Θωμάς Μακινατζής / Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι /Ζωγραφική εγκατάσταση / Θερμαντήριο τραίνων Φλώρινας / Πτυχιακές Ιουνίου 2012

Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Γι αυτό το αλλόκοτο που θα σας διηγηθώ να με πιστέψετε δεν αξιώνω.

Τρελός θα ήμουν αφού κι εγώ ο ίδιος τις αποδείξεις μου απορρίπτω. Και όμως τρελός δεν είμαι , ούτε και ονειρεύομαι...

Με αυτά τα λόγια ξεκινάω την σύντομη τεκμηρίωση της διπλωματικής μου που σαν ευρύ τίτλο έχει τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι , ουσιαστικά πρόκειται για μια μικρή αφήγηση που προέκυψε από βιώματα, μουσικά ακούσματα ,αναγνώσεις  εκ των οποίων στην συνέχεια δημιουργήθηκαν ανάγκες οπτικοποίησης συναισθημάτων.

Θεωρώ ότι λειτουργώ σαν αρχειοθέτης εικόνων , σκέψεων και βιωμάτων ταξινομώντας τα πεπραγμένα μου εντός και εκτός τελάρου, είναι μια απόπειρα για εξομολόγηση με τα εντός μου κρατώντας πάντα μυστικά από μένα έτσι ώστε τον κόσμο να μην τον συνηθίζω και να μην τον βαριέμαι ποτέ
Σε μια κοινωνία που ουσιαστικά είναι φτιαγμένη για να οργανώνει, να κατευθύνει και να ικανοποιεί μαζικά ένστικτα, τι υπάρχει για φροντίζει τι σιωπές του ανθρώπου σαν άτομο?

Στο παραπάνω προσωπικό ερώτημα πιθανόν η απάντηση να βρίσκεται μέσα μας  ατομικά στον καθένα, συνειδητά ή υποσυνείδητα 
έχουμε την ικανότητα να συλλέγουμε καθημερινά δεδομένα με τα οποία οργανώνουμε την πραγματικότητα γύρω μας βοηθώντας έτσι τους εαυτούς μας στην κατανόηση αλλά και αντιμετώπιση της.

Θεωρώ ότι μια εικόνα έχει ενδιαφέρον όταν δημιουργεί μια αφήγηση .Αλήθεια που βρίσκονται όλα πριν γίνουν ζωγραφική; Ερώτημα πολύ βασικό καθώς το χέρι από μόνο του δεν αποφασίζει ποτέ και για τίποτε απλά αναλαμβάνει να κάνει την βρόμικη δουλειά υπαίτιος και πίσω από όλα είναι πάντα ο εγκέφαλος, αυτός ο σκληρός δίσκος με την τεράστια μνήμη καθώς και ικανότητα να κάνει εύρεση αρχείων και να φέρνει στην επιφάνεια εργασίας στοιχεία τα οποία δημιουργούνε ερεθίσματα αρχικά αλλά και ζυμώσεις οι οποίες σιγά σιγά οπτικοποιούνται-διαδικασία βιωματική αλλά και χρήσιμη διότι έτσι μαθαίνουμε να διαβάζουμε τους εαυτούς μας.

Σκηνοθετώντας σοιχεία προσπαθώ να δημιουργήσω συστήματα εσωστρεφή με την φιλοδοξία να αντιστραφούν και να γίνουνε το εντελώς αντίθετο βοηθώντας έτσι σε μια εκ νέου ανάγνωση της εικόνας με την βοήθεια μιας μεταγλώσσας η οποία περνάει από μουσικά ακούσματα και όχι μόνο.

Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι ,πρόκειται για μια διαδικασία η οποία κατά την γνώμη μου είναι τόσο βασική όσο και ιερή ,μια κατάσταση σιωπής τόσο θορυβώδης η οποία οργανώνει ή μάλλον καλύτερα ανατροφοδοτεί την καθημερινή μου πραγματικότητα, μια κατάσταση ουτοπίας αλά με όρους πραγματικότητας που παράλληλα απορρίπτει και δικαιολογεί ταυτόχρονα το σύνολό της.
Θωμάς Μακινατζής

Πληροφορίες εδώ

Αν  παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Μακινατζής ορίζει την συνάρθρωση του έργου τέχνης με το πλαίσιο που προτείνεται και εκτίθεται ,θα είναι εκείνη η συστατική στιγμή που το έργο ως όλον συνομιλεί με την αυτοδικία. Ο Θωμάς Μακινατζής εκθέτει μετά από πορεία πέντε εικαστικά ερευνητικών ετών ένα και μοναδικό έργο στο βάθος ενός ιδιαιτέρος μακρόστενου κτηρίου που λειτουργούσε ως  θερμαντήριο  τραίνων αναγκάζοντας τον καθένα σε μια πεζοπόρο κίνηση προς το έργο, ανάμεσα σε ήχους έν-τοιχους, αφουγκραστικούς της παλιότερης χρήσης. Έχουμε να κάνουμε πρώτον με ένα περιεχόμενο, ένα σκοπό, μία σημασία και , δεύτερον, με την έκφραση , το φαινόμενο, την πραγματικότητα αυτού του περιεχομένου. Τρίτον  αυτό το επίκτητο στο κτήριο έργο αρχίζει να διεισδύει μέσα στο χώρο και ο χώρος να επεκτείνει την ποιητική του σύσταση προς την εικαστική αυθαιρεσία.  Το περιεχόμενο , ο σκοπός υποδηλώνονται από την ζωγραφική πράξη για την Ζωή ενός γερασμένου σκύλου, αλλοιωμένου μέσα στην ιχνογράφηση του έργου. Αν η τέχνη  δομείται σα γλώσσα, με ένα σημαίνον και ένα σημαινόμενο παραμένει, ωστόσο πολύ διαφορετική από την πρωταρχική γλώσσα ως προς το ότι το σημαίνον , η αισθητική μορφή , δεν πρέπει,  να παραχωρεί τίποτα στην αυθαιρεσία:  Μέσα στο έργο τέχνης δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό αν δεν εκφράζετε και δεν συνδέεται με το περιεχόμενο. Αυτό είναι ενδεικτικό γιατί όσο ο Μακινατζής εργάζεται το τυχαίο ενεργεί ζωγραφικά και οι μορφές δεν είναι ασυγκρότητες. Ο χώρος είχε τις αυθαιρεσίες που ενεργοποίησε η συνάφεια αυτού του μοναδικού εκθέματος:   Τα όνειρα που κάνεις όταν είσαι ξύπνιος στο σκοτάδι! Το γεγονός ότι η τέχνη παρουσιάζει την άμεση εποπτεία, την ιδέα μέσα στην αισθητή μορφή της και όχι μέσα στα πεδία της σκέψης και της αμιγούς πνευματικότητας οδήγησε τους περισσότερους στο λανθασμένο αιτιοκρατικό επιχείρημα ότι η έρευνα πρέπει να παρουσιάζεται με τρόπο ταιριαστό ως προς την συνθήκη του έργου.  Η ιεράρχηση έμπνευση, ιδέα, έργο, παρουσίαση, θέαση, ιδέα διχάστηκε από μερίδα θεατών που πίστευαν ότι η σύμπτωση της πραγματικότητας με την έννοια της εξαρτώνται από τον βαθμό εγγύτητας και ενότητας στον οποίο η ιδέα και η μορφή εμφανίζονται περισσότερο επεξεργασμένες παρά αποδοσμένες  Ο Μακινατζής οριακά στον πανεπιστημιακό του βίο κατάφερε εκείνη την ατομικότητα που νοείται μέσα σε συνθέσεις του καθολικού (John Cage-Dream, Stereo-Nova- Ασύρματος κόσμος, σκυλιά που γαυγίζουν- Υλικό που άντλησε τον ήχο) καθώς το προτεινόμενο έργο δεν εξαντικειμενοποιήθηκε και η μεμονωμένη μορφή συγγενεύει με το ιδεώδες και ανήκει στην όποια πραγματικότητα συνυπάρχει.

Το έργο απεικόνιζε την Ζωή ενός  γερασμένου σκύλου στην κεντρική αγορά της Φλώρινας, αλλά ένας συνειρμός σε οδηγούσε στην φευγαλέα εντύπωση από ένα παράθυρο ενός τραίνου εν κινήσει. Η εγκατάσταση ήταν αναπτυγμένη στο εγκαταλειμμένο θερμαντήριο τραίνων του σταθμού και παράφωνοι εντοιχισμένοι ήχοι αντηχούσαν στο χώρο. Ο θεατής έμπαινε στο Χώρο από την μισάνοιχτη υπερμεγέθη πόρτα του κτηρίου, κινούνταν από δεξιά στα αριστερά επιστρέφοντας και στο βάθος αντίκριζε σαν σε ιερό εκκλησιάς το έργο που ως ιδέα και μορφή στην συγκεκριμένη πραγματικότητα ήταν ταιριαστό πολύ. Το πνεύμα πριν φτάσει στην αληθινή έννοια της απόλυτης ουσίας του κατά τον Hegel,οφείλει να πραγματοποιήσει μια διαδρομή μέσα σε αυτή την έννοια, ώστε το περιεχόμενο που το πνεύμα ορίζει να φανερώνει εκείνες τις μορφές τέχνης που συγκροτούν την αυτοσυνειδησία.

Χάρης Κοντοσφύρης