«A PLACE», ά-χρονο
Στην άκρη ενός μεγάλου πάρκου ένα μικρό άνοιγμα σε μία πυκνή συστάδα θάμνων και δέντρων, ένα μονοπάτι ορισμένο με απλό σκοινάκι, χρωματιστό, κρέμονται κορδελάκια κουκουνάρια, κάστανα... ακολουθείς, περιστρέφεται, έχει λίγο φως, είναι πυκνά τα δέντρα από πάνω-βήματα... για να καθαρίσουν οι προηγούμενες σκέψεις...
Δεν έχεις ιδιαίτερη ορατότητα του μονοπατιού ... μια παράξενη λάμπα από πάνω...
Σταματάς, ένας χώρος με μία κοπέλα μέσα, πρέπει να ρίξεις ένα κέρμα, ό,τι θες, παραδίδεις κινητό και κάμερα, σου δίνει για απόδειξη ένα κάστανο με έναν αριθμό, από κάτω 13.
Μπροστά ένα χωράφι, ακαλλιέργητο, σχεδόν παρατημένο, με χόρτα στο ύψος της μέσης κατά διαστήματα. Ακολουθείς το δρομάκι, αργά, παραδόξως συντονίζεται το βήμα με την αναπνοή, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης.
Δεξιά ένα σύνολο ετερόκλητων αντικειμένων δηλώνουν ένα ναό ανοιχτό, μόνο με κολώνες στον οποίο δεν μπορείς να μπεις γιατί είναι ψηλά, στα σκαλιά μπροστά είναι ένα άγαλμα, αντικείμενο λατρείας που εμποδίζει την πρόσβαση , σπασμένα κεραμικά παντού στο έδαφος. Μπροστά πέτρες, μπορείς να καθίσεις , τελικά βλέπεις το ναό ως σκηνή θεάτρου, άγαλμα , ξεραμένες σαρδέλες ως γιρλάντα, λουλούδια, αναθήματα... ων ουκ έστι...
Σηκώνεσαι , πάλι στο δρομάκι, κοντά κάτι σαν οίκημα δεξιά, πλησιάζεις απαγορευτικό σκοινάκι -ιδιωτική περιοχή γράφει- στη μέση του χωραφιού. Στη φύση αρκεί ένα σκοινάκι για να σταματήσεις , στον πολιτισμό απαιτούνται πόρτες, χρηματοκιβώτια...
Πίσω πάλι,σηκώνεις τα μάτια κάπου στο λιβάδι, μακρυά άνθρωποι κινούνται με τον ίδιο ρυθμό, δεν ξέρω αν ενοχλεί ή δημιουργεί ασφάλεια η παρουσία τους. Οι μόνοι ήχοι είναι της φύσης.
Βήματα σε ένα οίκημα με αυλή, ένας σωρός με σίδερα έξω φτιάχνουν μία γυναίκα κι έναν άνδρα ξαπλωμένους στο χορτάρι, στον ήλιο, μια αίσθηση χίπικη. Το σπίτι είναι φτιαγμένο από μπουκάλια ποτών που ήπιαν, σκάλα προς την ταράτσα που γράφει meditation, αντικείμενα διάφορα, αίσθηση πολιτισμού-κατοικίας-γνώριμα, αν και κατοικούμενα από σίδερα...
Συνεχίζεις , κι άλλα δείγματα πολιτισμού – ιδιωτικά, σχεδόν καταλαβαίνεις ποιοί θα μπορούσαν να ζουν μέσα. Σε κανένα σημείο του δρόμου δεν έχεις εποπτεία παρακάτω, παρά μόνο λίγα μέτρα. Περνάς μέσα από μία σκηνή σκοτεινή και πρέπει να ξαναγυρίσεις γιατί μετά τελειώνει ο δρόμος. Παντού τα όρια με σκοινάκια και κρεμαστά κουκουνάρια...
A place -που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Τελικά η ανταλλαγή της τεχνολογίας ήταν απαλλαγή από αυτήν, το κάστανο είναι πιο χρήσιμο σε αυτό το περιβάλλον. Βήματα αργά, ανάλαφρα, ήρεμα, σχεδόν χωρίς περιέργεια για παρακάτω, συμβαίνουν όμως...
Άχρονα ερεθίσματα, απομεινάρια πολιτισμού, σαν τοποθετημένα από πάντα εκεί, κι όμως ξέρεις το πλαίσιο, γιατί είναι εκεί, δεν σε νοιάζει όμως, ακολουθείς το μονοπάτι ή πας πίσω –take your time in the place.
Σε όλη τη διαδρομή από κάπου ακούγονται χτυπήματα σφυριού ακαθόριστα. Προς το τέλος ένα οίκημα με αυλή. Ένας άνδρας εκεί αφοσιωμένος στο έργο του. Έχει ένα μεγάλο κορμό δένδρου πεσμένο, στον οποίο καρφώνει κάθετα τα κέρματα που όλοι δώσαμε στην είσοδο, βιάζοντας τον κορμό, ήδη νεκρό βέβαια, but still…, με τον πολιτισμό, τα σύμβολα, τις διαδικασίες. Πολύχρωμο αποτέλεσμα, χαλκός, ασήμι, άλλα φώτα, σαν λέπια, μεταμόρφωση. Αντιλαμβάνεσαι ότι άθελα σου ακολουθώντας τη συνήθεια να πληρώνεις στην είσοδο συνέβαλες στην μεταμόρφωση- καταστροφή κομματιού της φύσης, γιατί κάποιος άλλος το χρησιμοποιεί διαφορετικά, το καρφώνει ... πάντα με φροντίδα...
Άνδρας αφοσιωμένος με κινήσεις χειρουργού και κηδεία σιδερά (κήδω: φροντίζω).
Μέρος χωρίς ορισμό, πατρίδα, χρώμα, σημείο στίξης, με φροντίδα αλλά χωρίς επιτήδευση. Ένα κομμάτι του χρόνου της ζωής, εκτεθειμένο, που αναγκάζει σε στροφή εσωτερικά, έγινε με αντικείμενα της περιοχής – κατά δήλωση του δημιουργού-σημάδι του στο έργο – που θα επιστραφούν από εκεί που ήρθαν.
Μία αίσθηση παραμυθίας με εναλλαγή αληθινού και ψεύτικου, χωρίς δράκους και πριγκίπισσες, τουλάχιστον εμφανείς, χωρίς υπόθεση ή δράμα, παρά μόνο αυτό που δίνεις...
Πάρκο Karlsraue, Gareth Moore, έργο 120, Kassel
Ιωάννα Ζηκίδου
Η Ιωάννα Ζηκίδου ήταν συνταξιδιώτισα στην εκδομή του Κάσσελ με την ομάδα της θεσσαλονίκης
Η Ιωάννα Ζηκίδου ήταν συνταξιδιώτισα στην εκδομή του Κάσσελ με την ομάδα της θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου