7ο Φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών του Λόγου - Κοζάνη. Performer:Ευπραξία Γεώργαρου,Γιώργος Καραμανίδης , Καληάνθη Βογδοπούλου, Νάνσυ Παπαδοπούλου

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

«Εξομολογήσεις μιας μάνας», μια αφηγηματική περφόρμανς
Αποθήκη Σιδηροδρομικού Σταθμού – Με ελεύθερη είσοδο
Από τη Μαρία Σόφτση σε συνεργασία με το Τμήμα Εικαστικών Τεχνών της Φλώρινας που εξελίσσεται μέσα από δύο στάδια.
Ώρα 11.00π.μ.-3.00μ.μ. Α`Στάδιο: Το πρώτο στάδιο ξεκινά με τη δημιουργία μιας site-specific εγκατάστασης στην Αποθήκη του Παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού Κοζάνης με τη συμμετοχή των φοιτητών της Καλών Τεχνών της Φλώρινας. Πρόκειται για μια πειραματική απόπειρα δημιουργίας μιας εικαστικής εγκατάστηασης προκειμένου να φιλοξενήσει μία αφηγηματική περφόμανς.



Ώρα 7.00μ.μ. Β`Στάδιο: Το δεύτερο στάδιο αφορά την αφήγηση μικρών αυτοβιογραφικών κειμένων από τη Μαρία Σόφτση εντός της εγκατάστασης. Οι θεατές θα συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία με κείμενα που θα τα απαγγείλουν οι ίδιοι σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο. Ο σκοπός της συμμετοχής του κοινού είναι να εμπλακεί τόσο σαν ακροατής-μάρτυρας όσο και ως αφηγητής-μάρτυρας μιας εξομολόγησης.

Το συντονισμό για τους περφόρμερ που διέδρασαν στα κειμενα της Μαρία Σόφτση που υποστηρίχτηκαν από αφηγητές είχε η Ευπραξία Γεώργαρου (Προπτυχιακή καλλιτέχνης ΣΚΦ) Συμμετείχαν ενεργά :Ευπραξία Γεώργαρου,Γιώργος Καραμανίδης , Καληάνθη Βογδοπούλου, Νάνσυ Παπαδοπούλου (Προπτυχιακοί καλλιτέχνες ΣΚΦ) στις αποθήκες του σιδηροδρομικού σταθμού Κοζάνης

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ

 Ήθελε απο την αρχή να τον θηλάσει.

Το πρώτο πράγμα που είπε στον γιατρό της μετά την καισαρική ήταν πως ήθελε να θηλάσει το μωρό της.

“ Θα χαλάσεις το στήθος σου” της απάντησε.

“Το στήθος αυτό υπάρχει γιαυτόν ακριβώς το λόγο.” του απάντησε με θέληση.

Την πλησίασε, πίεσε τη ρώγα της με τα δυό του δάχτυλα και ένα παχύ λευκό υγρό έσταξε.

“Εχεις πολύ καλό γάλα” της είπε. Φώναξε τη νοσοκόμα να προσθέσει οκυτωκίνη στον ορό με το ζαχαρόνερο.

Με καθετήρα και ορούς στα χέρια της ανέβαινε τον όροφο της κλινικής, στην πτέρυγα των μωρών για να του δώσει το δικό της γάλα.

Η τακτική τους εκεί ήταν, η παράδοση των μωρών στις μητέρες να γίνεται μόνο δύο φορές την ημέρα. Αποθάρυναν κάθε ενέργειά της να τον ταίσει αυτή, από το υγρό που της στάλθηκε απο την φύση να δώσει στο ίδιο της το σπλάχνο. Τάιζαν το μωρό της και το έφερναν κάτω σ'αυτήν, χορτάτο. Τον έβαζε στο βυζί της και αυτό ρευόταν την ξένη τροφή που μόλις του είχαν δώσει.

Ανεβαινε τον όροφο για να τον θηλάσει και την έβαζαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μέ ένα μόνο σκαμνι. Και εκεί, την άφηναν μόνη με το μωρό, να παιδεύεται.

Μία μόνο φορά, την είδε μία παλιά μαία και την λυπήθηκε.

“ Όχι έτσι κορίτσι μου. Κράτα το μωρό σου κάθετα στο βυζί σου. Να το αρπάξει όλο μέσα στο στόμα του.” Και της έδειξε…

Οταν επέστρεψαν σπίτι ένιωσε μια απέραντη ανακούφιση. Μπορούσε πλέον να τον έχει δίπλα της όλη την ώρα. Να τον θρέφει και να τον θαυμάζει τήν ώρα που αυτός ξεδιψούσε από το στήθος της. Να τον αλλάζει αυτή, να του κάνει μπάνιο να τον νανουρίζει, να είναι εκεί να τον πάρει αγκαλιά, με το πρώτο του κλάμα. Ήταν απόλαυση όλες εκείνες οι στιγμές. Ήταν μοναδικές. Κοιτάζονταν με τα μάτια και συνομιλούσαν. Έτσι αγαπήθηκαν. Έτσι δέθηκαν με έναν δεσμό αόρατο, τον λώρο του θηλασμού.

Κείμενο: Μαρία Σόφτση

Performer: Ευπραξία Γεώργαρου

ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ

Oι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας αναβιώνονται για πρωτη φορά στην εφηβεία.

Είσαι 16 χρονων και ένα βράδυ, κάποια ώρα μετά τα μεσάνυχτα, μπαίνεις στην κουζίνα όπου κάθομαι και με ρωτάς για τον συγχωρεμένο αδελφό μου και θείο σου.Οι μνήμες αυτές έφεραν και την πρώτη σου ανάμνηση. Ισως, είπες, ήσουν 2 ή 3 χρονών και βρισκόσουν μπροστά στη σκάλα του υπογείου μας στη Θεσσαλονίκη. Σκεφτόσουν πως εκεί μέσα βρισκοταν η μπάλα σου αν και δεν την εβλεπες. 

“Πως νιώθεις σχετικα με την παιδική σου ηλικια;” σε ρώτησα. “Ποιά είναι η αίσθηση που έχεις από τότε;”

“Νιώθω πως ταλαιπωρήθηκα”

'Ταλαιπωρήθηκες ;” επανέλαβα με έκπληξη.Τόση αμεσότητα δεν είναι εύκολο να τη διαχειριστείς.

“Ναι, ταλαιπωρήθηκα πολύ”

“Πες μου μιά ανάμνηση πού έχεις από κείνη την εποχή”.

 Ένιωθα συντετριμένη αλλά και ανακουφισμένη που μπορούσες να μου εμπιστευτείς κάτι τόσο άμεσο, ειλικρινές και σκληρό μαζι. Ήταν ιερές οι στιγμές εκείνες και γω φοβόμουν μην τις μολύνω με κάτι άστοχο, μην διαλύσω την ιερότητα της εξομολόγησης. 

“Θυμάμαι μια βραδιά Πρωτοχρονιάς που με έβαλες στο κρεβάτι και μου είπες να κάνω μια ευχή, για να την έχω σαν στόχο μέσα στη χρονιά.”

“Θυμάσαι τι ευχή έκανες;”

 “Όχι, αλλά θυμάμαι που σε ρώτησα ποιά ήταν η ευχή που έκανες εσύ.”

“Και τι σου είπα;”

“Ειπες: “να μη σε ξαναχτυπήσω ποτέ"

“Και τι έγινε; Θυμάσαι;”

 “Δε με ξαναχτύπησες.

Κείμενο: Μαρία Σόφτση

Performer: Γιώργος Καραμανίδης (επάνω), Καληάνθη Βογδοπούλου (Κάτω)

ΟΙ 48 ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Η πτήση έχει καθυστέρηση. Κάθομαι σε μια θέση έξω απο το κτίριο του αεροδρομίου "Ελευθέριος Βενιζέλος" και θυμάμαι τους 48 αποχαιρετισμούς. Η ζωή μας σηματοδοτείται απο τους αποχωρισμούς αυτούς. Τρείς καθε χρόνο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε υποδέχθηκα στην πύλη των αφίξεων! Ήσουν τόσο μικρούλης που γονάτισα για να σε αγκαλιάσω. Ήσουν 4,5 χρονών. Είχες φύγει για τις πρώτες διακοπές σου στον μπαμπά. Σε είχα συνοδεύσει μέχρι τον έλεγχο διαβατηρίων και σε είχα παραδώσει για πρώτη μου φορά σε μια άγνωστη. Την συνοδό εδάφους. Αυτή θα σε παρέδιδε σε μια άλλη άγνωστη. Την προϊσταμένη του αεροπλάνου που θα σε πήγαινε στο Βελιγράδι. Ήταν η πρώτη μας φορά. Δεν είχες πει ούτε μια κουβέντα, ούτε ένα παράπονο... Ήσουν τόσο μικρούλης που με έπιανε μια συγκίνηση ... Γονάτιζα στην μεγαλειότητά σου, στην δύναμη, το κουράγιο σου. ´Ησουν περίπου 7 όταν μου εξομολογήθηκες πώς νιώθεις όταν ταξιδεύεις στον μπαμπα. Ένιωθες είπες , όμορφα και ξεχωριστός στο αεροδρόμιο σέρνοντας μόνος σου την βαλίτσα , και λίγο αργότερα και την κιθάρα σου. Και γω σου απάντησα πως, ένιωθες κοσμοπολίτης. Και συ με ρώτησες:" Τι ειναι αυτό;" "Πολίτης του κόσμου..." σου απάντησα "πέρα απο σύνορα και κράτη. Ανόητες γραμμές στο χάρτη, να μας θυμίζουν τις ανόητες διαφορές μας". Και συ, μέσα στο αεροδρόμιο ήσουν πέρα από όλα αυτά. Τα έβλεπες με τα παιδικά αθώα μάτια σου μη μπορώντας να συλλάβεις την βαρύτητα των λόγων σου και των συναισθημάτων σου. Και έφτασες στα 12 σου. Ανυπομονούσες να τα φτάσεις. Όχι όμως για τους συνήθεις λόγους. Ήθελες να μπαίνεις στο αεροπλάνο μόνος σου χωρίς συνοδό...είχες κάνει τόσες πολλές φορές την διαδρομή απο τον έλεγχο των διαβατηρίων που τώρα ήθελες να πετάξεις με τα δικά σου φτερά.. Η ζωή μας απο εκείνη την πρώτη φορά σηματοδοτείται απο τους αποχωρισμούς αυτούς. Πέρασαν σαν γρήγορο σύννεφο. Τώρα περιμένω την καθυστερημένη σου πτήση ... Φτάνεις όπου νάναι και γω μετράω πια τα καλοσωρίσματα. 48

Κείμενο: Μαρία Σόφτση

Performer: Νάνσυ Παπαδοπούλου

Διοργάνωση: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης 

Επιμέλεια: Στέλιος Πελασγός

Κείμενο-εγκατάσταση:Μαρία Σόφτση,  "Εξομολογήσεις μιας μάνας":
Performance: 

Καληάνθη Βογδοπούλου, Ευπραξία Γεώργαρου, Γιώργος Καραμανίδης,  Νάνσυ Παπαδοπούλου, 

Αποθήκη Σιδηροδρομικού Σταθμού