Δύο άνθρωποι κοιτάζονται, συνομιλούν, ακουμπούν παλμούς ο ένας στον άλλον. Πάλλονται οι εσωτερικές φωνές, οι υπάρξεις τους και γίνεται μια σύγκρουση. Βλέπουν οι δύο τα διαφορετικά τους μέρη, διασταυρώνονται σκέψεις και αναγνωρίζει ο ένας τη μοναδικότητα του άλλου.
Τα βλέμματα μένουν συνήθως στην επιφάνεια. Το περίβλημα του ανθρώπου καλύπτεται από σημεία και κάποια από αυτά θα αναγνωριστούν ως κοινά. Θα τα μετράνε και το καθένα θα τους φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο συναίσθημα. Θα το χτίσουν και θα μείνουν εκεί κάνοντας κύκλους, γύρω από ένα ρυθμό με μελωδία σε ένα μεγάλο φάσμα έντασης, με πόνο. Η αγάπη σαν συναίσθημα έχει αρχή, μέση και τέλος. Κορεσμός. Κάθε φορά θα γεμίσει κάτι, κάπου μέσα μας και μετά θα γίνει πάλι ανακύκλωση για να ξαναβρούμε άλλο ένα κομμάτι και να χορτάσουμε. Στασιμότητα, όχι πορεία, όχι αλλαγή. Επανάληψη του ίδιου συναισθήματος, που πλάστηκε σε μια προσπάθεια να βρούμε δυο θετικά σε μια επίπονη σύγκρουση, που δεν έβγαζε νόημα, αλλά θέλαμε οπωσδήποτε να βγάλει. Και αγαπάς έτσι πεισματικά και συνεχίζεις να τρέφεις, ένα ενδιαφέρον που κολυμπά πάνω στην επιφάνεια μιας προσωπικότητας.
Όταν όμως είσαι απέναντι σε ένα άτομο, με το οποίο δε βρίσκεις σημείο σύγκρουσης, προκαλείται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα αρμονικό κενό. Δε μπορεί να δημιουργηθεί κάτι χωρίς κρούση. Αν δεν υπάρχει τοίχος ανάμεσά μας, αν δεν υπάρχει περιορισμός, αν το σημείο που ορίζει το είναι μας και δημιουργεί πυρήνες συμπεριφορών και θέλω είναι κοινό, τότε χάνεις την εστίαση. Το βλέμμα γίνεται θολό και βλέπεις τον εαυτό σου στο πρόσωπο εκείνου, που αντιμετωπίζει τον εαυτό του με την ίδια σοβαρότητα όπως εσύ, πηγαία. Κι έτσι αγαπάς άχρονα, ακόρεστα. Δε θες να γεμίσεις, γιατί δε το σκέφτηκες, απασχολούμενος ζώντας στο παρόν, δίπλα στον καθρέφτη σου. Ίσως αν γέμιζες να τέλειωνε κι αυτή η πορεία κι ο καθένας θα αναζητούσε το μονομερές του εαυτού του για λίγο. Η αγάπη που δεν έχει συγκεκριμένο στόχο δεν έχει «τέλος». Ο χρόνος υπάρχει με τη σύγκρουση.
Δεν έχει τελειωμό ό,τι δεν έχει αρχή. Όταν οι σκέψεις είναι κοινές, έχουν την ίδια ροή, πατάνε πάνω στο ίδιο χρώμα, δεν υπάρχει αντίθεση. Σαν δυο γραμμές που εφάπτονται σε κάθε σημείο της δομής τους, σαν ένα πράσινο πάνω στο πράσινο. Τα πράγματα ρέουν. Δεν υπάρχει αποστολέας-παραλήπτης, πομπός-δέκτης, παίρνω-δίνω. Φτάνουμε στο συλλογικό χωρίς πολύ προσπάθεια. Μια σχέση χωρίς την ανάγκη ή τη δυνατότητα ορισμού της. Κάθε πλαίσιο, λέξη, όριο φαίνεται περιοριστικό και μπορεί μόνο να περιγράψει την περιφέρεια μιας κατάστασης, που αδικείται από τη ίδια την περιγραφή της και δε δύναται ουσιαστικά να εκφραστεί. Γιατί η έκφραση πηγάζει από την ανάγκη να βγει προς τα έξω κάτι που δημιούργησε σύγκρουση.
Η συμπάθεια έρχεται από την αναγνώριση σε κοινούς κώδικες, ακόμη και μέσα από τις αντιφάσεις συμπεριφορών που κατά βάση κρύβουν μια κοινή θέληση. Το πόσο νομίζεις ότι αγαπάς κάποιον μεταβάλλεται ανάλογα με τον αριθμό των σημείων που κατάφερες να ενώσεις μεταξύ του εαυτού σου και του άλλου. Το εγώ και το εσύ. Αλλά αν σε κοιτάξω στα μάτια και δω τον εαυτό μου, δε θα θέλω πλέον να κοιτάζομαι στον καθρέφτη αλλά να βλέπω εσένα.Άχρονα, χωρίς να γεμίζω.
Μαρία Τασούλα, 28-2-16
αναδημοσίευση σπό ΗΧΩ Φλώρινας
Ευχαριστώ τους πομπούς, τους δέκτες και όσους δεν ήταν τίποτα απ΄τα δύο, για τις συζητήσεις και τις κλεμμένες λέξεις-
http://maria-tasoula.blogspot.gr/2016/03/blog-post.html
https://www.facebook.com/Maria-Tasoula-796814467114885/?ref=hl
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου