ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΡΟΥΛΙΑ

Η Κατερίνα Καρούλια είναι φοιτήτρια επί πτυχίω της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας. Μια μεγάλη κατηγορία του έργου της είναι τα γλυπτά στα οποία κατέληξαν οι πειραματισμοί των τελευταίων ετών της δουλειάς της. Υλικά όπως ο γύψος, το νερό, η ακρυλική κόλλα και η κονιορτοποιημένη ηφαιστειακή λάβα συνθέτουν το συντακτικό μέσα από το οποίο ξεδιπλώνει την δική της εικαστική γλώσσα.
Με τον γύψο και το νερό σχηματίζει γλυπτά βρεφικών μορφών που στην πορεία επικαλύπτει με την κονιορτοποιημένη ηφαιστειακή λάβα. Έτσι, προκύπτουν έργα που αποκτούν την υλιστική βάση του αντι-πίνακα, παραπέμποντας σε τάσεις της Minimal Art και της Arte Povera. Η χρήση, όμως, του αντικειμένου, δείχνει να έχει για την Κατερίνα Καρούλια κοινό σημείο αναφοράς με τον Νέο Ρεαλισμό. Η καλλιτέχνης, δεν μεταχειρίζεται το αντικείμενο που πλάθει για αισθητικές συνθέσεις και μορφικές κατασκευές, αλλά βλέπει τη μεταμόρφωσή του ως θεμελιακό γεγονός. Ένα οποιοδήποτε αντικείμενο υποτάσσεται στο τυχαίο και μόνο μέσω της επιλογής γίνεται έργο τέχνης αποκτώντας εκφραστική δυνατότητα. Αυτό επιχειρεί και η Κατερίνα Καρούλια, να ανασύρει το αντικείμενο από την καθημερινότητά του, αφού αρκεί η χειρονομία της επιλογής και να το κάνει να αποκτήσει το δικό του νόημα, να το απελευθερώσει.

Ως προς την υλικότητα, οι απόπειρές της έχουν κάτι κοινό με την τέχνη καλλιτεχνών όπως του Ισπανού Antoni Tàpies, καθώς και αυτός χρησιμοποιεί χαρτιά, μουσαμάδες, τσουβάλια, κουρέλια, άχυρα, σχοινιά, σύρματα και κάθε είδους φαινομενικά άχρηστα υλικά, τα οποία συσσσωματώνει με κηλίδες χρώματος πάνω σε επιφάνειες βασιζόμενος επίσης στην τρισδιάστατη υλιστική δομή των εγκαταστάσεων-γλυπτών του.

Θεματολογικά, όμως, στην τέχνη της Κατερίνας Καρούλια αναπτύσσεται η προϋπόθεση για μια ποιητική ερμηνεία της πραγματικότητας καθώς η ένταση στα έργα της δημιουργείται από τις αντιθέσεις ανάμεσα στον κενό σιωπηλό χώρο και τις μορφές, ανάμεσα, δηλαδή, στο αρνητικό και το θετικό, την αναγλυφική έξαρση και την υποχώρηση, την ελευθερία και τη δέσμευση, το τυχαίο και την τάξη, το σκοτάδι και το φως.

Αυτή η αντιθετικότητα την φέρνει κοντά σε καλλιτέχνες όπως ο Anish Kapoor, ο οποίος σε έργα όπως το «Πεδίο των Κενών», αλλά και σε άλλα, αναζητά την ιδέα του θανάτου και της αθανασίας, του ουρανού και της γης, της φωτιάς και του νερού, δηλαδή, δυαδικών αντιθέσεων που για τον ίδιο αποτελούν τα θεμελιώδη στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Προσπαθεί να συλλάβει το κενό μέσα από την ύλη χρησιμοποιώντας φθαρτά υλικά όπως το ψωμί, το ρύζι, τον πηλό, την πέτρα και τα πολύτιμα μέταλλα. Συχνά, μάλιστα, καλύπτει τα αντικείμενά του με παχύ στρώμα, αποκλείοντας κάθε δυνατότητα να δει κανείς πως κατασκευάστηκαν αρχικά.  

Την ίδια επικάλυψη επιχειρεί και η Κατερίνα Καρούλια. Σύμφωνα με την ίδια: «Η αέναη κίνηση του υλικού (λάβα) που επικαλύπτει τα εν λόγω γλυπτά στηρίζει σιωπηρά, αναγκαία θα έλεγα τις ζωές των γλυπτών, καλεί σε μια μετοίκηση – μετεγκατάσταση. Ρινίσματα ηφαιστειακής σκόνης επικάθονται το ένα στο άλλο απαλείφοντας χαρακτηριστικά και γιατρεύοντας πληγές. Οι φόρμες (τα θραύσματα) που προκύπτουν με αυτή τη διαδικασία, ενώ διατηρούν την ιδιαιτερότητα τους γίνονται συνθετικά στοιχεία ενός συνόλου, ενός κόσμου όπου η ελαττωματικότητα είναι η σφραγίδα της σύγχρονης εποχής, όπως είπε ο Henry Moore. Αυτά τα αποσπασμένα τμήματα ομοιάζουν πράγματι να αποτελούν μαρτυρίες μιας τελειότητας που εδρεύει κάπου αλλού, είτε στο μακρινό παρελθόν, είτε σε κάποιον πλατωνικό κόσμο έξω από τον χρόνο».

Η Κατερίνα Καρούλια, λοιπόν, μέσα από θραύσματα, επικαλύψεις και συναρμολογήσεις, καταγράφει με όρους του σύγχρονου υπαρξισμού και με άκρα εικαστική λιτότητα γεγονότα και βιώματα, καταστάσεις ευφορίας αλλά και πόνου, τη διαμαρτυρία αλλά και την κατάφαση. Σαν να θέλει να μας αναγκάσει στην πραγματικότητα να αναλογιστούμε τι είμαστε, να μας ταρακουνήσει και να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε την αλλοτρίωσή μας.