Ημερολογιακή / κηπευτική Προσεγγιση του έργου "Ιννοκέντιος X : Σφύξιμο στο λαιμό"

Ακρυλικά σε μουσαμά, 170 χ 140

Πρώτη μέρα (Δευτέρα 7-3-2016)

Κάθισα μπροστά από τον άδειο φρέσκο και υγρό μουσαμά, σε μια απόσταση τεσσάρων μέτρων κοιτάζοντας τα διάφορα σχήματα που δημιουργούσαν οι στεγνές επιφάνειες ,που μόλις άρχισαν να ξεπετάγονται. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα είχα τελαρώσει το καραβόπανο που μου είχε ξεμείνει εδώ και έναν χρόνο από μια μακρινή παραγγελία
που είχαμε κάνει με τα παιδιά από το εργαστήριο. Γενικά έχω πολλά ελαττώματα , ένα από αυτά είναι πως είμαι άνθρωπος των άκρων. Κάποια πράγματα τα αφήνω να ωριμάσουν και κάποια άλλα μπορεί να τα τραβήξω από τα μαλλιά έτσι για πλάκα.

Με ότι μνήμες είχα από το μάθημα τελαρώματος του προηγούμενου εξαμήνου τελάρωσα με κλεμμένα/ δανεισμένα εργαλεία της Νικολέτας και της Ειρήνης. Μόλις φτάνω στο τέλος της διαδικασίας τελειώνουν τα συραπτικά του καρφωτικού. Πάνω στην ώρα φτάνουν τα κορίτσια και προσφέρονται να με βοηθήσουν μιας και εγώ λόγο της ζωγραφικής σε ξύλο είχα ξεχάσει τα μυστικά τελαρώματος των γωνιών. Η Νικολέτα αμέσως φέρνει και άλλα συραπτικά και το τελειώσαμε σε χρόνο τε-τέ.

  Τώρα είμαι μόνος χωρίς να ξέρω πόσες ώρες έχουν περάσει κοιτάζοντας την υγρή προετοιμασμένη επιφάνεια του μουσαμά. Το μόλις πριν τελειωμένο πορτρέτο του αγαπημενου μου Χόκνεη που είχα κάνει το πρωί της ίδιας μέρας, μου φένεται ήδη πολύ μακρινό χρονικά. Η επιφάνεια που κοιτάζω είναι 1,40 χ 1,70 .Ο Χρόνος κυλάει και η διαφορά ανάμεσα στις υγρές και στεγνές επιφάνειες του μουσαμά αρχίζουν και γίνονται πιο έντονες. Πρώτη φορά θα κάτσω να κάνω σε αυτό το μέγεθος έργο εδώ και πολύ καιρό. Καθώς σκέφτομαι έρχεται ο Ηλίας ( πρωτοετής φοιτητής, μουσάτος που έρχεται και μου λέει κανά γεια ή τι κάνεις μεγάλε εδώ και 1 μήνα περίπου ). Καθώς μιλάμε και του λέω τι ιδέες εχω στο νού μου για το έργο, αστραπιαία  με τράβηξε μια εικόνα από παλιά, μόνη της θαρείς είδε η ίδια η εικόνα την ευκαιρία και την άρπαξε από τα μαλλιά να αναδυθεί στην επιφάνεια του μυαλού μου .  Λέω του Ηλία <<Μπορεί κιόλας να επιχειρήσω μια διασκευή του Πάπα Ιννοκέντιου X  του Βελάσκεθ , αλλά δεν ξέρω... εσυ τι λές; >>  Μου λέει << απ όλα που μου είπες κάνε αυτό.Μου φαίνεται πιο δυνατό.>> Το <<Κάνε αυτό>> με έπεισε αμέσως. Το <<δυνατό>> δεν με ένοιαξε. Αυτό που μόνο σκεφτόμουν ήταν το βλέμμα που σε ποιάνει απροετοίμαστο και σε καθιστά αυτόματα αντικήμενο μελέτης του πίνακα. <<Θέλω>> σκέφτομαι << το πρόσωπο που θα κάνω να σε μελετά διεξοδικά , αλλά και να αναιρείται συγχρόνως, ώστε να μπορείς και να θες να βιώνεις το να εκτίθεσαι σε αυτό.>>

Μπαίνει ο Χάρης στο εργαστήριο και βλέποντας το πορτρέτο του χόκνευ μου λέει ότι κάτι καινούριο υπάρχει εδώ και , με ποιον τρόπο εξηγώ μια ομάδα πινελιών του προσώπου του που βγαίνουν πιο μπροστά στην επιφάνεια του έργου; Και του λέω ότι δεν βγαίνουν από το πρόσωπο του χόκνευ αλλά από το βλέμμα του θεατή σε συνδυασμό βέβαια και με το σύνολο των μορφοπλαστικών στοιχείων που θέλει η εκτέλεση του έργου να γίνεται με πλήρη επίγνωση του υλικού και της επιφάνειας του και όχι την ψευδαίσθηση της εικόνας. γιατί αυτά πάνε μαζί σαν τον θάνατο και την ζωή. Η επίγνωση του ότι δεν είναι ο χόκνευ , αλλά απλά χρώματα,μπογιές και γραμμές καθιστούν αυτόματα την πνοή και την ζωή ως παράθυρο επιτρέποντας να δημιουργηθούν τα πλεονεκτήματα μέσα από τα λάθη. Μετά έφυγα για το σπίτι και όλη την ώρα σκεφτόμουν το πως θέλω να χειριστώ το καινούριο έργο,  το οποίο με επέλεξε μόνο του . Άκουσα την επιφάνεια,τα υλικά, τις συγκυρίες και την ατμόσφαιρα, γιατί είχα ανάγκη να ευχαριστηθώ και να παίξω με την ζωγραφική . Όλο το βράδυ επεξεργαζόμουν αυτό χωρίς τελειωμό έως οτου ξύπνησα  χωρίς ξυπνητήρι στις 7:30 και συνέχισα να σκέφτομαι στον ξύπνιο μου , ώσπου να πάω στο εργαστήριο να δουλέψω.

"Καυχόμαστε  ότι έχουμε κατακτήσει την Ύλη και λησμονάμε πως η Ύλη είναι που μας έχει υποδουλώσει. Πόσες φρικαλεόττηες δεν διαπράτουμε στο όνομα του πολιτισμού και της ευγένειας!" Κακούζο Οκάκουρα, Το Βιβλίο του Τσαγιού.

Δεύτερη μέρα (Τρίτη 8-3-2016)

Συνεχίζεται ........... 


-Πανταζής Γιώργος-