6 in Ceramics and Prints

ME ΠΗΛΟ ή ΜΕ ΧΑΡΑΞΗ

Βούλα Γουνελά, Βέρα Σιατερλή, Δήμητρα Σιατερλή, Μάγδα Ταμμάμ, Βίκυ Τσαλαματά, Θεοδώρα Χωραφά

09.01 – 31.01.2014

Εγκαίνια Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014, 19.00 – 23.00

ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ | Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη

t. +30 2310 240416, e-mail: lnik@otenet.gr

Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πε., Πα.: 12.00 – 20.00 / Τε., Σα.: 12.00 -15.00

____________________________________________________________________________________________

Έξι γυναίκες εικαστικοί  συναντώνται για να δουλέψουν μαζί , η καθεμιά  επιλέγοντας τη δική της  «συνομιλήτρια» με την πρόθεση να χρησιμοποιήσουν την εκφραστική  γλώσσα που γνωρίζουν και χειρίζονται από χρόνια στο χώρο της τέχνης:  την κεραμική και τη χαρακτική.  Συγχρόνως με το «ζευγάρωμα των δύο τεχνών» ζευγαρώνουν εικαστικά: η Βούλα Γουνελά με τη Βίκυ Τσαλαματά, η Θεοδώρα Χωραφά με τη Μάγδα Ταμμάμ και η Βέρα Σιατερλή με τη Δήμητρα Σιατερλή.

Κάθε ζευγάρι καλλιτεχνών μετά από αλλεπάλληλες συναντήσεις και κοινή δουλειά στα εργαστήρια παρουσιάζει από μια  εικαστική πρόταση. Σ’ αυτή την αλληλοαναγνωριστική και αυτογνωσιακή συγχρόνως διαδικασία , η κάθε καλλιτέχνης με αφετηρία το προσωπικό  της έργο, επιχειρεί να ανιχνεύσει, να γνωρίσει και να επεξεργαστεί  τα στοιχεία, αλλά και τις ύλες και εργαλεία της άλλης, ενεργοποιώντας  ένα παιχνίδι  γόνιμης ανταλλαγής που καταλήγει  στο να νοηματοδοτήσει τα  προτεινόμενα  έργα.

Ζευγαρώματα Τεχνών , ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

Σπάνια μου πέτυχαν τα ζευγαρώματα των τεχνών. Ήταν πάντα για μένα, κάτι σαν δύο άλογα ζεμένα στο ίδιο αμάξι που ξαφνικά τραβούν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Έτσι άκουσα με πολύ δισταγμό την ιδέα του Ίκαρου να ζητήσει από το Γιάννη Μόραλη να εικονογραφήσει τα ποιήματά μου.                                                                                                

Ωστόσο, όταν ύστερα από αρκετούς μήνες,  ο Μόραλης μου έδειξε τις ζωγραφιές του, κατάλαβα πως μπορεί κάποτε να μην υπάρχει διόλου αμάξι, παρά μόνο δύο ελεύθερα  άλογα καλπάζοντας ανεξάρτητα σε ένα πράσινο λιβάδι. Κατάλαβα πως προκαλούσε το διάλογο ενός νεότερου καλλιτέχνη , που δεν αγνόησε τα έργα της ποίησης, με έναν κατά μισή γενεά παλαιότερό του . Τις εικόνες τις είδα σαν έναν αντίλογο τοποθετημένο σε διαφορετική κλίμακα, πιο αυθόρμητο, πιο φρέσκο απ’ ότι γεννά συνήθως η τριγυρινή μας λογοτεχνία. Μ’ έκαναν να τις προσέξω αυτές οι ζωγραφιές αυτά τα γκρίζα τα γαλάζια,  και τα μαύρα φωτερά  χρώματα, ένας  « κεραμεικός» όπου κάθισε ένα απειλητικό περιστέρι ένα περιβόλι φυτεμένο κάκτους μπροστά σ' ένα «πομπηϊανό» σπίτι  μια κόρη που κόβει ένα πέλαγο από πέτρινα συντρίμμια το κροκάτο λυκόφως πίσω από μια κλειδωμένη πόρτα ο μακρινός ορίζοντας μιας χαλασμένης  πολιτείας από παλιά. Κι όμως υπάρχει ένας  ρυθμός που τα ενώνει όλα αυτά, τα κάνει μια ροή και τ’ αλλάζει ολοένα σε κάτι αλλόκοτο και πλούσιο καθώς τραγουδάει ο Άριελ. Ένας διαπεραστικός  ρυθμός.

