Τις περισσότερες φορές η βία και ο θάνατος στον κινηματογράφο συσχετιστικαν με την τέχνη και την ζωγραφική. Πολλοί εικαστικοί δημιουργοί ταινιών πως εκλαμβάνει την βία όπως ένας καλλιτέχνης εκλαμβάνει το Χρώμα στον Καμβά .Δεν ειναι τυχαίο που πολλοί σεναριογράφοι απεικονίζουν τους δολοφόνους/ πρωταγωνιστές τους ως “Καλλιτέχνες Θανάτου”.
Από τα κορυφαία παραδείγματα καλλιτεχνών που έχουν αισθητικοποιήσει τον Θάνατο και την Βία ειναι ο Quentin Ταραντίνο, Χρησιμοποιώντας την βία ως παλέτα στο κάθε σκηνικό.
Μεταλλάσσει το σκηνικό αυξάνοντας απότομα το κόκκινο χρώμα δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο στο οποίο η τέχνη και η βία δημιουργούν μια νέα αισθητική ταυτότητα,αλλά ταυτόχρονα παίζει με τα συναισθήματα του θεατή ενοχλώντας τον με το να του παρουσιάζει έναν ρεαλιστικό Θάνατο και αμέσως μετά να τον διακωμωδεί
Ο Κριτικός τέχνης Χαβιέ Μοράλες σημέιωσε για τον Ταραντίνο ότι θεωρεί τη βία ως μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης και παρουσιάζει τον Θάνατο ως κάτι σωματικά χαριτωμένο, οπτικά εκθαμβωτικό .
Ίσως ειναι αυτό που μας προκαλεί ενστικτώδης, συναισθηματικές αντιδράσεις οι οποίες υπονομεύουν οποιαδήποτε ορθολογική αντίρρηση μπορεί να έχουμε.
Πιστεύω ότι όλο αυτό ξεκίνησε στη τέχνη σε συνδυασμό με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και έχει αποτελέσει αντικείμενο και επίκεντρο πολλών διαφωνιών και συζητήσεων . Στη δυτική τέχνη, η απεικόνιση βίας και θανάτου ξεκίνησαν από τις γραφικές απεικονίσεις των Παθών του Χριστού και αργότερα σε απεικονίσεις του πολέμου από την μετέπειτα ζωγράφους και γραφίστες. Τον 20 αιώνα ήταν που άρχισε ο θάνατος και η βία να γίνεται αισθητική γραμμή για πολλούς δημιουργούς ταινιών , και με την άνθηση των οπτικών εφέ και την προσομοίωση ρεαλιστικής βίας άρχισε να γίνεται καλλιτεχνικό κίνημα και να υπάρχει μια αίγλη γύρω από το φαινόμενο
Συγκεκριμένα ο Ταραντινο χρησιμοποιεί συχνά ωμή βία που τελικά αποδεικνύεται ελκυστική για το κοινό, αν και ο ίδιος έχει επικριθεί δριμύτατα για τη χρήση του αίματος την οποία κάνει με ένα μαγευτικό αλλά ταυτόχρονα αποκρουστικό τρόπο.
Αρχικά σου δίνει μια ρεαλιστική ενοχλητική όψη θανάτου και αμέσως μετά την αναιρεί παρουσιάζοντας μια κωμική εκδοχή της βγαλμένη μέσα από γραφική νουβέλα.
Χρησιμοποιεί το αίμα ως παλέτα κάνοντας τον θεατή να ξεχάσει την πρωταρχική έννοια του τι συμβαίνει εκείνη την στιγμή και να διασκεδάζει με θέματα που δέν ειναι αστεία.
Ειναι η κινηματογραφική φιλοδοξία του Ταραντίνο να εκφράζεται καλλιτεχνικά παντρεύοντας την ζωντανή δράση και την γελοιογραφία δημιουργώντας το προσωπικό του στυλ.
Ειρήνη Πουλιάση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου