« Conspectus Florae Graecae ή το χρώμα του χρόνου ; »
«… Θα μπορούσε κανείς να πει: «Αυτό πρέπει να είναι λουλούδι από τις Άλπεις, γιατί το χρώμα του είναι πολύ έντονο»… Υπάρχει άραγε φυσική ιστορία των χρωμάτων και σε ποιο βαθμό είναι ανάλογη με μια φυσική ιστορία των φυτών; Μήπως δεν είναι χρονική η δεύτερη, άχρονη η πρώτη; …Και τούτο το ερώτημα : σαν τι να είναι η άλλη, η άχρονη χρήση; »
Ludwig Wittgestein
«Παρατηρήσεις πάνω στα χρώματα».
Τα άνθη της έχουν χρώμα ροζ, είναι ενδημικό φυτό, ανθίζει τον Μάϊο στον βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών και από το 1908, ειδικά την μεταπολεμική περίοδο, τα ίχνη της χάνονται, «εδώ και έναν αιώνα κανένας δεν την έχει ξαναδεί ούτε στο βράχο της Ακρόπολης ούτε κάπου αλλού», μας πληροφορεί η βοτανική επιστήμη. Ο Γιώργος Πανταζής, συναντά σε αυτήν την πρόταση, την αποκαλυπτική δύναμη του επιστημονικού λόγου. Πράξη του Χρόνου και ουσίωση της Φύσης και του Κόσμου. Ως Πράξη και Τόπος του πράττειν, η παραπάνω σκέψη - πρόταση είναι για τον ζωγράφο Πανταζή, πολύ μακριά, από τον ακαδημαϊκό και στεγνά εικαστικό τόπο του παγιδευμένου λεξιλογίου της ζωγραφικής χρωματολογίας. Ποιητικά και ερωτηματικά - όπως το συνηθίζει άλλωστε - ερευνά την ουσία των χρωμάτων ως ενότητα Φύσης και Κόσμου. Αυτή η ερωτηματική - ποιητική σχέση, διατηρεί ενεργό το πεδίο της σκέψης του αλλά και της μορφοπλαστικής διαδικασίας που ακολουθεί ως δημιουργός εικόνων. Τι θα μπορούσε όμως να είναι για αυτόν το «ροζ χρώμα» και τι το «χρώμα ροζ » της Μικρομέριας; Το ερώτημα δεν παραβλέπει στο ελάχιστο τον χώρο της επιστήμης αλλά, με αφορμή αυτόν, περνά σε άλλους τόπους ερωτημάτων. Ακροβατεί στα αιχμηρά σημεία τους, όπου δυνητικά μπορούν - τα σημεία αυτά - να θεμελιώσουν την ουσιαστική υπόσταση Κόσμου και Φύσης και ακόμα, μέσα από αυτήν την υπόσταση, να μας δωρίσουν την ουσία, για την αληθινή μόνο φύση, των χρωμάτων. Μόνον η όδευση αυτή των αιχμηρών τόπων, μπορεί να γεννήσει τον πυρήνα του τοπίου χρωμάτων για τον ζωγράφο. Καθολικά, επικεντρώνεται στο σύνολο του έργου του, στην ουσιαστική υπόσταση της έννοιας των χρωμάτων, ως εργαλείου για την ερμηνεία του Κόσμου και της Φύσης. Έτσι, για αυτόν, το χρώμα μπορεί να είναι πλήρες μόνο έξω από τα ασφυκτικά όρια που υπαγορεύουν η γλώσσα, η επιστήμη ή και η τέχνη ακόμα. Το παιχνίδι με την αληθινή του υπόσταση και διάσταση, εδώ στον τόπο του έργου τέχνης, γίνεται το αίτιο που καθορίζει την αξία και την ουσία του χρώματος. Το ροζ, λοιπόν, είναι η απουσία - παρουσία της Μικρομέριας; Eνότητα απόκρυψης - φανέρωσης; Που όμως ουσιώνει το χρώμα της και, με την Πράξη αυτή, ουσιώνεται και το έργο τέχνης; Ο χαρακτήρας της, επιλεγμένος από την ίδια της την φύση, (απόκρυψη και φανέρωσή )ταυτόχρονα μεταμορφώνει την Μικρομέρια, σε άχρονη σχισμή, σε χάσμα του χρόνου. Το χάσμα που διαρκεί από την φανέρωση μέχρι την απόκρυψη της, αλλά και αντίθετα, είναι αυτό που επιλέγει το φυτό Μικρομέρια για να παρευρίσκεται ενεργά στο παιχνίδι του Κόσμου και Φύσης. Ο εν - τοπισμός αυτής της σκέψης, γίνεται για τον Πανταζή η ουσιαστική υπόσταση και αληθινή φύση των χρωμάτων. Η σκέψη αυτή δεν είναι παρά η λεπτή ισορρόπηση στην αιχμηρή κόψη μαχαιριού, καθώς το φυτό, εμπεριέχει ταυτόχρονα με την φανέρωση του και το φως εκείνο που αποκαλύπτει και δωρίζει - δια του φυτού στο χρώμα - την υπέρτατη και υπέρλαμπρη ουσία.
Τόσο σπάνιο και ακριβό, σχισμή του χρόνου, αποκαλύπτεται, στη σχισμή του Ιερού Βράχου, στον υψηλό τόπο του θυσιαστηρίου. Θυσία είναι Πράξη που φωτίζει μέσα από το χρονικό φύειν του φυτού, την παρουσία του στον κόσμο, και την φυά ως άχρονη διακριτή όμως δύναμη και ουσιαστική ανάγκη, για την ύπαρξη όχι μόνον των φυτών, των ανθρώπων, των όντων γενικότερα, αλλά και των γραμμών, των σχημάτων, των χρωμάτων, των μορφών. Αλλά, και για ό, τι στον Κόσμο αυτόν κρύβει και φανερώνει κάτω από το όνομα του, την ουσία του, το είναι του, την φυά του. Τα πάντα υπάρχουν στο Εν - έξω από ονόματα και ταυτότητες - στην ενότητα του, ταυτόχρονα ως μίξη και διαχωρισμός, φανέρωση και απόκρυψη μαζί. Η εμφάνεια του φυτού ως (φυά), καθορίζει και την επερχόμενη μεταμόρφωσή του, καθώς γίνεται χάσμα, στιγμή, στο κενό του χρόνου. Χρώμα του χρόνου. Αυτή είναι η χρωματολογία του Γιώργου Πανταζή καθώς γίνεται τόπος αποκάλυψης, πορεία προς την γένεση των μορφών δια της εικονοπλαστικής πράξης. Παιχνίδι όπου το χρώμα υποδύεται στο έργο τον ρόλο πρωταγωνιστή, και μέσα από την ακόρεστα σπάταλη δωρεά χρωμάτων είναι ταυτόχρονα ανερμήνευτα πλούσιο σε χρώματα. Εκεί, στην σχισμή - στιγμή του χρόνου και στιγμή - σχισμή του Ιερού Βράχου, διατηρεί τον πλούτο του. Μικρό μέρος, ελάχιστος ο χώρος, και όμως ζητά επίμονα να αποκαλυφθεί ό, τι του ανήκει. Χρώμα - Φάσμα - Χάσμα - Σχισμή - Κενό του Χωροχρόνου. Αυτό είναι το παιχνίδι του άχρονου χρόνου της Micromeria Acropolitana, το Κοσμικό της δρώμενο και η δωρεά της. Η Φύση της θυσίας της αποκαλύπτεται, και ταυτόχρονα, αποκαλύπτει την ουσία των πραγμάτων και των όντων που γίνεται για τον ζωγράφο Γιώργο Πανταζή, η άχρονη χρωματική - ρυθμική ενότητα και πνοή του Κόσμου.
Θωμάς Ζωγράφος.
Εικαστικός. Ε.Ε.Π. Ζωγραφικής στο Τ.Ε.Ε.Τ. του Π.Δ.Μ.
Η συνέχεια της «Νέας Ισημερίας» ενεργοποιείται με αφορμή τον επανεντοπισμό του ενδημικού φυτού, Μικρομέρια της Ακρόπολης. Ένα είδος που θεωρούνταν ανύπαρκτο για πολλά χρόνια, αναγεννάται, φύεται και νοηματοδοτεί την εικαστική σκέψη του Γιώργου Πανταζή, συμπράττοντας με τους: Χάρη Κοντοσφύρη, Χρήστο Σκούρτη, Ηλία Μπαρκαλή.
Τι αποκαλύπτεται από τον νέο ορίζοντα μετά την θυσιαστική πράξη; Επιβεβαιώνεται η προσδοκία επιβίωσης της θυσίας; Η μοναδική απεικόνιση του φυτού Micromeria Acropolitana, αυτόφωτη και κεντρικά τοποθετημένη στη ζωγραφική επιφάνεια, από τον Ηλία Μπαρκαλή, μοιάζει με ιερή εικόνα, που στέκεται ανάμεσα στο πλήθος των αναθηματικά νατουραλιστικών εικόνων του Γιώργου Πανταζή, ως υπόνοια της ιερής αναγέννησης και υπενθύμιση της αναγκαιότητας της φύσης. Η προσήλωση του Γιώργου Πανταζή στην απεικόνιση της φύσης αποτελεί μια μελετημένη στάση, η οποία του επιτρέπει να προσδώσει διάρκεια στο στιγμιαίο, με σκοπό την διερεύνηση συμβολικών συστημάτων, για την αναζήτηση μιας γενικής, κοινωνιολογικής θεωρίας της τέχνης.
Ροές λουλουδιών παρασέρνουν το θεατή μέσα στο χώρο της γκαλερί, που πλέον έχει μεταμορφωθεί με διανυσματικό τρόπο σε ένα ιδιότυπο οικοσύστημα. Τα άνθη, αποτελώντας το αναπαραγωγικό όργανο των φυτών (γέννηση), αλλά και δυνητικά με το μαρασμό τους νεκρή ύλη, τροφή για τους αποικοδομητές (θάνατος), αποκτούν το ρόλο - κλειδί μέσα σε αυτό το οικοσύστημα. Το άνοιγμά τους αναπαριστά την ανάπτυξη της φανερωμένης πλάσης, σηματοδοτώντας τον συνεχή κύκλο της ανανέωσης. Για την αναζωογόνηση της φύσης είναι απαραίτητη η ενέργεια, η οποία προέρχεται από τους αβιοτικούς παράγοντες, στην περίπτωση αυτού του οικοσυστήματος, το φως. Ηλιακές πινελιές θρέφουν τα άνθη του Γιώργου Πανταζή, και δημιουργούν ένα κεντρικό φως, σαν παλμό που βάζει τάξη στο χάος, με αποτέλεσμα την άνθιση, την ορατή εκδήλωση του άπλαστου κόσμου, την έκφανση των αόρατων δυνάμεων. Η παρουσία των καραμελο-ανθρώπων του Χρίστου Σκούρτη, επιβεβαιώνει τη δύναμη και τη δεσποτεία του χρόνου. Οι ανθρωπομορφές θα υποκύψουν στο χρόνο και με το πέρας αυτού θα λιώσουν, επιστρέφοντας στην αρχική τους υλικότητα. Έτσι, με μάλλον ειρωνική διάθεση, σχολιάζεται η υπεραξία που προσπαθεί να συσσωρεύσει ο άνθρωπος επιβαρύνοντας, και πολλές φορές, αγνοώντας τη φύση, δίχως να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεών του, μήτε την αποδοχή της παθητικής αρχής που διέπει τη φύση. Αυτήν τη συνθήκη αφουγκράζονται οι ψυχοπομποί σκύλοι του Χάρη Κοντοσφύρη, στεκόμενοι μπροστά από την επιφάνεια υδάτων, πεδίο αντανάκλασης της ουράνιας σφαίρας, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την περιορισμένη εικόνα του σύμπαντος που συλλαμβάνουν. Καταναλωτές αυτού του οικοσυστήματος είναι οι θεατές, οι οποίοι τρέφονται από τις εικόνες αυτού του βοτανικού κήπου σε σμίκρυνση, δοκιμάζοντας την αίσθηση ενός ανακτημένου παραδείσου που δεν θα μαραθεί ποτέ. Καταφέρνουν οι ενεργειακές σχέσεις που προκύπτουν μεταξύ των όντων που βιώνουν αυτό οικοσύστημα, να διατηρήσουν την ισορροπία; Ή εσκεμμένα την ανατρέπουν ώστε να αναβιώσουν την αγωνία και την ελπίδα κατά την προσπάθεια επίτευξής της;
Η Μικρομέρια γίνεται μια αναλογία στην οποία μπορεί κανείς να εντοπίσει τα μέρη ενός μικρού σε κλίμακα σχήματος και να τα αντιστοιχίσει σε ένα άλλο, μεγαλύτερης κλίμακας, κρατώντας όμως ταυτόχρονα και την έννοια της μοναδικότητας. Με βάση αυτήν τη σκέψη, ακολουθώντας το σχήμα της άνθισης του φυτού ως μια εξωστρεφή ενέργεια, μπορεί κανείς, για παράδειγμα, να μεταπηδήσει σε εκείνο που σε οδηγεί έως την Μικρομέρια, τα πλακόστρωτα του Δημήτρη Πικιώνη. Σχεδιασμένα με τρόπο ήρεμο, ταπεινό και ταυτόχρονα σύνθετο, ο δημιουργός τους, πλέον ενταγμένος στο αναλογικό σχήμα της Μικρομέριας, αποδεικνύει, ακολουθώντας την παράδοση των πραγμάτων που δημιουργούνται μέσα από τη χρεία, το πώς επιτυγχάνεται μια αρχετυπική αρμονία σε ένα σημείο – μνημείο, με οικουμενική σημασία. Κάπως έτσι, στο άνθος του φυτού, διενεργείται η μετάβαση από το παγκόσμιο στο ατομικό, και αντίστροφα. Ο Γιώργος Πανταζής, προτείνει την εστίαση σε ένα μοναδικό είδος της φύσης, που κατάφερε να επιβιώσει χάρις στη μεταφορά του σπόρου του από τα μυρμήγκια, για να δημιουργήσει κομμάτι - κομμάτι αλλά και συνολικά, το τοπικό και το υπέρ - τοπικό σχήμα του κόσμου, που επιβιώνει χάρις στην θυσία του σώματος που αναγεννά το πνεύμα.
Δαμιανού Γεωργία,
Εικαστικός-Μουσειολόγος
 |
| Συνεργατικό έργο με τον Χάρη Κοντοσφύρη |
«Μια πρόσφυγας μας διηγήθηκε το τι συνέβαινε στην Ειδoμένη. Κανείς δεν γνώριζε ότι βρίσκονταν εκεί. Δεν θα χρειαστεί να το επαναλάβω εδώ, γιατί είναι από τα πράγματα που σπάνε τη γλώσσα, για την μοναδικότητα και τη μοναχικότητα». Σαγύφ Σορπ, κοινωνιολόγος, (απόσπασμα από το βιβλίο: Νομαδικότητα
Τα στρατόπεδα προσφύγων ως όχημα μετακίνησης εκτός συνόρων).
Όσοι είναι εφοδιασμένοι με έναν αναθεωρητικό μαρξισμό, όσοι είναι θρεμμένοι με την πιο φιλελεύθερη ψυχανάλυση, αν θέλεις και κληρονόμοι της πάλαι ποτέ σχολής της Φρανκφούρτης και του τεράστιου ζητήματος των άλλων, όπου πάντα είναι εκείνοι που σε εκτοπίζουν, σε βασανίζουν και δεν σε κατανοούν, δεν μπορούν να δουν τον παράδεισο και υπόσχονται την ουτοπία. Συμβαίνει ο Γιώργος Πανταζής να βρίσκεται λίγο πιο μπροστά από το δικό μας τόσο πολύ - πρισματικό και ναρκισσευόμενο πιστεύω προβληματισμό, συμβαίνει να σκέφτεται από τη θέση του ποιητή. Η θέση ενός σκεπτικιστή, ελάχιστα ευαίσθητου απέναντι στην τέχνη, θα αποπροσανατόλιζε από την ικανότητα να υποδείξεις πράγματα για τον παράδεισο, μια ουτοπία που αν υπήρξε δεν την βίωσε κανένας.
Ο παράδεισος του Ιερού βράχου της Ακρόπολης Αθηνών
Μέσα σε αυτόν τον παράδεισο, τον αναδημιουργημένο, της «Νέας Ισημερίας», ο Γιώργος Πανταζής αναδεικνύει τη Micromeria Acropolitana σαν το κύριο διασωθέν ον του λησμονημένου παραδείσου. Σε έναν τόπο μικρό, μύρια όσα έχει σκηνοθετήσει η φύση. Ένας βράχος γυμνός στην κορυφή του, τα όμβρια ρέουν προς τους πρόποδες σε μικρές χαραδρώδεις ανοιχτές και στροφόσχημες εσοχές για να ποτίσουν τα τόσα όντα φυτά. Ανάμεσά τους η Μικρομέρια, ένα φυτό είκοσι εκατοστών με ένα πολύτιμο ροζ άνθος. Το φυτό πρώτο-καταγράφεται το 1906, χάνεται από προσώπου ιερού βράχου για πολλά χρόνια και αναζωογονείται όποτε η ιστορικότητα ενός βοτανολόγου το ξανά - παρατηρήσει. Καμιά φωνή δεν θρηνεί το χαμό της Μικρομέριας. Καμιά φωνή δεν τραγουδά την επαναφορά της. Και όμως πρόκειται για μια «θεογονία». Θα μπορούσε κάποιος ακραία να θεωρήσει τον αφανισμό και την παρουσία σαν ένα θαύμα επικοινωνιακής ικανότητας για εκείνη την ποιότητα της σιωπής, της έμψυχης ύλης όπου ο επικονιαστικός κύκλος της ζωής του φυτού θα το φέρει για κάποια χρόνια από την απατηλή σπανιότητα στο ευρεθέν, άσωτο φυτό. Η απομάκρυνση αποτελεί ερμητική πρόκληση και η επανεμφάνιση στο θέατρο της χλωρίδας του λόφου της Ακρόπολης αποτελεί πρωτόγνωρη γλώσσα με αναλογίες και μεταστροφές καταστάσεων που ο βοτανολόγος μόνο σαν ποιητής, μόνο σαν ζωγράφος μπορεί να παραστήσει αυτή τη φαντασία που τον ξεπερνά: μια ενδημικότητα, μια μοναδικότητα, μια αορατότητα, μια αναμονή, μια γεωγραφικότητα. Τέτοιο είναι αυτό το φυτό το οποίο φτερά δεν έχει να πετάξει, αλλά από τα μουγκά του πέταλα περιμένεις να τραγουδήσει.
Μια άλλη σκέψη για τη συμπεριφορά της Μικρομέριας θα ήταν αυτή της αυτοθυσίας στα φαινόμενα, στην χρονικότητα. Ένας χερσότοπος τότε Ιερός βράχος, που κάποτε αρνιά τον βοσκούσαν, τώρα τουρίστες τον πατούν, θα έκαναν ποτέ βρώση το φυτό ή χαλί να το πατήσουν; Πού είναι η αυτοθυσία; Υπό κανονικές συνθήκες, ο χρόνος ακυρώνεται σφραγισμένος στη μονιμότητα των μορφών ή στις προβλεπόμενες αλλαγές. Κινήσεις εγγεγραμμένες στο εσωτερικό μιας επαναλαμβανόμενης τάξης μπορούν να σταματήσουν το χρόνο και να τον αναχρονίσουν, να τον αποσυναρμολογήσουν και να τον αφανίσουν προσωρινά, μέσα σε ένα σύστημα μέτρων και ισοδυναμιών. Μπορεί κάτι να αναστηθεί, να επανα - σταθεί; Μπορεί η καταστροφή να είναι ένας τρόπος επανάστασης; Η ύπαρξη, ως ανύπαρκτη, πότε γίνεται αντικείμενο; Πώς μπορεί αυτό το φυτό να δικαιολογήσει την ανυπαρξία και την ύπαρξη του; «Έτσι, ως αντικείμενο της έκστασής του, ο χρόνος ανταποκρίνεται στον εκστατικό πυρετό του εαυτού που πεθαίνει: διότι, παρόμοιος με το χρόνο, ο εαυτός που πεθαίνει είναι καθαρή μεταβολή και ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος έχουν ύπαρξη πραγματική... Ο χρόνος δε σημαίνει παρά τη φυγή των αντικειμένων που έδειχναν αληθινά» (Ζώρζ Μπατάιγ). Στον ανθρώπινο πολιτισμό τα πράγματα υπάρχουν ουσιαστικά όχι για τον εαυτό τους, αλλά για το πένθιμο νόημα που αναδύουν. Οι προετοιμασίες κατατόμησης (βοτανολογικά αρχεία) δεν περικλείουν το θάνατο αλλά προβάλλονται στο θάνατο που μας περικλείει. Η απατηλή ύπαρξη του εαυτού που πεθαίνει ή ακόμα και του χρόνου αν θέλετε, μπορεί να προταθεί ως η αυταπάτη της θυσίας και πρέπει να υποβληθεί στην κρίση των όντων, η ύπαρξη των οποίων φαίνεται ουσιαστική όταν προβάλλεται αντίθετα από μια αυταπάτη που την περικλείει. «Ο θάνατος, λυτρώνοντάς με από έναν κόσμο που με σκοτώνει, εγκλείει όντως τον πραγματικό αυτό κόσμο στο απράγματο ενός εαυτού που πεθαίνει» (Ζώρζ Μπατάιγ). Ίσως ο πιο δυνατός, εντροπικός παράδεισος να είναι αυτός, ο οποίος προτείνει την αναδημιουργία του. Η δυνητικότητα, η εντροπιότητα του εντοπισμού ενός εκκολαπτόμενου σπόρου που ξαναφύτρωσε, στο μοναδικό τόπο που έχει εντοπιστεί, είναι βασικά στοιχεία παρατήρησης του βοτανολόγου ποιητή, του ακούραστου ζωγράφου, για τον ανείδωτο παράδεισο. Η Μικρομέρια χρειάζεται ελάχιστα κυβικά εκατοστά χώματος. Αυτή η ιδιωτικότητα, με την όποια αναδιανεμητική ισορροπία στο χρόνο, είναι μια πρόταση για τον παράδεισο, όπου μας αναγκάζει να περιορίσουμε μέσα σε αυτόν, τόσο μια όμορφη γαλαζοσκότεινη σπηλιά των νυμφών, όσο και την τανύφυλλο ελιά, τα κυπαρίσσια, τις απότομες συκιές, τους αμνούς, αλλά και την λεπτόσχημη Μικρομέρια, που δεν αναζητεί το χώρο αλλά το χρόνο που θα φυτρώσει.
Χάρης Κοντοσφύρης
Εικαστικός - επίκουρος καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παν. Δυτικής Μακεδονίας
Συμμετέχουν με κοινά έργα οι : Χρήστος Σκούρτης , Ηλίας Μπαρκαλής και Χάρης Κοντοσφύρης.
Σχεδιασμός Καταλόγου : Γιάννης Βγότζας
Κείμενα : Θωμάς Ζωγράφος, Γεωργία Δαμιανού και Χάρης Κοντοσφύρης
Μετάφραση κειμένων : Γεωργία Δαμιανού
Επιμέλεια Κειμένων : Βίκυ Σταμούλη
 |
| Συνεργατικό έργο με τον Ηλίας Μπαρκαλής |
Από τις 6 Μαΐου μέχρι και τις 4 Ιουνίου τον Γιώργο Πανταζή στην ατομική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Μικρομέρια, η επιβίωση της θυσίας». Τα έργα που παρουσιάζονται έχουν ως κέντρο και κοινό σημείο τη μικρομέρια, ένα λουλούδι που εμφανίζεται ανά διαστήματα, μόνο στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Λίγα μέτρα από τον τόπο που το γέννησε, ο καλλιτέχνης εξετάζει την εμφάνιση, την εξαφάνιση και την επανεμφάνιση του μοναδικού αυτού φυτού, μόλις 20 εκατοστών, με το μικρό ροζ άνθος, και το εντάσσει στο πλαίσιο της θυσίας και της αναγέννησης της φύσης αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Όπως αναφέρει ο εικαστικός-επίκουρος καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παν. Δυτικής Μακεδονίας (Φλώρινα), Χάρης Κοντοσφύρης, «ίσως ο πιο δυνατός εντροπικός παράδεισος να είναι αυτός ο οποίος προτείνει την αναδημιουργία του. Η δυνητικότητα, η εντροπιότητα του εντοπισμού ενός εκκολαπτόμενου σπόρου που ξαναφύτρωσε, στο μοναδικό τόπο που έχει εντοπιστεί, είναι βασικά στοιχεία παρατήρησης του βοτανολόγου ποιητή, του ακούραστου ζωγράφου, για τον ανείδωτο παράδεισο», ενώ παρατηρεί ότι «ο Γιώργος Πανταζής αναδεικνύει τη Micromeria Acropolitana σαν το κύριο διασωθέν ον του λησμονημένου παραδείσου. Καμιά φωνή δεν θρηνεί το χαμό της Μικρομέριας. Καμιά φωνή δεν τραγουδά την επαναφορά της. Και όμως πρόκειται για μια θεογονία». Η εικαστικός – μουσειολόγος Γεωργία Δαμιανού η οποία συντονίζει την έκθεση τονίζει ότι «ροές λουλουδιών, παρασέρνουν το θεατή μέσα στο χώρο της γκαλερί, που πλέον έχει μεταμορφωθεί με διανυσματικό τρόπο σε ένα ιδιότυπο εικαστικό οικοσύστημα. Ηλιακές πινελιές θρέφουν τα άνθη του Πανταζή, και δημιουργούν ένα κεντρικό φως, σαν παλμό που βάζει τάξη στο χάος, με αποτέλεσμα την άνθιση, την ορατή εκδήλωση του άπλαστου κόσμου , την έκφανση των αόρατων δυνάμεων».
Ο Γιώργος Πανταζής μας προτείνει τους εικαστικούς Χρήστο Σκούρτη, Ηλία Μπαρκαλή και Χάρη Κοντοσφύρη που συμμετέχουν ως φιλοξενούμενοι στην ατομική του έκθεση και καθένας από τους οποίους συνομιλεί, και εν μέρει επεμβαίνει, σε ένα διαφορετικό, κάθε φορά, έργο του. Η δράση αποτελεί μέρος της εικαστικής πλατφόρμας «Μακρύ Όχημα».
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος στην οδό Λεμπέση στο μουσείο της Ακρόπολης φιλοξενεί την παρουσίαση της έκθεσης
 |
| Συνεργατικό έργο με τον Χρήστο Σκούρτη |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου