Η εντυπωσιακή, νέα τοιχογραφία του Ino στην Πειραιώς. Την φωτογράφισα προχτές. Με μιαν αισθητική που ανθίσταται σε μία αντιαισθητική πόλη. Και με ένα μήνυμα σαφές και εύληπτο. Εκτός και αν είναι κακό αυτό.
Αυτό είναι το μήνυμα : Γράφουμε για την ελληνική τέχνη και τους δημιουργούς της όσο πιο αντικειμενικά γίνεται βλέποντας αρετές ή αδυναμίες και αγωνιώντας ταυτόχρονα για το ιστορικό πλαίσιο και το διεθνές συγκείμενο. Κοιτώντας από μέσα προς τα έξω και το αντίστροφο. Όσο γίνεται. Πάντα, όμως, πάντα με μιαν διάθεση αγαπητική και συγκινημένη. Γιατί είναι τα δικά μας πράγματα, άλλοτε σπουδαία κι άλλοτε λιγότερο. Κι άλλοτε καθόλου. Όμως είναι έκφραση στην οποία μετέχουμε όλοι, έμμεσα ή άμεσα. Είναι η κοινή παράδοση και το κοινό μας μέλλον. Αν δεν υπήρξαμε οι φυσικοί γονείς αυτών των δημιουργημάτων, είμαστε πάντως οι ανάδοχοι τους! Και ως τέτοιοι έχουμε ευθύνη για αυτά. Χωρίς μιζέριες ή μεμψιμοιρίες.
Αξίωμα : Επιτρέπεται να μην μου αρέσει ένα έργο τέχνης. Δεν μου επιτρέπεται όμως να μην το αγαπώ! Δεν μισείς ένα έργο τέχνης.
( Ακριβώς όπως και ένα παιδί ).
Γιαυτό και ήμουν πικρός και χολερικός εναντίον όλων εκείνων των μεγαλοπαραγόντων της τέχνης, γκαλεριστών, συλλεκτών, curators κλπ. που παρότι Έλληνες, έβλεπαν ή βλέπουν συγκαταβατικά και αφ' υψηλού την νεοελληνική τέχνη. Συγκροτώντας συλλογές ή οργανώνοντας εκθέσεις χωρίς να τους συμπεριλαμβάνουν. Αγνοώντας έτσι τους σύγχρονους δημιουργούς μας. Δηλαδή μη μετέχοντας στο κοινό στοίχημα που μας δεσμεύει όλους : Η νεοελληνική τέχνη, σε κάθε της έκφανση.
Ακόμη χειρότερα νομίζοντας πως η σύγχρονη τέχνη μας εξαντλείται στον Κουνέλλη. ( Το αντίθετο παράδειγμα είναι εκείνοι που νομίζουν ότι εξαντλείται στον Μποκόρο ). Πόσο λάθος είναι αμφότερα τα αξιώματα νομίζω πως δεν αξίζει να αποδείξω.
Συμπέρασμα αναπόφευκτο και προσωπική εξομολόγηση : Έγινα και γίνομαι συχνά κακός με κείμενα και
δημόσιες τοποθετήσεις μου για να υπερασπιστώ τις αγάπες μου! Αλλιώς δεν έχει αξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου