ΓΛΥΚΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ, Ο "Λαθρεπιβάτης" του Θάνου Μπλιούμη

Θάνος Μπλιούμης, #makingamovie

Ο Θάνος Μπλιούμης στην μικρού μήκους ταινία του «Λαθρεπιβάτης» αναπτύσσει έναν τελείως πρωτότυπο τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας, ανανεώνοντας και συμπληρώνοντας την ελληνική σεναριογραφία. Στον φανταστικό του κόσμο, οι σκηνές αποκτούν μια απροσδιόριστη ονειρική διάσταση, την ίδια στιγμή που το εξωπραγματικό συμπορεύεται αρμονικά με το απροσδόκητο με τέτοιο τρόπο, που το παράδοξο και το παράλογο να παίζει το ρόλο ενός απραγματοποίητου πόθου για το αδύνατο, το ανέφικτο, το πέρα από τις δυνάμεις μας, το άπιαστο που παίρνει την χροιά του υπερπραγματικού. 

Έξι βασικοί πρωταγωνιστές, τρεις γυναίκες και τρεις άνδρες.  Όλοι τους εγκλωβισμένοι σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, άλλοτε πιόνια και άλλοτε πρωταγωνιστές ενός συστοδιαστελλόμενου χωροχρόνου.  Ποια είναι η μοίρα του ανθρώπου; Πόσο μας καθορίζουν οι επιλογές μας; Σε τι βαθμό μετασχηματίζουμε το προσωπικό μας σύμπαν;

Πιόνια ή πρωταγωνιστές, σε έναν αέναα καμπυλωμένο χωροχρόνο, σε σκηνές που μπλέκονται, οι ήρωες αλλοιώνονται, μεταφέρονται χωροχρονικά, μπερδεύονται και μας μπερδεύουν.  Αναζητούν την αξία της στιγμής, γιατί εκεί βρίσκεται κρυμμένη η υπερπραγματικότητα, στις καθημερινές στιγμές, στο παιχνίδι της ζωής του ανθρώπου, που όπως λέει και ο Ελύτης στα Ανοιχτά Χαρτιά «που με ένα βιαστικό και ασύλληπτο ανοιγοσφάλισμα δείχνουν λουσμένο σε φως παράξενο το γύρω του κόσμο, γυμνωμένο από την καθημερινή του σημασία και φανερωμένο με μια άλλη, μια πρωτοείδωτη – την αληθινή του άραγε; - φυσιογνωμία.  Υπάρχουν στιγμές όπου τα πράγματα και τα γεγονότα, όσα μοιάζουν να ορίζουν στεγνά κι αδυσώπητα το δρόμο του, βγαίνουνε από την τροχιά τους για να λάμψουνε μ’ ένα άλλο νόημα και μ’ έναν άλλο προορισμό.  Στιγμές όπου ο άνθρωπος βλέπει άξαφνα τον εαυτό του να βαδίζει σε μονοπάτια που ποτέ του δε διάλεξε, κάτω από δεντροστοιχίες που του είναι αδύνατον ν’ αναγνωρίσει, πλάι σε ανθρώπους που ορθώνονται στο ανάστημα των ολοφάνερων αισθημάτων του για να γίνουν οι φίλοι, οι φίλοι του, όπως θα ήθελε πάντοτε να υπάρχουν και να τον προσμένουν εκεί σε μια πικρή γωνιά της ζωής του.  Κανένα ξένο στοιχείο, καμία υπεραισθητή παρουσία δεν έρχεται να δικαιολογήσει την παράξενη ετούτη τροπή που παίρνει, σε παρόμοιες στιγμές , ο κόσμος.  Απλά, γήινα, ανθρώπινα, είναι τα ίδια πράγματα, οι ίδιες πράξεις που παρουσιάζονται σε μια δεύτερη κατάσταση, πιο αληθινή απ’ την πρώτη, μια κατάσταση που, για να την ξεχωρίσουμε, θα ‘πρεπε να την ονομάσουμε «υπερπραγματική». (Οδυσσέας Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά, Ίκαρος, Αθήνα 1987, σς. 116-117)

Σε έναν τέτοιου είδους σεναριακό καμβά, σκηνογραφείται ένας χώρος, που η σημασία του δεν είναι στα φυσικά στοιχεία που τον απαρτίζουν, αλλά στις προεκτάσεις και τις αντιστοιχίες του εσωτερικού κόσμου των πρωταγωνιστών.  Ταξιδιώτες, λοιπόν, σε ένα ταξίδι που θα είναι πολύ διαφορετικό μετά «τις αλλοιώσεις και τις παρεμβολές του χρόνου… ένας περίπλους, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα στο μέλλον και το παρελθόν». (Οδυσσέας Ελύτης, Ο κήπος με τις αυταπάτες, Ύψιλον, Αθήνα 1995, σ. 64)