“WALLS” – Unbounded boundaries
Αννέττα Σπανουδάκη, Annetta Spanoudaki
Εγκαίνια: Tρίτη 18 Σεπτεμβρίου, 2012, 20:00
Διάρκεια: 18.9 – 9.10.2012
Διάρκεια: 18.9 – 9.10.2012
Νέα ταυτότητα στην παλιά πόλη – την Αθήνα που αποτελεί αφετηρία ισχυρού πολιτιστικού λόγου και ξεχωριστής εικαστικής συμπεριφοράς. Το κέντρο υποδέχεται το νεοσύστατο ArtWall. Βασικός άξονας των εκθέσεων του χώρου αποτελεί η δουλειά σύγχρονων καλλιτεχνών που ανήκουν στο δημιουργικό δυναμικό του πολυσυλλεκτικού τοπίου της πόλης. Το εκθεσιακό πρόγραμμα ξεκινά με την έκθεση “WALLS – Unbounded boundaries” όπου 3 καλλιτέχνες συλλέγουν στοιχεία από το αστικό τοπίο και δημιουργούν τον δικό τους ενδιάμεσο χώρο.
H έκθεση “WALLS – Unbounded boundaries”εγκαινιάζεται την Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου, στις 20:00.
“WALLS” –
Unbounded boundaries
Unbounded boundaries
Περίοδοι κοινωνικής και ατομικής αναταραχής στις οποίες πρέπει κανείς να ενταχθεί εκ νέου, να επαναπροσδιορίσει καθημερινές έννοιες και σύμβολα να δημιουργήσει νέες ερμηνείες και μονοπάτια. Αυτό που γνωρίζουμε ως τώρα είναι διαφορετικό, αυτό που ήταν δίπλα μας είναι απέναντι από εμάς ή και το αντίστροφο. Ο όρος “Wall/Τοίχος”, στο πλαίσιο της έκθεσης με τον ομώνυμο τίτλο, καθορίζει μια επιφάνεια ή μη επιφάνεια ως γνωστική χαρτογράφηση – το αποτέλεσμα συναρμολογούμενης πληροφορίας από το αστικό τοπίο. Μπορείτε να επιτρέψετε στους «τοίχους» να διεισδύσουν, να παράγουν εκατοντάδες πιθανές η μη τοποθεσίες ή αλλιώς συντεταγμένες στο αστικό τοπίο. Wall είναι μια θέση μέσα σε μια τοποθεσία, βρίσκεται εκεί για παρατήρηση και διείσδυση, για να το αντιμετωπίσετε και να αμφισβητήσετε. Μην περιμένετε να αντικρίσετε την κλισέ επιφάνεια του, η διαφάνεια του υπονοεί εσωτερικά σύνορα και συντεταγμένες καθώς και μια εμπειρία με τον ενδιάμεσο χώρο.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Μαρία Αντωνάτου, Παναγιώτα Αποστολοπούλου, Αννέττα Σπανουδάκη
Maria Andonatou on “WALLS”
«τα έκαναν πλακάκια»
Πλακάκια το ένα δίπλα στο άλλο όπου το ένα στηρίζει το άλλο χωρίς κενά με απόλυτη εφαρμογή και συμμετρία μεταξύ τους.
Κάπως έτσι γίνεται όταν όλα είναι προσυμφωνημένα ώστε να μην φαίνεται τίποτα από εκείνα που μας κατηγορούν.
Όπως λέει και η έκφραση: “τα έκαναν πλακάκια”.
Επενδύουμε πάνω στο τοίχος. Ο τοίχος είμαστε εμείς και ο τοίχος πάντα ξεχωρίζει μ’ ένα τρόπο μ´έναν άλλο το μεν από το δε
Kαλύπτουμε λάθη, ασχήμιες…για να δώσουμε την ΑΛΛΗ εικόνα και εντύπωση προς τα έξω.
Υπάρχει όμως και η αποξήλωση των πλακιδίων όπου τότε εμφανίζεται και αναγνωρίζεται σαν ανάποδο παζλ η πραγματική εικόνα.
Όπως λέει και η έκφραση: “τα έκαναν πλακάκια”.
Επενδύουμε πάνω στο τοίχος. Ο τοίχος είμαστε εμείς και ο τοίχος πάντα ξεχωρίζει μ’ ένα τρόπο μ´έναν άλλο το μεν από το δε
Kαλύπτουμε λάθη, ασχήμιες…για να δώσουμε την ΑΛΛΗ εικόνα και εντύπωση προς τα έξω.
