Κάσση Κυριακή «Πρόσωπα που ζουν στις παρυφές της κοινωνίας Οι ζωγράφοι στη λογοτεχνία: Κοινωνικά αναφομοίωτοι, απόκληροι ή ιδιόρρυθμοι ιδεολόγοι;» ΜΕΡΟΣ ΙI

 Την ίδια χρονική φάση με τα θεατρικά κείμενα, μελετήθηκε μια σειρά άρθρων σε ένθετα και ηλεκτρονικά περιοδικά με θεματικό πυρήνα ζητήματα ετερότητας και περιθωριοποίησης. Πιο εμπεριστατωμένη και συμπυκνωμένη εν σχέσει προς το θέμα της ετερότητας ή της μη εντάξιμης μονάδας μοιάζει η τοποθέτηση της Θάλειας Δραγώνα:





                                                    Κυριακή Κάσση  Μαρκαδόρος και μελάνι σε ακουαρέλα 22x 31cm

                   

«(…). Εάν η ταυτότητα συρρικνωθεί σε μια μοναδική υπαγωγή, τότε οι άνθρωποι μπορεί εύκολα να γίνουν προκατειλημμένοι, μονομερείς, δυναστικοί, βίαιοι, κάτι που «δικαιολογεί» στη συνείδησή τους το ρατσισμό. Ενδέχεται να αρχίσουν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από μια λοξή και παραμορφωτική οπτική γωνία όπου «οι δικοί μας» αντιπαρατίθενται στους «άλλους». . Ο εθνικισμός (αλλά και ο ρατσισμός, διότι διαθέτει τους ίδιους υποκείμενους μηχανισμούς) διαθέτει αυτή την κακοήθη δύναμη που οδηγεί τους ανθρώπους στη βίαιη αντιπαράθεση. Πρόκειται για ιδεολογία που καλλιεργεί την ένταξη σε –ή τον αποκλεισμό από– κάποια εθνική ομάδα τροφοδοτώντας καταστροφικά συναισθήματα, καλώντας το υποκείμενο να επιλέξει τους δικούς του και να τους διαχωρίσει από τους εχθρούς…»  

Γιατί όμως ο ζωγράφος Κλαρκ, που σαν χαρακτήρας τριταγωνιστής-τεταρταγωνιστής μέσα στο θεατρικό,  (ΔΕΝ επιλέγεται ,εν τέλει, ως ο δολοφόνος του `Αρντεν, αλλά η «δουλειά»ανατίθεται απ’το παράνομο ζευγάρι σε δυο επαγγελματίες δολοφόνους) να είναι ο πρώτος στον οποίο οδηγείται η σκέψη όλων των κοινωνικά «ευπρεπισμένων» και «νομοταγών»αρχόντων του Φέβερσαμ,όταν αναζητούν άτομο αχρείο, στερούμενο ηθικών ενδοιασμών για να εκτελέσει την ειδεχθή πράξη;

«   (…)    ΜΟΣΜΠΙ: Χθες βράδυ γνώρισα ένα ζωγράφο,

                τον πιο πανούργο άνθρωπο στον κόσμο:

                μπορεί , λέει, ν’ανακατέψει με τα λάδια του φαρμάκι,

                κι έτσι όποιος κοιτάει τη ζωγραφιά

                 ρουφάει με τα μάτια το δηλητήριο

              που τον χτυπάει κατάκαρδα και τον αφήνει σέκο […]

              Θυμάμαι μια φορά που κουβεντιάζαμε.

             είπες ότι μπορεί να φτιάξει με την τέχνη του

                   μια Σταύρωση τόσο φαρμακερή,

                       που όποιος την κοιτάζει,

                      μέσα σε λίγη ώρα τυφλώνεται

                     πνίγεται από τις αναθυμιάσεις»

 Μοιάζει σχεδόν αυτονόητο να αδιαφορούν οι πολίτες του Κεντ για την όποια καλλιτεχνική αξία του Κλαρκ, υπερτονίζοντας ως μοναδικό χαρακτηριστικό του την πανουργία και τον αμοραλισμό, ποιότητες περισσότερο συνυφασμένες, στο μεταβατικό σημείο Μεσαίωνα-Αναγέννησης,  με την ιδιότητα του μάγου-αλχημιστή-δηλητηριαστή (ιδιότητα που απέδιδε η κοινωνία με μεγαλύτερη ευκολία στους κοινωνικά αναφομοίωτους). `Ατομα αποξενωμένα από τις κοινής αποδοχής εκδηλώσεις, που δίνουν έμφαση στην παρατήρηση της φύσης, στην σύνθεση και αποσύνθεση των οργανισμών, καταγίνονται με πειραματισμούς και χημικές μείξεις χρωμάτων, αναθυμιάσεις μοιάζουν περισσότερο «ύποπτα» και φύσεις «ποταπές»…

 Η εικαστική προσέγγιση της εικόνας του ζωγράφου έγινε-(βλ. παραπάνω)- με επιλογή του ασπρόμαυρου, ως προς την χρωματική γκάμα και του αφηγηματικού σκίτσου. Ο χώρος μουντός και κλειστός κινείται σε ένα  κυκλικό επίπεδο, όπου συνωθούνται και ανακυκλώνονται όλα τα μικροαντικείμενα του μονήρους βίου του καλλιτέχνη, σε μια άλογη τάξη των γραμμώσεων, ενδεικτικό στοιχείο του ταραχώδους και άνευ νοηματικής αλληλουχίας ρυθμού της καθημερινότητας και των εξεζητημένων του επιλογών. Το γκροτέσκο αποτέλεσε το βασικό αιτούμενο στην συμπυκνωμένη απόδοση της εικόνας με υπερδιογκωμένη τη σαρκαστική εκδοχή της μορφής μέσα στην ανίσχυρη κωμικότητά της.   Σκόπιμα παραβλέπεται η ακρίβεια στην αναλογία των μεγεθών και η σχολαστική ακαδημαϊκή ακρίβεια, που ανακόπτουν συχνά την αυθόρμητη ροή των γραμμών.