Κωνσταντίνωφ Χριστιάν - Εισήγηση Πτυχιακής

                                                       

«Ο κόσμος , ο κόσμος, ο κόσμος…

Δεν ξέρω τι να πω, Είναι όλοι στο δράμα που δημιούργησα.

Είμαι ο θεός του θεάτρου. Εγώ δημιούργησα την σκηνή, το έργο και τους θεατές. Η μόνη μου επιλογή, η επόμενη παράσταση. Η μόνη μου αργία ο θάνατος.»

  Αυτός είναι ο στοίχος μου που με ώθησε να σκεφτώ, τον ρόλο μου. Απέναντι στο κοινό. κοινό θεατό – κοινή θέα. Τι δείχνω και τι δείχνουν. Τι δίνω και τι παίρνω. Ποιος είμαι για να δείξω. Τι ήθελα να προσφέρω;
προσφέρω ένα κομμάτι ψωμί σε έναν πεινασμένο; Μήπως προσφέρω ένα κομμάτι σε όλους τους πεινασμένους; Ή μήπως το πετώ σε κοιλιές που χόρτασαν με κρέας;
Σκέφτηκα να μην ταΐσω κανένα μάτι, μήτε και κανά στομάχι. Αποφάσισα να δείξω πείνα. Αποφάσισα  να δείξω την σκέψη που χορταίνει η ψυχή μου και ο νους μου. Δεν ζητώ βοήθεια. Ούτε σας βοηθώ. Είμαι ο φτωχός, ο ταπεινός. Είμαι ο εγωιστής εραστής του εαυτού μου. Σας δείχνω τα ποιήματα του εαυτού μου. Την στάση που παίρνω, ενάντιας του εαυτού μου. Δεν τραγουδώ μήτε τραυλίζω όταν μιλώ. Απλά σας μεταφέρω τα λόγια του εαυτού μου,
για τον εαυτό μου.

  Ο καλλιτέχνης είπανε.
Αυτός που σχεδίασε την καμπύλη και η καμπύλη εξελίχθη σε χρόνο. Ο καλλιτέχνης είπανε, που έπλασε την γη, καλλιτέχνες σαν τον Φειδία που στόλισαν το μαυσωλείο του κλασικού κόσμου. Καλλιτέχνες που έπιασαν την λάσπη και πλάσανε τον άνθρωπο.
Καλλιτέχνες σαν τον θεό.
Μα εγώ δεν είμαι τέτοιος. Μήτε θέλω να γίνω. Ο θεός έχει δύναμη. Όχι μόνο να δημιουργήσει, μα και να καταστρέψει. Έχει οργή ο θεός. Έχει τέτοια οργή , που ο λόγος του πλανά τα αδέξια μυαλά. Ο θεός κήρυξε την αρμονία. Μα εγώ επιμένω για το χάος. Πριν μου διαφύγει όμως, ο θεός, ο ίδιος, έχει την δύναμη να στερήσει μια ζωή. Μα εγώ δεν είμαι θεός μα ούτε και εσείς είστε.


   Η πτυχιακή μου έχει βάση φιλοσοφικά και ποιητικά ερωτήματα.
Ατομοκεντρικά, υποστηρίζοντας μια θέση απέναντι σε μια αδιευκρίνιστη τέχνη, απέναντι σε ένα τυφλό σύστημα που προσφέρεται αλλά δεν προσφέρει. Σε έναν χώρο που προσφέρεται αλλά δεν προσφέρει. Σε μια ιδέα που προσφέρεται αλλά δεν θα αποδεχτεί.

                                                           (καθοδηγούμενη Digital Μακέτα, Διονύσιος Βλάχος)

 

  Αρχικά, η πτυχιακή μου θέλω να έχει σχέση μονάχα με τον εαυτό μου. Ο χώρος που έχω επιλέξει βρίσκεται έξω από την Φλώρινα σε ένα παρατημένο πλέον στρατόπεδο, οπού εκεί πλέον  σκοπεύω να εντάξω το κοινό. Το θέμα δεν έχει να κάνει με κάποια αμφισβήτηση όσο με άρνηση θεμελιωδών πολιτικών, θρησκευτικών – εικαστικών πεποιθήσεων. Δεν υπόσχομαι καμία απάντηση, μα θα τάξω πολλά ερωτήματα, Βουβά, ερωτήματα. Στον χώρο ανάπτυξης της πτυχιακής, θα υπάρχουν πίνακες, σε κατεστραμμένη μορφή, γλυπτά (προτομές) διαλυμένα και σκορπισμένα στον χώρο, και στο κέντρο ένας ξύλινος σταυρός – με εμένα επάνω. 

  Όλη την πτυχιακή την εκθέτω ως μη έργο, επομένως δεν υπάρχει ένα έργο ή πολλά έργα. Διότι, εάν έλεγα ότι ένα γλυπτό, ακόμη και σε καλή κατάσταση , παρουσιαστεί σε έναν διαφορετικό χώρο- σε έναν εκθεσιακό χώρο λ.χ , δεν θα υπερασπίζεται τον λόγο που φτιάχτηκε. Θα το μετρούσε κανείς σαν μονάδα, αλλά εγώ αναφέρομαι στο μηδέν. Στο κοινωνικό στερητικό, όπως μου έμαθε κάποτε ο Γαβριήλ Φτελκόπουλος, (καλλιτέχνης – αποφοιτος της σχολης μας) από την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρχε ένα Μη και ένα Δεν. Θυμάμαι, που μου έλεγαν,  Μην κάνεις αυτό! Δεν είναι σωστό. Δεν είναι ωραίο, δεν δεν δεν...  Το έργο μου λοιπόν, χωρίς το έργο, υπερασπίζει μια αξία, η αξία αυτή, από την αρχαιότητα ακόμη πήρε ένα όνομα, έναν τίτλο, και ήταν βάρος πάντα για τον άνθρωπο. Ο Πλάτωνας ονόμασε αυτή την αξία «Ιδέα». Ή για να είμαι πιο σωστός, κόσμο των ιδεών.

   Ένα έργο που είμαι βαθύτατα επηρεασμένος, είναι μακροχρόνιου διαστήματος και ασύλληπτου νοητικού χρόνου. Φιλοσοφία και Τέχνη θα έλεγα. Αυτό το πάντρεμα, που υπηρετεί έναν σκοπό και έναν λόγο. Καλλιτέχνες όπως ο Joseph Bueys ή ο Kasimir Mallevich θαρρώ ότι ήταν οι πρώτοι – για τις αντιλήψεις μου, που βρήκαν την «ουσία» που ψάχνω. Βρήκαν το ζουμί που τους έφερνε στην έκσταση και τα έργα τους αναδύθηκαν με ορμητικό ρυθμό, σαν μια σταγόνα που πήρε το ρέμα και την έστειλε στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Με όλο το θρόισμα που αρκεί για να σε πνίξει. Το νέκταρ των θεών, σάμπως τους γνώρισαν όλους και πίνανε μαζί, και ο άγιος εμετός που έβγαλαν, ο αγιασμός αυτός, που τον ονόμασαν τέχνη, ήταν αυτό που κρατήσαμε. Η δόξα είναι μεγάλη, μα μάθαμε να κρατάμε τα απόβλητα διότι δεν ψάχνουμε τον λόγο.









βιβλιογραφία:

«Χρησιμότητα του Αχρήστου», *Μανιφέστο*, Nuccio Ordine
«Ο σύγχρονος μηδενισμός», Θεόδωρος Ζιάκας, Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ
«Ισχύς Νόμου», Jacques Derrida, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
«Έτσι Μίλησε ο Ζαρατούστρα», Φριντριχ Νιτσε, Εκδόσεις ΓΝΩΣΗ
«Ιστορία της ασχήμιας», Ουμπέρτο Έκο, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
«Η κοινωνία της διαφάνειας», Μπγιουνγκ-  Τσουα Χαν
«Η κοινωνία της κόπωσης», Μπγιουνγκ – Τσουα Χαν

Παράλληλη βιβλιογραφία:

«Πρώτος Έρωτας», Samuel Beckett, Εκδόσεις ΑΓΡΑ
Η μεταμόρφωση, Franz Kafka
Notes of a dirty old man, Charles Bukowski
Charles Baudelaire, εκδόσεις Πλεθρον

(Στην παράλληλη βιβλιογραφία δίνω ένα "δείγμα»  από τα βιβλία που έχω διαβάσει που έχουν μεταβάλει την διαμόρφωση του χαρακτήρα και τον τρόπο έκφρασης μου)

(Υγ. Μέχρι την τελική τεκμηρίωση η βιβλιογραφία στο συνολο της θα δεχτεί αλλαγές)