lautréamont - maldoror Eγκώμιο Mιας Mεταμόρφωσης

Jan Fabre, "Medium Medium", 1981, κρεβάτι και στυλό με μπίλια σε ύφασμα, 135 Χ 140 Χ 192 cm, παραχώρηση της γκαλερί ΑΔ Αθήνα

Στη δεύτερη εκδοχή της παράστασης η bijoux de kant προχωρώντας την ερευνητική  προσέγγιση των ασμάτων του Μαλντορόρ παρουσιάζει την υπόθεση ενός 7ου άσματος. Το υποθετικό αυτό άσμα, σχηματίζεται σαν ποιητικό κείμενο από εικόνες και αντικείμενα, έργα ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών.
Τα έργα αυτά επαναφέρουν μέσα από τις πρακτικές της σύγχρονης τέχνης τις προβληματικές αλλά και την ποιητική που απασχολεί τον Λωτρεαμόν τον 19ο αιώνα με τρόπο επίκαιρο.Οργανικό κομμάτι της εμπειρίας της παράστασης και συμπληρωματικό της θεατρικής απόδοσης των 6 ασμάτων, το 7ο άσμα φωτίζει το λόγο, την εικόνα, το σώμα και τη «μεταμόρφωση» πραγματωμένη σε αντικείμενα αδρανή, τα οποία «ξυπνούν» κατά το διάλογό τους με τη θεατρική πράξη.

Στη Πρώτη εκδοχή 

lautréamont - maldoror

 Eγκώμιο Mιας Mεταμόρφωσης

10 παραστάσεις

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Υπόγειο Γκαράζ

26/9 - 7/10

Μια παράσταση της Bijoux de Kant

βασισμένη στα «6 Άσματα του Μαλντορόρ» του Κόμη του Λωτρεαμόν

Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική: Κώστας Δαλακούρας
Προσαρμογή Κειμένου – Δραματουργία: Γιώργος Λαγουρός
Γλυπτική: Περικλής Πραβήτας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Σαμψών Φύτρος
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Αλέξιος Παπαζαχαρίας

Ερμηνεία: Κρις Ραντάνοφ

«Ωστόσο δεν παραπονιέμαι. Δέχτηκα τη ζωή σαν τραύμα, κι απαγόρευσα στην αυτοκτονία να θεραπεύσει την ουλή. Θέλω να βλέπει ο Δημιουργός, την κάθε στιγμή της αιωνιότητάς του, εμένα , το χαίνον ρήγμα. Είναι η ποινή που του επιβάλλω. Τα άλογα δεν πρέπει ν’ ακούσουν αυτά που λέμε. Θα μπορούσαν ίσως και να μας καταλάβουν αγαπημένε γυιε του ωκεανού. Κακό δικό τους –γιατί θα υπέφεραν ακόμα πιο πολύ! Τα άλογά μας, κάλπαζαν κατά μήκος της όχθης, σα να δραπέτευαν απ’ το βλέμμα του ανθρώπου».

Ο Κόμης του Λωτρεαμόν αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες και σπουδαιότερες φιγούρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γεννημένος το 1846 στην Ουρουγουάη από πλούσια οικογένια Γάλλων, ο  Ιζιντόρ Ντυκάς - όπως ήταν το πραγματικό του όνομα-, κατάφερε μόλις στα 24 του, να ολοκληρώσει τα «Άσματα του Μαλντορόρ» και να πεθάνει. Τα «Άσματα του Μαλντορόρ», το βαθύ αυτό ποιητικό έργο μιας καταραμένης ιδιοφυίας, δεν εκδόθηκε ποτέ ενόσω ο δημιουργός του βρισκόταν στη ζωή, καθώς θεωρήθηκε από τους υποψήφιους εκδότες της εποχής προκλητικό και ικανό για ποινικές διώξεις. Χρειάστηκε μισός αιώνας, για να ανακαλυφθεί -σχεδόν τυχαία- η μυθική προσωπικότητα του Λωτρεαμόν από τους Σουρεαλιστές το 1917, οι οποίοι και θα τον χρήσουν αμέσως πρόδρομό τους, εξαιτίας αυτού και μόνο του συγκλονιστικού του έργου.

Μέσα από μια σκηνική εγκατάσταση 300 τετραγωγικών μέτρων και έναν ήρωα που έχει επιλέξει την «αιώνια αϋπνία» ως στάση ζωής, η Bijoux de Kant και ο Κρις Ραντάνοφ διερευνούν τα όρια της συνάντησης ηθοποιού και κειμένου, σε μια απογυμνωμένη θεατρική συνθήκη διαρκούς μεταμόρφωσης.

Τι σημαίνει να είναι κανείς ξένος;
Αιωρούμενος μεταξύ μιας ταυτότητας που απλώς γράφει «άλλος» και της επιθυμίας για μεταμόρφωση που θα τον οδηγήσει μακριά από όλα αυτά που μοιάζουν «ξένα», βιώνοντας τη ανείπωτη μοναξιά της «διαφοράς» και την αγαλλίαση στην ιδέα μιας πιθανής «ομοιότητας»,  ο ήρωας - Λωτρεαμόν σηκώνει το χέρι του για να δείξει τον έναν κατάμαυρο κύκνο στο κοπάδι και στέκεται όρθιος για να εξηγήσει τι συμβαίνει όταν η «μεταμόρφωση» είναι «επιλογή».