Εν αρχή ην το σημείο. Η πιο μοναχική και αφανής οντότητα
στην ύπαρξη φαίνεται να είναι το σημείο . Είναι η δομή κάτω από κάθε αρχή, το
οποίο πυροδοτεί την έναρξη οποιασδήποτε κατάστασης ή μορφής. Είναι ένα
κύτταρο, ένα σπέρμα - ωάριο, μια στιγμή, μια πρώτη σκέψη κάτω
από όποια κατάσταση.
Μια προσέγγιση για το σημείο μοιάζει τόσο σχετική και γενική που
μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με ένα ποιητικό - ρομαντικό ύφος. Όπως άλλωστε
σημειώνει και ο Wassily Kandinsky στο βιβλίο του 'Σημείο, Γραμμή στην
Επιφάνεια',<<...Όλες οι έννοιες οι οποίες αναφέρουν κάτι σαν
''πρωτόγονο'', είναι στην πραγματικότητα μόνο έννοιες σχετικές και γι' αυτό και
η ''επιστημονική'' μας γλώσσα είναι και αυτή καθαρά σχετική. Το απόλυτο μας
είναι άγνωστο...>>.
Πώς όμως να μην υμνήσεις την ουσία σου, με όποιον τρόπο
αρμόζει σε κάτι τόσο πρωτόγονο - ουρλιάζοντας, φιλοσοφώντας, ζωγραφίζοντας.
Είναι αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να θεοποιεί την πρωταρχική του δομή και ουσία.
Όχι γιατί αγαπάει τον προπάτορά του, αλλά γιατί βαθιά και ''εγωιστικά'' αγαπάει
την ίδια του την ύπαρξη.
Η κατανόηση όμως μιας τέτοιας συνειδητοποίησης θα ήταν μια
μεγάλη ελευθερία, για αυτό και το σημείο έμεινε κάτι αδιευκρίνιστο, μια
τεράστια και ασαφή έννοια, έξω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Μιλώντας όμως
για μια δομή, νοείται στη συνέχεια ένα οικοδόμημα και τα επίκτητα υλικά του.
Έτσι ο άνθρωπος ξέχασε το σημείο (τη δομή του) το χαρακτήρισε ως κάτι
αδιευκρίνιστο και επικεντρώθηκε στα επίκτητα υλικά του.
Η ουσία όμως όσο μεταμορφωμένη ή καλυμμένη και αν είναι δεν
παύει να υπάρχει, να λειτουργεί μέχρις ότου η κατανόηση της να φέρει την
αποδέσμευση και την ελευθερία.
Yperoxo!!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σαι καλα Δημητρη!
ΑπάντησηΔιαγραφή