Ο Θάνατος

Κάθε άνθρωπος, οφείλει να γίνει ένα με τη μύχια βρωμιά του προτού αναγνωρίσει τον ήλιο του. Για να έχει το δικαίωμα να τον αναγγείλει. Προτού συνειδητοποιήσει κανείς το Μονοπάτι, δεν μπορεί να μην βαφτεί στο χρώμα της μπόχας. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την αμαρτία και το έγκλημα που πρεσβεύει η γκρι ψυχή του. Ήρθα πολύ κοντά στην έννοια της αρχή του θανάτου. Είναι η ώρα της μετάβασης.

Η Τέχνη κατέχει τη δύναμη που ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί με άλλο τρόπο. Τη δύναμη να εξαγιάζει και τη δύναμη να εκφυλίζει. Όπως ακριβώς η φωτιά. Κανείς δεν πιστεύω πως επιλέγει το μονοπάτι που θα διαβεί, μοναχά διαλέγει το τρόπο ή τα παπούτσια που θα φορέσει. Οι επιλογές δεν είναι πάντα αυτές που νομίζουμε, και είτε η μοίρα είναι σύμπτωση ή προδιαγραφή δεν έχει καμία σημασία από τη στιγμή που απλά Συμβαίνει Τώρα.

Το τέλος πλησίασε πολύ κοντά. Τόσο που ο θάνατος προανήγγειλε την Αυγή. Δεν μπορώ παρά να αφεθώ στη ροή. Δεν είμαι μεγάλος, είμαι μικρός. Είμαι ελαφρύς σαν σκόνη, μα με το βάρος ενός βουνού. Θα διαλέξω τα παπούτσια μου. Το μονοπάτι όμως άλλος μου το έστρωσε στα βρώμικα πόδια μου, και μόνο να αγναντέψω μπορώ το βάθος του, με την επιχρυσωμένη από την ευλογία κεφαλή μου. Η οποία αυτό που ονομάζουν ευτυχία αναζητά και τίποτα άλλο.

Τα χέρια μου δαγκώνουν τα πόδια σου. Το βλέμμα μου καταγράφει τη μελωδία της σκέψης σου. Η σάρκα σάρκα ποθεί και το πνεύμα πνεύμα.
Ανδρεοσόπουλος Δημήτρης