Έτυχε να με ρωτήσουν αν αυτές οι εικόνες είναι η σωστή ερμηνεία των ποιημάτων μου. Ο επαρκής παρατηρητής βλέπει ότι δεν υπάρχει περιεχόμενο σ’ ένα τέτοιο  ερώτημα. Η ερμηνεία κάθε έργου είναι η ερμηνεία του εαυτού μας, όχι εκείνου που το δημιούργησε, αλλά εκείνου που το διαβάζει, το βλέπει ή το ακούει, θέλω να πω του εαυτού μας αν δεν του δώσουμε μια  υπερβολικά στενόχωρη έννοια- αν τον ονομάσουμε –έστω- « τον πρώτο μας εαυτό» κατά τη διδασκαλία του Σικελιανού.

..........................................................................................................................................

Επιχειρήσαμε  με τη σειρά μας, ένα «ζευγάρωμα  τεχνών» με την πεποίθηση ότι η «ανάγνωση» του έργου του άλλου  μας  αποκαλύπτει  νέα πεδία έρευνας και γνώσης . Η  πρόθεση μιας έντιμης ανταλλαγής εμπειριών και  μιας δημιουργικής συνομιλίας  ανάμεσα σε έξι γυναίκες , που εδώ και πολύ καιρό δουλεύουν μέσα στην τέχνη , είναι  ένα εγχείρημα που  ακόμα δε γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί. Κοιτάζουμε τα χέρια μας, είναι χέρια που επιζητούν την αφή, την ύλη, τη δοκιμασία που ο νους μας ορίζει. Κοιταζόμαστε στα μάτια και αναγνωρίζουμε την κοινή μας ανάγκη να περπατήσουμε αντάμα.  Είναι τέχνη αυτό που θα προκύψει  μέσα από την επαφή  μας και το ζύμωμα της ύλης;

H ευαισθησία μας συντροφεύεται την ώρα του έργου.  Ανά δύο, σκαρφιζόμαστε τους τρόπους επικοινωνίας και το κοινό μας αίσθημα να δημιουργούμε και να εκφράζουμε τη σκέψη μας χτενίζει τα βήματα που έπονται.  Έχουμε η καθεμιά, τις δικές της αφετηρίες, το δικό της λόγο,  αλλά τώρα τα δεδομένα της διαδρομής της καθεμιάς μας ανοίγονται σε μια καινούργια –φιλόξενη, για τις  συνοδοιπόρους  μας,  περιοχή.«Ξαναβλέπω αυτό που, εδώ και χρόνια διανύω, για να ανοίξω χώρο σε μια κάμαρα κοινής ενέργειας».

 Οι έξι γυναίκες εικαστικοί αγαπούμε την ύλη: μελάνια , πηλός, καμίνια , καρφίδες, φούρνοι και οξέα, χαρτιά και μέταλλα μορφοποιούν από  το καθένα των «τριών ζευγαρωμάτων» , τρείς  προτάσεις εικαστικού συγχρονισμού που προσκαλούν με σχήματα, όγκους και εικόνες  να ακολουθήσουμε μια εικαστική αφήγηση στο χώρο που μόλις έχει ξεκινήσει...

                                                                                                                              Δήμητρα Σιατερλή.