Νάσια Κουμπέτσου, "Φόρμα και Χρώμα"
 | ||||||||||
Νάσια Κουμπέτσου, 2016, Μοτίβα, Μαρκαδόροι σε Χαρτί, 76x55
Σύμφωνα με τον Wassily Kandinsky για κάθε σύνθεση προσφέρονται δύο βασικά μέσα:
1. Η φόρμα
2. Το χρώμα
«Η φόρμα από μόνη της, σαν παράσταση του αντικειμένου (πραγματικού ή μη πραγματικού) ή σαν καθαρά αφηρημένη οριοθέτηση ενός χώρου, μιας επιφάνειας, μπορεί να υπάρξει αυτόνομα.
Το χρώμα όχι. Το χρώμα δεν επιτρέπει την απεριόριστη επέκτασή του. Είναι κανείς σε θέση μόνον να σκέφτεται το απεριόριστο κόκκινο ή να το βλέπει πνευματικά. Όταν ακούμε τη λέξη κόκκινο δεν μπορεί να έχει στη φαντασία μας κάποιο όριο. … Αν όμως πρέπει να αποδοθεί το κόκκινο αυτό με υλική μορφή (όπως στη ζωγραφική) πρέπει τότε αφενός να έχει μια ορισμένη απόχρωση διαλεγμένη από την ατελείωτη σειρά διαφορετικών κόκκινων, επομένως να χαρακτηριστεί υποκειμενικά και αφετέρου πρέπει να οριοθετηθεί πάνω στην επιφάνεια, να οριοθετηθεί από άλλα χρώματα…» (Wassily Kandinsky, Για το πνευματικό στην τέχνη, Νεφέλη 1981, σσ. 81-82).
Με αφορμή, λοιπόν, κάποιες σκέψεις γύρω από τη φόρμα και το χρώμα, ξεκίνησα τη δική μου ζωγραφική πειραματιζόμενη αρχικά με το τρίγωνο. Στην πορεία τα γεωμετρικά σχήματα άρχισαν να εξελίσσονται, να γίνονται καμπυλωτές και ευθείες γραμμές, να γίνονται εύκαμπτες φόρμες που μεταβάλλονται και παίρνουν διάφορες κατευθύνσεις μέσα στη ζωγραφική επιφάνεια, πάντοτε όμως οριοθετημένες.
Εδώ έρχεται το χρώμα, να προσφέρει το δικό του ρόλο, ως αντίστιξη αλλά και ως αρμονία. Έτσι, λοιπόν, εκεί που το μπλε διαγράφει τη δική του μελωδία, έρχεται η χρωματική του αντίστιξη, το πορτοκαλί, για να ολοκληρώσει αρμονικά την σύνθεση.
Με αυτόν τον τρόπο σχηματίζω ζωγραφικά πεδία, που ενώνονται στην ίδια σύνθεση, προσπαθώντας να αποδώσω μια υλική επιφάνεια, που να μην προσδιορίζεται μόνο ως επίπεδη, αλλά να μπορεί κανείς να την αντιληφθεί και ως τρισδιάστατο χώρο. Όπως άλλωστε επισημαίνει και ο Kandinsky, «Η λεπτότητα ήδη ή το πάχος μιας γραμμής, η τοποθέτηση στη συνέχεια της φόρμας
πάνω στην επιφάνεια, η τομή μιας φόρμας από την άλλη είναι αρκετά σαν παραδείγματα για την σχεδιαστική έκταση του χώρου. Παρόμοιες δυνατότητες παρέχει το χρώμα, το οποίο χρησιμοποιούμενο σωστά, μπορεί να προβάλλει ή να υποχωρεί και να δίνει προοπτική προς τα μπρος ή προς τα πίσω και να είναι σε θέση να μεταβάλλει τον πίνακα σε ένα αιωρούμενο ον, πράγμα που είναι ταυτόσημο με την ζωγραφική έκταση του χώρου. Η συνένωση των δύο εκτάσεων στην συνήχηση ή αντήχηση αποτελεί ένα από τα πλουσιότερα και ισχυρότερα στοιχεία της σχεδιαστικής – ζωγραφικής σύνθεσης» ((Wassily Kandinsky, Για το πνευματικό στην τέχνη, Νεφέλη 1981, σσ. 123 - 124).
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου