Ατομική έκθεση του Γιώργου Κορμπάκη απόφοιτου του ΤΕΕΤ ΣΚΤ Φλώρινας από το Β' εργαστηριο Ζωγραφικής με τίτλο «Στιγμές» στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος Σκέψεις για το έργο του στο κείμενο του καταλόγου από το Χάρη Κοντοσφύρη Επίσης ενεργοποιήθηκε η πλατφόρμα Μακρύ Όχημα με την Ειρήνη Πουλιάση και Χριστίνα Τζάνη

Αναλλοίωτη καθημερινότητα  σε φθαρμένες στιγμές.

«Εγώ κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά»,πρωτόστιχος Άσμα Ασμάτων

Ο Γιώργος Κορμπάκης κοιμάται ή ονειρεύεται με ανοιχτά μάτια μπροστά σ’ ένα άνθρωπο; Εικόνα των εικόνων, πηγή αλλοτρίωσης αφημένος να αποκριθεί στην παρόρμηση, παρόρμηση νιώθει και ένας βιαστής αλλά εμείς γιατί το ξέρουμε αυτό, ο καλλιτέχνης πρέπει να αισθητοποιήσει το είναι του και το αναζητά σε κακοχυμένες και τυχάρπαστες εικόνες που τις εξευμενίζει με το χαρισματικό 

βλέμμα του.«Φωνή του αγαπημένου· χτυπά την πόρτα. -«Άνοιξε, αδερφή μου, ταίρι μου, περιστέρα μου, πανέμνοστή μου, τι το κεφάλι μου το νότισε η δροσιά και τους βοστρύχους μου τ᾽ αγιάζι της νυχτός». Το βλέμμα όργανο του νου, που για χάρη του το περιβάλλον βυθίζετε στην ανεμελιά της λογικής, δεν παύει να είναι κυρίως προβολή κατανόησης των γύρω και δίνει τη δυνατότητα να τοποθετήσει τον εαυτό του κάποιος στον κόσμο, για να υπάρχει σε σχέση με αυτόν -«Γδύθηκα το χιτώνα μου, πώς να τον φορέσω; Ένιψα τα πόδια μου, πώς να τα λερώσω;» Έσυρε το χέρι του ο αγαπημένος στης κλειδωνιάς το μάτικαι θροήθηκαν τα σπλάχνα μου γι᾽ αυτόν. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι πράξη ακολουθεί μια άλλη: γδύθηκα για να φορέσω, νίφθηκα για να λερώσω, κοίταξα για να ζωγραφίσω, ζωγράφισα για να σβήσω, έσβησα για να ξεχάσω, σε μια ολβιότητά του είναι, σε μια αβρότητα για το άλλο. Η υπόσταση για τον Γιώργο Κορμπάκη θυμίζει ένα νανούρισμα βρέφους, το άγγιγμα ενός πανιού, τη μυρωδιά των σεντονιών μετά από την έκθεση στο κάμα του ήλιου. «Σηκώθηκα ν᾽ ανοίξω στον αγαπημένο μου· έσταξε σμύρνα από τα χέρια μου, τα δάχτυλά μου γέμισαν σμύρνα σαν άγγιξα το μάνταλο της κλειδωνιάς. Άνοιξα στον αγαπημένο μου· ο αγαπημένος είχε περάσει· βγήκε η ψυχή μου ακολουθώντας τον· τόνε ζήτησα και δεν τον βρήκα, τονε φώναξα, δε μ᾽ άκουσε». Αποπειράται συστηματικά ο Γιώργος Κορμπάκης να εξορύξει το «έσω χάος» στο επίπεδο των αισθήσεων και να θεαθεί και να υπάρξει όντως και παντού. Έτσι δικαιολογείτε η λυρική υλικότητα των πανιών. Προς τούτο κλωθογυρίζει σε στάθμες μειωμένης συνειδητότητας και από ασαφή και άμορφα στοιχεία εικόνας των εικόνων, θα ολβιοτηθούν σε μια προφορικότητα λιγοστών χρωμάτων και ανεξίτηλων σχημάτων, έμορφα αισθητοποιημένα. Τα έργα του είναι ενσυνείδητα αντικείμενα των αισθήσεων σε έναν καλότυχο συντονισμό της μορφοθηρικής του ζωγραφικής, για το είναι και το υπάρχειν.

«Μ᾽ ήβραν οι φύλακες που τριγυρνούν στην πολιτεία, με χτύπησαν, με πλήγωσαν, πήραν τη μαντίλα μου από πάνω μου αυτοί που φυλάγουν τα τείχη. Σας εξορκίζω, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, στις δύναμες και στις ορμές του αγρού α βρείτε τον αγαπημένο μου τι θα του πείτε;Πως είμαι λαβωμένη της αγάπης.»

Γιατί πρέπει να βιαστείς για να αισθανθείς, γιατί πρέπει να βιαστείς για να προλάβεις να δεις τα πάμπολλα σκόρπια όμορφα συμβάντα που λουφάζουν μέσα μας. Και ποιες αισθήσεις της υποστάσεως μας αναλαμβάνουν την απελευθέρωση των ημίφωτων συμβάντων χωρίς βία; Σίγουρα εκείνες οι σωματικές που διαθέτουμε η όραση, η ακοή, η γεύση και η αφή. Ο Γιώργος Κορμπάκης τις κινητοποιεί διαμέσου της τέχνης που περιπλανάται ασυναίσθητα σε καθημερινά συμβάντα ανθρώπινης ζωής: «Η μουσική του ανέμου, ο ρόχθος της θάλασσας, η μυρουδιά του λουλουδιού, η θέα του ηλιοβασιλέματος, η αίσθηση ενός φιλιού της μάνας» εγκαθίστανται στο εσωτερικό της υποστάσεως και αναμένουν εξημερωμένα βλέμματα για να επανεφεύρουν την εικόνα και τη διαβίωση εν μέσω τέχνης. Να ένα παράδειγμα τέχνης που επαναφέρει την εικόνα, όπως τελειώνει το 

Άσμα ασμάτων του Σολομώντα σε μετάφραση Γ. Σεφέρη που διαβάζαμε παράλληλα με πλάγιους χαρακτήρες.

Τραγούδι Ϛ' από το Άσμα Ασμάτων

Ο ΧΟΡΟΣ

Ποια είναι τούτη που ανεβαίνει λευκανθισμένη

ακουμπώντας στον αγαπημένο της;

Ο ΑΝΤΡΑΣ

Κάτω απ᾽ τη μηλιά σε ξύπνησα

εκεί που η μάνα σου σε γέννησε,

εκεί που πόνεσε και σε γέννησε.

Η ΝΥΦΗ

Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου,

ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου·

είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο

και σκληρός ο πόθος σαν τον Άδη

οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,

φλόγα του Θεού.

Νερά ποτάμια δεν μπορούν

να σβήσουν την αγάπη.

Δείτε τώρα: ο Γιώργος Κορμπάκης προσπαθεί εικαστικά να εξάγει το δέον από το γεγονός – την ιδέα μιας αγαθής κοινωνίας από την αντικειμενική πραγματικότητα των προϋποθέσεων της κοινωνικής ζωής. Η αγάπη, ως το συναίσθημα των συναισθημάτων, η εικόνα των εικόνων όπως οι καλλιτέχνες την κυνηγούν σαν μια ουτοπική προοπτική της επανασυμφιλίωσης της ελευθερίας, είναι εγγεγραμμένη στον επικοινωνιακό εκκοινωνισμό. Ζωγραφίζει χειρονομίες και βλέμματα βλεμμάτων ως εκδήλωση ελευθερίας που σημαίνει ότι είναι ελεύθερος στο πεδίο της όρασης. Ζωγραφίζει τις χειρονομίες των χειρονομιών ως μια κιναισθητική ελευθερία που αναζητά την έκφραση των εκφράσεων σε έναν κόσμο,όπου οι θεοί δεν θα είχαν να πουν τίποτα. Τα άκρα ως έκφραση ελευθερίας και συστολής είναι αυτά που θα εκφράσουν την προσμονή. Αυτό το ελαφρύ χορευτικό ανασήκωμα των πατουσών, το πλέξιμο των χεριών ως καταλογισμός και συμφιλίωση με το άλλο εαυτό θυμίζουν τόσο έντονα τους αγγέλους και τους διαπνεόμενους δαίμονες του Γκούσταβ Ντορέ και το ανιχνεύσιμο μετεωρισμό του Πωλ Ντελβό, που πιστεύω ότι ο Γιώργος Κορμπάκης δημιουργεί με εκείνες τις προϋποθέσεις που να του καταλογιστεί η ζωγραφική πράξη ως μορφοθηρία της υπαγωγής και της αναγνώρισης της υπόστασης ως εικόνα των εικόνων.

Φλώρινα 30/05/2015 

-Θ.Π. Τάσιος, Ας αναστοχαστούμε εαυτούς και αλλήλους, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης,2014

-Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης, Το έργο τέχνης, ο δημιουργός του κι εμείς, εκδ. Πεδίο 2013

Κορνήλιος Καστοριάδης ,Ο Θρυματισμένος Κόσμος, εκδ.Υψιλον1992

-Θ.Κ. Στεφανόπουλου, Στ. Τσιτσιρίδη, Λ. Αντζουλή, Γ. Κριτσέλη, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας Άσμα ασμάτων του Σολομώντα σε μετάφραση Γ. Σεφέρη

Δελτιο τύπου εδώ

πλατφόρμα Μακρύ όχημα

 Ειρήνη Πουλιάση Καλλιτέχνιδα Μακρύ οχήματος

To έργο ασκεί μία κριτική ματιά στην αφήγηση της παρόδου του χρόνου και των αποτελεσμάτων αυτής, εξερευνεί το ανθρώνινο σώμα σαν ένα μανιφέστο της φύσης  και του σύμπαντος. Μελετώντας το τρίπτυχο Φύση-άνθρωπος-Γένεση θέτω ως προβληματισμό την σύνδεση του σώματος με την ίδια του την φύση. Ο χρόνος  στο έργο υπάρχει ταυτόχρονα ως μέσο και ιδέα έτσι ώστε να επιτυγχάνει  αλλαγή και διακύμανση. Έχοντας εμπλακεί σε θέματα όπως η αποσύνθεση και ο υπαρξισμός το έργο αναπαράγει οικεία οπτικά ερεθίσματα όπως η παροδικότητα και η αλλοίωση και θέτει τον εαυτό του ως memento mori. Τα ανθρώπινα μέλη μετασχηματίζονται σε  τοπία υπενθυμίζοντάς μας ότι ο άνθρωπος και η φύση μοιράζονται κοινά κατασκευαστικά χαρακτηριστικά. Σχεδίαση- Αποσύνθεση- Αφήγηση..

Irene Pouliasi  Long Vehicle artist

Χριστίνα Τζάνη Καλλιτέχνιδα Μακρύ οχήματος

Στο έργο απεικονίζεται ένα κορίτσι με βλέμμα απολιθωμένο, μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Η μορφή έχοντας γλυπτική αξία που προκύπτει από την υλικότητα της, έχει τοποθετηθεί σε ένα άκτιστο λευκό χώροόπου ξεπροβάλλουν χρωματικές γραμμές οι οποίες τον ορίζουν. Μέσα από το χρωματικό κύκλο, σχηματίζεται το άστρο του Δαβίδ το οποίο συμβολίζει τη γονιμότητα των χρωμάτων. Το κορίτσι έχοντας σκοτεινή αύρα, βρίσκεται στο μεταίχμιο της ταυτόχρονης ύπαρξης και ανυπαρξίας. Το μελάνι ως πρόσχημα, γεφυρώνει την απρόβλεπτη τύχη της απόστασης μεταξύ της πραγματικότητας και μιας εγκαταλελειμένης σε αβεβαιότητα συνθήκης όπου το αποτέλεσμα λειτουργεί ως αμφισβήτηση.