Φωτιά η έκθεση εκδήλωση πάνω στο έθιμο της 23 Δεκεμβρίου στην Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας Τεκμηρίωση και απολογισμός

Αυτό που χάνουμε στην φωτιά το βρίσκουμε στις στάχτες

(Οι εφτά σαμουράι Ακίρα Κουροσάβα  / Και οι επτά ήταν υπέροχοι του Antoine Fugua σενάριο Nic Pissolato - Richart Wenk)

.............................................................................................................................Περιληπτικές σημειώσεις της τεκμηρίωσης στο τέλος της ανάρτησης

Οι τιτανομαχίες σκακιού ξεκίνησαν από νωρίς. Ο Πόλεμος μαίνεται και εξασκείται. Είμαστε στη ζώνη πυρός. Ένας τετράγωνος χώρος ισομερισμένος σε άσπρα και μαύρα τετράγωνα κίνησης των πεσσών από οχτώ κάθετες στήλες και οχτώ οριζόντιες λωρίδες είναι το περιορισμένο αχανές πεδίο της μάχης. Είκοσι-τρεις Δεκεμβρίου στο κτίριο της Λέσχης Πολιτισμού αγωνίστηκαν μετά τον προκριματικό της Κεντρομακεδονίας  στον τελικό  οι Μηνάς Γιάννης, Γαλόπουλος Νίκος, Κεσίδης Οδυσσέας, Κοσμίδης Γιάννης, Μίσιας Βασίλης, Βίκτωρ Στέργιος, Σφουγγάκης Άνθυμος και Καραμιτάνη Αγγέλα με νικητή μετά από επτά γύρους τον Γαλόπουλο Νίκο.

Η  Σικελική Άμυνα είναι ίσως το πιο σημαντικό άνοιγμα στο σύγχρονο σκάκι. Είναι η πιο επιθετική αμυντική κίνηση. Μετά από 1. ε4 γ5 τα μαύρα δηλώνουν ξεκάθαρα την πρόθεσή τους για ασύμμετρη διάταξη πιονιών στο κέντρο, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν με αξιώσεις τη νίκη.

 Στα άλλα ανοίγματα τα μαύρα προσπαθούν να εξισορροπήσουν το πλεονέκτημα της 1ης κίνηση. Στη Σικελική Άμυνα προετοιμάζουν ένα είδος «Λοξής Φάλαγγας», αφού δημιουργούν μια συγκρατημένη και σταθερή διάταξη στο κέντρο, προκειμένου να αναπτυχθούν στην πτέρυγα της βασίλισσας. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της στήλης γ, αλλά συχνά χρησιμοποιούνται και τα υπόλοιπα πλευρικά πιόνια.

Ευάγγελος Παπαδημητρίου "Ο υπερκύβος της λογικής"

Η βασική στρατηγική των μαύρων συνίσταται στην αποφυγή της δημιουργίας εχθρικής φάλαγγας πιονιών στο κέντρο, αφού μετά την προώθηση δ4 είναι έτοιμα για την αλλαγή γδ4. Σ' αυτή την περίπτωση τα μαύρα θα έχουν περισσότερα κεντρικά πιόνια, έστω κι αν για μεγάλο χρονικό διάστημα θα παραχωρούν περισσότερο χώρο στα λευκά κομμάτια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των μαύρων είναι ότι αυτή η πλευρική στρατηγική καθυστερεί την ανάπτυξή τους. Τα λευκά έχουν τρία διαφορετικά σχέδια: τη Βαριάντα με 2. γ3, την Κλειστή Σικελική και την Ανοιχτή Σικελική Βαριάντα με 2. γ3. Η απλούστερη αντιμετώπιση της ιδέας των μαύρων είναι άμεση αντιπαράθεση με 2. γ3, ώστε μετά από 3. δ4 γδ4, να ακολουθεί το 4. γδ4 και να έχει ο λευκός την επιθυμητή φάλαγγα πιονιών στο κέντρο. Βέβαια, υπάρχει κι ένα πρόβλημα εδώ, γιατί εκεί που έπρεπε να αναπτυχθεί ο Ιβ1 υπάρχει ένα πιόνι. Μια τυπική συνέχεια είναι 2... δ5 3. εδ5 Βδ5 4. δ4 Ιζ6 5. Ιζ3 ε6 6. Αδ3 Ιγ6 7. 0-0 γδ4 8. γδ4 Αε7 9. Ιγ3 Βδ6. Στη σκακιέρα  έχει προκύψει θέση με απομονωμένο πιόνι στο «δ4», στο οποίο εξασφαλίζει στα λευκά περισσότερο χώρο, αλλά κινδυνεύει να γίνει στόχος για τα μαύρα που θα προσπαθήσουν να το απειλήσουν  με περισσότερες δυνάμεις. Για τα τετράγωνα δ4, δ5, ε5 θα γίνει μεγάλη μάχη. Τα λευκά θα διοργανώσουν επίθεση στην πλευρά του βασιλιά, ενώ τα μαύρα πρέπει να ετοιμάσουν αντεπίθεση στο κέντρο.

Στην σκακιέρα η μάχη εξελίσσεται αργά με στρατηγικούς ελιγμούς, τις περισσότερες φορές όμως αποκτά έντονα τακτικό χαρακτήρα, όταν πια ολοκληρωθεί οι πεσόντες, οι θυσιασμένοι , οι εκτοπισμένοι στην ζώνη πυρός είναι αντιστοίχως ανάλογοι με την κοινωνική καταστροφή στην Συρία. Τι είναι ζωντανό και τι είναι νεκρό σε μια παρτίδα σκάκι, μια παρτίδα σύγκρουσης  και αδιαφιλονίκητου ανταγωνισμού;

Η φωτιά δεν περιορίστηκε στα πεδία των μαχών. Διαδόθηκε…

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ                                                      

Δέστε, θεός, από θεούς, πώς πάσχω.

Χάρισα στους θνητούς ο δύστυχος τα θεία δώρα

και μπήκα στης ανάγκης το ζυγό.

Έκλεψα κι έκρυψα σε ξύλο κουφωτό

το σπόρο του πυρός, το δάσκαλο

για πάσα τέχνη των θνητών, προίκα μεγάλη.

Για τέτοιο κρίμα πληρώνω μετέωρος

στην ερημιά, καρφωμένος σε τούτο το βράχο.

Με βλέπετε τον άμοιρο θεό δεσμώτη,

τον εχθρό του Διός, το μισημένο

απ' όλους τους θεούς, αυτούς

που στην αυλή του Διός συχνοδιαβαίνουν.

Γιατί πολύ τον άνθρωπον αγάπησα.

μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης

Η φωτιά εγένετο φως στο πρώτο δωμάτιο του ισογείου

Και εγένετο  φως από το σκοτάδι. Το φως της φωτιάς απλώνεται και η ζέστη εισχωρεί  ακόμα και στη σκιά του φωτός. Ο αιωρούμενος Προμηθέας του Θοδωρή Μαυρίδη, ζωγραφικό σκηνογράφημα για την περφόρμανς της Γλύκας Διονυσοπούλου στέκεται σαν είδωλο έτοιμο να αποκοπεί από τους καυκάσιους βράχους που τον αλυσόδεσε ο Δίας.  Ο Προμηθέας πρωτόγονος και πρόγονος αναβλύζει από τον βράχο σώμα της Γλύκας Διονυσοπούλου.  Η περφόρμανς περιγράφει το άγγιγμα του φωτός που εκλύεται από την φωτιά σε αναγνώριση της ύλης. Η γλυκιά ήπια φωτεινή φωτιά, που συνοδεύεται από υγρασία, έχει την ομοιότητα του με αυτή του αίματος που ανυπόμονα διεισδύει στην ύλη και τη θρέφει, την εξευγενίζει. Η ζωγραφική σκιά του αιωρούμενου Προμηθέα από την Διονυσοπούλου σαρώθηκε φωτεινά, ανασκαλεύοντας το ζωντανό με το ανύπαρκτο και αιματοδοτήθηκε η εμψύχωση, η οντολογική ανάληψη ενός ζωγραφικού όντος σε υπαρκτό. Ήταν ο Προμηθέας φωτογονημένος με σάρκινο χρώμα και οστέινο φως.

Μια αφυπνιστική σιγοψιθυρισμένη φωνή είχε τυπωθεί, πλυθεί και καεί για εμάς.  Ένα βιβλίο χειροποίητα δεμένο λειτούργησε σαν μια φωνή πολιτική για το σώμα και την φυσιολογία του σαν επίγευση από την περφόρμανς της Διονυσοπούλου με το ανεστραμμένο έργο του Μαυρίδη. Οι άνθρωποι αρέσκονται να παρατηρούν τα φαινόμενα και να κατανοούν τους ίδιους και την κοινωνία τους. «Είμαστε σμιλευμένοι από φωτιά και νερό!» ομολογεί η Άννα Καμπουρίδου «Να περιορίσουμε τη φωτιά, να ελέγξουμε το νερό» Η μεγάλη διαδικασία επικράτησης και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αντικατοπτρίζονται στα σώματα των όντων και ενώ αποτελούν  δομές της λειτουργικής οργάνωσης, ταυτόχρονα είναι αναστολείς μιας απελευθερωτικής φυσιολογίας του πολιτικού σώματος. Η προμηθεϊκή αναγωγή της Καμπουρίδου θίγει την παραδοσιακή φιλελεύθερη ιδεολογία των κοινωνικών επιστημών στον 20^ο αιώνα, που συντηρεί ένα αγεφύρωτο και αναγκαίο διχασμό ανάμεσα στην φύση και τον πολιτισμό. Ο κοινωνικός έλεγχος δεν μετουσιώθηκε σε επιστήμη της απελευθέρωσης και το διαμελισμένο πολιτικό σώμα σκηνοθετεί την πατριαρχία και τον αδάμαστο φεμινισμό. Το πολιτικό σώμα συμμετέχει στη κυριαρχία πάνω στη φύση, απενεργοποιώντας με διάφορα προσχήματα ακόμα και την ανθρώπινη σεξουαλική ενεργητικότητα.

Πόσο ανόητα προσπαθούμε 

Θοδωρής Μαυρίδης-Άννα Καμπουρίδου

να δαμάσουμε τους γεννήτορές μας.                                  

Να περιορίσουμε τη φωτιά,

να ελέγξουμε το νερό.

Πώς όμως δεν κατανοούμε

την φωτιά και το νερό μέσα μας;

Πώς δεν βλέπουμε ότι  δεν 

έχουμε δαμάσει τίποτα

και πως αντίθετα αυτά μας δαμάζουν

τραβώντας μας κάθε φορά από την αθανασία!

Ενώ κατά τη διαδικασία του έρωτα

κατά πολλούς βιώνουμε μια κατάσταση αθανασίας,

παρ’ όλα αυτά δεν γινόμαστε ποτέ αθάνατοι.

Το νερό αναδύεται από μέσα μας 

σαν χείμαρρος κάθε φορά που η φλόγα 

ανάμεσα σε δύο ανθρώπους φουντώνει.

Όταν την στιγμή της κορύφωσης 

αυτά τα δύο ενωθούν, αυτόματα εξουδετερώνονται

και επανερχόμαστε στη βιωματική πραγματικότητα.

Στην ισορροπία.

Και κάπως έτσι, χάνουμε την αθανασία!

Είμαστε σμιλευμένοι από φωτιά και νερό!

                                                                Άννα Καμπουρίδου

Θοδωρή Μαυρίδη, Γλύκας Διονυσοπούλου, Άννα Καμπουρίδου εγκατάσταση με περφόρμανς

Είμαστε σμιλευμένοι από φωτιά και αέρα! Η αυτόματη πλεκτάνη των ανδροκεντρισμένων βλεμμάτων για το φαντασιακό εμείς είναι οι ενσώματοι άλλοι που στην καλύτερη περίπτωση να είναι η οικογένεια ή μια υπομονετική γραία που μαγειρεύει στην φωτιά με το τσουκάλι για όλους εμάς. Το βίντεο των Ευπραξίας Γεώργαρου και του Λευτέρη Βελέτζα ακολουθεί την ενδεχομενικότητα πολλών εικονογραφικών ισχυρισμών για την έμφυλη συνθήκη και ταυτόχρονα προτείνεται σαν μια μη ανόητη αφοσίωση σε παρουσιάσεις ενός πραγματικού κόσμου, «σαν χείμαρρος κάθε φορά που η φλόγα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους φουντώνει».


 Ένα ζευγάρι εκατέρωθεν φυσούν ένα στητό κερί αναμμένο με λογχώδη φλόγα στην κορυφή. Δυο καρβουνάκια, αρωματικά και αφιερωματικά στέκουν αντικριστά στην φλόγα. Φυσά ο ένας, φυσά ο άλλος και η λυγερή φλόγα θα πυρώσει το καρβουνάκι; Όσο φυσώ το σβήνω, για να το ανάψω. «Όταν την στιγμή της κορύφωσης αυτά τα δύο ενωθούν, αυτόματα εξουδετερώνονται». Όσο καταστέλλω το ένστικτο, τόσο ενδυναμώνω την επιθυμία. Αυτός ο αντιφατικός συνδυασμός είναι συνάμα αναγκαίος στην έξω από τον παράδεισο συνθήκη, όπου η όραση χρησιμεύει για την αποφυγή διπολικών αντιθέσεων. Η φλόγα και τα καρβουνάκια είναι τα διπολικά γενετήσια όργανα ενός έκφυλου υπανθρώπου της κολάσεως, κακοφορμισμένου αιώνες τώρα. Οι άνθρωποι ανήγαγαν την σεξουαλική πυρά σε εικόνα άφαντη, αδύναμη και μηχανή παραγωγής εικόνων για το σώμα. Εικόνες σωμάτων τελικά απολιτικών που καίγονται στην πυρά και ξεπλένονται στο νερό.

 Ευπραξίας Γεώργαρου και  Λευτέρης Βελέτζας video performance

Η φωτιά εξαπλώθηκε με γεωμετρική πρόοδο.

            Ο Ευάγγελος Παπαδημητρίου  κατασκεύασε  έναν υπερκύβο  μετακινώντας κατά ένα μέτρο εκείνο το σημείο που επιλέχτηκε για την προσφορά της καύσης μέχρι να σαρώσει ένα ευθύγραμμο τμήμα και ξανά μετακινώντας το σε όλο το μήκος του και επαναλαμβάνοντας  ως προς την κάθετη κατεύθυνση, σάρωσαν έναν υπερκύβο δυο διαστάσεων. Το επανέλαβαν αυτό ως προς το κάθετο επίπεδο και  τότε  πρόεκυψε ένας υπερκύβος τριών διαστάσεων, όπου η φωτιά αναμένονταν να τον σαρώσει στις τέσσερις διαστάσεις. Ο Υπερκύβος είναι ένας κύβος που περιέχει μέσα του τον γονέα κύβο. Ο Υπερκύβος είναι η γνώση που εκλύει την πρότερη γνώση. Είναι η λογική απόφανση, είναι η καλώς εννοούμενη επιθυμία να προτείνουμε τις εμπειρίες μας αποφατικά. Ο Κακώς εννοούμενος Υπερκύβος είναι η κλεψύδρα που εκλείπει και αφομοιώνει το όμοιο, έτσι ώστε να λειτουργεί ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της αφομοιωμένης διαφορετικότητας. Υποτάσσει  την ανυπακοή, ανεγείρει την ομοιογένεια. Καιόμενα τα καλώς και τα κακώς του  υπερκύβου  σαν βαγόνι  που περνάει πάνω από τους επισκέπτες, ψάχνει τις αποστάσεις που τον χωρίζουν από το κοινό για να γίνει ένας σεβάσμιος χρονοδιάστατος Υπερκύβος.  Σκόνη, στάχτη και φως από την εκρέουσα ακτινοβολούσα ζεστασιά απλώνονται σαν χρώμα. Διάπυρες δυνάμεις παραταγμένες στην κόρη των ματιών άρχιζαν τα παραμύθια των αυτιών με Παπαδιαμάντη. Έφερε τα Πτερόεντα δώρα της γλώσσας που αναμειγμένα  με τις σπίθες και τα τριζοβόλια του ενάρετου κύβου που κατέρχονταν σε κολοσιαία κόλαση φωτιάς και  ενώ ο βορράς  δεν εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά δεν εχιόνιζεν, εκείνο το βράδυ , εμπήκε στο γλέντι της Λέσχης πολιτισμού να ζεσταθή ο μαστρο-τεμπελάκος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα.

Αυτά ακούγονταν, αυτά φώτιζαν τα αυτιά, σε αυτά ούρλιαζε η φωτιά αλλά ο ανατροφοδότης  Κοκόζης Πέτρος από το θεατρικό εργαστήρι της Λέσχης Πολιτισμού στην άκρη ενός μικροφώνου σαν σμήνος με τις  Ζευγώλη Σοφία, Κετσίδου Κατερίνα, Σωτηροπούλου Πένυ, Μπατμά Άννα, Χατζηχρήστου Ολυμπία, Παλικρούση Ευαγγελία   κελαιδούσαν τον Παπαδιαμάντη σαν αντήχηση μια παρέας στην άκρη του δρόμου που εκπνέουν τον λόγο σα  φτερωτά δώρα

Ξένος του κόσμου και της σαρκός, κατήλθε την παραμονήν από τα ύψη, συστείλας τας πτέρυγας όπως τας κρύπτῃ, θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια δια να φιλεύσῃ τους κατοίκους τής πρωτευούσης. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως.

Θεαρτική ομάδα Λεποφλω σε σκηνοθετική μέριμνα του  Κοκόζη Πέτρου.

Θεαρτική ομάδα Λεποφλω σε παράλληλη δράση με την καύση του υπερκύβου της Λογικής

Το ξέσπασμα της κυβόσχημης φωτιάς

   

Εκράτει εἰς την χείρα εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις, και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τα τρία Ταταρία δώρα ήθελε να μεταδωσῃ εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται.

Εισήλθεν εν πρώτοις εις εν αρχοντικόν μέγαρον. Είδεν εκεί το ψεύδος και την σεμνοτυφίαν, την ανίαν και το ανωφελές της ζωής ζωγραφισμένα εις τα πρόσωπα του ανδρός και της γυναικός, και ήκουσε τα δύο τεκνία να ψελλίζωσι λέξεις εις άγνωστον γλώσσαν. Ο Άγγελος επήρε τα τρία ουράνια δώρα του, και έφυγε τρέχων εκείθεν.

Θεαρτική ομάδα Λεποφλω σε σκηνοθετική
 μέριμνα του  Κοκόζη Πέτρου.

Επῆγεν εις τηην καλύβην πτωχού ανθρώπου. Ο ανήρ έλειπεν όλην την εσπέραν εις την ταβέρναν. Η γυνή επροσπάθει ν᾿ αποκοιμίσῃ με ολίγον ξηρόν άρτον τα πέντε τέκνα, βλασφημούσα άμα την ώραν που είχεν υπανδρευθή. Τα μεσάνυχτα επέστρεψεν ο σύζυγός της· αὐτή τον ύβρισε νευρική με φωνήν οξείαν, εκείνος την έδειρε με την ράβδον την οζώδη, και μετ᾿ ολίγον οι δύο επλάγιασαν χωρίς να κάμουν την προσευχήν των, και ήρχισαν να ροχαλίζουν με βαρείς τόνους. Έφυγεν εκείθεν ο Άγγελος.

Ανέβη εις μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον. Ήσαν εκεῖ πολλά δωμάτια με τραπέζας, κ᾿ επάνω των έκυπτον άνθρωποι μετρούντες αδιακόπως χρήματα, παίζοντες με χαρτία. Ωχροί και δυστυχείς, όλη η ψυχή των ήτο συγκεντρωμένη εις την ασχολίαν ταύτην. Ο Αγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τας πτέρυγάς του δια να μη βλέπῃ κ᾿ έφυγε δρομαίος.
             Εις τον δρόμον συνήντησε πολλούς ανθρώπους, άλλους εξερχομένους από τα καπηλεία, οινοβαρείς, και άλλους κατερχομένους από τα χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινάς είδε ν᾿ ασχημονούν, και τινάς ήκουσε να βλασφημούν τον Ἁι-Βασίλην ως πταίστην. Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτέρυγας τα ωτα, δια να μην ακούῃ, και ἀαντιπαρῆλθεν.

Υπέφωσκεν ήδη η πρωία της πρωτοχρονιάς, και ο Άγγελος δια να παρηγορηθῇ, εισῆλθεν εις μίαν εκκλησίαν. Αμέσως πλησίον της θύρας είδεν ανθρώπους να μετρούν νομίσματα, μόνον πως δεν είχον παιγνιόχαρτα εις τας χείρας· και εις το βάθος, αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφοροῦντα ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου, ποιοῦντα διαφόρους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς: Τον Δεσπότην και αρχιερέα!

Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. Επῆρε τα πτερόεντα δώρα του ― το άστρον το προωρισμένον να λάμπῃ εις τας συνειδήσεις, την αύραν, την ικανήν δια να δροσίζῃ τας ψυχάς, και την ζωήν, την πλασμένην δια να πάλλῃ εις τας καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας, και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας.   (Πτερόεντα δώρα- Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - 1907)

Η ζωή της φωτιάς ολόκληρη σε σπίθες και τραντάγματα, μαυρίσματα και κατακρημνίσεις ύλης που δεν καίει ούτε καπνίζει, αλλά κάτω από λαμπερά άτομα και πύρινα ίχνη απλώνει τον  άνθρακα σαν στάχτη ένα μαλακό χαλί Λόγια και σπίθες και νοήματα και παραδείγματα μέσα από τις πυγολαμπίδες της καύσης του ενάρετου υπερκύβου και την αστάθεια  της λογικής του, τα πυρωμένα λόγια του Παπαδιαμάντη ακούγονταν σε συνοδεία πνευστού και   άπνευστης καύσης ο ες μπι  ξύλου. Σαξόφωνο ο Γιάννης  Τσατσόπουλος.

περιμένοντας την φωτιά

Όσο δύσκολα κάτι παίρνει φωτιά, άλλο τόσο δύσκολα σβήνει. «Τα πύρινα μόρια… θερμαίνουν γιατί υπάρχουν, γιατί υπήρξαν …αυτή η πράξη δεν σταματά να παράγει παρά μόνο εάν λείψει το υποκείμενο» Durcala». Το βίντεο ντοκουμέντο της Ευπραξίας Γεώργαρου και του Λευτέρη Βελέτζα περιγράφει την δυνατότητα εμφύσησης της φωτιάς από την μια ύλη στην άλλη. Ένα κερί δέχεται την εν φύσηση, μια σταδιακή ταλάντωση της φλόγας του έτσι ώστε με την επανάληψη να φλογίσει τα εκατέρωθεν μυρωδικά καρβουνάκια.

 Τα υποκείμενα είναι ένα ζευγάρι περφόμερ που σταδιακά επενεργούν με φύσημα προς το κερί έτσι ώστε να πετύχουν την θέρμανση, την πύρωση των παρακείμενων στρογγυλών κάρβουνων μέχρι την καύση. Μια ζωηρή και άλλοτε διασπασμένη φλόγα οργανώνει την ενορατική εκπνοή και εισπνοή των υποκειμένων. Τα καρβουνάκια θα κατασπαραχθούν εύφλεκτα από την φλόγα του κεριού σε μια ανιμιστική εμπλοκή για τη δύναμη εμψύχωσης της ύλης. Αυτή η τραμπάλα του φυσώ για να σβήσω, αλλά φυσώντας ανάβω ταυτόχρονα κάτι, πατά στην ιδέα ότι η φωτιά τρέφεται όπως ένα ζωντανό ον.

Το βίντεο ντοκουμέντο της Ευπραξίας Γεώργαρου και του Λευτέρη Βελέτζα 

Η φωτιά έχει διπλό ρόλο. Είναι ταυτόχρονα δεκτικό παθητικό υποκείμενο της πράξης, αλλά και ενεργητικό αυτουργό της καταστροφής. Από τη στιγμή που θα παραχθεί, συνεχίζει και αυτό-αναπαράγεται και αυτή η γενετική της ευκολία την κάνει δημιουργικά καταστροφική. Η γονιμότητα των υπόγειων φωτιών ξεπηδά από τους κρατήρες των ηφαιστείων. Σε κάνει να θέλεις να γίνεις ένα με αυτήν, να λιώσεις καμένος και να αναμιχθείς με το αμιγές στοιχείο του ηφαιστείου. Η φωτιά είναι το κάψιμο στον έρωτα, είναι η λανθάνουσα φλόγα της υπάρξεως. Ο έρωτας θα εμφανιστεί σε μια σβησμένη ζωή και θα την λάμψει ξανά. Το μικρό θεατρικό των «Πάστα Φλώρα » αποτέλεσε ένα διονυσιακό θέαμα της αυτοεπιβάλλουσας  υποτακτικής σεξουαλικότητας που αναδύουν οι έκφυλες, οι σαδιστικές αλλά και οι υπομένουσες επιθυμίες για την αναπαραγωγή, σε μια κοινωνία που έχει επινοήσει πολλούς μηχανισμούς έλεγχου του γενετήσιου ενστίκτου.

Αφηγητής:

Μια και μαζευτήκαμε για τούτη την παράσταση να σας καλώς ορίσω

Να μάθετε τα νέα

Στην λίμνη Βεγορίτιδα που φτιάχνουν το κρασί

Πατάνε τα σταφύλια να πιούμε το ζουμί

Θεόσταλτος ο Διόνυσος θεάθη να χορεύει

Στ ΄αμπέλια τους καταμεσής και να τους κοροϊδεύει

Τρέξανε τότε να του πουν να ξέρει τα μαντάτα

Πως δεν πιστεύουν οι άνθρωποι σ’ Ολύμπιους θεούς

Τους κλείσανε στα βιβλία,

με φιλοσόφους και σοφούς

μέσα στην ιστορία

πως κάνουν μόνοι τους γιορτές

χορεύουν και γλεντάνε

στις 23 στη Φλώρινα, πως πίνουν και γελάνε

κι ανάβουνε φωτιές

Πως θύμωσε να ξέρατε

κοκκίνισε να σκάσει

Μα να γιορτάζουν οι θνητοί

και να γλεντάνε μόνοι;

Να πίνουν Διόνυσου κρασί,

φωτιές ν’ ανάβουν όλοι;

Οι άνθρωποι σαν τα πάνε

Γυρίσαν στις δουλειές τους

Τον Διόνυσο ξεχάσανε

Να τον προσκαλέσουν

Πήρα μια φόρα ο Θεός

Κι άρχισε ετοιμασίες

Αυτός θα είναι ο αρχηγός

Στης φλόγας τις πλατείες

Κυράδες 2

Μαρία:

Φίλη μία αναστάτωση,

απ’ το πρωί με πιάνει

θέλω απ’ τα ρούχα να γδυθώ

να πέσω στο ποτάμι

Σοφία:

Αχ πες τα φιλενάδα μου

Που μ’ έχει πιάσει λύσσα

Βαριά νιώθω τα ρούχα μου

Χοντρά είναι και περίσσα

Μαρία:

Μόνο λιγάκι να βραχώ

να νιώσω την δροσιά του

στο Σακολέβα να αφεθώ

Στην γάργαρη ομορφιά του

Σοφία:

Τι κι αν χειμώνας και βαρύς

Με χιόνια μας κυκλώνει

Κάτι συμβαίνει τελικά

που μας αναστατώνει

Μαρία:

Σοφία αισθάνομαι τρελά

γουστάρω μόνο μέθη

κι  αν τα μυαλά μου παν σωστά

η λύσσα θα παρέλθει

μα τρεις μπουκάλες έφερα κρασί

κι αυτές μόνο για μένα

κανένας άλλος να μην πιει

την λύσσα μου για τρέλα

χορό θα σύρω αν χρειαστεί

το πάθος μου να σβήσω

κι αν σταματήσω τον χορό

θα τον εξαναρχίσω

Σοφία:

Κι εγώ που λες Μαρία μου

Έφερα το φλασκί μου

Βαρέλα έφερα κρασί

Μα και τη Μουσική μου

Βαρέθηκα τον άντρα μου

που όλο λόγους βγάζει

αντί να με ξαπλώνει ανάσκελα

και να με ξετινάζει

Στον Σακουλέβα θα αφεθώ

να σβήσει μου το πάθος

Γιατί αν σ’ άλλον άντρα γυμνωθώ

θα ήτανε λες λάθος;

Ίσως… σ’ αυτόν που με κοιτά

Οπού ‘ρχεται από πέρα

Γυαλίζουνε τα μάτια του

Λες να βρω άσπρη μέρα;

Μαρία:

Μην βιάζεσαι Σοφία μου

Δεν άρχισε το πάρτι

Σε άντρες ζήτησα να ‘ρθουν

Τους έφτιαξα και χάρτη

Τους ρώτησα αν του άρχοντα

Θέλουνε τη γυναίκα

Κι όλοι ευθύς έγνεψαν  «Ναι»

Θα φέρουν κι άλλους δέκα

Σοφία:

Μα μην το μάθει ο άντρας μου

Που είναι της θρησκείας

Θα με κολάσει θα με πει

Γυνή της αμαρτίας

Μαρία:

Τους ξόρκισα το μυστικό

Στον τάφο τους να πάρουν

Μα άλλον ψηφίζουν στις εκλογές

και τόνε σαμποτάρουν

Σοφία:

Αχ, δεν είναι ψηφοφόροι μας

Ετούτοι οι δημότες

Είναι αστοί και άρχοντες;

Μαρία:

Είναι βοσκοί κι αγρότες

Σοφία:

Το ’ξερα για σε φίλη μου

πως πάντα με προσέχεις

δεν είσαι μια μονοφαγού

μοιράζεσαι ότι έχεις

Μαρία:

Την εξουσία παντρεύτηκες

Και μένεις χρόνια δούλα

Ποτέ δεν πονηρεύτηκες

Σε είχε στην καζούρα

Πλούσια σε πήρε ρε χαζή

Σου ρούφηξε τα πλούτη

Ζητιάνα σε κατάντησε

έξω μην κάνεις ρούπι

Σοφία:

Σοφία με λεν Μαρία μου

Να μην με λες Ελλάδα

Γι άντρες είναι η μανία μου

Όχι για χρέη ζαλάδα

Μαρία:

Συγνώμη που σε μπέρδεψα

Γυναίκα- για ένα έθνος

Εσύ είσαι και χαβαλετζού

Η Ελλάδα μόνο πένθος

Σοφία:

Αχ άντε γεια μας φίλη μου

Στην ζάλη να αφεθούμε

Είχαμε χρόνια τελικά

Να βγούμε να τα πούμε

Δώσε μου μιαν υπόσχεση

πριν πούμε άσπρο πάτο

πριν μου αδειάζει το κρασί

να είναι πάλι γεμάτο

Μαρία:

Έμαθα πως ο Διόνυσος

είναι εδώ στα  αλήθεια

γι αυτό κι η αναστάτωση

οπού χουμε στα στήθια

ότι υπάρχει ο Θεός

και είναι ανάμεσά μας

Σοφία:

Υπήρξε ο Δίας;

Μαρία:

Μα κι ο γιος.

Σοφία:

Δεν πάμε στα καλά μας

Μαρία:

Έμαθε λέει για τις φωτιές

Κι ήρθε για να γιορτάσει

Γυναίκες τρέλανε πολλές

Για να τις διασκεδάσει

Με μανιτάρια κόκκινα

Τη μέρα τις ταΐζει

Και με κρασί το κόκκινο

τις ξεδιψά κι αρχίζει

όργιο τρελό

με Σάτυρους και Σιληνούς γλεντζέδες

κι αυτές χορεύουν ξέφρενα γυμνές κι αλλοπαρμένες

Σοφία:

Ααα, φίλη μου σοβαρά μιλάς;

Έχει χτυπήσει φλέβα;

Κι εμείς χαραμιζόμαστε

Μαθές στο Σακουλέβα;

Πάμε κι εμείς, διασκέδασης Κυράδες

Κι αν είναι τα Διονύσια να φέρουνε μπελάδες

Να ζήσουμε μια φορά στο έπακρο τη ζήση

Κι αν είναι να πεθάνουμε ας είναι απ το γαμ

Μαρία:

Ίσοι προς ίσοι

Διόνυσος:

Του Δία είμαι εγώ παιδί

Σεμέλη η μαμά μου

Κι όλοι πιστεύουν οι θνητοί

Δεν πάω με τα καλά μου

Τους 12 τους ξέχασαν

οι άνθρωποι για χρόνια

άλλες θρησκείες πίστεψαν

Κι εδώ; Μέσα στα χιόνια;

Γι αυτό εμφανίστηκα ξανά

την πίστη να φουντώσω

να με λατρεύουν ως παλιά

και να τους ξεφαντώσω

αφού την έχουν μέσα τους

την ένθεη μανία

μόνο κοιμούνται όρθιοι

αντί για αλητεία

τρέχουνε όλοι για τα λεφτά

εκεί κάνουν θυσίες

κάνουνε γλέντια βαρετά

γελάνε για βλακείες

αντί να πιούνε το κρασί

να ζεσταθούν να νιώσουν

ξενέρωτοι γίναν πολύ

αντί στα όργια να ενδώσουν

μα οι γυναίκες τους σοφές

πιστέψανε σε εμένα

χωρίς χαζές περιστροφές

χωρίς να βάλουν φρένα

σκυλιάσανε λυσσάξανε

για έρωτα και πάθος

και τα ταμπού πετάξανε

εκεί μέσα στο δάσος

με Σάτυρους και Σιληνούς

καλούς που έχω φίλους

όλες ενέδωσαν σ΄ αυτούς

κι έχουνε λόγους χίλιους

μα έμαθα με πολεμά

ο άρχοντας της πόλης

πως δεν πιστεύει λέει σ’ αυτά

σ’ αυτά που είπα μόλις

μονάχα για τους λόγους του

νοιάζεται πώς να βγάζει

εντάξει το άναμμα της φωτιάς

αυτό τον συναρπάζει

Ίσως τον κάνω φίλο μου

αφού φωτιές ανάβει

να την ανάψω λέω εγώ

κι αυτός να παραλάβει

Άλλωστε άναψα φωτιές

Σ΄ όλα τα σπίτια μέσα

Άναψα τις γυναίκες τους

Δεν σβήνουν με κομπρέσα

Τις ζέστανα σαν πυρετός

Και το κορμί τους βράζει

Του έρωτα ο αρχηγός

Με τις φωτιές τα βάζει

Άρχοντας:

(Καθώς μιλάει ξεροβήχει, καθαρίζει το λαιμό του, κάνει συνέχεια μορφασμούς και χμ, εεεε κατά τα άλλα είναι πομπώδης και η ομιλία του παραπέμπει σε λόγο άλλης εποχής. Μοιάζει λίγο με ντελάλη.)

Λοιπόν …

Τουρίστες και ξένοι, όχι λάθος, Κυρίες και Κύριοι

Εεε όχι, Δημότες και Δημότισσες

Όχι , όχι,

Κυρίες και Κύριοι, Δημότες και Δημότισσες, τουρίστες και επισκέπτες, Καλώς ήρθατε στο άναμμα των φωτιών. Της φωτιάς, τέλος πάντων. Καλώς ήρθατε στην Φλώρινα.

Όσοι είστε δημότες, όχι καλώς ήρθατε.

Καλώς μένετε και καλά κάνετε. Γιατί ο τόπος αυτός είναι ευλογημένος. Κι οι άνθρωποι αγαπημένοι και καλοί άνθρωποι γενικά. Αγαπάτε αλλήλους. Πολύ χριστιανικό.

Εε, όχι. Φίλοι και φίλες γι άλλη μια χρονιά γιορτάζουμε το αγαπημένο μας έθιμο.  Το άναμμα της φωτιάς.

Σε κάθε πλατεία της Φλώρινας ένα υπερθέαμα.

Εε, όχι. Ένα έθιμο. Εε, μια γιορτή με πολύ κρασί και μουσική για όλους. Για μικρούς και μεγάλους. Εε, όχι κρασί για μικρούς. Περισσότερο κρασί για μεγάλους. Σήμερα η πόλη της Φλώρινας θα φωτιστεί…

Αν κι εμείς σαν Δήμος έχουμε βάλει φαναράκια ρομαντικά παντού σε περίπτωση που είστε ζευγάρια, εεε, αλλά και παρέες, εε και φοιτητές. Σήμερα η Φλώρινα… Γιορτάζει. Τέλος πάντων. Εεεε.

Παιδί μου θύμησέ μου, εσύ τι έχεις σπουδάσει;

Γραμματέας:

Νομική στο Χάρβαρντ Κύριε  με μεταπτυχιακά στα ανθρώπινα δικαιώματα και την εξωτερική πολιτική.

Άρχοντας:

Μπράβο παιδί μου, τα πας καλά με τα γράμματα. Θα γράψεις το λόγο μου.

Γραμματέας:

Μάλιστα

Άρχοντας:

Εεε, παιδί μου

Γραμματέας:

Μάλιστα

Άρχοντας:

Μήπως τηλεφώνησε η γυναίκα μου;

Γραμματέας:

Όχι Κύριε.

Άρχοντας:

Μήπως απάντησε στις κλήσεις μου;

Γραμματέας:

Όχι Κύριε.

Άρχοντας:

Γιατί;

Γραμματέας:

Δεν ξέρω Κύριε.

Άρχοντας:

Έμαθες όλο αυτό που προέκυψε με την άφιξη του Διονύσου του αντίχριστου στην πόλη μας;

Γραμματέας:

Όχι Κύριε.

Άρχοντας:

Δεν ξέρεις τίποτα δηλαδή;

Γραμματέας:

Όχι Κύριε.

Άρχοντας:

Σ ανησυχεί; Σε προβληματίζει που η γυναίκα μου δεν απαντά στα τηλέφωνα; Στο viber και στο skype;

Γραμματέας:

Όχι Κύριε.

Άρχοντας:

Μπράβο παιδί μου καμία ανησυχία

Γραμματέας:

Όχι Κύριε.

Άρχοντας :

Μου προτείνεις λοιπόν να μην θορυβηθώ από την απουσία της.

Γραμματέας:

Ναι Κύριε.

Άρχοντας:

Γιατί;

Γραμματέας:

Γιατί Κύριε, εσείς ξέρετε.

Άρχοντας:

Μπράβο παιδί μου.

Τι ξέρω;

Γραμματέας:

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

Άρχοντας:

Μπράβο παιδί μου, μεγάλη κουβέντα, φιλοσοφημένη.  Αλλά άμα την δεις θα μου το πεις έτσι;

Γραμματέας:

Μάλιστα Κύριε.

Άρχοντας:

Πες μου τώρα τι ξέρουμε γι  αυτόν τον ρέμπελο τον Διόνυσο;

Γραμματέας:

Ότι είναι γιος του Δία και της Σεμέλης. Θεός του κρασιού των γλεντιών και των οργίων και κατάγεται από την Θήβα.

Άρχοντας:

Παίρνει ναρκωτικά; Μην διστάσεις να μου πεις. Πες μου.

Γραμματέας:

Κύριε είναι Θεός.

Άρχοντας:

Και τι είναι αυτό δικαιολογία;

Θα τον φτιάξω εγώ… ( σκέφτεται)

Παιδί μου προβλέπει κάτι η νομοθεσία γι αυτούς που το παίζουν Θεοί;

Γραμματέας:

Όχι Κύριε.

Άρχοντας:

Βρήκε παραθυράκι. Να σου πω παιδί μου, αυτοί που πιστεύουν σ’ αυτού του είδους τους Θεούς δεν είναι ειδωλολάτρες;

Γραμματέας:

Ναι Κύριε.

Άρχοντας:

Εντάξει. Στείλε το στρατό  να τους συλλάβει.

Γραμματέας:

Μα Κύριε στην Ελλάδα έχουμε ανεξιθρησκία.

Άρχοντας:

Σκασμός που θα αντιμιλήσεις κιόλας. Κομμένες οι εξυπνάδες.

Γραμματέας:

Μάλιστα Κύριε.

Άρχοντας:

Θα στείλουμε όλους τους πιστούς στη ψειρού.

Γραμματέας:

Κι αν είναι πολλοί Κύριε, θα χωρέσουν στη φυλακή;

Άρχοντας:

Χμ. είναι χωροταξικό το θέμα. Μπράβο παιδί μου. Στείλε  να συλλάβουν τον ίδιο.

Αφηγητής:

Καθώς η νύχτα έπεσε βαριά

Σκοτείνιασε η πόλη

Μια ησυχία απλώθηκε

Να λες «που πήγαν όλοι;»

Γύρισε σπίτι ο Άρχοντας

αλλά η γυναίκα που;

Που να γυρνάει βραδιάτικα;

Σε σπίτι αλλουνού;

Τρελάθηκε ταράχτηκε

Τον έπιασε μανία

Μα να χάσει τη γυναίκα του

Που του χε αδυναμία;

Κάλεσε φίλους και γνωστούς

Κι έμαθε τα μαντάτα

Πως χάσαν τις γυναίκες τους

Κι αυτό δεν είναι πλάκα

Και κλαίγανε οι σύζυγοί

Μαζί με τα παιδιά τους

Που φύγαν οι γυναίκες τους

Χωρίς την συντροφιά τους

Θρήνος μεγάλος τάραξε

Την σιγαλιά του τόπου

Έτσι μια νύχτα άλλαξε

Την μοίρα του ανθρώπου

Τότε έστειλε ο Άρχοντας

τον Διόνυσο να πιάσουν

και με αγώνα άνισο

να τον καταδικάσουν

Τον βρήκανε πα στα βουνά

Και εκείνες από γύρω

Τον έδεσαν για τα καλά

Τον πλάκωσαν στο ξύλο

Σαν το πρωί ξημέρωσε

Του μήνα 21

Τον Διόνυσο δικάσανε

Για απρεπή λατρεία

Διόνυσος- Άρχοντας

Άρχοντας:

Εσύ άχρηστε  Διόνυσε, δηλώνεις ενοχή;

Διόνυσος:

Σε τι ρε φίλε μου θνητέ;

Το λόγο. Το γιατί.

Άρχοντας:

Χμ. Παρασύρεις τις γυναίκες σε ακολασίες. Και αυτοαποκαλείσαι Θεός.

Διόνυσος:

Αλήθεια είναι αυτά που λες

Άρχοντα κι αρχοντάκι

Ναι με πιστεύουνε πολλές

Το βγαλες το λαβράκι

Άρχοντας:

Χμ. Άκου  ξένε δεν είναι σωστό.

Διόνυσος:

Βάλε στην κούπα σου κρασί

Άρχοντα αυτού του μέρους

Να πάμε στο άναμμα μαζί

Κι άσε τα επιμέρους

Άρχοντας:

Ακούς που σου μιλάω ξένε; Θα πας φυλακή, μη φοβάσαι κι εκεί θα κάνεις όργια. Χαχαχα ! Καλά τα λέω.

Διόνυσος:

Θα βάλω την γυναίκα σου

Να σκίσει σου τις σάρκες

Κι άμα δεν έρθω στο άναμμα

Παντού θα βάλω νάρκες

Άρχοντας:

Ακούς που σου μιλάω; Βάλε μυαλό.

Διόνυσος:

Άμα δεν γονατίσεις

Συγνώμη να ζητήσεις

Χωρίς τις αντιρρήσεις

Δεν θα με μεταπείσεις

Άρχοντας:

Και τι; Είσαι και ποιητής τώρα; Γιατί μιλάς έτσι; Πας καλά;

Διόνυσος:

Συγνώμη ζήτα μου θνητέ

και δώσε τόπο στην οργή

να τα κοιμιάσουμε χαζέ

αλλιώς θα ζεις ως την αυγή

Άρχοντας:

Πάρτε τον από μπροστά μου που μας το παίζει και μπρουτάλ ο γυναικωτός.

Αφηγητής:

Τον Διόνυσο φυλάκισε, τι του μέλλε να πάθει

Άρχοντας:

Παιδί μου φώναξε την γυναίκα μου κι αυτήν την ανόσια φιλενάδα της την Μαρία.

( Μπαίνουνε η Μαρία κι η Σοφία)

Αφηγητής:

Ρε Σοφία μυαλό δεν έχεις στο κεφάλι σου τι μασκαριλίκια είναι αυτά;

Κι εσύ βρε βρωμοθήλυκο παρέσυρες μια αθώα, αγνή χμ , αγία ύπαρξη στην ακολασία. Όργια κι αηδίες αυτά γίνονται μόνο σε κάτι πάρτι στη Ολλανδία. Στην Φλώρινα απαγορεύονται. Την έβαλες να κάνει παρέα με κερατάδες και να τσιτσιδώνεται. Ο Χριστός κι η Παναγία.  Jesus Christ.  Σε συγχωρώ Σοφία μου δεν ήξερες που μπλέκεις. Κλειδωμένη στο δωμάτιό σου μέχρι το άναμμα.

Κι όσο για σένα προστυχιά (στη Μαρία)… στο μπουντρούμι με τον άχρηστο. Και το πρωί με το άναμμα της φωτιάς θα σας ρίξω για καυσόξυλα.

Αφηγητής:

Μες το δωμάτιο κλεισμένη

η όμορφη Κυρά

θυμήθηκε την τραγωδία

που διάβασε παλιά

τις «Βάκχες» ενθυμήθηκε

αυτές του Ευριπίδη

πως νόμιζε το δράμα αυτό

ανθρώπινο στολίδι

ξανά την φυλλομέτρησε

αυτήν την τραγωδία

είδε σ’ αυτήν πολλά κοινά

του Βάκχου την μανία

« έκανε το λάθος, στ’ αρχαία χρόνια, ο άρχοντας της Θήβας τον Διόνυσο να αμφισβητήσει.  Μην τον λατρέψει για Θεό μην τον πιστέψει. Κι έτσι ο Διόνυσος τιμώρησε αυτόν κι όλη την Θήβα. Πενθέας λεγόταν εκείνος ο Άρχοντας. Ο πολέμιος του Θεού. Μάλιστα ο Πενθέας ντύθηκε γυναίκα για να κατασκοπέψει τις Βακχείες κι οι Βάκχες τον έπιασαν και σε κατάσταση ένθεης μανίας η ίδια του η μάνα του πήρε το κεφάλι.»

Τόσα κοινά είχε εκείνη η παλιά ιστορία

Μ΄ αυτή τη ναι την σύγχρονη

Που σάστισε η Σοφία

Κι απ’ το φόβο έτρεμε σύγκορμη

Ήταν Θεός και τιμωρός

Αδίστακτος κι εκδικητής

Και σύμμαχός του ο χορός

Κι έτσι δεν γλύτωσε κανείς

Η μάνα σκότωσε τον γιο

τον Άρχοντα του τόπου

με το κεφάλι του έστησε χορό

του άπιστου ανθρώπου

δεν λάτρεψε δεν πίστεψε

τον Διόνυσο ο Πενθέας

κι έτσι οι σκύλες του ορμήξανε

σαν να ’ταν ένα τέρας

η μάνα του ξερίζωσε με λύσσα το κεφάλι

νομίζοντας πως λέοντα αποκεφάλισε

μες την Διονύσια ζάλη

ταράχτηκε φοβήθηκε

και τρόμαξε η Σοφία

κανείς ποτέ δεν γλύτωσε

του Διόνυσου τη μανία

και κραύγασε τον άντρα της

με πάθος να φωνάξει

να του ζητά στον Διόνυσο

την στάση του ν΄ αλλάξει

ίσως δεν ήτανε αργά

να πράξει με λατρεία

μια συγνώμη να του πει

να αρχίσει η φιλία

μοιράστηκε τον φόβο της

του έδειξε και το δράμα                                              

και του πε θα φαρμακωθεί

αν δεν φιλιώσει άμα

κι εκείνος το υποσχέθηκε

με φόβο μην την χάσει

την αγαπούσε βλέπετε

για να την ησυχάσει

ευθύς εκείνον κάλεσε

ζητώντας του συγνώμη

γονατιστός γονυπετής

μήπως αλλάξει γνώμη

ο άρχοντας του σταφυλιού

αλλά και του θεάτρου

με τα λεγόμενά του

έτσι θα δούμε χάπι έντ

σε τούτη την παράσταση

με την βοήθεια του τραγικού

που σώζει την κατάσταση

Έτσι στις 23 στο άναμμα

Γιορτή έγινε μεγάλη

Μεγάλο γλέντι και χαρά

Μα κι η φωτιά μεγάλη

Μονιάσανε όλοι και μαζί

Τσούγκρισαν τα ποτήρια

Χορέψαν και ποντιακά

Μα φάγαν και κοψίδια

Άρχοντας:

Δημότες και δημότισσες, τουρίστες κι επισκέπτες

Διόνυσος:

Ας τα πάλι αυτά. Παιδιά να ’μαστε καλά και βρείτε την μίαν αυλαία να κλείσετε γιατί το υπόλοιπο είναι ακατάλληλο για ανηλίκους.

Κυράδες: Αααααχ ναι…

Αφηγητής: Καλό άναμμα!

Μικρό θεατρικό της Μίνας Δεμερούτη από τη θεατρική ομάδα  "Πάστα Φλώρα". Έπαιξαν οι: Μίνα Δεμερούτη, Γιώργος Κοτόπουλος,  Αριάδνη Ευαγγέλου-Ραχιώτη,  Μαρία  Μαράκη και Ζώης Γέρος σε αυτοσχέδια σκηνή στο ισόγειο δωμάτιο αριστερά της εισόδου  του κτηρίου της Λέσχης.

Στον υποβλητικό διάδρομο εισόδου του παλιού ξενοδοχείου Διεθνές, που τώρα στεγάζει η Λέσχη Πολιτισμού τις δραστηριότητες και τις Λαογραφικές συλλογές της, είναι διασκορπισμένες εφαρμογές της μελισσοκομικής δραστηριότητας,  χειροποίητες  κυψέλες από καλάμι και λάσπη και τοπικές φορεσιές. 


 Ο καπνός  προϊόν καύσης αποτελεί το κατασταλτικό της επιθετικής άμυνας των μελισσών  για την ευκολότερη αρπαγή η αν θέλετε του αρμέγματος του μελιού. Το κάψιμο του τσιμπήματος από το αμυνόμενο κεντρί είναι υποτακτικό και έντονα θηλυκό.  Αριστερά στην σκάλα που οδηγεί στον ημιώροφο, πάνω από την πόρτα του υπογείου, στέκονταν η χειρονομία αυτή, ένα χέρι παλιό σχεδόν μαρμάρινο που κρατούσε μια θηλυκή θεότητα κυψέλης σε ένα τοπίο ανοιχτό, διπολικό,  αρχέγονο. Το άλλο χέρι είναι η σκάλα η ίδια και σώμα το κτήριο της Λέσχης. Μορφή σώματος μπλεγμένη με την μορφή πρόσωπου εύρημα και των αρχαίων Ελλήνων με την Βαυβώ είναι το σύμπλεγμα του διλλήματος του ανθρώπου να προσωποποιούνται όλα για να  δαμαστεί η ζωή των άλλων όντων. Ο Χάρης Μαργαρίτης αποφατικά εμπλέκει την μορφολογία των παλιών κυψελών με τις φόρμες του έργου του, την εμψύχωση της σκάλας σε βαρύγδουπο χέρι, αφηγούμενος το μένος του ανθρώπου για κυριαρχία στην ζωή των όντων και των μορφών.

Στην μέση του διαδρόμου μετέωρο και με αποστάτη από το τοίχο ο Δημήτρης Σκληβανιώτης αναπτύσσει το τοπίο της φλεγόμενης γιορτινής πόλης της Φλώρινας με τις αναλαμπές από κάθε γειτονιά. Η εσωτερική σύνθεση αναπτύσσεται με καθαρά χρώματα από μια παλέτα του μπλέ έως το κίτρινο. Στηρίζεται σε αφομοιωμένα αντεστραμμένα τρίγωνα μιας κλεψύδρας και την εμπλοκή τριών κύκλων, τις ρόδες ενός ποδηλάτου και το ρολόι μιας πλατείας. Τρεις μορφές διασχίζουν την γέφυρα του ποταμού Σακουλέβα και οι σκιές τους απλώνονται προς τον θεατή. Το φθόριο φως πίσω από το έργο επιτείνει αυτήν την σκιοθέτηση από το θέατρο σκιών. Απέναντι η Δήμητρα Σταυροπούλου συνέθεσε δυο σπίθες σε φευγαλέα σχέδια. Το ένα προτείνεται ως πιρουέτα χορεύτριας και το άλλο σαν στίγματα πυρόλυσης στο πίσω μέρος των μικρών διαστάσεων τελάρο της.

Ανεβαίνοντας τις σκάλες το ανελισσόμενο φευγαλέο έργο της Πέσχου Σεβαστής . Περιγράφει μια απροσδόκητη πολυμορφική ανέλιξη γεωμετρικών σχημάτων σαν πολύπλοκες σκάλες, φόρμες που αναδιπλώνονται στον εαυτό τους. Μια οβάλ γεωμετρία του καπνού που ελαφροπατεί.

Ποιο είναι το τίμημα του εξαγνισμού των αμαρτιών; Οι άγνωστες πέρα από κάθε πρόσχημα, άγαρμπες σαν κλεμμένες νίκες, αμαρτίες οδηγούν τον φωτογράφο Γιώργο Σαρναντζίδη να καταγράψει την φλέγουσα καρδιά ενός γιγάντιου πτηνού της ακόλαστης νύχτας, των τεράστιων συμπλεγμάτων των θολών ηδονών των δωματίων της μοναξιάς του πάλαι-ποτέ ξενοδοχείου «Διεθνές»

Τα έμψυχα τσιμεντένια γλυπτά του Χάρη Κοντοσφύρη στο κεφαλόσκαλο αναρουφούν μέσα τους τη μορφή τους, μοιάζουν σαν να τα παγώνει ένας άφαντος Ήλιος σπινθιροβόλα κόκκινος, ένας πηκτός γαλάζιος Ήλιος, νοητός, ανίκητος, τέτοιος που ακόμα και το σκοτάδι μας δείχνει. Αυτός ο άφαντος ήλιος είναι ο πηκτός, ο νοήμων, ο ομολογημένος βιντεο-




τόπος του Διονύση Βλάχου που αποκρυσταλλώνεται πάνω στη τζαμαρία του πρώτου ορόφου πίσω από την γλυπτική εγκατάσταση, που περιγράφει έναν άνθρωπο αποχαυνωμένο από το κρύο που με δυο έκπληκτα σκυλιά να ανησυχούν για το καυτό πάγο της πλάσης, το κοσμικό φως. Η σύνθεση αναφέρεται στον Βασίλη τον Κουρέα, τον πρωτοπόρο αμέριμνο ορειβάτη της Φλώρινας που σε μια βόλτα του πάνω από το σινιάκι της Φλώρινας αυτό-καταγράφηκε φωτογραφικά. Ο Διονύσης Βλάχος εμψύχωσε σε τρεις βίντεο-διαστάσεις έναν υπερήρωα, που δοκιμάζει της δυνάμεις εκτίναξης στο χώρο.



Οι φόρμες βιντεοζωγραφικής είναι γωνιώδεις και σύμμετρες πάνω στα χρώματα του οινοπνεύματος και του κόκκινου της παπαρούνας. Μεταφορικά ως ζώσα σπίθα σε κίνηση, το έργο του Διονύση εντάσσεται στην αντιφατική σκηνή που περιγράφει τον ζοφερό παγετό και το άπλωμα του αδάμαστου φωτός μιας συμπαντικής φωτιάς. Η συνεργατικότητα απλώθηκε με την ταυτόχρονη προβολή του έργου αναπόσπαστου στην πλάγια όψη της απέναντι της λέσχης πολυκατοικίας.

Διονύσης Βλάχος video προβολή στο απέναντη κτήριο της Λέσχης 

 Στην γωνιά πίσω από την γλυπτική σύνθεση πέντε αποδομημένα χάρτινα έργα της  Όλγας Μπογδάνου περιγράφουν το χνούδι του χιονιού και το χνούδι της φωτιάς. Έργα χειροτεχνικά που έρχονται σε αντίθεση με την τεχνολογική ακρίβεια του Βλάχου ενσαρκώνουν το πρώτιστο ως τελευταίο και πάλι από την αρχή. 

Ιωσηφίνα Μακρή ασπρόμαυρο σχέδιο- μικρογλυπτό πάνω στο ραδιόφωνο, Προβολή
Διονύση Βλάχου στην εσωτερική τζαμαρία

Στην μικρή ροτόντα στα αριστερά μοιράζεται το χώρο ένα παλιό ραδιόφωνο των μεγάλων ειδήσεων, ένα γλυπτικά αρθρωτό γλυπτό μικρών διαστάσεων από  κάρβουνα του Αντώνη Παππά που περιγράφει τη δύναμη που έχουν τα άτομα του άνθρακα να εμφυσούν την ζωή. Στο τοίχο πίσω, πάνω από το ραδιόφωνο  η Ιωσηφίνα Μακρή σχεδιάζει ένα τοτεμικό σύμβολο άσπρο-μαύρο αρχετυπικό. Η κανθαρώδης παραλληλόγραμμη σχεδίαση της εμπεριέχει το φανταχτερό νόημα ενός οικοσήμου και την απλότητα μιας αποσαφηνισμένης διαδρομής. Πάνω στο ραδιόφωνο ακουμπά μια τάλαινα μορφή που φέρει κεφάλι τηλεόρασης από χυτό αλουμίνιο, φαίνεται σαν να έχει αγαλματοποιηθεί η υπόσχεση  του παλιού ραδιοφώνου.

Μικρογλυπτό πάνω στο ραδιόφωνο, Χημικό διάγραμμα ανθρακα από τον Αντώνη Παππά.  Προβολή
Διονύση Βλάχου στην εσωτερική τζαμαρία

Ντόμπροζι Σεμπαστιάνο

 Έρως σκέπει την σκάλα. Απέναντι από το κεφαλόσκαλο στα κάγκελα προστασίας μια φωτιά ερωτική ανεβαίνει σκαλί σκαλί την θέρμη της σε ένα έργο του Ντόμπροζι Σεμπαστιάνο ανατρεπτικό και εξασθενές στην μικροαστική σεξουαλικότητα. Απορίας άξιο το κεραυνοβόλημα των σκαλοπατιών να προτρέπει τις σκληρές φόρμες του Σεμπαστιάνο να περιγράφουν την ανθρώπινη φωτιά και δίψα για αναπαραγωγή. Καπνός σκέπει τον έρωτα.

Αριστερά μπαίνοντας στην αίθουσα συνεδριάσεων και συναντήσεων στο καιόμενο δάσος της Μαριάνας Παπά οι μαγισούλες του νερού σώζουν τα ζώα .Το φοβερό θέαμα της φωτιάς σχεδιάζει και ο Νίκος Τραιανού. Στέκει παραδίπλα ο Γιώργος Σουλιώτης προσωποποιώντας το χορό της φωτιάς σε μια φλεγόμενη φορεσιά που ξεκινά το κάψιμο από τα πόδια. Η αισθητικοποίηση της φωτιάς συνεχίζεται για τον Γιώργο στο fire-bar με τον φλεγόμενο μπάρμαν να σερβίρει ότι πιο καυτό. Εκεί από το κάπνισμα μιας γυναίκας γεννιέται ένα παραισθητικό στρογγυλό ηλιοβασίλεμα της Ερμιόνης Χρυσικού. Μέσα από το διάβασμα  φωτίζετε η Αγάπη Οικονόμου. Σηκώνονται τα χέρια φλόγες και κατακαίν η φωτίζουν το πρόσωπο που βρέθηκε σε αδιέξοδο κατά την Σωτηρία Αρσινόη Τσόμπαρη. Μέσα στις κιθάρες και την ζεστασιά του ήλιου και του νερού η Ζωή Μπόγλη ακούει το ροκεν ρολλ του τραγουδιστή της Σαρακίνη Ελευθερίας. Η χρωματιστή μέρα γέμισε με το ουράνιο τόξο της Μαριάνας Τόρου κάνοντας τις σπανιόλες σε χρώματα φωτιάς της Βασιλικής Καρυπίδου να ξετιναχθούν χορεύοντας ασταμάτητα στην βασίλισσα της φωτιάς της Νεφέλης Γυμνοπούλου. Η Άννα Γαζέα αλληλεπίδρασε την ομάδα εικαστικών της Λέσχης Πολιτισμού, Μια σειρά πορτραίτων απέναντι από την φωτιά και την μεταμόρφωση τους στην ορμητική σαγήνη εκτέλεσαν τα υπόλοιπα μελή της εικαστικής ομάδας εμψυχώνοντας την ακαταμάχητη φλόγα. Γκροπαρισμένα φωτεινά πορτραίτα γεμάτα φλογερά μαλλιά σε κοιτάν κατάματα .

Δεξιά αναπτύσσεται το κύριο σώμα της έκθεσης, μιας προσπάθειας να αλληλεπιδράσουν εικαστικά έργα με τα υπάρχοντα αντικείμενα της λαογραφικής συλλογής και της αρχιτεκτονικού αναπτύγματος του κτιρίου. Προσπερνώντας την πόρτα, συναντάς ένα μακρύ διάδρομο που αντισταθμίστηκε από δυο συμβολικές φωτιές στα άκρα του. Αριστερά στο βάθος  στερεοτυπικά καλοφτιαγμένα έργα περιγράφουν την συντροφική σχέση του ανθρώπου με την φωτιά.

Βασιλική  Δελκούση και Όλγα Μοναχού

Η φωτιά της παρέας,  του απεμπολημένου εμπρηστή ή του καρβουνιάρη, είναι παραδείγματα για την φωτιά που κατακαίγουν την κόλαση, αλλά και φωτίζουν τον παράδεισο. Ο Προμηθέας την χαρίζει στους ανθρώπους . Παραδείσια η φωτιά, γιορτή του ήλιου και της συντροφικότητας στην ζωγραφική της Όλγας Μοναχού με τιμώμενο τον τεράστιο Προμηθέα και του πανηγυριώτες μικρούς κάτω από τους ήχους της μαγικής κιθάρας στην ζωγραφική την Βασιλικής  Δελκούσης,  της κόκκινης κιθάρας της Καλδάνης Φωτεινής που συγκρατείται από την μακρόστενη σήτα  και την εμβόλιμη χορεύτρια φλαμένγκο έργο της Ειρήνης Σοβισλή  που για φούστα εναποθέτετε μια παμπάλαιη  βεντάλια αέρα ακουμπισμένη   πάνω στην καρέκλα του 20.

Αγάπη Ματζιώρη 

 Η Αγάπη Ματζιώρη  απλώνει γύρω από την ακατάλληλη για ανήλικους  συντροφική φωτιά της, ανθρώπους φαντάσματα, ανθρώπους υποθερμικούς και ενθέρμους. Η διαύγεια της φωτιάς της είναι η εικασία και αποφυγή για το  πως τα παιδιά μπορούν να μην φοβούνται το σκοτάδι. Στα αριστερά του έργου πυρώδης η φωτιά αποκαλύπτει την συντρόφια με πολυοπτικό φως άλλες φορές στο ανάρμοστο σκοτάδι , με τις μορφές να θερμαίνονται στο χειμώνα και άλλες να συντροφεύονται το καλοκαίρι, άλλες να είναι ανάμνηση και άλλες φαντάσματα άυλα ταυτόχρονα . Η παλιά κρυφοχριστανική εικόνα «Το Άνδρον της αγνότητας» των χαριτωμένων χορευτικών παιχνιδιών των  πριγκιπόπουλων με τα κατάλευκα περιστέρια στο σιντριβάνι, στην αυλή ενός παλατιού αναζωπυρώνεται με την φωτιά του Κωσταντίνου Παπά στην νεωτερική παραμυθένια εκδοχή της αγνότητας δυο πόκεμον σε διάταξη μάχης.

Σιμιτάρα Κατερίνα σχέδια πάνω ποδήλατο

Χαμηλά πάνω στην ξύλινο πατίνι ποδήλατο δύο  ανθρώπινες οντότητες πάσχουσες από έρωτα προσπαθούν να διαφύγουν των παθών τους. Τα σχέδια της Σιμιτάρας Κατερίνας πλασμένα με μολύβι εκτινάσσουν με σταυρόκομπο κόκκινο την ποθηγέννητη επιθυμία που τρώει τα σωθικά.

Παρεισφρητική η φωτιά του άπειρου της Ιωσηφίνας Μακρή  εκπέμπει την υπόσχεση του Infinity στα δεξιά του διαδρόμου με την  λαμπιονάτη της λέξη Infinity- Άπειρο. Η λέξη κυματίζει ψηλά στο μάτι με τα αριθμημένα αναρίθμητα λαμπιόνια που είναι ηλεκτρικές μικρές άπειρες φλογούλες. Το άπειρο και η φωτιά είναι ένα μαθηματικό λίκνισμα  από αριθμήσιμες, αναρίθμητες έως άπειρα σύνολα μικρών μη αναμενόμενων σχηματισμών που σωρεύουν το άπειρο νέφος του Ζήνωνα. Τα μη αναμενόμενα σχήματα στις δικές του διαστάσεις είναι μορφοπλάσματα που μπορούν να αλλάζουν διαστάσεις επ’ αόριστον χωρίς να χάνουν την δομή τους, παραμένοντας στην όποια ροή. Τέτοια φαινόμενα που περιτοιχίζονται από ασύλληπτου μεγέθους περιμέτρους, με άπειρα και ταυτόχρονα πεπερασμένα επιφανειακά πεδία, τα φράκταλ μιας φωτιάς είναι Infinity.ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα

Ιωσηφίνα Μακρή και Ηλίας Μπαρκαλής μπροστά

Ιωσηφίνα Μακρή και video εγκατάσταση
 Σοφία Αντωνακάκη πίσω

αααααααααα
Στο βάθος πίσω από την σημαία του άπειρου  έχει αναπτυχθεί η βίντεο εγκατάσταση της Σοφίας Αντωνακάκη με το Πρόσταγμα «Ο Χ…. στην Πυρά» Το έργο περιγράφει μέσα από εκδοχές ηθελημένων εμπρησμών την  πύρωση της αντίστασης σε προσωπικότητες που πρώτοι οι ίδιοι καίνε εαυτούς πριν τους κάψουν οι άλλοι. Ο καμένος πόσο μπορεί να ξανακαεί; Έχει γίνει, σαν τον Εμπεδοκλή, ένα με τη φωτιά. Πλέον μπορεί μόνο να αναζωπυρωθεί. Έντονο τσιρτσιριστός ήχος της καύσης γεμίζει το βάθος το διαδρόμου. Οι χιλιάδες σιωπές φωτονίων που τρίβονται πτερόουν, θυσιαστικά και περιθωριακά την καύση του Χ. Κάτω από το Infinity της Μακρή στα αριστερό τοίχο μια παθιασμένη χορεύτρια του can-can  ζωγραφίζετε σε ποπ- αρτ διάθεση νωχελικά καυτή, όπως τα καρβουνά της θράκας της Ρασάικου Δήμητρας.

Ρασάικου Δήμητρα

 Στα δεξιά συμπλέκεται με τα αντικείμενα  που είναι αραδιασμένα στο παγκάκι:  ένα γύψινο κεφάλι εύρημα ενάλιας αισθητικής, ένα υνί τεραστίων διαστάσεων, ένα σιδερένιο ρομβοειδές ανάπτυγμα αγροτικού εργαλείου, ένα έργο του Ηλία Μπαρκαλή όπου περιγράφεται ένα κατεστραμμένο αστικό τοπίο στην πύρινη ζώνη της Συρίας. Οι μεσαίοι χρωματικοί τόνοι και τα αλληλένδετα σχήματα των ρόμβων  στην προοπτική λειτουργούν εξιλεωτικά και ως αντί ντοκουμέντο της φωτοπραγματικότητας. Το έργο αυτό του Μπαρκαλή εξισώνει  μια εικόνα χωρίς ζωή με τα παλιά αγροτικά εργαλεία μετατρέποντας τα σε επιθετικά ανασκαφικά υνιά κοκάλων. Σκάβοντας το θάνατο με τα ίδια σου τα πρωτόγονα χέρια.

 Ηλία Μπαρκαλή

  

Ανάμεσα στα δυο άκρα του διαδρόμου εκτίθενται από την μια μεριά χρηστικά κεραμικά αντικείμενα και από την άλλη μεριά  μια βιτρίνα γυάλινων αντικειμένων, όλα προϊόντα υψηλού βαθμού βράσης της ύλης. Στην πρώτη βιτρίνα ασφυκτιά μέσα σε παραπέταμα καπνού ένας αβοήθητος άνθρωπος, σχέδιο σε μολύβι του Αντώνη Τσίλη. Ένα χορό φωτιάς στήνει ο Χρήστος Τσιλεμάνης και εκλύονται μαύρες καρδίες μέσα σε ηλεκτρικό πεδίο της Αιμιλίας Κοτζαογλανίδου στην συνέχεια των βιτρινών.  Πάνω από τις αναβαθμίδες  των κεραμικών εκτίθενται δυο φωτογραφικά πορτραίτα εποχής και ακολουθεί ένα γωνιασμένο πορτραίτο ασπρόμαυρο της Μάγδας Χριστοπούλου. Μοιάζει με γωνία αποτοιχισμένη που το συνεχές κάπνισμα μόρφωσε τα τυχαία σχήματα και πρόεκυψε το πρόσωπο  του Μπόρχες του τυφλού συγγραφέα.

Μάγδα Χριστοπούλου δεξιά

Ακριβώς απέναντι η μορφή που περιτριγύριζε αφοπλιστικά μονή και αβοήθητη κάθισε στον καναπέ μετά από τρεις και πλέον ώρες και έβγαλε τις γάζες μία μία και τις εναπόθεσε στο έπιπλο. Ήταν η Αφροδίτη Δάφνου, το κορίτσι χωρίς πρόσωπο, το εγκαυσμένο, όπου περιφέρονταν με τους επιδέσμους από κόμη και γάλα αίγας ανάμεσα στις παραστάσεις και τα δρώμενα της ημέρας.

Αφροδίτη Δάφνου, performance, ο άλλος

  Στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποίησαν για να την βοηθήσουν το ιώδες Tu, το τανικό οξύ, διαλύματα νιτρικού αργύρου ως αντιπηκτικά και εσχαρωτικά. Στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο την φιλοξένησαν σε  αμιγή  μονάδα νοσηλείας εγκαυμάτων. Σήμερα φρόντισε μόνη της τον εαυτό της και η περφόρμανς της είχε το εξαίρετο αντιστάθμισμα τις μη πλαισίωσης, τις μη θεαματοποίησης. Κοιτάχτηκε με την φωτιά και κάηκε. Περιτριγύριζε τους θεατές εγκαυσμένη, ακόμη και στην κατάλυση της κυβόσχημης φωτιάς κανένας δεν έδινε σημασία:  Νύχτα σ’ ένα 
φαρμακείο / ένα άλογο / γονατισμένο / τρώει / τα σανίδια  ένα κορίτσι / μ’ ένα έγκαυμα /παράξενο / πράσινο / γιατρεύεται / ενώ το φάντασμα / απελπισμένο / κλαίει /στη γωνία  αναφέρει ο Σαχτούρης  Ένα φάντασμα ανάμεσα μας, ένα οραματικό βίωμα, μια αυτοπαρουσίαση που οδήγησε την καλλιτέχνιδα στο περιθώριο. Αποσυμβολοποιήθηκε και ως έκπτωτος σαμάνος αναμίχτηκε με τους επισκέπτες. Εισήρθε ως τραυματίας και εξήλθε ως περιθώριο. Εισήχθη ως μη πρόσωπο και εξήλθε ως μη αναγνωρίσιμο της δεούσης .

Στις αναβαθμίδες των κεραμικών το έργο της Μαρίας Ζάρου για ένα θερμό παιχνίδι  αντισφαίρισης γωνιάζεται στην κόχη του  βάθρου. Η φλεγόμενη μπάλα σαν κομήτης εισέρχεται στο τερέν του αντιπάλου.

Ηλία Λόττα κεραμικό, Ηλία Κυρκόπουλου σχέδιο με μελάνι, Μενέλαος Γέρος μπλέ φωτιά, Γιώργος Φανάρας ο δράκος

 Τα έργα του Γιώργου Φανάρα αποσπάσματα δυο μικρών μακρόστενων ενοτήτων διαφανογραφούν τα πίσω τους κεραμικά σαν να αναδύετε το τζίνι-δράκος των κεραμικών βάζων. Το κεραμικό στερεομετρικό αντικείμενο του Ηλία Λόττα με το ασαφές λιωμένο περίγραμμα καθήμενο πάνω στο σχέδιο με μελάνι  του Ηλία Κυρκόπουλου, μοιάζει σαν εκροή του περιεχομένου του από-μουσειοποιεί την παράθεση των κεραμικών. Τα κεραμικά βάζα προτείνονται σαν μικρά προσωπικά ηφαίστεια και οι γαλαζοπράσινες φωτιές του Μενέλαου Γέρου παλεύουν να ενωθούν με τις ρηγματώσεις και τις αποκαλύψεις των τοιχίων.

Ένα μάτσο αρχαίες μέλισσες θα διαπεράσουν το δρόμο της Κικής Θεοδουλίδου και θα απλωθούν στην προοπτική των εκατοντάδων γραμμών της Η χωμάτινη κονιώδης κυψέλη συνεχίζει μέσα στο ψευδαισθησιακό τρίγωνο προοπτικής της Θεοδουλίδου.    Η Χριστίνα Καλομενίδου εξευμενίζει τις ιδέες μέλισσες με τη χειρονομιακή  καθαρότητα  της ηρωίδας της από την γιαπωνέζικη παράδοση των κόμικς. Εγκολπώνεται τόσο το κονιώδες σχήμα της πρωτόλειας κυψέλης όσο και το φτεροκόπημα των μελισσών.

Χριστίνα Καλομενίδου

Κικής Θεοδουλίδου

 Στα δεξιά ένα χρωματικό υπερπέραν ροζ φωτιάς του Γιώργου Πανταζή εκκρεμεί τετράγωνο στην γωνία από το ξύλινο περβάζι. Η  λάμψη από τα παρακείμενα κεριά της φωτογράφου Μπογδάνα Αναστασιάδου μπορούν να σπάσουν το χρώμα το κόκκινο και να φανερώσουν τους ενδιάμεσους τόνους του τα Ροζ στην καρδία της πορτοκαλιάς φωτιάς.   Η Μπογδάνα Αναστασιάδου φωτογράφισε τρία αναμμένα κεριά κηροπήγιου πριν βγάλουν τον καπνό τον τελευταίο και κρυώσουν και κυρτώσουν  και λυόσουν.  Το βράδυ, η εν-άγια κυρία που το κρατά  θέλει να φωτίσει την σκοτεινή γωνία για να αποκαλύψει την βαθιά και εσωτερική ζωή  της συνύπαρξης. Του μέλλοντος οι  μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας / σα μια σειρά κεράκια αναμμένα / χρυσά, ζεστά, και ζωηρά, γράφει ο Καβάφης αποσυμβολίζοντας την κοινοτοπία ότι η ζωή λιώνει ως κερί.

Μπογδάνα Αναστασιάδου φωτογραφία

Η φωτογραφία στέκεται λοξά στο σβηστό καλοριφέρ και μια αλυσίδα πίσω της χάσκει από ένα καρφί σαν να την συγκρατεί. Αυτό το γλίστρημα του έργου με το γλυκό άκαυτο φως ενεργοποιεί το ξύλινο περβάζι και όλη την γωνιά αυτού του δωματίου του λαογραφικού.

Οι σταυροί της Μαρίας Τοτού, συγκρουση χεριών του  Αντώνη Τσίλη, αναλαμπή του δάσους Θεοδώρου Άρτεμις

 Πιο πάνω στέκουν εμβληματικά οι δυο καπνισμένοι σταυροί της Μαρίας Τοτού ακουμπισμένοι σε ένα υποζύγιο μικρών ζώων μετατρέποντας το σε εικονοστάσι ξωκλησιού. Στην εσωτερική διχάλα του ίδιου εργαλείου ένα σχέδιο του Αντώνη Τσίλη περιγράφει άτονα και συνοπτικά την σύγκρουση δυο χεριών σε μπουνιά όπου εκλύεται φως ή φωτιά. Ο υπαινιγμός αφορά εκείνη την πολιτική Θεολογία που προσβλέπει την στατικότητα των πραγμάτων, ενώ εδώ επαναπροτείνεται σαν σύγκρουση ανάμεσα στο καλό και το κακό. Με το αντίστοιχο σχέδιο του Παναγιώτη Κιρκιλίδη όπου η σύγκρουση τριμελίζεται και η φωτιά λειτουργεί σαν δείκτης δραστηριότητας των εκάστοτε δυνάμεων – δράσεων πάνω στις άλλες. Η δράση (οικονομική, κοινωνική, πολιτική , στρατιωτική) δεν είναι απλώς μια δράση, αλλά είναι δράση επί άλλων δράσεων. Οι κοινωνικοί αγώνες το αγροτικό κίνημα αναδύονται σαν μνήμες ήττας και απόσυρσης στον χώρο του λαογραφικού εκεί που εκτίθενται τα γεωργικά εργαλεία που προσδιορίζουν εκείνη την πρωτόλεια περίοδο, όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να κυριαρχήσει στις δυνάμεις της πλάσης, αλλά ταυτόχρονα σε άλλα πεδία δυνάμεων, άνθρωποι συγκέντρωναν την καρποφόρο γη για να οργανώσουν καινούργιες εξαρτησιογόνες ζωές κάθετης και οριζόντιας εκμετάλλευσης στην φύση και την κοινωνία. Γενεές των γενεών προσδιορίστηκαν από την ποιοτική ετερογένεια τέτοιων συγκρούσεων μέσα σε διαφορετικά επίπεδα δυνάμεων και άνισες σχέσεις ισχύος, όπου η τριβή ή η σύγκρουση έκλυε φως φωτιάς και αίματος. Η σύγκρουση ήταν μυδραλιογόνα. Μια μορφή διαφεύγει μέσα στην αναλαμπή του δάσους σχεδιασμένο έργο της Θεοδώρου Άρτεμις στην άκρη δεξιά του υποζυγίου μικρού ζώου,κάτω από τα ξερά καλαμπόκια. Η Κατερίνα Φιλλίπου αναρωτιέται τι μας προσφέρει το φως που εκλύεται για το διάβασμα και την αιώρηση μας πάνω από το σύμπαν ενός χαλιού. Με ξυλομπογίες φαιού κίτρινου και ώχρας το σχέδιο της Φιλλίπου μας ξενοιάζει τα αφήνουμε όλα στο φως. Στην συγκρουσιακή συνθήκη μας ξαναβάζει η Μελίνα Ιωάννου η οποία συνθέτη την δύναμη του σφυριού της φλόγας περιγράφοντας μια σπειροειδή γυναικεία μορφή μπλε βαθιά να συσπά την ουρά της . Το έργο αλληλεπιδρά με αξίνες και ξύλινα παγούρια ανεβάζοντας την αγωνιστικότητα.

Μελίνα Ιωάννου το σφυρί της φλόγας

Στόγιας Άγγελος σε αλληλεπίδραση με την αποσάρθρωση του τοίχου

Η θεία φωτιά, η αρχετυπική, η κάθετη, η κεραυνοβόλα

Το κεραυνοβόλημα του ανήμπορου ανθρώπου στο έργο του Στόγια Άγγελου είναι η πρωταρχική νατουραλιστική ηθική που εξιδανίκευσε ο  Προμηθέας με την δωροθέτηση του. Ο Στόγιας Άγγελος βλέποντας τους ανθρώπους να επιθυμούν την εξιδανίκευση, να καταφεύγουν, για να εξηγήσουν στον εαυτό τους και στους άλλους , την θερμή υποδοχή της θεϊκής, θείας γνώσης σε σχέση με την αντικειμενική γνώση, να  προσδιορίσουν εσχατολογικά την ανάληψη αυτή. Και το κεραυνοβόλημα από τον θεό ή το σύμπαν αποτελεί μια νευρολογική ένωση με το υπερπέραν και είναι ένα συναρπαστικό βήμα στην ανθρώπινη και θεια ένωση. Η απαρχή και το τέλος , το άναμμα και το κάρβουνο, το κάρβουνο και η σταχτή, η στάχτη και η καθαρότητα του πηγαδιού αν την ρίξεις μέσα. Το συγκεκριμένο έργο με τον ανακλώμενο κεραυνό σε σχήμα οξείας γωνιάς επαναλαμβάνεται έξω από το έργο στον τοίχο με την μορφή αποσάθρωσης του ασβεστώματος και αποκάλυψης μια υπερουράνιας χρωστικής παλέτας των τοίχων του κάποτε «Διεθνές» ξενοδοχείου στο ίδιο σχήμα οξείας γωνίας. Υπάρχει η χαρά της αδιαλλαξίας στο βάθος κάθε χαράς της διανόησης. Και η διανοητική πυρά είναι εκούσιο θαύμα της φαντασίας. Στις πιο αναφορικές μορφές των φαινομένων συγκροτείται η φαινομενολογία της αγνότητας και της μιαρότητας της φωτιάς. Όταν η φαντασία θα έχει κατακρημνίσει τα παράλογα υλιστικά στοιχεία, θα έχει περισσότερη ελευθερία να κατασκευάσει νέες επιστημονικές εμπειρίες αναφέρει ο Γκαστόν Μπασλάρ. Το έργο του Στόγια  φαινομενολογεί  τόσο την φωτιά όσο και το φως, ενώ το στήσιμο του, φαινομενολογεί τόσο το ζωογόνο σχήμα ενός συμβόλου  όσο και  το χώρο που επαναπροσδιορίζει έξω από το τελάρο. Η αλληλεπίδραση του μέσα με το έξω και αντιστρόφως λειτουργούν μεταμορφωτικά ώστε η θερμότητα που εκλύει ο εγκέφαλος να εκφράζει επαρκώς εικονογραφικά το φωτισμένο όραμα. Οραματίζομαι σημαίνει είμαι μπροστά στις σπινθιροβόλες εικόνες της  φωτιάς. Ο ήρωας του με σηκωμένα χέρια ελκύει κεραυνούς, Οι κεραυνοί σχηματίζουν νευραλγικά V και συνομιλούν δυναμικά με το αντίστοιχο σχήμα που προκύπτει από την αποκάλυψη του παλιού τοίχου του ξενοδοχείου Διεθνές. Το έργο του απλώνετε έξω από το τελάρο.

Μνημόνευση του Χαλεπά από την Πηνελόπη Γαίτη, ο φλεγόμενος του Χρήστου Δινόπουλου

Μαντόπουλος Γιώργο

Αντώνης Τσίλλης

Μαρί Θεοφίλου

Απάνω στο τραπέzi είχανε στήσει / ένα κεφάλι από πηλό / τους τοίχους τους είχαν στολίσει / με λουλούδια / απάνω στο κρεβάτι είχανε κόψει από χαρτί / δυο σώματα ερωτικά / στο πάτωμα τριγύριζαν φίδια / και πεταλούδες / ένας μεγάλος σκύλος φύλαγε / στη γωνιά /Σπάγγοι διασχίζαν το δωμάτιο απ’ όλες / τις πλευρές / δε θά ‘ταν φρόνιμο κανείς / να τους τραβήξει / ένας από τους σπόγγους έσπρωχνε τα σώματα / στον έρωτα / Η δυστυχία απ’ έξω / έγδερνε τις πόρτες γράφει ο Σαχτούρης

 Πηνελόπη Γαίτη

«….να’μαι να σου σιγοψιθυρίζω και πάλι...πως όλα: χώμα, ουρανός και γη είναι ένα κι ακόμη, να μη φοβάσαι τη φθαρτότητα. Υπάρχει λένε για να αναιρεί τη ζωή, μα μην το πιστεύεις...τίποτα δεν χάνεται. Επικέλευση της Πηνελόπης Γαίτη, σαν μνημόσυνο στην φθαρτότητα  απάνω στο βάθρο με τα δρέπανα και τα δρεπάνια,  τα  τσόκαρα και τα γνέθια και τα δίκρανα, τα τσουγκρανιστά εργαλεία ίσα στην εποχή του Χαλεπά. Φλέγεται ένας άνθρωπος  φλέγεται το ανεμοδούρι του μυαλού στη επεξεργασμένη φωτογραφία του Χρήστου Δινόπουλου. Η Γαίτη αφήνει κάθετα από κάτω ένα ύφασμα πυκνό και σκούρα πράσινο, λιωμένα μαύρο  πυκνότερο και σκουρότερο από την καπνιά ενός κεραμόφουρνου  ακουμπισμένο με το προσχέδιο του μνήματος του Γιαννούλη 1851-1938.Τα έργα λειτούργησαν σαν αλληλοπεριχώρηση  γιατί η ανθρώπινη συνθήκη βρίσκεται στην μεθόριο της ύλης και του πνεύματος και η φωτιά τα ισονομεί. Στο τρίτο δόντι της τρίκρανης τοποθετήθηκε  το τετράγωνο έργο της Γαίτη με το μπλε να εκπαραθυρώνει το κόκκινο. Πίσω από τα  ξύλινα τσόκαρα ξεκουράζονται από την θέρμη τους οι πατούσες , σχέδιο σε σέπια του Αντώνη Τσίλη. Φλέγετε ο τραγουδιστής μπροστά στο κοινό εικαστικό σχόλιο του Μαντόπουλου Γιώργου και αυτή η δηκτικότητα για τον σταρ ενισχύετε από την κόχη της παλαμαριάς , ξύλινα γάντια του θερισμού που με ένα τρόπο συγκρατεί το σχέδιο στον τοίχο.  Στην μέση του αριστερού τοίχου με την συνθετική ισορροπία που της πρέπει το παιδικό πορτραίτο με το μήλο ζυγίζεται αντικριστά στο απέναντι δωμάτιο  με το ένα όμοιο έργο της Μαρί Θεοφίλου  Εδώ χάσκει το μισοτελειωμένο αλλά πλήρες έργο του Παπαδόπουλου Θεοδόση όπου αυτόφωτες  φόρμες  συμπλέουν σε χιλιάδες ήλιους . Το έργο τροφοδοτεί και ανατροφοδοτεί την αρχαιρεσία του φωτός και της θερμότητας. Θυμίζει μια πολύχρωμη θράκας που το φως από κάθε σχηματοποιημένο κάρβουνο εκπέμπετε με το παλιό βυζαντινό τρόπο. Ένα έργο ακτιβιστικό της  ιδιαζούσης ενεργοποιεί  πλήρως τον περιβάλλοντα χώρο.

Παπαδόπουλος Θεοδόσης

η φωτιά που συναντά το νερό του Γρηγοριάδη Ηλία
προσιδιάζει την αφίσα της έκθεσης

Η αφίσα της φωτιάς από τον Γιάννη Βγότζα
εκφράζει τις προαναγγελίες της "Φωτιας"

«Τι αιώνα κάνει έξω;» αναρωτιέται ο ποιητής Boris Pasternak και του δείχνει ο Μάνος  Κτενιαδάκης  ένα παράξενο τοπίο του όπου φιλοξενείται  μια μνήμη άγνωστης προέλευσης. Κόκκινο φως ζει κοντά σε παραπλέοντα σώματα σε χώρους αχανείς και ιδιόρρυθμα μικρούς. «Τι αιώνα κάνει έξω;» - Έξω κάνει έναν κρύο αιώνια νεόφερτου μετανάστη από χρόνους Ντεκίρικους, φοβισμένους!

Συνεργατικό έργο:Άννα-Μαρία Σαμαρά και  Χριστίνα Τζάνη αριστερά και Μάνος Κτενιαδάκης δεξιά

Στην μέσα τοιχοποιία των δυο δωματίων δυο συνεργατικές μικρογραφίες από την Άννα-Μαρία Σαμαρά και την Χριστίνα Τζάνη στα αριστερά επαγάγουν την απαξίωση

Στην μέσα τοιχοποιία των δυο δωματίων δυο συνεργατικές μικρογραφίες από την Άννα-Μαρία Σαμαρά και την Χριστίνα Τζάνη στα αριστερά επαγάγουν την απαξίωση και την ματαιότητα. Δυο μικροσκοπικά πορτραίτα όλων όσων συντηρούν άσβηστη την φωτιά για την καύση και την στάχτη. Υλικότητες τσουβαλιού και συρμάτων μπροστά στα πορτραίτα της Τζάνη θυμίζουν τον εκτοπισμό των εβραίων και την νέα βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα πίσω από τον τοίχο κάτω από την ντενεκεδένια  βρύση ένα ακόμη μικρό έργο του απέραντου δάσους μαυρόασπρο και ανυπόληπτο της Άρτεμις Θεοδώρου υπόσχεται άλλη μια πορεία στην μυρωδιά του άκαυστου ξύλου.

Αντωνία Φλέγγα

Στα δεξιά πάνω στο μπαούλο ανάμεσα στα πλαίσια των κηρηθρών δυο φωτογραφίες της Μαρίας Λαγού, εικόνες που παριστάνουν δυο νύφες σε σύννεφα καπνού ή σε πέπλα πάγου,  στήλες παράλληλες για τις τελετουργίες που επινόησαν οι άνθρωποι για να νομιμοποιήσουν την παραγωγή και την αναπαραγωγή. Αυτό και το νόημα του επαναληπτικού τυπώματος των σχεδόν όμοιων φωτογραφιών. Δυο φωτογραφίες  για τον Πάγο και τον Καπνό. Στο πιο κάτω επίπεδο το ζωογόνο νερό παγωμένο και συνθλιμμένο εμφανίζετε μια ανθρωπόμορφη κρυστάλλινη  ύλη από θραύσματα γυαλιών μέσα σε ένα μελισσουργικό πλαίσιο να περιμένει να λιώσει σαν πάγος. Κρυστάλλινα μορφοποιημένο το υβρίδιο της Αντωνίας Φλέγγα υπαινίσσεται πάλι την ανικανότητα του απολιτικού σώματος όπου αδιαχείριστα και τερατώδες μειοδοτεί  στο σύμπαν των κοινωνιών. Μια γυναίκα επιπλέουσα, μια γυναίκα νυμφευμένη, μια γυναίκα λυομένη, μια γυναίκα σπασμένη, μια γυναίκα κηρήθρα, μια γυναίκα καμένη, μια μάγισσα! Σε ποιόν αιώνα ζούμε;

Ειρήνη Πουλίαση αριστερά Γιώργος Πέσσιος οι ροζ καπνοί δεξιά

Μαρία Λαγού

Ζούμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο φαντάσματα του  που εναποθέτετε σκηνογραφικά σαν χώρος πάνω στο παλιό παιδικό καρεκλάκι ενώ ο Γιώργος Πέσσιος αφήνει μέσα από τους ροζ καπνούς να φανεί το κακό πνεύμα. Η Ειρήνη Πουλίαση δημιουργεί ένα οστεοτόπιο μπροστά στην αιώνια φωτιά των βλεμμάτων που συνηγορούν το θάνατο και ταυτόχρονα τον ανιδιοτελούν. Τα αντικείμενα αδαμάντινα δόντια, το χώμα, το κάρβουνο, αποστεωμένα και άσχημα και θανατηφόρα  προσδιορίζουν  το είκασμα και κυριολεκτεί κυρίως. Η Ειρήνη σε αυτόν τον μακρόσχημο  μικρό πίνακα αφήνει οδοντοστοιχίες σε μαυρόασπρα ίχνη πάθη και ουτοπίες του ονείρου και του χώματος, καταγής όπως έκαιγε η φωτιά κάποτε.

Μαρί Θεοφίλου. Ακουαρέλα

Αυτό που δεν θέλουμε να κάψουμε με την φωτιά το  μαγειρεύουμε

Μαριτάσα Τσιμπλάκη

Στο επόμενο δωμάτιο του μουσείου χύτρες, τσουκάλια και αποστάτες φωτιάς απλώνονται στο χώρο. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν η σύμμετρη εικόνα της φλόγας της δικαιοσύνης . Η ειδωλοποίηση και η ανακλαστικότητα της φλόγας από την Μαριτάσα Τσιμπλάκη σε ένα μικρό ψευδαισθησιακό αντικείμενο όπου δυο φλόγες από ρεσό  διαμέσου ανακλάσεων από ένα στιλπνό τετράγωνο επίπεδο ειδωλοποιούν την παραίσθηση, ότι η μια από τις δυο φλόγες δεν υπάρχει. Ο ζωγραφικός κύβος του Ρούμπικ μια ζαριά  τετράγωνων χρωμάτων  του Γιώργου Πανταζή  διαρθρώνει την κατάσταση του υπερκύβου σαν μια λογική εξέλιξη των γρίφων που καίνε το μυαλό των ανθρώπων προκειμένου να τους λύσουν. Τα αντικείμενα ανάλυσης διατηρούν τις αποστάσεις από την αντίληψη. Η αμφιβολία του πραγματικού μέσα από τις αισθητηριακές εντυπώσεις επαναλειτουργούν όπως ένας πυρσός φωτίζει αντικείμενα που ήδη προϋπάρχουν στην σκιά. Τα σχέδια του Τάσου Μπουσδούκου είναι έξι εικόνες ακουαρέλας σαν εικονο-σύμβολα παλιού αναγνωστικού που συμπιέζουν την κανονικότητα ενός ντουλαπιού τροφίμων, εκείνου με την σήτα που κρατούσε σε απόσταση έντομα και τρωκτικά από τα ευαίσθητα τρόφιμα.

Γλύκα Διονυσοπούλου

Γλύκα Διονυσοπούλου-Γιώργος Πανταζής 

Γιώργος Πανταζής

Το Ντουλάπι τροφίμων είναι έτοιμο να γίνει κουκλόσπιτο, ονειροπαγίδα, άκαυστο ποίημα, τορπίλη τεμπελιάς, πυροπροστατευόμενη οικία ευαισθησίας.  Ο Τάσος Μπουσδούκος  ανασυντέθηκε  από την ομάδα στησίματος για να ενεργοποιηθεί το απρόσιτο, το μικρογραφημένο, το παίγνιο . Κάτω από το ντουλάπι τροφίμων ένα ζωγραφικό έργο του Δημητρίου Δημήτρη εναποτίθεται στο ήδη ομοιόσχημο ζωγραφικό έργο αγροτικής ζωής και το  αποστασιοποιεί  με τις ιδιότροπες εξπρεσιονιστικές πινελιές.

Στο τετράγωνο παράθυρο με το παντζούρι η θέα είναι οστέινη , ένα κρανίο τόπου. Το μεσαιωνικό παράθυρο μετατρέπεται σε τοπίο αδίστακτου θανάτου από τον Στρατή Καβαρνό. Το ζωγραφισμένο κρανίο εξανθρωπισμένο και ξεθαμμένο παραστέκει με θέα τον επισκέπτη

Η Γλύκα Διονυσοπούλου προσαρμόζει την εντροπική σιγμοειδή γραφή της σαν μικρές φλογίτσες στην εξιδανικευμένη περιγραφή ενός προστατευμένου πορτραίτου πίσω από τις γρίλιες του χρόνου. Αυτή η διανυσματικότητα αναπτύσσει τρεις διαστάσεις με το παλιό καλάθι των αυγών. Αιθέρια όντα φωτός περισπούν την τριχοειδή και ακατάπαυστη γραμμή χρώματος της Γλύκας και ανοίγουν την συντεταγμένη διάταξη ενός σύμπαντος κόσμου  δημιουργώντας χορδές ανέπαφες.

Διονύσης Βλάχος

 Στρατή Καβαρνός

Το νερό είναι ενάντια στην φωτιά του Ιωακείμ Σαρακίνη στην δεξιά γωνία του κεντρικού διαδρόμου απέναντι από το βαθύ μπλε τραγούδιστή του ροκ σταρ της Δήμητρας Ταλλίδου. Όρθιος ο Τιτάνας φωτιάς του Διονύση Βλάχου  στέκει σαν πυλώνας υπερύψηλης τάσης 400KV όπου τα ακροδάκτυλα του μετασχηματίζουν σε μέση τάση την ενέργεια ακτινοβολώντας ηλεκτρικά πεδία εναλλασσόμενου ρεύματος επειδή βρίσκετε υπό τάση και μαγνητικά πεδία εναλλασσόμενου ρεύματος επειδή διαρρέεται από ρεύμα. Το ον φωτιά του Βλάχου είναι  εναλλασσόμενο γιατί τα ηλεκτρόνια στους ηλεκτροφόρους αγωγούς του αλλάζουν φορά κίνησης 50 φορές το δευτερόλεπτο σε συχνότητα 50Hz. Ένας σύγχρονος Προμηθέας εύκαμπτος, τεχνολογικά προσαρμόσιμος, δικτυωμένος, λουσμένος στο κόκκινο χρώμα με την θωριά του μέλλοντος εξυπηρετεί ακατάπαυστα αυτούς που θέλουν να καταναλώσουν ενέργεια.

Στρατής Καβαρνός

Στον αργαλειό μια μηχανή ξύλινη από χοντρά σανίδια και μακρόστενα καδρόνια με ορθογώνια διατομή με δύο κυλινδρικά εξαρτήματα που τυλίγονταν η κόκκινη κλωστή που αποτελούσε την βάση του υφαντού  μπλέκεται η ιδιόμορφη απεικονιστική Πηνελόπη του Στρατή Καβαρνός. Αυτή η Πηνελόπη γνέθει φως κεριού στην βάση του στημονιού, πράγμα που σημαίνει ότι μαζεύει φως για την φωτεινή κουβέρτα που αφήνει σκοτεινιά στον υπόλοιπο χώρο. Στον μπροστινό  καδρόνι παρελαύνουν οι μικρογλυπτοί αρχαίοι στρατιώτες σε ολιγάριθμο σώμα ανακαλώντας το μυθικό παλάτι του Οδυσσέα  του Πλάτωνα Μπιτακίδη.

εγκατάσταση της Κατερίνας Καρούλιας, λεπτομέρεια

εγκατάσταση της Κατερίνας Καρούλιας, λεπτομέρεια με Χριστίνα Καλομενίδου 

Διαμαντή Τσαντίδη συνεργατικό έργο με Κατερίνα Καρούλια 

Προσθήκη λεζάντας

Στο αριστερό δωμάτιο του διαδρόμου με τις  φορεσιές η ροή της λάβας είναι ασυγκράτητη. Λαβωμένα βρέφη της Κατερίνας Καρούλια παραπλέουν σε φρικαλέο όνειρο του απρόσιτου θανάτου. Προτείνονται μέσα από αντικείμενα εύρυθμα και σιωπηλά, σίδερα κάρβουνου για ρούχα και χρυσά, θηραϊκά χάρτινα καραβάκια του Διαμαντή Τσαντίδη σε ένα ιδεατά σκοτεινό κενό σαν σφαλισμένη νύχτα που η ζωή ανοίγεται στον θάνατο και ο εαυτός περνά από ένα εχθρικό μέρος της Χριστίνας Καλομενίδου με τα πριόνια των ξύλων να σκίζουν το πάτωμα και στην εικόνα την παραπεταμένη δίπλα στο μπαούλο των προικιών αντικαθρεφτίσματα της οργίλης ζήλειας της ερωμένης που σπαρταρά. Η πτώση στο θάνατο είναι ηφαιστειακή και απρόσιτη. Ακούς μόνο λαμμά σαβαχφανί  από τα σαράτσικα τα μαγαζιά που επεξεργαζόταν το δέρμα γεμάτα με καπίστρια, χάμουρα λαμαριές και κεφαλαριές.

Η εγκατάσταση της Κατερίνας Καρούλιας,, Χριστίνα Καλομενίδου,Διαμαντή Τσαντίδη

 Οι φορεσιές  ανθρώπινα υπολείμματα ταριχεύσεις του ανθρώπινου σχήματος με ιδεατό, το σφριγηλό σώμα να τα έχει εγκαταλείψει . Αυτή η σαρκικά ασύστατη παρουσία εκεί που ο εαυτός πεθαίνει εκεί που ξημερώνει η αγνότητα στην άλω του θανάτου και μόνο εκεί ο εαυτός ιδρύει την επικράτεια του με τα χρωματικά σχέδια γαλαζοπράσινης φωτιάς  του Μενέλαου Γέρου σε εισπνοϊκή σχέση με τους τοίχους και τα υγρασιοφαγώματα τους.

Μενέλαου Γέρου μπλέ φωτιά

 Η πτώση στο θάνατο είναι αυτιστική γεμάτη από την μοναξιά του ξυπόλητου μπροστά στο τσαρουχάδικο και στις κρεμασμένες γιορτινές φορεσιές. Εδώ υπάρχει μια φορεσιά με φλεγόμενο πινέλο στο μανίκι έργο της Μαρίας Γεωργοπούλου, κοντά στην παλιά τσαγκάρικη μηχανή υποδηματοποιίας.Στην πρώτη φορεσιά ξεπετάγεται η ωκεάνια  νεράιδα της φωτιάς της Φρειδερίκης Χατζή. Το τζάκι καίει σε γιορτινή ατμόσφαιρα ακουμπισμένο σκηνογραφικά πάνω στο μικρό καρεκλάκι και μετατρέπεται σε τρισδιάστατο με την παρέμβαση να ακουμπήσουν ένα σπασμένος σαρακοφαγωμένος ξύλινος ράβδος στην φωτιά του τζακιού της Μαρίας Χριστίνας Τιριακίδου.

Σχέδιο της Μαρίας Χριστίνας Τιριακίδου σε αλληλεπίδραση με σαρακοφαγωμένα ξύλα

Την άλλη μέρα θα πήγαιναν εκδρομή στην πηγή του αντιδότου της καύσης στις λίμνες και άναψαν φωτιά και σβήσανε την φωτιά και μάζεψαν τα αποφάγια και ξαναείδανε την θέα και από τις δυο μεριές. 

Κώστας Κορωναίος μπροστινή όψη

Ο Κώστας Κορωναίος μας δείχνει στο ελάχιστο βάρος της λογικής μια εικόνα ιανική, διπλή σε ένα τετράγωνο έργο από οπού ξεπηδά το απράγματο άπειρο και η βαθειά συγχώρηση. Ο εαυτός δεν απελευθερώνεται παρά

Κώστας Κορωναίος πίσω όψη

μόνο έξω εαυτού. Αυτή την τιμωρία πυρώνει η Μαριάνθη Βακφάρη μεταμορφώνοντας τον εαυτό σε καιόμενο τριαντάφυλλο με φωνές που προμηνύουν μια επιτακτική έλευση πανίσχυρη και ήδη εκμηδενισμένη, αφόρητη στην ομορφιά των σχεδιαστικών λουλουδιών του Γιώργου Πανταζή που στέκονται με ορθοστάτες τις κτένες των γνεθιών. Το φωτογραφική καύση υποδαυλίζετε από την μπαλαρίνα της φωτιάς της Μαρίας Πουγαρίδου με το σχέδιο της όρθιο πάνω στο παλιό καλοριφέρ. Μεσα στον πάτο του βρεφικού κρεβατιού το σχεδιαστικό έργο του Ορφέα Αλεξιάδη παρουσιάζει την Μάγισσα που ζεσταίνει το Χρηστό. Η έντεχνη υπόσταση των λαϊκών μοτίβων στα προικιά αναμιγνύονται με τα σχεδία του Γιώργου Πανταζή σε μια αειφορία σχημάτων .

Βακφαρή Μαριάνθη

Πλάτων Μπουντακίδης

Πλάτων Μπουντακίδης

Προς κάθε κατεύθΠρος κάθε κατεύθυνση θόρυβος καταστροφής τραίνων και μιας μπλε σαρμανίτσας, ενός βρεφικού κρεβατιού που συγκρούονται και ενσφηνώνονται ανάμεσα σε τζάμια τα μικρογλυπτικά υπολείμματα μαχών του Πλάτωνα Μπιστακίδη που μοιάζουν με σκακιστικό ξεκλήρισμα. Η έκθεση φωτιά αποτελεί ένα δίδαγμα για την φθαρμένη ζωή. Η εικόνα, η καθημερινή ζωή, το μουσειακό θέαμα, το αρχειακά ασπόνδυλο, τα διάσπαρτα αντικείμενα μιας συλλογής, η Ιλιάδα, το σκακιστικό συνεχές της Αιμιλίας Παπαφιλίππου, τα άνθη του κακού του Μποντλέρ, οι φωτιές της αναζωπύρωσης του παγανισμού προτείνονται σαν τον χρόνο που αποφεύγει τα αντικείμενα που θα τον έδειχνα αληθινά. Η ουσιαστική ύπαρξη των πραγμάτων δεν έχει εξάλλου για τον εαυτό παρά ένα πένθιμο νόημα.


Χάρης Κοντοσφύρης εικαστικός, επίκουρος καθηγητής Σχολής καλών τεχνών Φλώρινας ΠΔΜ

Σχεδιαστικά μοτίβα του Πλάτωνα Μπουτακίδη

 Στην εικαστική έκθεση συμμετέχουν οι: Αντωνακάκη Σοφία, Βελέντσας Λευτέρης, Βλάχος Διονύσιος, Γαϊτη Πηνελόπη, Γέρος Μενέλαος, Γεώργαρου Έφη, Δάφνου Αφροδίτη, Δημητρίου Δημήτριος, Διονυσοπούλου Γλύκα, Ευαγγελίου Αριάδνη, Θεοδώρου Άρτεμις, Θεοφίλου Μαρί, Καβαρνός Στρατής, Καλομενίδου Χριστίνα, Καμπουρίδου Άννα, Καρούλια Κατερίνα, Κοντοσφύρης Χάρης, Κορωναίος Κώστας, Κοτσαογλανίδη Αιμιλία, Κτενιαδάκης Μάνος, Κωνσταντάτου Μίρκα, Λαγού Μαρία, Μακρή Ιωσηφίνα, Μαντζιώρη Αγάπη, Μαργαρίτης Χάρης, Μαυρίδης Θοδωρής, Μονάχου Όλγα, Μπαρκαλής Ηλίας, Μπιμπάσης Μιχαήλ, Μπουσδούκος Τάσος, Ντόμπροζι Σεμπαστιάνο, Πανταζής Γιώργος, Παπαδημητρίου Βαγγέλης, Παπαδόπουλος Θεοδόσης, Παπανικολάου Σταματίνα, Παππάς Αντώνης, Πέσχου Σεβαστή, Ρασάικου Δήμητρα, Ρόμπολας Γιάννης, Σκληβανιώτης Δημήτρης, Σταυροπούλου Δήμητρα, Στόγιας Άγγελος, Τοτού Μαρία, Τσαντίδης Διαμαντής, Τσίλλης Αντώνης, Τσιμπλάκη Μαριτάσα, Φανάρας Γιώργος, Φλέγγα Αντωνία, Χριστοπόύλου Μαγδα.

Από το Εικαστικό Εργαστήρι της Λέσχης Πολιτισμού συμμετέχουν οι:
Αλεξιάδης Ορφέας, Αλεξίου Μαρία, Γεωργοπούλου Μαρία, Γρηγοριάδης Ηλίας, Γυμνοπούλου Νεφέλη, Δελκούση Βασιλική, Δελκούση Ελένη, Δελκούση Μαρία, Ζάρου Μαρία, Θεοδουλίδου Κική, Ιωακειμίδης Νίκος, Ιωαννίδης Βλαδίμηρος, Ιωαννίδου Ελένη, Ιωάννου Μελίνα, Καλδάνη Φωτεινή, Καρυπίδου Βασιλική, Κατή Χριστίνα, Κόρρα Μαργαρίτα, Κυρκόπουλος Ηλίας, Μαντόπουλος Γιώργος, Μάττας Γεώργιος, Μπόγλη Ζωή, Οικονόμου Αγάπη, Παπά Μαριάννα, Παπάς Κωνσταντίνος, Πέσσιος Γιώργος, Πουγαρίδου Μαρία, Σαρακίνη Ελευθερία, Σαρακίνης Ιωακείμ, Σοβισλή Ειρήνη, Σουλιώτης Γιώργος, Ταλλίδου Δήμητρα, Τιριακίδου Μαρία Χριστίνα, Τόρρου Μαριάννα, Τραϊανού Νικόλας, Τρικιλίδης Παναγιώτης, Τσιλεμάνης Χρήστος, Τσιρνάρη Δέσποινα, Τσορμπάρη Σωτηρία Αρσινόη , Φιλίππου Κατερίνα, Χατζή Φρειδερίκη, Χριστόπουλος Αλέξανδρος. Υπεύθυνη εικαστικός: Άννα Γαζέα.

 Από το θεατρικό εργαστήρι της Λέσχης Πολιτισμού συμμετέχουν οι:
Ζευγώλη Σοφία, Κετσίδου Κατερίνα, Σωτηροπούλου Πένυ, Μπατμά Άννα, Χατζηχρήστου Ολυμπία, Παλικρούση Ευαγγελία. Υπεύθυνος διδασκαλίας: Κοκόζης Πέτρος.

 Από τη φωτογραφική ομάδα photo essence συμμετέχουν οι: 
 Αναστασιάδου Μπογδάνα,  Βακφάρη Μαριάνθη,   Δηνόπουλος Χρήστος,  Σαρνατζίδης Γιώργος.

 Από τη θεατρική ομάδα  "Πάστα Φλώρα" ερμήνευσαν τους ρόλους οι:
 Μίνα Δεμερούτη, Γιώργος Κοτόπουλος,  Αριάνδη Ευαγγέλου-Ραχιώτη,  Μαρία  Μαράκη και Ζώης Γέρος.

 Σχεδιασμός αφίσας: Γιάννης Βγόντζας.

Φωτιά η πρωτεϊκή, φωτιά η επικίνδυνη, φωτιά η μυστηριώδης, φωτιά η ερωτική.

Επιμελητική λειτουργία του βιβλίου, Η Ψυχανάλυση της Φωτιάς, Bachelard Gaston Ερατώ, 2007.

Αλήθεια! Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι η φωτιά;

Στην αυγή του Χρόνου η γνώση της απαγορευόταν κι έπρεπε να βρεθεί ένας Προμηθέας, που με την ανυπακοή του τη χάρισε αιώνιο δώρο στους Ανθρώπους. Από τότε όλοι μας περιστρεφόμαστε γύρω της, γύρω από αυτό που καίγεται κι αυτό που λάμπει, ονειροπολώντας, με την ελπίδα κάποτε να γίνουμε αυτόφωτοι ή να μεταβάλλουμε την ύπαρξή μας μέσα της, να νιώσουμε τη ζεστασιά της και να την μοιραστούμε με τους άλλους.

Καίγοντας τον κύβο της λογικής

Σαρνατζίδης Γιώργος

Η Φωτιά έχει διπλό ρόλο. Είναι ταυτόχρονα δεκτικό παθητικό υποκείμενο της πράξης (παράγεται), αλλά και ενεργητικό αυτουργό της καταστροφής (ανεξέλεγκτη). Ελέγχεται από τον άνθρωπο, αλλά διατηρεί την αυτονομία της. Αρκεί να την ανάψεις και μετά γίνεται ασταμάτητη και καταστροφική, μεταδίδεται γρήγορα, γίνεται πανούργα και απατηλή. Για τον Ηράκλειτο εκ πυρός γαρ τα πάντα και εις πυρ πάντα τελευτά. Η φωτιά είναι η ζωοποιός αρχή των πραγμάτων, αυτή που ωθεί τον άνθρωπο στον Παράδεισο της γνώσης. Είναι το αείζωον πυρ, που ενυπάρχει στον άνθρωπο, θερμαίνει και εμφυσά στην ψυχή του την κίνηση. Για αυτό και παραμένει σταθερά σημαντική για τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Υπάρχουν διάφορες φωτιές: η κοινή φωτιά, η ηλεκτρική, του φωσφόρου, των ηφαιστείων, του κεραυνού, οι οποίες έχουν όλες διαφορετικές ιδιότητες. Άλλωστε, η φωτιά έχει τη δική της ζωή, γεννιέται και πεθαίνει.

Η φωτιά βρίσκεται παντού. Είναι εξαγνισμός (τελετουργίες), σωματικός και πνευματικός όλεθρος (αμαρτία, κόλαση), δημιουργός και σωματικός όλεθρος (αλκοόλ), διάβολος της τιμωρίας, φλογερό πάθος, σαρκική ηδονή αλλά και θυελλώδης εμπύρετος στοχασμός. Για αυτό και οι πράξεις σχετικά με την φωτιά υποκινούνται και από τα τρία κατά Πλάτωνα μέρη της ψυχής: από την λογική (εμπρησμός), το θυμοειδές (εκδίκηση), αλλά και το επιθυμητικό (καύση νεκρών, καύση χωραφιών).

Στο μύθο του θανάτου του Ηρακλή, η φωτιά ενεργοποιεί το δηλητήριο, αλλά και το εξαγνίζει, τον λυτρώνει. Από την άλλη, στη βιβλική θεολογία, το αιώνιο πυρ είναι η τιμωρία. Υπάρχει, όμως, και η καθησυχαστική φωτιά στην Εστία. Η Εστία προσφέρει το κεντρικό σημείο για ονειροπόληση. Είναι η φωτιά, που ατενίζοντάς την ο άνθρωπος, βρίσκεται μπροστά στο θαύμα του ταχέος γίγνεσθαι, καθώς αυτή μεταβάλλει τα πάντα, το ξύλο γίνεται στάχτη, το μέταλλο λιώνει, το φαγητό ψήνεται κλπ. Ο άνθρωπος που ονειρεύεται μπροστά στην εστία είναι ο άνθρωπος του βάθους και του γίγνεσθαι. Οι αλλαγές μέσω τις φωτιάς είναι βαθιές, εντυπωσιακές, γρήγορες, θαυμάσιες και οριστικές, προκαλούν περισσότερο από κάθε άλλη αλλαγή τον στοχασμό του ανθρώπου. Για πολλούς στη χημεία της φωτιάς  βρίσκονται όλα τα χαρακτηριστικά της πέψης (η φωτιά χωνεύει το ξύλο και το κάνει στάχτη. Το ίδιο συμβαίνει και με την πέψη.)

Οι απαγορεύσεις που αφορούν την φωτιά είναι πιο ισχυρές από άλλες απαγορεύσεις (π.χ. που αφορούν αιχμηρά αντικείμενα). Για αυτό και η φωτιά προκαλεί περισσότερο φόβο. Έτσι, η γνώση της φωτιάς απαγορεύεται στο παιδί. Επομένως η γνώση της προϋποθέτει την ανυπακοή.

Αναστασιάδου Μπογδάνα

Γεννιούνται, λοιπόν, διάφορα συμπλέγματα που συνδέονται με την περίπτωση της φωτιάς Ας δούμε τα συμπλέγματα σε σχέση με τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

·         Το σύμπλεγμα του Προμηθέα: η τάση, δηλαδή, του ανθρώπου να θέλει να γνωρίζει όσα και ο πατέρας του ή και ακόμη περισσότερα. Βλάχος Διονύσιος, Γαϊτη Πηνελόπη, Γεώργαρου Έφη, Διονυσοπούλου Γλύκα, Θεοδώρου Άρτεμις, Καμπουρίδου Άννα, Καρούλια Κατερίνα, Κοντοσφύρης Χάρης, Μακρή Ιωσηφίνα, Μαργαρίτης Χάρης, Μαυρίδης Θοδωρής, Μονάχου Όλγα, Μπαρκαλής Ηλίας, Πουλιάση Ειρήνη, Στόγιας Άγγελος, Τζάνη Χριστίνα, Χριστοπόύλου Μαγδα

·         Το σύμπλεγμα του Ηράκλειτου: η τάση του ανθρώπινου ασυνειδήτου να κινείται προς την γνώση, να ερευνά τον εαυτό του, για να γίνει τελικά αυτόφωτος. Δηνόπουλος Χρήστος, Αντωνακάκη Σοφία, Βελέντσας Λευτέρης, Γαϊτη Πηνελόπη, Γεώργαρου Έφη, Διονυσοπούλου Γλύκα, Καμπουρίδου Άννα, Καρούλια Κατερίνα, Κοντοσφύρης Χάρης, Κτενιαδάκης Μάνος, Λαγού Μαρία, Μαντζιώρη Αγάπη, Μαργαρίτης Χάρης, Μαυρίδης Θοδωρής, Μπαρκαλής Ηλίας, Πανταζής Γιώργος, Στόγιας Άγγελος, Τοτού Μαρία, Φανάρας Γιώργος

·         Το σύμπλεγμα του Εμπεδοκλή: η επιλογή ενός θανάτου που τον λιώνει και τον αναμιγνύει με το αμιγές στοιχείο του Ηφαιστείου. φωτογραφική ομάδα photo essence :( Αναστασιάδου Μπογδάνα,  Βακφάρη Μαριάνθη,   Δηνόπουλος Χρήστος,  Σαρνατζίδης Γιώργος), Δάφνου Αφροδίτη, Διονυσοπούλου Γλύκα, Θεοφίλου Μαρί, Καβαρνός Στρατής, Κορωναίος Κώστας, Μαργαρίτης Χάρης, Μαυρίδης Θοδωρής, Μπαρκαλής Ηλίας,Ντόμπροζι Σεμπαστιάνο, Παπαδημητρίου Βαγγέλης, Παππάς Αντώνης, Πουλιάση Ειρήνη, Σαμαρά Άννα-Μαρία, Στόγιας Άγγελος, Τζάνη Χριστίνα, Τσαντίδης Διαμαντής, Φλέγγα Αντωνία, Χριστοπόύλου Μαγδα

·         Το σύμπλεγμα Novalis: η παρόρμηση προς τη φωτιά, που προκαλείται από την τριβή, από την ανάγκη μιας ζεστασιάς που την μοιραζόμαστε με τον άλλον. Θεμελιώνεται στη βαθιά συνείδηση της θερμογονικής ευτυχίας. Τα φως βρίσκεται στην επιφάνεια και μόνο η ζεστασιά εισχωρεί. θεατρικό εργαστήρι της Λέσχης Πολιτισμού, θεατρική ομάδα  "Πάστα Φλώρα", Γέρος Μενέλαος, Δάφνου Αφροδίτη, Δημητρίου Δημήτριος, Καλομενίδου Χριστίνα, Καμπουρίδου Άννα, Καρούλια Κατερίνα, Κορωναίος Κώστας, Κοτσαογλανίδη Αιμιλία, Κτενιαδάκης Μάνος, Λαγού Μαρία, Μακρή Ιωσηφίνα, Μαντζιώρη Αγάπη, Μαργαρίτης Χάρης, Μονάχου Όλγα, Μπαρκαλής Ηλίας, Μπουσδούκος Τάσος, Ντόμπροζι Σεμπαστιάνο, Πανταζής Γιώργος, Παπαδημητρίου Βαγγέλης, Παππάς Αντώνης, Πέσχου Σεβαστή, Ρασάικου Δήμητρα,  Σκληβανιώτης Δημήτρης, Σταυροπούλου Δήμητρα,  Τοτού Μαρία, Τσαντίδης Διαμαντής, Τσίλλης Αντώνης, Τσιμπλάκη Μαριτάσα, Φανάρας Γιώργος, Φλέγγα Αντωνία, Χριστοπόύλου Μάγδα

Η σύγχρονη ψυχιατρική κατέδειξε τον σεξουαλικό χαρακτήρα των τάσεων του ανθρώπου για εμπρησμό. Η φωτιά ανάβει δια της τριβής και αυτή η ιδέα σχετίζεται με την τριβή δύο σωμάτων κατά την σεξουαλική επαφή. Αλλά και η χρήση της στάχτης ως λίπασμα ή παχυντική τροφή για τα ζώα παραπέμπει στην ιδέα της γονιμότητας. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις η φωτιά εξισώνεται με το σπέρμα, την σπερματική φωτιά, η οποία μεταφέρεται και γονιμοποιείται. Άλλωστε και οι αρχαίοι και ο πρωτόγονοι μύθοι συσχετίζουν την φωτιά με τον Έρωτα.

Δάφνου Αφροδίτη

Διαμαντής Τσαντίδη σε συνέργια  με Κ.Καρούλια

Αντώνης Τσίλης

 Fable και άλλοι συγγραφείς συσχετίζουν την φωτιά και τον αέρα με το θάρρος και τη δύναμη, θεωρώντας τα ως τα ενε   Sabreκαι   FΟ      Ο Fabre και άλλοι συγγραφείς συσχετίζουν την φωτιά και τον αέρα με το θάρρος και τη δύναμη, θεωρώντας τα ως τα ενεργη τικά αρσενικά στοιχεία, στον αντίποδα των οποίων βρίσκονται το νερό και η γη, δηλαδή τα παθητικά θηλυκά στοιχεία. Τα μεν πρώτα εισχωρούν και τα δε δεύτερα περιβάλλουν.

Κοτσαογλανίδη Αιμιλία

Ιωσηφίνα Μακρή 

Εφόσον το ανθρώπινο σώμα μπορεί να ηλεκτριστεί και να βγάλει σπινθήρες, τότε η φωτιά περιέχεται σε αυτό. Είναι η ενεργητική αρχή που δέχτηκε όλη την ενέργεια από τον Δημιουργό. Σύμφωνα με τον Παράκελσο, η φωτιά είναι η ίδια η ζωή καθώς κρύβει μέσα της τον σπόρο της

Κοντοσφύρης Χάρης

Η κυρία του Chatelet διαχωρίζει αυτό που λάμπει από αυτό που ζεσταίνει. Η ουσία στη φωτιά είναι η θερμότητα και όχι η λάμψη. Μόνο το απόσταγμα ενός οινοπνευματώδους ποτού είναι τόσο κοντά και περικλείει την ύλη της φωτιάς. Ορισμένοι συγγραφείς, μάλιστα, θεωρούν τόσο δυνατή την υλική συμπύκνωση του οινοπνεύματος στις σάρκες, ώστε να μιλούν για αυτοανάφλεξη (ήπιε πολύ και βρέθηκε απανθρακωμένος).

Φωτιά, λοιπόν,  πρωτεϊκή, επικίνδυνη, μυστηριώδης, ερωτική.

(Κείμενο: Γλύκα Διονυσοπούλου, Σημειώσεις πάνω στο βιβλίο Bachelard Gaston, Η Ψυχανάλυση της Φωτιάς, Ερατώ, 2007.)

Απολογισμός της εκδήλωσης με τον τίτλο "Φωτιά" Οργάνωση Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας, συντονισμός 3ικαστικό 3ργαστήριο : Συμμετοχή 99 εικαστικών με ζωγραφική, 2 περφορμανς 6 εγκαταστάσεις δύο εκ των οποίων βιντεο εγκαταστάσεις, φωτογραφία, γλυπτική , 2 θεατρικές ομάδες, 8 αγωνιζόμενοι σκακιστές. Την εκδήλωση παρακολούθησαν περίπου  600 θεατές και παρέστησαν η αντιπεριφέρεια Φλώρινας, Στέφανος Πύρος, η δημοτική αρχή, Γιάννης Βοσκόπουλος 
Ευχαριστίες εκφράζονται στην εταιρεία viemak, στο όγδοο νηπιαγωγείο Φλώρινας. Διενέργια εικαστικής πλατφόρμας Μακρύ όχημα Επικοινωνία: Φλώροι εικαστικοί

Από το Εικαστικό Εργαστήρι της Λέσχης Πολιτισμού συμμετέχουν οι:Αλεξιάδης Ορφέας, Αλεξίου Μαρία, Γεωργοπούλου Μαρία, Γρηγοριάδης Ηλίας, Γυμνοπούλου Νεφέλη, Δελκούση Βασιλική, Δελκούση Ελένη, Δελκούση Μαρία, Ζάρου Μαρία, Θεοδουλίδου Κική, Ιωακειμίδης Νίκος, Ιωαννίδης Βλαδίμηρος, Ιωαννίδου Ελένη, Ιωάννου Μελίνα, Καλδάνη Φωτεινή, Καρυπίδου Βασιλική, Κατή Χριστίνα, Κόρρα Μαργαρίτα, Κυρκόπουλος Ηλίας, Μαντόπουλος Γιώργος, Μάττας Γεώργιος, Μπόγλη Ζωή, Οικονόμου Αγάπη, Παπά Μαριάννα, Παπάς Κωνσταντίνος, Πέσσιος Γιώργος, Πουγαρίδου Μαρία, Σαρακίνη Ελευθερία, Σαρακίνης Ιωακείμ, Σοβισλή Ειρήνη, Σουλιώτης Γιώργος, Ταλλίδου Δήμητρα, Τιριακίδου Μαρία Χριστίνα, Τόρρου Μαριάννα, Τραϊανού Νικόλας, Τρικιλίδης Παναγιώτης, Τσιλεμάνης Χρήστος, Τσιρνάρη Δέσποινα, Τσορμπάρη Σωτηρία Αρσινόη , Φιλίππου Κατερίνα, Χατζή Φρειδερίκη, Χριστόπουλος Αλέξανδρος. Υπεύθυνη εικαστικός: Άννα Γαζέα.

Η αφίσα της φωτιάς 2017 από τον Γιάννη Βγότζα

Περιληπτικές σημειώσεις της τεκμηρίωσης  από την Γλύκα Διονυσοπούλου

Καύση του υπέρκύβου στην λέσχη πολιτισμού

....................................................................................   Και εγένετο  φως από το σκοτάδι.

η φωτιά στην γειτονιά των λουτρών

Το φως της φωτιάς απλώνεται και η ζέστη εισχωρεί  ακόμα και στη σκιά του φωτός. Ένας Προμηθέας στέκεται σαν είδωλο έτοιμο να αποκοπεί από τους καυκάσιους βράχους που τον αλυσόδεσε ο Δίας. Ένας αιωρούμενος Προμηθέας, ζωγραφικό σκηνογράφημα για την περφόρμανς που περιγράφει το άγγιγμα του φωτός, καθώς εκλύεται από την φωτιά σε αναγνώριση της ύλης. «Είμαστε σμιλευμένοι από φωτιά και νερό!». Η προμηθεϊκή αναγωγή θίγει την παραδοσιακή φιλελεύθερη ιδεολογία των κοινωνικών επιστημών στον 20^ο αιώνα, που συντηρεί ένα αγεφύρωτο και αναγκαίο διχασμό ανάμεσα στην φύση και τον πολιτισμό.

Στο εσωτερικό του Λαογραφικού Μουσείου οι καλλιτέχνες εμπλέκουν αποφατικά τη μορφολογία των παλιών αντικειμένων- εκθεμάτων με τις φόρμες των ζωγραφικών, γλυπτικών και βιντεοζωγραφικών έργων τους. Παρελαύνουν το τοπίο της φλεγόμενης  γιορτινής Φλώρινας με τις αναλαμπές από κάθε γειτονιά, χορευτικές πιρουέτες σαν σπίθες, μια πολυμορφική ανέλιξη γεωμετρικών σχημάτων σαν πολύπλοκες σκάλες, η φλέγουσα καρδιά ενός γιγάντιου πτηνού της ακόλαστης νύχτας, έμψυχα τσιμεντένια γλυπτά, ένας άνθρωπος αποχαυνωμένος από το κρύο,  το χνούδι του χιονιού και το χνούδι της φωτιάς, ένα αρθρωτό γλυπτό μικρών διαστάσεων από  κάρβουνα, ένα άσπρο-μαύρο αρχετυπικό τοτεμικό σύμβολο. μια τάλαινα μορφή με κεφάλι τηλεόρασης, το καιόμενο δάσος, τα χέρια φλόγες, γκροπαρισμένα φωτεινά πορτραίτα γεμάτα φλογερά μαλλιά, άνθρωποι φαντάσματα, πόκεμον σε διάταξη μάχης, χρηστικά αντικείμενα  αραδιασμένα στο παγκάκι, χοροί φωτιάς, το εγκαυσμένο κορίτσι χωρίς πρόσωπο με επιδέσμους από κόμη και γάλα αίγας ανάμεσα στις παραστάσεις και τα δρώμενα της ημέρας.

  

Η φωτιά είναι το κάψιμο στον έρωτα, είναι η λανθάνουσα φλόγα της υπάρξεως. Το μικρό θεατρικό των «Πάστα Φλώρα» αποτελεί ένα διονυσιακό θέαμα της αυτοεπιβάλλουσας  υποτακτικής σεξουαλικότητας που αναδύουν οι έκφυλες, οι σαδιστικές αλλά και οι υπομένουσες επιθυμίες για την αναπαραγωγή, σε μια κοινωνία που έχει επινοήσει πολλούς μηχανισμούς έλεγχου του γενετήσιου ενστίκτου.

Έξω από το Μουσείο ένας Υπερκύβος τριών διαστάσεων υποδέχεται τη φωτιά, συμβολίζοντας τη γνώση που εκλύει την πρότερη γνώση. Σκόνη, στάχτη και φως από την εκρέουσα ακτινοβολούσα ζεστασιά απλώνονται σαν χρώμα. Τα πυρωμένα λόγια του Παπαδιαμάντη πηδούν μέσα από τις πυγολαμπίδες της καύσης του ενάρετου Υπερκύβου και την αστάθεια  της λογικής του.