Ιωσηφίνα Μακρή: Περί Αισθήσεων και Χρωμοφοβίας ('ECHOS IN THE DARK' Prologue)

Εμφανίζεται το "λευκό". Απόλυτο λευκό.
Λευκό πέραν κάθε λευκότητας. Λευκό της έλευσης του λευκού. Λευκό χωρίς συμβιβασμούς, μέσω του αποκλεισμού, μέσω του καθλικού ξεριζώματος του μη λευκού. Τρελό, εξαγριωμένο λευκό, ουρλιάζοντας τη λευκότητα. Φανατικό, μαινόμενο, εξοντώνοντας το θύμα. Τρομερό ηλεκτρικό λευκό, αδιάλλακτο, δολοφονικό. Λευκό σε εκρήξεις λευκού. Ο Θεός του "λευκού". Όχι, όχι Θεός, αλλά μια φωνακλού μαϊμού. (Ας ελπίσουμε ότι τα κύτταρά μου δεν θα εκραγούν.) Τέλος του λευκού. Έχω την αίσθηση ότι για πολύ καιρό ακόμη, το λευκό θα είναι για μένα μια υπερβολή.

Henri Michaux, "With Mescaline", στο Darkness Moves: An Henri Michaux Anthology 1927-1984μτφρ. D. Ball, Berkley & London, 1994, σ.198

______

Αν ανησυχείς πως αδυνατείς

τη μέρα

να δεις όλο το φως 

του κόσμου

γιατί δεν δοκιμάζεις να κοιτάξεις τον ήλιο;

Πόσα περισσότερα βλέπουμε με μάτια κλειστά!

_______

Τα χρώματα που βλέπει το ανθρώπινο μάτι είναι αποτέλεσμα της περιορισμένης φωτεινότητας που αυτό μπορεί να μας μεταφράσει.

Αν δεχόμασταν όλο το φως, η αλείθεια θα έβγαινε από τη σκιά. Και όλα θα ήταν λευκό, κατάλευκο, φως.
Πού να κρυφτείς απ' τα θηρία της σπηλιάς, όμως, εκεί;


Τι να την κάνεις την αλήθεια, όταν αυτή σε ξεγυμνώνει;

κι έτσι βαριές που ειν΄ οι ενοχές, δε σε σηκώνουν τα φτερά
για να ξεφύγεις απ' το τέρας
της συνείδησης.

Το σκοτάδι μυστήριο κι αληθινό το φως;
Όταν το ένα είν' απόλυτο, το άλλο δεν είναι τότε ίδιο;

Όταν, όμως, σκέφτεσαι λευκό, θέτεις τον εαυτό σου κόντρα στον κόσμο.

Στο μαύρο κόντρα σου είναι ο κόσμος.

Στο σκοτάδι κινδυνεύεις: αν δεν είσαι εξίσου σκοτεινός, σε τρώνε.

Στο λευκό εκτίθεσαι: αν δεν είσαι αρκετά φωτεινός, τότε ακόμα τρώγεσαι.

 ECHOS IN THE DARK: A visual performing act. 



 Κεφάλαιο 1ο: ECHOS.  

Τέσσερις acapella ηχο-συνθέσεις που μέσω software μεταφράζονται σε soundwaves, τα οποία έπειτα αποδίδονται εικαστικά σε 4 αντίστοιχα έργα.


 Κεφάλαιο 2ο: ERGON. 

Το εικαστικό κομμάτι θα έχει να διαδραματίσει διττό ρόλο: αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης, αλλά και αυτόνομη μελέτη πάνω στις αποχρώσεις του λευκού (White on White).

Υλικά που θα χρησιμοποιηθούν:

• Λάδι (matte)
• λαδομπογιά (gloss)
• βερνίκι για λάδι
• πλαστικά χρώματα (πράσινο UV και λευκό)
• λευκό φωτοτυπικό χαρτί (κολάζ)
• λευκό ακρυλικό με πηκτικό

 Κεφάλαιο 3ο: PRAXIS. 

Τα εικαστικά τραγούδια τοποθετούνται σε σκοτεινό χώρο υπό το φως UV blacklight.
Οποιοδήποτε λευκό χρώμα εξαφανίζεται, για να εμφανισθεί το πλέον φθορίζον γαλάζιο χρώμα που προκύπτει από το λευκό φωτοτυπικό χαρτί, το οποίο θα αναπαριστά το ηχόκυμα.

Κατ' αυτόν τον τρόπο τα έργα μετατρέπονται σε δονήσεις που ενοποιούνται με το χώρο.

Ακολουθεί η επιτέλεση της δράσης, όπου το σώμα αλληλεπιδρά με το κάθε έργο διαδοχικά, και εκτελεί μια κίνηση που συνδέεται με αυτά.


 Κεφάλαιο 4ο: IN MEMORIUM. 

H δράση βιντεοσκοπείται και έπειτα συνδιάζεται μαζί με το ηχητηκό κομμάτι (τις 4 ηχογραφήσεις) για να συναποτελέσουν το τελικό έργο.


Πόρισμα:

Οι δονήσεις, λοιπόν, επεκτείνονται και "ταλαντεύονται" μέσω των ακόλουθων αισθήσεων:

• ακοή
• όραση
• αφή (ανάγλυφες ποιότητες)
• συναισθησία (όταν ο ήχος γίνεται χρώμα που λίγοι μπορούν να δουν)

Η χρήση του blacklight έγκειται στην πιο αργή ακτινοβολία που εκπέμπει και μπορεί να απορροφηθεί από συγκεκριμένες επιφάνειες, οργανικές ή μη.

Τις δονήσεις δε μπορούμε να τις διακρίνουμε με το μάτι στο φως.
Για ποιο λόγο λοιπόν να τα έχουμε ανοιχτά, όταν θέλουμε να αισθανθούμε πέρα από την όραση;

Μονάχα όταν αποχωρισθούμε συνειδητά μια αίσθηση, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πόσο εσφαλμένα τη χρησιμοποιούμε.

Ο τρόπος που μας έχουν καθοδηγήσει να αντιλαμβανόμαστε το φως και την πληροφορία του, μας κάνει δυστυχισμένους.

Το ίδιο ισχύει και για τη γεύση (γλυκό/ αλμυρό), την όσφρηση (ευχάριστες/δυσάρεστες οσμές), την αφή (λείο/ ανάγλυφο) + (απαλό/ σκληρό), την ακοή (καλό/ κακό) + (ευχάριστο / δυσάρεστο).



Ποια η φύση των αισθήσεων;
Ως αίσθηση, ορίζεται ο μηχανισμός εκείνος, που διαθέτει ένας οργανισμός εκ φύσεως, ο οποίος λειτουργεί αμυντικά και αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση της ασφάλειάς του και συνακόλουθα στην αδιάσπαστη διαδικασία αναπαραγωγής και επιβίωσής του.

πχ. Η όραση του ανθρώπου είναι προσαρμοσμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να τον εφοδιάζει με μονάχα τις απαραίτητες πληροφορίες για να αναγνωρίζει πόσο μακριά ή πόσο κοντά είναι ο προορισμός του, η τροφή του κ.ά.
Παράλληλα, αυτή η κατασκευή περιστασιακά συνάδει στην επιβίωση οργανισμών που βρίσκονται εκτός βεληνεκούς της όρασής μας. Δεν μπορούμε να δούμε με ευκολία (χωρίς δηλαδή την παρέμβαση της νοημοσύνης) ζώα που διαθέτουν αμυντικό μηχανισμό καμουφλάζ, γιατί η ποικιλία χρωμάτων στη φύση μάς υπερπληροφορεί ήδη.
Ή λ.χ. δε μπορούμε να εντοπίσουμε με γυμνό μάτι μικροοργανισμούς και μικρού μεγέθους έντομα.

Η όσφρηση ακολούθως, μας πληροφορεί για μια τροφή που μπορούμε, ή δε μπορούμε να φάμε.
Η γεύση αντιστοίχως.
Η αφή μας πληροφορεί για τη φύση των υλικών, τη συνακόλουθη κατασκευή κατοικίας, ή/και την εύρεση καταφυγίου για ανάπαυση,
ενώ η ακοή μάς προϊδεάζει για επερχόμενο κίνδυνο ή κακοκαιρία.

Τί ρόλο έχει εδώ να διαδραματίσει ο νους;

Ο νους έχει την ιδιότητα τόσο να ενεργοποιεί όσο και να απενεργοποιεί κάθε μία από τις αισθήσεις.

Ας μην ξεχνάμε πως, κατά τον Πλάτωνα και τον Πυθαγόρα, το "πνεύμα" αποτελεί το 5ο στοιχείο της φύσης και αναπόσπαστο κομμάτι της υγείας και ισορροπίας του ανθρώπινου οργανισμού.

Ταυτόχρονα, διάφορες τεχνικές διαλογισμού και ελεγχόμενης αναπνοής μέσω της αναγνώρισης των αισθήσεων και της συνακόλουθης απενεργοποίησή τους, αποσκοπούν στην πνευματική και νοητική αφύπνιση του σώματος.

Δηλαδή, υποστηρίζεται ότι ένας ανθρώπινος οργανισμός διαθέτει τριών φύσεων "σώματα":

• Το σώμα νους ~ επεξεργασία των αισθήσεων
• Το σώμα πνεύμα ~ έλεγχος των λειτουργιών & τροποποίησή των
• Το σώμα σώμα ~ ένστικτο, αισθήσεις & αντανακλαστικοί μηχανισμοί

Και η έρευνα συνεχίζεται...