Το ρολόι σήμανε
μηδενική ώρα. Ήταν η ώρα του χρόνου. Κανείς δεν είχε αντιληφθεί αυτή την
ιδιαιτερότητά του. Όλοι θεωρούσαν πως
είχε συνεχή ροή. Πως κυλούσε ασταμάτητα.
Κι όμως ο ιδανικός χρόνος ήταν ο μηδενικός.
Εκείνη η απειροελάχιστη στιγμή που μεσολαβεί μεταξύ της σκέψης και της
υλοποίησής της. Το απόλυτο τίποτα.
Δεν μπορούμε να
την αντιληφθούμε γιατί είναι η αδυναμία
μας : '' το να μπορούμε να διακρίνουμε ήχους και εικόνες πέραν αυτών, που μας
επιτρέπουν οι αισθήσεις''.
Δεν μπορούμε,
εξαιτίας αυτής της αδυναμίας μας, να τον περιγράψουμε, να πιθανολογήσουμε. Έτσι
τον θεωρούμε ως μη υπαρκτό.
Κι όμως είναι
τόσο σημαντικός. Είναι η στιγμή της μετάβασης. Το κλειδί που ανοίγει την πόρτα για να προχωρήσουμε.
Μοιάζει με την
προσπάθεια, που κάνεις για να κρατήσεις
την αναπνοή σου, την ώρα που βυθίζεσαι
στο νερό της θάλασσας για να απολαύσεις το βυθό της. Αυτό το κράτημα είναι ο μηδενικός σου χρόνος. Αυτός, που σου δίνει
τη δυνατότητα να βυθιστείς, χωρίς να
πνιγείς.
Έτσι γεννήθηκε το
σύμπαν. Τη στιγμή που ο χρόνος μηδενίστηκε. Πέρασε από το πριν στο μετά. Το πριν μια άμορφη μάζα ύλης και
ενέργειας. Τη στιγμή του μηδενικού
χρόνου ''πάγωσε'', για να μεταβεί στο μετά, τροποιημένη
από το ισχυρό σοκ που υπέστη, όταν
αναγκάστηκε να περιέλθει σε κατάσταση
πλήρους ακινησίας.
Ας ελπίσουμε ,
πως και εμείς τώρα βρισκόμαστε σε κατάσταση μηδενικού χρόνου, με την ελπίδα ότι σύντομα θα κάνουμε το
επόμενο βήμα της δημιουργίας νέων
συνθηκών επιβίωσης και συνύπαρξης.
(Κείμενο από το project ''Μηχανισμός Αντικυθήρων)
(RED THYME)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου