικετέψω. Κοίταξα δίπλα εκείνους που ακόμη περίμεναν τη βάφτιση κι εκείνους που είχαν βαφτιστεί, ένας από τη σειρά μας χαμογέλασε κι έστρεψε τα μάτια του προς τα πάνω. Τότε γύρισα και κοίταξα τον ουρανό, πίσω από την αχνή πάχνη  των σύννεφων ξεχώριζε ο αστερισμός του Ωρίωνα…
Ανάμεσα στους βαφτισμένους και σ’ εκείνους που περίμεναν , υπήρχε μια πλωτή ξύλινη  γέφυρα που ένωνε τη στεριά με το πλοίο. Χτύπησα τη χούφτα μου όσο πιο δυνατά μπορούσα κι ύστερα παίρνοντας ένα από τα σανίδια της γέφυρας χάραξα στο χέρι μου τ’ αστέρια της ζώνης. Όταν τελείωσα το άφησα στα χέρια του βαφτιστή.
-Αφού το πρόσφορο είμαι εγώ, δίνω σαν πρόσφορο τον πόνο μου, το ξύλο σας και την επιλογή μου. Κι από δω και μπρος αυτά θα είναι τα όπλα μου στο ταξίδι. Κι αν θέλω να ταξιδέψω στη στεριά θα το κάνω κι αν θέλω να ταξιδέψω στη θάλασσα θα πάρω ξύλα από τη γη και θα φτιάξω καράβι κι αν το όνομά μου είναι σήμερα Δούλος κι αύριο Δούλος θα’ ναι μα θα ‘με ελεύθερος όχι γιατί με βάφτισαν έτσι, όχι γιατί εσύ επέλεξες να μου δώσεις την ελευθερία μου αλλά γιατί την έχτισα με τον πόνο μου, το ξύλο σας και την επιλογή μου. Είπα και πηγαίνοντας κοντά στον βαφτιστή πήρα το ξύλο από τα χέρια του και το έμπηξα στην άμμο εκεί που συναντιόνταν η ξηρά κι η θάλασσα.
-Το χρώμα μου θα ‘ναι το χρώμα του αίματος κι αυτό το ξύλο θα ‘ναι το πρώτο κομμάτι του καραβιού μου. Δεν τάζω στη γη ούτε στη θάλασσα τίποτα, δεν τάζω τίποτα στην ελευθερία, παρά μονάχα τάζω αυτά τα τρία πράγματα σ’ εμένα κι αυτά ας με περάσουν στη γη, στη θάλασσα και στην ελευθερία.
Οι βαφτιστές ψιθύριζαν μεταξύ τους ρίχνοντας μου άγριες ματιές, μπροστά στη φωτιά της θυσίας που πάλλονταν από τον άνεμο οι μορφές τους άρχιζαν να αλλοιώνονται κι οι περίτεχνες στολές τους να θυμίζουν φτερά από μαύρες κότες ενώ μικρές τσιριχτές αποδοκιμασίες  έπεφταν από τις γλώσσες τους. Οι βαφτισμένοι τώρα άρχιζαν κι εκείνοι να τους μοιάζουν. Κοίταξα ψηλά: Η απαλή πάχνη που σέρνονταν νωχελικά στον ουρανό είχε δώσει τη θέση της σε γκρίζα παραφουσκωμένα σφουγγάρια   ενώ η θάλασσα ακολουθούσε το παράδειγμα τους χτυπώντας ολοένα και πιο δυνατά το αραγμένο σκαρί. Τα κύματα έρχονταν σε τριάδες που όσο πήγαινε και δυνάμωναν ορμώντας με μανία πάνω στο κατάστρωμα ξεπλένοντας τα στολίδια από τους ανόητους βαφτιστικούς.
Οι βαφτιστές στρίγκλιζαν ανάμεσα στα δόντια τους τις λέξεις «ύβρης», «βλασφημία» , «τιμωρία». Κι οι «απελευθερωμένοι δούλοι» έτρεχαν τώρα πάνω κάτω στο κατάστρωμα ψάχνοντας τους ψιθύρους με τα ονόματά τους που είχαν πέσει στις τρύπες του ξύλου. Ο άνεμος έκανε τα κύματα να ψηλώνουν όλο και πιο πολύ γλείφοντας βιαστικά το καράβι ενώ η φωτιά τίναζε τη χαίτη της παραμιλώντας νανουρίσματα για τους ναυαγιστές που έσερναν τα βήματά τους στη βυθισμένη έρημο. Οι αβάφτιστοι  ανάμεσα σε στεριά και θάλασσα τραβούσαμε όσους από τους βαφτισμένους προλαβαίναμε, μα τα ρούχα τους ήταν βαριά και οι ψίθυροι τριγύριζαν σαν σφήκες πάνω από τα κεφάλια τους κάνοντας όλο και πιο δύσκολο να τους τραβήξουμε έξω. Κάποιοι πάλι ξεγυμνώνονταν για άλλη μια φορά κι έτσι γυμνοί κι ανώνυμοι ήταν πιο εύκολο να κολυμπήσουν.
Ξάφνου  το βλέμμα μου έπεσε στο γέρο καπετάνιο. Στέκονταν καταμεσής του  χάους κοιτώντας πότε γύρω του πότε τα ρούχα του. Έμοιαζε σκεπτικός. Πήγα προς το μέρος του πιστεύοντας πως είχε σοκαριστεί από την καταιγίδα, εκείνη τη στιγμή όμως πρόσεξα πως δεν ήταν η καταιγίδα ούτε οι βαφτιστές , ούτε οι βαφτιστικοί , ούτε κι εγώ αυτό που είχε προκαλέσει το σοκ. Ήταν η αντανάκλαση του. Τώρα φορούσε δυο πρόσωπα, κι είχε χάσει τα μάτια της Κασσάνδρας. Ο Πενθέας έριξε τις εντολές κι Αγαύη τις μάζεψε με κακή πίστη. Μέσα στα νερά δέκα μικροί Πενθέες και Αγαύες φώναζαν ντυμένοι με ψιθυριστά ονόματα, πολύχρωμους χιτώνες και μπαλωμένα μεσοφόρια γεμάτα πρόσφορα ανόητων δούλων που πίστευαν πως πλήρωναν αντίτιμο για την ελευθερία τους μα στην ουσία πλήρωναν ενοικίαση έξτρα χεριών κι αιώνια υποταγή. Κι εμένα που δεν ήμουν διόλου εξυπνότερος , ούτε ομορφότερος, ούτε δυνατότερος, ούτε πιο ικανός με είχε γλιτώσει αυτή η μικρή μέλισσα μέσα στο κεφάλι μου που αντιδρούσε στους προκάτ όρκους. Τώρα αυτή η μέλισσα τσιμπούσε τον γέρο βαφτιστή που νόμιζε ή που ήθελε να νομίζει πως υπηρετούσε την μεγάλη ιδέα.
Εκείνη τη στιγμή κάτι μέσα μου με έκανε να σηκώσω το χέρι και να χώσω ένα γερό πάτημα στον βαφτιστή μέσα στην κολυμπήθρα. Όταν έβγαλε το κεφάλι του από το νερό το πρόσωπό του είχε καθαρίσει.
-Είσαι ακόμα καπετάνιος, τι θα γίνει με το καράβι, πρέπει να το βγάλουμε έξω.
-Όχι, πρέπει να το σπάσουμε, έκανε και μπαίνοντας πιο βαθιά μέσα στα αγριεμένα νερά άρπαξε το πρώτο ξύλο.
-Εμπρός σύντροφοι! Φώναξε κάποιος μέσα στο πλήθος. Οι λέξεις όπλισαν τα χέρια κι όλοι έτρεξαν προς τη θάλασσα. Μα κάποιος άλλος είχε μια καλύτερη ιδέα. Την ίδια στιγμή που αβάφτιστοι κι ξεβαφτισμένοι ετοιμάζονταν να ρίξουν το άδειο σκαρί κάποιος στο βάθος σκέφτηκε να το γεμίσει. Κρατούσε στο χέρι μια φωτογραφία, την κράταγε από το πίσω μέρος χαμηλά κι έτσι δεν είδαμε τη έδειχνε μα καθώς περνούσε ανάμεσά μας κάτι μας έκανε να σταματήσουμε. Έφτασε κοντά στο τρύπιο σκαρί, που τώρα έμοιαζε περισσότερο με  Ελβετική γραβιέρα παρά με καράβι και βούλωσε μια τρύπα με τη φωτογραφία του.
-Δεν θα ξεχάσουμε, ούτε θα χαρίσουμε αυτό που μας κάνει να ζητάμε ελευθερία, δεν θα το θυσιάσουμε σε κανένα βωμό, ό,τι είχαμε το είχαμε για να μας θυμίζει κάποιο μέρος που λέγαμε σπίτι, κι ό,τι δεν είχαμε ήρθαμε να το βρούμε εδώ, είπε ρίχνοντας μου μια χαμογελαστή ματιά. Αυτό σημαίνει να είσαι ελεύθερος, να θυμάσαι, ό,τι σε έκανε να προχωράς, καλό ή κακό, ό,τι σε έκανε να είσαι αυτός που είσαι, ό,τι θα σαι κάνει αύριο αυτόν που θα γίνεις! Ελευθερία δεν είναι να ξεχνάς, είναι να θυμάσαι, σε πείσμα όσων ξεχνούν , σε πείσμα όσων θέλουν να ξεχάσουμε τους λόγους που παλεύουμε για την ελευθερία, αυτοί οι λόγοι δεν είναι πρόσφορο, αυτοί οι λόγοι είναι ο λόγος.  Γεννηθήκαμε γυμνοί μα σήμερα εδώ δεν ήρθαμε έτσι, ήρθαμε φορώντας τα βάρη μας, ήρθαμε φορώντας τα ρούχα του εαυτού μας, ήρθαμε για να επιλέξουμε όχι για να επιλέγουμε. Κι εσύ, γύρισε προς το μέρος μου, που δεν έφερες τίποτα, σήμερα έφερες την αλλαγή, έφερες την ελευθερία.
Οι άνθρωποι χαμογέλασαν. Κανείς δεν είχε προσέξει πως η καταιγίδα είχε περάσει. Τώρα κρατούσαν στα χέρια τους τα όπλα τους, τώρα κρατούσαν στα χέρια τους τους λόγους. Το πλαγκτόν που λαμπύριζε στα σώματά τους ζωγραφίζοντας τυχαίους αστερισμούς είχε κι εκείνο χαθεί μέσα στην ταραχή και τα νερά, τώρα λαμπύριζαν μόνο δυνατά βλέμματα. Τότε κατάλαβα τι εννοούσε εκείνο το παραμύθι που μας έλεγαν μικρούς γιατί εκείνο το ξημέρωμα είδα τα χίλια πρόσωπα της θάλασσας να χτίζουν την ελευθερία τους, κοιτάζοντας το μέλλον με χίλια λαμπερά μάτια.







https://bluerabbit26.blogspot.com/2019/07/blog-post.html