" 'Οπως η αράχνη στέκεται στο κέντρο του ιστού της και αισθάνεται αμέσως αν μία μύγα σπάσει κάποιο νήμα, και τρέχει αμέσως εκεί σαν να πονά από το κόψιμο του νήματος..
έτσι και η ψυχή του ανθρώπου, όταν πάθει βλάβη κάποιο μέρος του σώματος, σπεύδει προς τα κει, σαν να μην ανέχεται την βλάβη του σώματος, με το οποίο είναι δεμένη γερά και με ορισμένη αναλογία".
Ηράκλειτος, Άπαντα, Εκδόσεις Ζήτρος
Εδώ βλέπουμε τον Ηράκλειτο να αποκαλύπτει μια μαγική συνθήκη που ασφαλέστεροι οδηγούμαστε σε ένα άλλο απόσπασμα.
<< ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται·.>> Κατα Ιωάννην 11, 1-19
Αυτό είναι η Τέχνη. Αυτό είναι η ζωγραφική, η μουσική, η γλυπτική, ο κόσμος = κόσμημα.
Μέσα σε αυτά τα δυό αποσπάσματα περιέχονται οι έννοιες του σχεδίου, του χρώματος, της πινελιάς, της γραμμής, του όγκου, της αφής, της γλυπτικής, του σημείου, της ποσότητας, της ποιότητας, του κάτω, του πάνω , του ελαφρύ του βαρύ και του πάντα ρει.
Με λίγα λόγια υπάρχει η <<Ανάγκη>>
Όποιος νιώσει και καταλάβει πως είναι κέντρο (σημείο) ανάστασης και ζωής ενός τεράστιου ιστού, τότε κάνει Τέχνη και αυτομάτως καταργείται. Διότι όταν είσαι η αράχνη (δημιουργός του ιστού) είσαι η ζωή.Καταλαβαίνεις την αναλογία γιατί είσαι η αναλογία. Δεν βλέπεις το μέτρο γιατί είσαι το μέτρο / η ζυγαριά. Οδήγησε στο να θυσιαστείς όπως η τέχνη θυσιάζεται όταν όλα καταλήγουν να είναι τέχνη , επειδή θεραπεύθηκαν. Δεν υπάρχει. Λες και η τέχνη είναι μια αρρώστια και η θεραπεία μαζί.
Είναι δεδομένη όπως το χώμα και η ανάσα για τον άνθρωπο.
Αν νιώσεις λοιπόν ότι είσαι <<κέντρον>>, δηλαδή υπάρχεις για να δι-ορθώνεις. Τότε καλό κουράγιο φίλε μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου