Οι Μούσες είναι γνωστές στην ελληνική Μυθολογία ως εννιά αρχαίες θεότητες, υπό την ηγεσία του Απόλλωνα. Μέσα στο όνομα της κάθε μίας, στην ελληνική γλώσσα, υποφώσκουν τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της.
Πολλοί καλλιτέχνες τις έχουν επικαλεστεί για χάρη της έμπνευσης. Ωστόσο, είναι μονάχα αυτοί που τις γυρεύουν που μπορούν και να τις αντικρίσουν.
Η αλήθεια είναι πως, οι Μούσες δεν βρίσκονται μονάχα στα βιβλία της ελληνικής Μυθολογίας.
Βρίσκονται γύρω μας.
Περπατώ στο δρόμο, και βλέπω την Κλειώ, με μάτια τυφλωμένα από πίκρα, να κλαίει για το παρελθόν επειδή γνωρίζει και το μέλλον.
Κοιτάω ψηλά, και η Ουρανία με τα τέσσερα μάτια της παρατηρεί και επιφέρει την ισορροπία τακτοποιώντας τους πλανήτες της, ώστε να εναρμονίζονται με το δικό μας Χάος.
Στη φούρια και βιασύνη της μεγάλης πόλης, η Ευτέρπη παίζει μουσική μες στο μυαλό μου για να μην τα χάσω όλα στη σύγχυση μου.
Συνεχίζω να περπατάω κόντρα στον αέρα, όταν η μυρωδιά των ανθισμένων λουλουδιών της Θάλεια με διαπέρασε, για να μου θυμίσει τα παιδικά μου χρόνια, και πόσο αστεία ήταν τότε η ζωή.
Η Τερψιχόρη βρίσκεται στην αγαπημένη μου μουσική και στις μελωδίες που ταιριάζω με το ρυθμό στο βάδισμά μου.
Περνώ αντικριστά από ένα βιβλιοπωλείο, και μέσα στο επόμενο αγαπημένο μου ποίημα βρίσκεται η Ερατώ, και μ' ερωτά: "Πότε ήταν η τελευταία φορά που τραγούδησες για τον Έρωτα;" Γιατί η εκπνοή ενός σκοπού είναι ο ωραιότερο τρόπος να πεθαίνεις σε δόσεις για κάτι που αγαπάς.
Σκέφτομαι να τραγουδάω στο άκρο των δυνατοτήτων μου, και αντικρίζω την Καλλιόπη, να με διδάσκει πώς να μεταμορφώνω τις αισθήσεις σε συναίσθημα.
Νυχτώνει, μπαίνω στο πολυσύχναστο δρομολόγιο του τραίνου, και η Μελπομένη δεν αργεί να βρει τη θέση μου. Κάθεται δίπλα μου, κοιτώντας μελαγχολικά το παράθυρο, και μου θυμίζει τη Νοσταλγία. Αφήνω ξανά τη σύγχυσή μου, για να χαθώ στις στιγμές που πέρασαν και στη χαρά όλων αυτών που έχω ακόμα να ζήσω.
Η Πολύμνια φτάνει το βράδυ στο κρεβάτι μου. Βολεύεται δίπλα μου και δε μου μιλά. Μονάχα με κάνει να ονειρεύομαι πριν με πάρει ο ύπνος, ενώ ήδη σχεδιάζει ολόκληρή μου τη ζωή.
Πολλοί καλλιτέχνες τις έχουν επικαλεστεί για χάρη της έμπνευσης. Ωστόσο, είναι μονάχα αυτοί που τις γυρεύουν που μπορούν και να τις αντικρίσουν.
Η αλήθεια είναι πως, οι Μούσες δεν βρίσκονται μονάχα στα βιβλία της ελληνικής Μυθολογίας.
Βρίσκονται γύρω μας.
Περπατώ στο δρόμο, και βλέπω την Κλειώ, με μάτια τυφλωμένα από πίκρα, να κλαίει για το παρελθόν επειδή γνωρίζει και το μέλλον.
Κοιτάω ψηλά, και η Ουρανία με τα τέσσερα μάτια της παρατηρεί και επιφέρει την ισορροπία τακτοποιώντας τους πλανήτες της, ώστε να εναρμονίζονται με το δικό μας Χάος.
Στη φούρια και βιασύνη της μεγάλης πόλης, η Ευτέρπη παίζει μουσική μες στο μυαλό μου για να μην τα χάσω όλα στη σύγχυση μου.
Συνεχίζω να περπατάω κόντρα στον αέρα, όταν η μυρωδιά των ανθισμένων λουλουδιών της Θάλεια με διαπέρασε, για να μου θυμίσει τα παιδικά μου χρόνια, και πόσο αστεία ήταν τότε η ζωή.
Η Τερψιχόρη βρίσκεται στην αγαπημένη μου μουσική και στις μελωδίες που ταιριάζω με το ρυθμό στο βάδισμά μου.
Περνώ αντικριστά από ένα βιβλιοπωλείο, και μέσα στο επόμενο αγαπημένο μου ποίημα βρίσκεται η Ερατώ, και μ' ερωτά: "Πότε ήταν η τελευταία φορά που τραγούδησες για τον Έρωτα;" Γιατί η εκπνοή ενός σκοπού είναι ο ωραιότερο τρόπος να πεθαίνεις σε δόσεις για κάτι που αγαπάς.
Σκέφτομαι να τραγουδάω στο άκρο των δυνατοτήτων μου, και αντικρίζω την Καλλιόπη, να με διδάσκει πώς να μεταμορφώνω τις αισθήσεις σε συναίσθημα.
Νυχτώνει, μπαίνω στο πολυσύχναστο δρομολόγιο του τραίνου, και η Μελπομένη δεν αργεί να βρει τη θέση μου. Κάθεται δίπλα μου, κοιτώντας μελαγχολικά το παράθυρο, και μου θυμίζει τη Νοσταλγία. Αφήνω ξανά τη σύγχυσή μου, για να χαθώ στις στιγμές που πέρασαν και στη χαρά όλων αυτών που έχω ακόμα να ζήσω.
Η Πολύμνια φτάνει το βράδυ στο κρεβάτι μου. Βολεύεται δίπλα μου και δε μου μιλά. Μονάχα με κάνει να ονειρεύομαι πριν με πάρει ο ύπνος, ενώ ήδη σχεδιάζει ολόκληρή μου τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου