Τα πολλά μαζί
Όταν οι έννοιες
συγχύζονται
κι η μικρή
τσαντίζεται.
Όταν σ’ αγαπώ
δείχνω μόνο να σε
μισώ.
Όταν φύγω
απ΄το σπίτι που με
γέμισε
αναπάντεχες
αλήθειες,
σε
μιαν αυλίτσα τρυπημένη,
θα ψάχνεις την
κηλίδα.
Γιατί προτίμησες
τον θάνατο του σέβους
απ΄των ματιών την
ίριδα.
Δεν ξέρω...
Πόσο θα κρατάς στις
φλέβες σου κίτρινα ρυάκια;
Θα τα βλέπω για να
με πονάς.
Δώσε τόπο... στη
ζωή,
η οργή μας
ξέκανε
μεταξύ
των τονισμών της φωνής,
της φωνής,
της φωνής η έκθεση
είναι που με τρομάζει
γιατί πλέει σε
χρόνους παράλληλους με τα μαχαίρια.
Είμαι παιδί κι
είσαι φως που πονάει.
Δε σου λέω να με
βάλεις σ’ ένα κίτρινό σου πίνακα
αλλά λευκός δε θα
μείνω για πολύ
όσο κι αν
προσπάθησα ν’ αποφύγω
το χρώμα το
χρωματιστό από τα πάντα.
Γιατί θα ζήσεις
μαζί μας
και τους άλλους αν
δε τους δεις
θα νομίσεις πως δεν
έχουν σχέδιο,
αλλά καταβάθως κάποιος
θα πονέσει
περισσότερο απ΄ότι
ήθελες να παίξεις.
Γι΄αυτό κάτσε και
σκέψου
αν θα ρίξεις το
μπουκέτο ν’ ανθίσουνε μπογιές
ή θα περάσεις
απ΄έξω ξανά μόνο για να δεις
ή θα μπεις
στη δίνη του περιστατικού.
Όπως και να ‘χει
με έσπρωξες να κυλήσω
σε κάτι που
ζωγράφισες δίχως να ξέρω
που στης καρδιάς
μου τον πνιγμένο χώρο θα το βάλω.
Μαρία Τασούλα, 8-5-14 Φλώρινα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου