Sarkothymia
7 Ιανουαρίου - 2 Φεβρουαρίου
στην
Balkan art gallery
Man
at last knows that he is alone in the unfeeling immensity of the
universe, out of which he emerged only by chance. His destiny is
nowhere spelled out, nor is his duty. The kingdom above or the
darkness below; it is for him to choose" Davies, Paul (2010).
"Τα αστέρια χιλιάδες οστά ενός σκαλισμένου νεκροταφείου / άθαφτα αχώνευτα στο χώμα το άσπρο του λευκού ουρανού " Μικρή Άρκτος Υομ Αμονό εκδόσεις Χακο,2016 Μπουτέμπο
Η Ουτοπία είναι μια επίμονη φαντασίωση του ανθρώπου επί της γης και αποτελεί μοναδική άρνηση και ευτυχία ταυτόχρονα. Έχουμε το στερητικό Ου που οδηγεί τον τόπο υποχρεωτικά στον μη τόπο, στον ανύπαρκτο χώρο αλλά ταυτόχρονα εκφράζει μια απόλυτη επιθυμία για την ύπαρξη ενός υπερβατικού τόπου όπου το ου και ο τόπος είναι ένας ακατάσβεστος τόπος , μια κόλαση της Ευτυχίας. Πολλοί μελετητές θεωρώντας αυτό τον τόπο σαν μια οντολογική εστία ανήγαγαν το είναι σε εκείνο το μη τόπο του εκ πληρωτή του είναι .Αυτός ο αόρατος, μπορεί ανυπόστατος ΄χορός στην μελέτη της Ειρήνης Πουλιαση επαναεφεύρετε σαν υπόλειμμα ζωής στα οστέινα κομμάτια ενός μη λειτουργικού σκελετού. Αυτά τα οστά πρώην έσω σκελετικό σύστημα υποστήριξης της ζώσας σάρκας μετά από την καθολική μεταμόρφωση του θανάτου ξανακατοικούνται . Η οστεοτοπία προσδιορίζει την παρόρμηση του θανάτου σε σχέδιο της εσχατολογίας. Τα κατοικημένα κομμάτια της ουτοπικής παρόρμησης του θανάτου είναι χώροι περάτωσης και εκπλήρωσης. Το είναι δεν δειλιάζει, γίνεται γίνε πάνω στην μικρότητα των οστών. Σαρκοθυμία είναι η βαθύτατη επιθυμία του είναι να γίνει Γίνε.
Χάρης Κοντοσφύρης
Φλώρινα 4/12/2016
Η μουσειολόγος Λαμπρινή Μπυρου επισημαίνει:
H παρούσα έκθεση, τμήμα του project Osteotopia, αποτελεί μία προσωπική μελέτη της καλλιτέχνιδος Ειρήνης Πουλιάση για την επίδραση του χρόνου στο ανθρώπινο σώμα - ως τρωτού και πεπερασμένου υπαρξιακού συμβόλου - και της προσπάθειας του ανθρώπου να αντιμετωπίσει τη σαρκική φθορά. Στη σημερινή εποχή, οι προσπάθειες να ξεφύγει το ανθρώπινο γένος από τη φθορά του σώματος, οδήγησαν στην ραγδαία ανάπτυξη των επιστημών και στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής, θρέφοντας την απατηλή πεποίθηση ότι υπάρχει τρόπος να αγνοηθεί ο σωματικός θάνατος. Ως εκ τούτου, ο σύγχρονος άνθρωπος μεγαλώνει και ζει σε κοινωνίες που το γήρας είναι αποστροφικό και παραγκωνισμένο από το δημόσιο βίο, αποφεύγοντας τη μνήμη του θανάτου, μέσα σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς για να λησμονεί τη θνητότητά του και το συναίσθημα πως οι ενέργειές του πιθανόν να μην έχουν απολύτως κανένα πραγματικό νόημα.
Ωστόσο, αυτή η αποστροφή της σκέψης στερεί το ουσιαστικό και δημιουργικό βίωμα του χρόνου ως συνεχούς, αφού η μόνη αμετάβλητη χρονικά κατάσταση είναι αυτή του θανάτου. Συνέπεια αυτού είναι ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός να συμπεριφέρεται στον πλανήτη σαν να μην υπάρχει αύριο ή επόμενες γενιές· με κοινωνίες που ξεχνούν το παρελθόν και παραγκωνίζουν αξίες, ήθη και φρονήματα· με πολίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα ταυτότητας, στατικότητας και νευρώσεων, που βιάζονται να ανακαλύψουν το μέλλον τους, αντί να το δημιουργήσουν, που δεν ζουν μία ζωή άξια να αγωνιστούν και να πεθάνουν για αυτήν. Στο παραπάνω συνεχές, η συγκεκριμένη έκθεση φέρνει στο προσκήνιο σκέψεις που η σύγχρονη κοινωνία έμαθε να απωθεί, αποτελώντας ένα μέσο για να ανοίξει μια δημόσια συζήτηση αναφορικά με το αμφιλεγόμενο ζήτημα του επικείμενου θανάτου. Μέσα από την αμφίδρομη εναλλαγή του λευκού και του μαύρου, αποτυπώνονται, εκφράζονται και αναμιγνύονται η ελπίδα για τη λύτρωση και οι φόβοι για τον θάνατο και το φθαρτό του σώματος, η χαρά, η νοηματοδότηση της ζωής, βιώματα και αναμνήσεις που η ψυχή και ο νους δε μπορούν να ξεχάσουν ή να εξευγενίσουν, έγνοιες, παράπονα και πίκρες που μετουσιώνονται στη βιολογική έκφραση της υπαρξιακής μας ταυτότητας και την φθίνουν, ώστε να γίνει σαφέστερα κατανοητή η σημασία της και παραδόξως αυτό να μειώσει τον φόβο για την επερχόμενη φθορά. Έτσι, μέσα από το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό έργο, η πραγμάτευση της φθοράς δεν καταλήγει υποχρεωτικά σε απόγνωση, αλλά αντίθετα, είναι μία αφυπνιστική εμπειρία: τα έργα «κοιτούν» τη φθορά κατάματα, την επεξεργάζονται, τις δίνουν ποικίλες μορφές και υφές, προκειμένου να την αποδεχθούν, να την κατανοήσουν και να εξοικειωθούν μαζί της, με αποτέλεσμα μέσα από αυτά τελικά να ερχόμαστε σε επαφή με μύχιες σκέψεις μας για την ίδια την ύπαρξή μας. Τελικά, τα έργα αυτά αποτελούν ένα ταξίδι αφύπνισης αισθήσεων, αισθημάτων και αυτογνωσίας, τελικός προορισμός του οποίου είναι η αποδοχή του γεγονότος πως ο φόβος του τέλους της ζωής σχετίζεται όχι μόνο με το καθεαυτό τέλος, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και τις κρίσιμες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως το αυτεξούσιο. Ως εκ τούτου, η προβολή της φθοράς μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για μία ζωή μεστή νοήματος και φροντίδας για το σήμερα και το αύριο με συγκεκριμένη στοχοθεσία, απόρριψη της αίσθησης του ανεκπλήρωτου, ανάληψης ευθύνης και κατάκτηση πνευματικής ελευθερίας. Για τον λόγο αυτό, παράδοξα βοηθά να ατενίσουμε με αισιοδοξία τη θνητότητα του βίου, καθώς μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας.
“Εξοικείωση του ανθρώπου με τον θάνατο και το φθαρτό του σώματος”
Παράλληλα, η έκθεση αυτή καταδεικνύει πως η ανθρώπινη απόγνωση πηγάζει κυρίως από μια κατά πρόσωπο συνάντηση με την τρωτή, ευπαθή, παροδική, αλλά καθόλα ανατρεπτική ύπαρξή μας, «σχολιάζοντας» η ίδια τον λόγω της δημιουργίας της. Η συνειδητοποίηση της φθοράς και της θνητότητας στην οριστική και τελική της έννοια, χωρίς μεταφυσικά ή θρησκευτικά καταφύγια, κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο γίνεται η αιτία της διαχρονικότητας: ο μόνος αποδεδειγμένος τρόπος να γίνει κανείς αθάνατος είναι να επιλέξει τι νοηματοδοτεί την ύπαρξή του και τί στέκεται εμπόδιο σε αυτήν στο άμεσο παρόν του, δημιουργώντας ανεξίτηλες φόρμες που ξεπερνούν τη λήθη και στις οποίες θα ανατρέχουν οι επόμενες γενιές. Στο πλαίσιο αυτό, η τέχνη αποτελεί αντίδοτο στο εφήμερο της ύπαρξης και δημιουργεί αντίστοιχους κυματισμούς με μία πέτρα που πέφτει σε λίμνη: η πέτρα θα χαθεί στην άβυσσο, αλλά οι κυματισμοί που αφήνει πίσω αποτελούν εμπειρίες ζωής που σταδιακά διευρύνονται και αγγίζουν ποικίλες πτυχές του συνόλου της ανθρωπότητας Σε κάθε άλλη περίπτωση, ό,τι δεν λαμβάνει χώρα στον υπαρκτό κόσμο, αλλά πιθανόν «συμβαίνει» σε κάποιο μεταφυσικό επέκεινα, δεν μπορεί να επιδρά πάνω μας. Έτσι, η φθορά και ο θάνατος του σώματος θα έρθει αργά ή γρήγορα. Ωστόσο, ο θάνατος της ψυχής και του πνεύματος ίσως να μην έρθει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου