Απ-Αρνούμαι

Απαρνούμαι όλα όσα, και ταυτόχρονα τα αφήνω να με γλύφουν
Καθώς το ρυάκι πορεύει ανοδικά, εν αγνοία της επικείμενης πτώσης του


Απαρνούμαι τις σκιές, του δάσους και του θεάτρου
Μα παραμένω μια μαριονέτα μοιρολατρική

Απαρνούμαι την ένταξη, μέσα στην υπεύθυνη αναρχία μου
Και όμως η σημαντικότητα μου ανέκαθεν ήταν θολή

Απαρνούμαι τα εγκόσμια χρώματα που με κούφαναν
Ενώ προσπαθώ να σωθώ από την σαδομαζοχιστική επιρροή του ασπρόμαυρου

Αγκαλιάζω την Ροή, και ένα πράγμα διακρίνω μονάχα
Αυτό που λογικές και συνειδήσεις μουλωχτά σφαγιάζουν

Αν τολμώ να το περιγράψω έμμεσα (;)
"Η απλότητα της δόνησης"

...

Η άρνηση είναι υπεροχή