Τρεις φοιτήτριες επί πτυχίο κάνουν την αλήθεια έργο - Ειρήνη Πουλιάση, Μαρία Τασούλα, Χαρίτα Χατζηνεοφύτου

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός.

Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο. Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει, σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές, μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου. Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει - φυτά, ζώα, ανθρώπους -  στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια. Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.»

Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική (σελ. 9)

Ειρήνη Πουλιάση, Μαρία Τασούλα, Χαρίτα Χατζηνεοφύτου

  Τα έργα των τριών φοιτητριών μοιάζει να αφηγούνται την πορεία της ύπαρξης φανερώνοντας την βαθιά αλήθεια για τη φύση του ανθρώπου και την πορεία της ζωής – θανάτου. Με θάρρος τολμώντας το διαφορετικό - με σταθερή μελέτη και έρευνα – δημιουργούν έργα αγγίζοντας την ματαιότητα της υλικής υπόστασης του ανθρώπου.
  Ο άνθρωπος γεννιέται και βαδίζει με σίγουρη κατάληξη τη μεταβατική κατάσταση του θανάτου. Στην ενδιάμεση πορεία του όμως χρησιμοποιεί μηχανισμούς για να ανταπεξέρχεται στον βίο του, την μνήμη για παράδειγμα. Στη συνέχεια όσο οδεύει προς τη φθορά αφήνει ίχνη και αποτυπώματα, άλλοτε φανερά και άλλοτε όχι, όπως οι τρίχες από τα μαλλιά του. Και τέλος κάτι μένει ανέπαφο στον υλικό κόσμο και μετά το πέρας του ανθρώπου, η οδοντοστοιχία του.

   

Η Χαρίτα Χατζηνεοφύτου αναμετράται στο έργο της με την φθορά της μνήμης. Από τις σημαντικότερες λειτουργίες του ανθρώπου που κατέχει ένα ιδιαίτερο μηχανισμό για το πώς ανταπεξέρχεται στις καταστάσεις. Όμως καθ’ όλη τη ζωή του, τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς τη μνήμη; Όπως υποστηρίζει και η ίδια η Χ. Χατζηνεοφύτου μιλώντας για τη μνήμη ‘Είναι η μάνα που σπρώχνει το παιδί και του λέει μην φοβάσαι, αν πέσεις είμαι εδώ να σε ανασηκώσω’. Με σημάδια φθοράς, επιτηδευμένης σύγχυσης και χάους δημιουργεί καταστάσεις σαν τον παρακάτω πίνακα.

Χαρίτα Χατζηνεοφύτου, 2014, μικτή τεχνική, 300x150 εκ.

Στο έργο της Μαρίας Τασούλα γίνονται φανερά τα ίχνη που αφήνει ο άνθρωπος στο διάβα του. Για να γίνει μια αλλαγή κάτι θυσιάζεται και μένει πίσω. Στο συγκεκριμένο έργο τα μαλλιά. Κομμάτια από το ανθρώπινο σώμα που κουβαλούν αναμνήσεις από σχεδόν τη γέννηση του. Η δεξιοτεχνία της Μ. Τασούλα να εντάξει τα δικά της μαλλιά μέσα στο έργο της δημιούργησαν μια εικόνα σχεδόν κοσμογονική. Όπως αναφέρει και η ίδια το ενδιαφέρων είναι πως δημιουργώντας το έργο να μαλλιά της έγιναν μέρος του πινέλου της. Ίχνη που όσο και αν έχουν αποχωριστεί το σώμα, επιμένουν στην δική τους ύπαρξη.

Μαρία Τασούλα, 2015, μικτή τεχνική, Α4.

Συνοψίζοντας, πάντα υπάρχει και ένα τέλος μιας κατάστασης. Η Ειρήνη Πουλιάση περιγράφει τα φανερά αποτελέσματα από το τέλος του ανθρώπινου σώματος. Όπως άλλωστε σημειώνει η ίδια για τον άνθρωπο ‘Το μόνο που θα αφήσει πίσω είναι η υστεροφημία του ...και η οδοντοστοιχία  του.’. Η αλήθεια πολλές φορές έχει μια ιδιαίτερη όψη, όπως στο παρακάτω έργο. Μια σύνθεση από οδοντοστοιχίες που κραυγάζουν στην αθανασία. Στο παραπάνω απόσπασμα του Ν. Καζαντζάκη υπάρχει η πρόταση ‘Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.’ Και η Ε. Πουλιάση συνοδεύει το έργο της λέγοντας ‘Οι οδοντοστοιχίες μετουσιώνεται στον χώρο ως το “το σημείο που δεν έχει κανένα μέρος“  και λειτουργούν ως την πάροδο του χρόνου δημιουργώντας το δικό τους χρονικό όριο.. Την Αθανασία της θνητότητας.’

Ειρήνη Πουλιάση, τίτλος: 1.3.1.1. (μέρος της σειράς Οστεοτοπία), 2016, γύψος και λάδι σε ξύλο, 140x140 εκ.