13.10.11
"Ο Ελάχιστος εαυτός φωτίζει τη Βροχή από κάτω"
Απόσταγμα σκέψεων μηνών που βρήκανε χρόνο και τόπο να εκφραστούν.
Ο "Ελάχιστος εαυτός" φωτίζει τη "Βροχή από κάτω", και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου εκτοξεύει την φολκλόρ μουσική σε άλλο επίπεδο. Άρθρο για το διαδικτυακό μουσικό περιοδικό musicpaper.gr, σε αρχισυνταξία και επιμέλεια του Μιχάλη Γελασάκη.
23.5.11
ακούγοντας ξανά ξανά και ξανά, κατέληξα στο εξής, ίσως και ασυνάρτητο, μέσα στη μέθη του δικού μου μυαλού: ο "ελάχιστος εαυτός" του θανάση δεν είναι παρά η "βροχή από κάτω" με ένα ωραιότατο περιτύλιγμα πολύ μεγαλύτερης εξωστρέφειας. και μόνο το γεγονός πως ο νίκος βελιώτης είχε ανάμιξη στον δεύτερο, ίσως να συνηγορεί σε αυτό. ο ελάχιστος εαυτός είναι το ίδιο συμπαντικός, εδώ ωστόσο ο θανάσης μας άφησε να συμμετάσχουμε λίγο περισσότερο, μπαίνουμε κ μεις λίγο μέσα στο παιχνίδι και χαιρόμαστε. αφού λοιπόν το κόλπο του θανάση πέτυχε, αγαπήσαμε τόσο τον ελάχιστο και δεχθήκαμε να παιδέψουμε και τον δικό μας εαυτό να πατήσουμε το replay άπειρες φορές, ας επιστρέψουμε και στην δύσκολη "βροχή από κάτω", στην βροχή που δεν είναι για πολλούς μαζί αλλά για έναν μόνο του ξεκάθαρα, για την οποία τόσο κατηγορήθηκε ο θανάσης, τον στήσαμε στον τοίχο κι αρνηθήκαμε να τον ακούσουμε, πώς να δεχθεί κανείς τη μετάβαση από τα ζωντανά στην βροχή άλλωστε. πώς να το κάνουμε, ο θανάσης είναι ο πεχλιβάνης αλλά είναι και, ίσως και βαθύτερα, ο σκύλος των άστρων, η άυπνη πόλη, η βροχή από κάτω, ο ελάχιστος. όπως και ο σωκράτης δεν είναι (μόνο) η πριγκηπέσσα και τα πάγια αλλά ο μεθυσμένος κήπος, ο λαβύρινθος, τα σίδερα του έρωτα. κανένα από αυτά δεν είναι τραγούδια συναυλιακά, ραδιοφωνικά, καλώς ή κακώς, είναι όμως βγαλμένα βαθιά, από τα έγκατα, είναι για μένα, για σένα, όχι μαζί αλλά μόνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου