Φλώροι Εικαστικοί

ΕΝΑ  ΓΡΑΝΑΖΙ  ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΕ  ΒΙΑΙΑ

                                                                      

 (Για τη Μαρία)

Σήμερα ήταν μια μέρα, που η στιγμή ανέτρεψε τη διάρκεια και  συρρικνώθηκε. Έγινε ελάχιστη  και  η απορία γιγαντώθηκε για να μείνει γιά άλλη μια φορά αναπάντητη.  Η ύπαρξη έγινε ανάμνηση, η εικόνα μια  φωτογραφία στο ασυνεχές.

Η ζωή ως αρχή και τέλος. Με προσδιορίσιμα  όρια. Κι ύστερα μένει το ολόγραμμα, για όσο η λήθη  δεν παρασύρει στη ροή της τα τελευταία λόγια, τις τελευταίες σκέψεις. Πριν η σκιά της καλύψει  το νου και τα παρασύρει  στο αχανές του  δικού της  κόσμου.

Είναι η δύναμη της σκοτεινής ύλης, που καλεί κοντά της  εκείνα τα πλάσματα, που το φως τους είναι τόσο έντονο, για να φωτίσει κι εκείνη την ύπαρξή της.  Και  καθώς  αποκτά φως, πάνω στη γη αφήνει το αποτύπωμά της.

Η στιγμή, που αποφασίζει να επιλέξει αυτά τα πλάσματα, είναι η στιγμή, που ο χώρος κι ο χρόνος μηδενίζονται. Γιατί  δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος, όταν η μια  ενέργεια απορροφάται από την άλλη. 

Δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος και  για εκείνους που απομένουν, έχοντας στραμμένο το κεφάλι στον ουρανό και το βλέμμα στραμμένο στο χώμα.

Η  ταινία παιγμένη για πολλοστή φορά.  Μα κάθε φορά τα πρόσωπα αλλάζουν. Η οθόνη εκεί, αναλλοίωτη, φτιαγμένη από τα δάκρυα των θεατών, που αδυνατούν να αλλάξουν το τέλος.

Έτσι νιώθεις τη σχετικότητα της υπόστασής σου. Νιώθεις ότι τελικά  αυτό που ζεις είναι κάτι άπιαστο, πως η ύλη είναι συμπυκωμένη ενέργεια, που ανά πάσα στιγμή συντίθεται και αποσυντίθεται.  Είσαι το είδωλο από κάτι πιο συμπαγές, που υπάρχει κάπου εκεί, και πως υπάρχεις όσο εκείνο στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του δικού σου κόσμου.

Έρχεσαι από έναν χώρο, που δεν υπάρχει, γι΄αυτό δεν τον θυμάσαι, και επιστρέφεις σε αυτόν για να συνεχίσει να μην υπάρχει. 

Kαθώς κρατά πολύ καλά κρυμμένο το μυστικό  της  μη ύπαρξής του, εσύ νιώθεις αδύναμος να αντέξεις την απώλεια αυτών, που μεταφέρονται εκεί, διότι δεν συμπίπτει η δική τους στιγμή με τη δική σου.

Το αναπάντεχο είναι η αδυναμία μας. Κι όμως υπάρχουμε ως ένα τυχαίο γεγονός  κι έτσι τυχαία θα φύγουμε. 

Καθώς κοιτάζεις  τη νύχτα τον έναστρο ουρανό  δώσε το όνομα αυτής,  που μόλις έφυγε, σε ένα αστέρι. Κι έτσι το φως του θα σου κρατά συντροφιά τις νύχτες, και θα κρατά ζωντανή την ανάμνηση  εκείνης που απώλεσες.