Κείμενο Έκθεσης.
Τίτλος: φόβiαρτ.
Μετά από κάθε χάσιμο έρχεται ένα γέμισμα.
Το σκοτάδι χαρακτηρίζεται και ως έλλειψη φωτός
έτσι ,
μετά από το κενό που δημιουργεί έρχεται η μέρα και το κενό
μεταμορφώνεται σε όλο.
Ανάσα.
Τα μάτια ανοίγουν διάπλατα και η προσπάθεια να συντονίσεις το
γέμισμα και άδειασμα των πνευμόνων συγχρονίζεται με τον χτύπο από τη καρδιά που
τώρα έχει ξεκινήσει το ρυθμικό της χορό.
Κάθε μέρα είναι μια γέννηση.
Ήταν μια ανοιξιάτικη φωτεινή μέρα λοιπόν, όπου ξεκίνησε το
ταξίδι της περιήγησής μου στους σκοτεινούς θαλάμους ενός ψυχιατρικού
νοσοκομείου και η φόβιAρτ γεννήθηκε.
Η σειρά αυτή ζωγραφικών έργων ξεκίνησε από μια έρευνα που πραγματοποίησα στο ψυχιατρικό
Νοσοκομείο Δρομοκαίτιο για το project που
πραγματοποιούσα , αναφερόμενο στα αποτυπώματα των φοβιών μέσα από
επαναλαμβανόμενες πράξεις ατόμων που νοσούν.
Τα έργα είναι προσωπογραφίες.
Προσωπογραφίες ασθενών που έζησα κάποιες στιγμές μαζί τους και
με μύησαν για λίγο στο παρελθόν και παρόν τους.
Αποτελούν μια αποτύπωση ανατομικών χαρακτηριστικών τους δοσμένα με
αύρα φαγωμένη από το φόβο που τους βασανίζει αένα.
Αποτελούν την απεικόνιση της ταλαιπωρημένης φόρμας της ψυχής
τους , της εικόνας πίσω από το κάτοπτρο του μικρού καθρέπτη στο μπάνιο του
δωματίου στο νοσοκομείο.
Της εικόνας που γεννάει η αφήγηση, τα συναισθήματα και η
αλληλεπίδραση από εκείνους.
Γρήγορες κινήσεις , μισόκλειστα μάτια, βρώμικα χρώματα , χάσιμο.
Χάνοντας όλο και πιο πολύ τον εαυτό μου στις ψυχές αυτές,
οι μορφές στα μάτια και τα χέρια μου, μετατράπηκαν σε περιβάλλον
χρώματος.
Πρέπει να χάσεις κάτι ουσιαστικό για να ανακαλύψεις κάτι
μεγαλύτερο και στη σειρά αυτή των Έργων ο καθένας μας ανακαλύπτει κάτι δικό του
πίσω από τα πρόσωπα που έχουν χαθεί στα ερωτηματικά τους.
Εσύ τι ανακάλυψες; Αφίσα :
Επιμέλεια αφίσας : Ρόζα Πλαστήρα.
Κάποιο Φωτογραφικό υλικό.
Για περισσότερα επισκεφτείτε την πρώτη παρουσίαση της δουλειά μου στη Στοά Σπυράκη 5
ή τη σελίδα μου :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου