Κάσση Κυριακή "Σκέψεις γύρω από τη Μις Χάβισαμ"

 Με αφορμή το ποίημα του «Αποστροφή» του  Κ.Καρυωτάκη ,προέκυψε ένας διάλογος στίχων αφιερωμένων στα ιλαροτραγικά, μικρόψυχα στιγμιότυπα της κοινωνικής ευθυγράμμισης . Με πνεύμα σατιρικό και τη σωστή δόση κυνισμού, τηρουμένων των αναλογιών ,τα δυο έμμετρα διεργάζονται μια υποθετική συρραφή σκέψεων συνειδητών και υποσυνειδήτων πάνω σε θέματα μοναχικότητας και κατ’επίφασην συντροφικότητας, στον απόηχο μιας διαγνωσμένης πρόθεσης για πάσης φύσεως «βόλεμα» την τελευταία διετία. Τους στίχους τους έγραψα με ερέθισμα τις καταγεγραμμένες συζητήσεις τυχαίων ανθρώπων στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Αποστροφή

Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές. Κομψά, ρόδινα μέλη, πλαστικές γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.  Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια. Στα χείλη, μόνο οι λέξεις των παθών. Ένα έχετ’ όνειρο: τον αγαθόν άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια. Χορός ημιπαρθένων, δύο δύο,  μ’ αλύγιστο το σώμα, θριαμβικά, επίσημα και τελετουργικά, πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.   Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες. Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,  αύριο παναγίες, όσο προχτές, ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.   Ένα διάστημα παίζετε το τέρας με τα τέσσερα πόδια κολλητά. Τρέχετε και διαβάζετε μετά  τον οδηγό σας «διά τας μητέρας». Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλει, μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής, ή να βυθομετρούσατε και σεις με μία φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι!    Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα, γλοιώδη στόματα υποκριτικά, ανυποψίαστα, μηδενικά πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα… Οι μεγαλοκοπέλες (`Υμνος στη Μις Χάβισαμ και -όχι μόνο-) Οι μεγαλοκοπέλες στα χέρια φοράνε γάντια μακριά που φτάνουν στον αγκώνα Ή πιο συχνά τα δάχτυλα στις τσέπες κρύβουν, για να μην δώσουν στόχο στο κουτσομπολιό την απουσία βέρας στο δεξί για να καλύψουν –τις ερωτήσεις τις κακεντρεχείς ν’αντιπαρέρχονται: «Καλά εσύ ΑΚΟΜΑ  δεν παντρεύτηκες;» Μιας κοινωνίας ρυπαρής και βαλτωμένης, που ωσάν την κολοβή αλεπού ζητεί όμοια τη λευτεριά του αδέσμευτου να κουτσουρέψει. Οι μεγαλοκοπέλες συνηθίσανε καιρό, τώρα, το βλέμμα της αργόσχολης τα δάχτυλά τους να διατρέχει και-για τον παιδεμό της λιγοστής της φαντασίας- τα φορτώνουν με αλλόκοτα, γριφώδη δαχτυλίδια, άγνωστης προέλευσης… Τις μεγαλοκοπέλες όλοι γλήγορα ξεχάσαν να καλούν σε γεγονότα σπουδαιότητος κοινωνικής, όπως βαφτίσια,γάμους… Μόνο στις κηδείες έχουν τη τιμητική τους: να τις κοιτάζουν μέσα από τα μουσκεμένα τους ματόκλαδα οι «μητέρες», καθώς σερβίρουν το κονιάκ και να παρηγοριούνται που-ουφ!-τουλάχιστον εκείνες θα έχουν τα παιδιά τους να τις μοιρολογηθούν ενώ ετούτες δώ το φτυάρι θα τις παραχώσει μόνες και μαγκούφες. Σ’αραχνιασμένη πολυθρόνα θα τις βρούνε καθισμένες, μπροστά σε μια οθόνη ανοιχτή, μέρες τουμπανιασμένες. Τις μεγαλοκοπέλες θεωρούνε φυσικό να τις καλούνε για καφέ ντάλλα το μεσημέρι και πρωινά της Κυριακής-τότε στο ενδιάμεσο των «καθηκόντων» σ’εραστές και σε συζύγους, ν’ακούνε με χασμουρητό τις πληκτικές των ασχολίες: Κεραμική, ορειβασία, τένις και ικεμπάνα, σύλλογοι προστασίας της πανίδας, διαλέξεις   ! -Α, χρόνο για πέταμα που σου τον έχουν οι μαγκούφες!- Δεν έχουνε συνήθειες σοβαρές, ωσάν τους παντρεμένους: φροντίδα των παιδιών και ανταλλαγή της βίζιτας με τα συγγενολόγια! Ούτε καημό και αγωνία έχουν αν στους βαθμούς ο γιος τους πέρασε τον απουσιολόγο! Τι να σου κάνει κι ένα λάπτοπ;-Τούτες είναι στο φέισμπουκ, σε μπλογκς συνέχεια καλωδιωμένες, σ’ιστοσελίδες  ραντεβού, γνωριμιών, προδιαγεγραμμένων νάποτύχουν, ξορκίζοντας τη μοναξιά τους… Κι όταν προσωπικά στοιχεία τους ζητηθούν, τις ηλικίες τους και ΠΑΛΙ θα τις κρύψουν-όχι από θέληση δική τους, αλλά γιατί ο χρόνος και η σκέψη του θανάτου τις συνθλίβει. Φτωχές, μαραγκιασμένες καλλονές που συντηρείτε τα ντιβάνια των βαριεστημένων ψυχαναλυτών χαμένες στην ονειροπόληση και σ΄εργα συγκινήσεως της Τζέην `Ωστιν! Τις μεγαλοκοπέλες ανά διαστήματα τις πλησιάζουνε λιμοκοντόροι, ζιγκολό με γυμνασμένο στέρνο και χαμόγελα προκάτ, μέθοδοι τρις δοκιμασμένες απ’τις μοναχικές λεφτά για να στραγγίξουν κι απέ σαν τρύπιες κάλτσες να τις φτύσουν ,αναρτώντας στο διαδίκτυο μια φτηνή δικαιολογία… Κανείς δεν τύπτεται άμα τις κοροϊδέψει: Ποιος του χωριού του τον τρελό στ’αλήθεια οικτίρει; Η φύση-βλέπετε-έχει κάνει τη διανομή και οι ρόλοι είναι προμοιρασμένοι Μιας και η ανθρωπότης όλη είναι πιότερο ένα «έγκλημα εκ προμελέτης»…                                  Κυριακή Κάσση