Άρχων / Αρχόμενος
Δομείν / Αποδομούμενος
Μήπως τελικά αυτοεγκλωβίζεται
και αφομοιώνεται από τα ίδια του τα δημιουργήματα.
Θέμα της εργασίας είναι η
αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, τα αδιέξοδα και ο εγκλωβισμός του μέσα στα
ίδια του τα δημιουργήματα σε έναν υπερ-τεχνοκρατικό πολιτισμό και το μοντέλο
κοινωνίας που επιβάλει.
Το αποτέλεσμα είναι
αποξένωση, απώλεια ταυτότητας, ομοιογένεια, σχηματοποίηση.
Χώροι, είτε με τη μορφή
πυκνών χαοτικών πολεοδομικών σχηματισμών, χωρίς την ύπαρξη ορίζοντα, χωρίς δυνατότητα
διαφυγής, όπου ενσωματώνεται σταδιακά σχηματοποιείται και τελικά
αφομοιώνεται. Είτε μέσα από το παιχνίδι της κυριαρχίας, ο άνθρωπος του δομείν
είναι συγχρόνως και αποδομούμενος, άρχων και αρχόμενος, εκ της ίδιας ύλης, σε
μια διαρκή σχέση αυτοκαταστροφής.
Ωστόσο πάντα είναι διαρκώς
παρών και ένα αδιόρατο παιχνίδι ανατροπών, έτσι ώστε το εμφανώς δηλούμενο να
υπονομεύεται ταυτόχρονα και να μην υπάρχει ο εφησυχασμός της μονοδιάστατης
ερμηνείας των πραγμάτων, σε μια μόνιμη διαμάχη επικράτησης.
Η ερμηνεία εμπεριέχει και την
αμφισβήτησή της.
Ο θάνατος έχει ήδη συμβεί ή
δεν θα συμβεί, ωστόσο η απειλή παραμένει
με τη μορφή αιωρούμενης οξύτητας.
Μεταξύ των προσώπων υπάρχει
απροσδιόριστο κενό, ασύμβατα κλειστά βλέμματα, όταν δεν είναι βλέμματα καχυποψίας.
Η αιώρηση στοιχείων
αποδιοργανώνει τη στατικότητα του χώρου.
Ο άνθρωπος μετατρέπεται
σταδιακά σε εικόνα ανθρώπου και εντέλει σε ένα εύκολα αφομοιούμενο σωματικό
σχήμα.
Στις εικόνες έγινε χρήση της
εικαστικής εικονοποιητικής παράδοσης, έτσι συνυπάρχουν το ρεαλιστικό με το
αφαιρετικό στοιχείο, το λογικό με το παράλογο, έχοντας πάντα κατά νου να
παραμένουν ανθρωποκεντρικά στο βαθμό που ο άνθρωπος νοηματοδοτεί τον κόσμο.
Δ. Δημόπουλος
Πτυχιακές Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου