Ο πιο δυστυχισμένος επιστήμονας του πλανήτη.

Πάμε μερικά χρόνια πίσω. Μέχρι το 1927. Τη χρονιά εκείνη, ο πρώτος καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο του Queensland στο Brisbane της Αυστραλίας, ο Thomas Parnell,
αποφάσισε να ξεκινήσει ένα πείραμα. Το πείραμα αυτό ήθελε να δείξει πως η πισσα, μία ρητίνη που εμφανίζεται ως στερεό και μπορεί κανείς να την θρυμματίσει με ένα σφυρί, είναι ουσιαστικά υγρό. Ένα υγρό που είναι 230 δισεκατομμύρια φορές πιο κολλώδες από το νερό.

Για να το αποδείξει αυτό o καθηγητής Parnell θέρμανε την πίσσα και την έριξε σε ένα γυάλινο χωνί, με το κάτω άνοιγμα του να έχει σφραγιστεί. Σε διάστημα 3 ετών η πίσσα στερεοποιήθηκε και πάλι και το 1930 το σφραγισμένο στέλεχος κόπηκε. Από το 1930 η πίσσα είχε τη δυνατότητα να ρέει έξω από το χωνί και το πείραμα ήθελε να γίνεται καταγραφή των ημερομηνιών κατά τις οποίες έπεφταν σταγόνες…. Η πίσσα που βρίσκεται στο χωνί δεν διατηρείται σε ειδικές συνθήκες οπότε ο ρυθμός ροής ποικίλλει. Ανάλογα με τις εποχιακές μεταβολές της θερμοκρασίας.
Ωραία όλα αυτά; Όχι τόσο, αν σκεφτείτε πως ο Parnell όσο ζούσε, αξιώθηκε να δει 3 μόνο σταγόνες πίσσας να πέφτουν. Αυτό μέχρι το 1960. Τότε ανέλαβε ο καθηγητής Mainstone που βλέπετε στη φωτογραφία. Από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα έχουν πέσει άλλες 5 σταγόνες πίσσας και ο καημένος καθηγήτης Mainstone, δεν πρόλαβε ούτε μία! Ούτε μία! Μέσα στα 50 χρόνια που παρατηρεί το πείραμα, οι σταγόνες έπεσαν κάποια ώρα που δεν ήταν εκεί. Τώρα περιμένει την 9^η σταγόνα να πέσει κάποια στιγμή… φέτος. Ή το 2013.
Πόσο δυστυχισμένος πρέπει να είναι;
Πηγή: Gizmodo, digitallife