Υπάρχει όμως και η αποξήλωση των πλακιδίων όπου τότε εμφανίζεται και αναγνωρίζεται σαν ανάποδο παζλ η πραγματική εικόνα.
τοσύστημαεσωτερικώνδιαβαθμίσεωνοιτεχνικέςδημιουργίαςτων πιστοληπτικώνδιαβαθμίσεωντοσύνολοτωνμεθολογιώνδιαδικασιών ελέγχωνκαισυστημάτωνυποστηρίζουν
τηναξιολόγησητουπιστωτικούκινδύνουτηνταξινόμησησεβαθμίδες επικινδυνότηταςκαιτηνποσοτικοποίησητωνπαραμέτρωνκινδύνουο καθορισμόςτηςφιλοσοφίαςτουσυστήματος
τουεύρουςτωνοικονομικώνσυνθηκώνόπουηαιτιώδηςσχέσηπροκύπτει
απότηνοικονομικήθεωρία…
τηναξιολόγησητουπιστωτικούκινδύνουτηνταξινόμησησεβαθμίδες επικινδυνότηταςκαιτηνποσοτικοποίησητωνπαραμέτρωνκινδύνουο καθορισμόςτηςφιλοσοφίαςτουσυστήματος
τουεύρουςτωνοικονομικώνσυνθηκώνόπουηαιτιώδηςσχέσηπροκύπτει
απότηνοικονομικήθεωρία…
Μαρία Αντωνάτου, Αθήνα, Σεπτέμβριος 2012
“WALLS” – Unbounded boundaries
18.9 – 9.10.2012
“WALLS” – Unbounded boundaries
18.9 – 9.10.2012
Annetta Spanoudaki on “WALLS”
Πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να σταθεί σ΄ ένα σημείο και να παρατηρήσει τον χώρο γύρω του, χωρίς να χαρακτηριστεί τουρίστας ή απλός θεατής: Ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες …;
Ο “χρόνος” και ο “τόπος” αποτελούν καθοριστικές ανθρώπινες συμβάσεις και σύμφωνα με τον Ε. Hobsbawm:”χρειαζόμαστε νέους χάρτες για να αποκτήσουμε την αίσθηση του κόσμου”.
Οι χάρτες συνιστούν εντυπωσιακά σχέδια συνδυάζοντας φυσικούς και συνθετικούς ρυθμούς και σχήματα, τα οποίο αντιλαμβανόμαστε ασυνείδητα. Ο αφηρημένος χώρος αποτελεί το θεμέλιό τους και στην υλοποίηση τους συχνά υπερισχύουν οι φαντασιακοί τρόποι θέασης όπου η παράταξη των όποιων σημείων, συμβόλων και ιχνών αποτελούν απλή αποτίμηση ενός τόπου και ταυτόχρονα είναι το μέσο κατάτμησης του χώρου και του χρόνου με παράλληλη αποθήκευση δικών μας προβολών και με σκοπό την οικειοποίηση του.
Παραμένει όμως αναπάντητο το ερώτημα: είναι ο χάρτης μια απλή αποτύπωση επιφάνειας-δικτύου-συστήματος ή συνιστά τον κώδικα μιας περιοχής και την οριοθέτηση της;
Με αφορμή τα παραπάνω ερωτήματα επιχειρώ στη δουλειά μου να αναπτύσσω έναν χώρο μέσα στον χώρο χρησιμοποιώντας ως αναλογία και μεταφορά την κλίμακα.
Με αφορμή τα παραπάνω ερωτήματα επιχειρώ στη δουλειά μου να αναπτύσσω έναν χώρο μέσα στον χώρο χρησιμοποιώντας ως αναλογία και μεταφορά την κλίμακα.
Πάντα με εντυπωσίαζαν οι χάρτες πόλεων, ένας λαβύρινθος γραμμών τόσο οικείων αλλά και τόσο άγνωστων που ερέθιζαν την φαντασία μου. Όμως κατά βάση δουλεύω εναντίον τους.
Αννέττα Σπανουδάκη, Αθήνα, Σεπτέμβριος 2012
“WALLS” – Unbounded boundaries
18.9 – 9.10.2012
“WALLS” – Unbounded boundaries
18.9 – 9.10.2012
Σχεδιάζω πάνω τους για να δώσω έμφαση στην επιφάνεια του χαρτιού, αυτό το ευτελές υλικό το τόσο δημιουργικό ταυτόχρονα. Αποφεύγω τα μηχανικά κοψίματα και τις τέλειες ευθείες. Χρησιμοποιώ ίχνη, ρυθμούς και σχήματα με έναν συμβολικό τρόπο και συνδιαλέγομαι με έννοιες όπως τοπογραφία, εντοπιότητα, εκτοπισμός και εγκλεισμός μέσα από μια τελετουργική διαδικασία που αναπτύσσει ένα παιχνίδι χαρτογράφησης του προσωπικού και του δημόσιου χώρου εξερευνώντας τις εμμονές της αποκωδικοποίησης του.
Panagiota Apostolopoulou on “WALLS”
Εγκατάσταση παλαιών αντικειμένων στο χώρο.
Τα αντικείμενα τα οποία έχουν περισυλλεγεί από το δρόμο και επομένως φέρουν πλέον την ταυτότητα του περιττού και άχρηστου αντικειμένου, έχουν υποστεί μια παρέμβαση με κερωμένο νήμα η οποία έχει σαφή αναφορά στην υφαντική επεξεργασία καθώς και στην οργάνωση και δομή του γραπτού αφηγηματικού λόγου.
Τα αντικείμενα αυτά, στοιχεία επίπλωσης κάποιων σπιτιών και με το χρόνο να διαγράφει πάνω τους σημάδια από τη ζωή τους, αφηγούνται ιστορίες χωρίς λόγια, καταγράφουν κείμενα χωρίς λέξεις και περιγράφουν γεγονότα χωρίς εικόνες.
Σε ένα τοπίο που συνεχώς μεταβάλλεται, αυτό της πόλης, όπου οι σχέσεις συνεχώς αλλάζουν πρόσωπα, τα αντικείμενα οικιακής χρήσης αντικαθιστούν την ανθρώπινη παρουσία υπονοώντας την και ορχηστρώνουν μια μεταξύ τους συνομιλία διεκδικώντας τον επαναπροσδιορισμό τους ως υπαρκτά αντικείμενα καθώς και την επανένταξή τους σε αυτό που θεωρείται και πραγματικά αποτελεί φυσικό τους περιβάλλον, στον εσωτερικό χώρο.
Με την είσοδό τους σε αυτόν, έχουν και αυτά υποστεί μια μετάλλαξη καθώς επιστρέφουν πια με την ταυτότητα του αφηγητή, αυτού που φέρει την εμπειρία και είναι σε θέση να την μεταφέρει να την περιγράψει και να τη διατηρήσει υπαρκτή.
Η τοποθέτησή τους με νέο πρόσωπο πια σε έναν χώρο και η δημόσια έκθεσή τους τα μετατρέπει σε ένα είδος μεταβατικού αντικειμένου, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στις δύο ταυτότητές του, με καθοριστικό όριο το τζάμι το οποίο αποτελεί το αόρατο σύνορο που χωρίζει τον εξωτερικό από τον εσωτερικό χώρο καθένας από τους οποίους αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της ιστορίας τους.
Σε ένα τοπίο που συνεχώς μεταβάλλεται, αυτό της πόλης, όπου οι σχέσεις συνεχώς αλλάζουν πρόσωπα, τα αντικείμενα οικιακής χρήσης αντικαθιστούν την ανθρώπινη παρουσία υπονοώντας την και ορχηστρώνουν μια μεταξύ τους συνομιλία διεκδικώντας τον επαναπροσδιορισμό τους ως υπαρκτά αντικείμενα καθώς και την επανένταξή τους σε αυτό που θεωρείται και πραγματικά αποτελεί φυσικό τους περιβάλλον, στον εσωτερικό χώρο.
Με την είσοδό τους σε αυτόν, έχουν και αυτά υποστεί μια μετάλλαξη καθώς επιστρέφουν πια με την ταυτότητα του αφηγητή, αυτού που φέρει την εμπειρία και είναι σε θέση να την μεταφέρει να την περιγράψει και να τη διατηρήσει υπαρκτή.
Η τοποθέτησή τους με νέο πρόσωπο πια σε έναν χώρο και η δημόσια έκθεσή τους τα μετατρέπει σε ένα είδος μεταβατικού αντικειμένου, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στις δύο ταυτότητές του, με καθοριστικό όριο το τζάμι το οποίο αποτελεί το αόρατο σύνορο που χωρίζει τον εξωτερικό από τον εσωτερικό χώρο καθένας από τους οποίους αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της ιστορίας τους.
Παναγιώτα Αποστολοπούλου, Αθήνα, Σεπτέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου