Θέα στο Ντουμπάϊ

Η ματαιότητα ως κινητήρια δύναμη ωθεί τον άνθρωπο να σπάσει τους φραγμούς του χώρου. Αυτό είναι που του δίνει ελπίδα και τον γεμίζει προσμονή σε σχέση με το όνειρο. Σημαντικό δεν είναι ο τόπος ,
αλλά ο τρόπος και η οπτική που βλέπεις την ζωή μέσα από μια σκοπιά φαντασίας που σύμφωνα με μελέτες αποτελεί μια μορφή πραγματικότητας. Έτσι ο χαρακτήρας μας ενώ βρίσκεται σε μια ακριτική περιοχή της Ελλάδας και προσπαθεί να εικονίσει αυτό που βιώνει στο μικρό του μπαλκόνι, επιλέγει και βαφτίζει αυθαίρετα σαν τον αείμνηστο «καραγκιόζη» αυτό που βλέπει ως Ντουμπάϊ. Το οποίο αποτελεί για πολλούς μια ονειρική ουτοπία, διότι στην πραγματικότητα ο συγκεκριμένος χώρος έχει απλά το όνομα και όχι την χάρη. Ειδικά για τους μη έχοντες. Σαν το Αμερικάνικο όνειρο έτσι και το Ντουμπάϊ λειτουργεί σαν ασπιρίνη στον χωρικό πονοκέφαλο της ζωής. Το ενιαίο έργο που παράγει στο τέλος ο χαρακτήρας, καταλήγει να διασπάται και να μοιράζεται σε κομμάτια, σαν αντίδωρα της συνειδητοποίησης της ευθύνης, απέναντι στην ζωή μέσα από διαφορετικές πραγματικότητες.


Πανταζής Γιώργος