ΑΓΑΠΗ ΜΑΤΖΙΏΡΗ:ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Λαμβάνοντας μέρος στο ιδιαίτερα απαιτητικό και δημιουργικό σεμινάριο του Νίκου Ευαγγελόπουλου, σε κλίμα συνεργασίας, ήλθα σε επαφή με την τεχνολογία ιδωμένη από ένα διαφορετικό πρίσμα, αφήνοντας ελεύθερο πεδίο στη φαντασία και στην επινοητικότητα. Το δρώμενο αυτό πραγματώθηκε στη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας, σε ένα χώρο με έντονη ιστορία, στο πρώην ξενοδοχείο “Διεθνές”.Σκεπτόμενη πως θα μπορούσα να παρέμβω στο χώρο με τρόπο αρμονικό, σύμφωνα με την αισθητική του, αναζήτησα συνεκτικούς δεσμούς αναφορικά με το χρόνο. Έτσι η σκέψη μου στράφηκε σε ταινίες βουβού κινηματογράφου, καθώς το ξενοδοχείο χτίστηκε εκείνη την περίοδο.

Κάνοντας έρευνα στις ταινίες της εποχής ξεχώρισα το εξαιρετικό έργο του Buster Keaton “The Scarecrow”. Εντυπωσιάστηκα από την ευρηματικότητα του δημιουργού και το αστείρευτο χιούμορ του. Πως είναι εφικτό ο θεατής στην ίδια ταινία να γελάει με τις τραγελαφικές καταστάσεις των ηρώων και από την άλλη να προβληματίζεται βαθιά για κοινωνικά θέματα που θίγονται περίτεχνα από το δημιουργό. Στη βουβή αυτή ταινία εποχής, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ατάκα: “Hurry up! My stomach is as empty as a saloon.” Αστεία φράση, μα και παράλληλα τραγική. Κοινωνικό σχόλιο πάνω στην πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου για φαγητό αλλά και ερέθισμα για ποικίλους συνειρμούς. Ο συγκάτοικος του πρέπει να βιαστεί να φέρει το φαγητό γιατί το στομάχι του είναι άδειο σαν μια αίθουσα. Προφανώς πεινάει πολύ...Μα και πόσα άλλα γεννιούνται από αυτή τη φράση: Άδειο στομάχι-άδειος χώρος. Μοναξιά-συντροφικότητα,προσταγή-υποταγή,συγκατοίκηση-συμβιβασμός, αγάπη-εξάρτηση....Έτσι επέλεξα αυτή την τόσο δυνατή φράση και την ενσωμάτωσα στο τμήμα της ταινίας που πρόβαλα, απομονώνοντας τη σκηνή όπου οι δύο ήρωες γευματίζουν σε ένα πελώριο μακρόστενο τραπέζι με ειδικό μηχανισμό για να εξυπηρετούνται. Επίκεντρο οι ανθρώπινες σχέσεις, στην προκειμένη περίπτωση μεταξύ δύο φίλων και συγκατοίκων. Ανάμεσα τους υπάρχει ενέργεια που διαχέεται στο χώρο, ένα είδος υπαρξιακής λάμψης. Στοιχεία που με απασχολούν έντονα στη ζωγραφική. Έκπληκτη συνειδητοποίησα πόσο αποτελεσματικά οι τέχνες συνδέονται μεταξύ τους και πως το θέμα που αυτή την περίοδο με κινητοποιεί στη ζωγραφική, παρουσιάζεται ξανά μπροστά μου με διαφορετική μορφή στον κινηματογράφο. Με διάφορες απλές μα και έξυπνες τεχνικές που έμαθα κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου, παραμόρφωσα το οπτικό αποτέλεσμα. Έτσι, παίρνοντας ερεθίσματα από την ταινία, της έδωσα άλλη διάσταση, ντύνοντας τη με ύφος μυστηρίου, με έμφαση στον κοινωνικό προσανατολισμό. Το τελικό έργο προβλήθηκε με προτζέκτορα από τη βεράντα της σοφίτας της Λέσχης Πολιτισμού πάνω στον τοίχο απέναντι οικοδομής. Με αυτό το τέχνασμα το μήνυμα εξαπλώθηκε στην κοινωνία. Οι ήρωες κυκλοφόρησαν ανάμεσα στους διαβάτες της Φλώρινας εκείνη τη μαγική βραδιά. Το χθες ενώθηκε με το σήμερα. Θύμηση από νοσταλγικό θερινό σινεμά για τους παρευρισκόμενους στη Λέσχη και γνωρίζοντες το γεγονός, μα και “προβολή φάντασμα” από την άλλη για όσους δεν γνώριζαν την παρουσία της, πιθανότατα και οι ίδιοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας. Φωτογραφίες ενσωματωμένες στο με τουβλάκια τοιχάκι της βεράντας με παραμορφωμένες εικόνες του ενός ηθοποιού σε διάφορα στιγμιότυπα.

Στόχος αυτής της ενέργειας να δειχθεί πόσο η μη ικανοποίηση αναγκών όπως αυτή της σίτισης και της συντροφικότητας μπορεί να επηρεάσει τον ψυχισμό του ανθρώπου και κατά επέκταση την έκφραση του προσώπου του.

 Μετά από αυτή τη δυνατή εμπειρία και διψώντας για νέες, έχω να πω το εξής: “Hurry up! We have to fill the empty moments with creativity...!”