Η στρατηγική της χειραγώγησης και ο βαθύς ύπνος των χειραγωγημένων
TRUELIES: Την επόμενη φορά που θα δείτε το δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, δοκιμάστε να έχετε κατά νου , τα 10 παρακάτω σημεία που αναφερονται σε μια γαλλικη δημοσιευση Συντάχθηκε λοιπόν μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ, η οποία αρχικά παρουσιαστηκε σαν “δημιουργημα” του Ν. Τσομσκυ (ψευδως) ενω στην πραγματικοτητα εγινε απο την γλλικη αναρχικη εφημεριδα Le Grand Soir .Διαβάστε τς και θα καταλάβετε τους τρόπους με τους οποίους, απο άνθρωποι μετατρεπόμαστε σε πρόβατα……
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…
9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.
Το παραπάνω κείμενο, δεν είναι μια λίστα που συνταχθηκε απο τον ιδιο τον Τσομσκυ αλλά απο μια γαλλικη εφημερίδα την LE GRAND SOIR. Προκειμένου να γίνει γνωστή πλήρως η Αλήθεια σε σχέση με την προέλευση της παραπάνω λίστας, παραθέτουμε ενα δεύτερο άρθρο που μας λέει πως εγινε αυτή και μας παραθέτει την άποψη του ιδίου:
Το κείμενο «Οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» κυκλοφορεί μαζικά από το καλοκαίρι, γράφει ο Jean Bricmont, (στα ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά κλπ κλπ -μας έφτασε στα μέσα του Δεκέμβρη και στην Ελλάδα)- και αποδίδεται στον Noam Chomsky. Λόγω του κειμένου αυτού, τα «επίσημα» μήντια κριτικάρουν ήδη τον Chomsky ως «οπαδό των θεωριών της παγκόσμιας συνωμοσίας» ή της «παγκόσμιας κυριαρχίας των illuminati »….
Ειδικά η 10η στρατηγική, λέει πως το «σύστημα» γνωρίζει πολύ καλύτερα τα άτομα απ’όσο τα ίδια τα άτομα γνωρίζουν τον εαυτό τους κλπ κλπ με αποτέλεσμα το «σύστημα» να είναι σε θέση να ελέγχει τα άτομα περισσότερο απ’όσο τα ίδια μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους…
Το κείμενο μου φάνηκε (λέει ο Bricmont) ότι υπεραπλουστεύει και διαστρεβλώνει την σκέψη του Chomsky, και μια που δεν έβρισκα το αγγλικό πρωτότυπο και για να έχω ήσυχη την συνείδησή μου, αποφάσισα να ρωτήσω τον ίδιο. Ιδού η απάντησή του: «Δεν έχω την παραμικρή ιδέα από πού προέρχονται όλα αυτά. Προσωπικά δεν έχω κάνει τέτοια λίστα, δεν έγραψα κάτι τέτοιο κι ούτε το δημοσίευσα στο internet. Υποθέτω ότι όποιος το έκανε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρόκειται για ερμηνείες των όσων έχω γράψει εδώ κι εκεί, αλλά σε καμία περίπτωση, ούτε υπ’αυτή την διατύπωση, ούτε υπό μορφή λίστας».
Η προφανής επιτυχία αυτού του κειμένου, δείχνει ξεκάθαρα την παρανόηση της σκέψης του Chomsky σχετικά με την «χειραγώγηση», τόσο εκ μέρους μερίδας υποστηρικτών του, όσο και εκ μέρους των πολέμιών του. Ο Chomsky και ο Ed Herman, που έχουν γράψει το Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media (1988) [που είκοσι χρόνια αργότερα μεταφράστηκε και στα γαλλικά ως: La fabrique du consentement (εκδ. Agone, 2008)], ενώ το 1992 γυρίστηκε το ντοκυμανταίρ:Manufacturing Consent: Noam Chomsky and the Media , πουθενά δεν υπονοούν πως κάπου υπάρχει μια κρυφή οργάνωση που «χειραγωγεί τις μάζες». Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν μια σειρά φίλτρα, που συνδέονται με το ότι τα μήντια έχουν σχέσεις με ιδιωτικά συμφέροντα, διαφήμιση και δράση ομάδων πίεσης κλπ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η θεώρηση του κόσμου που διακινούν τα μήντια να είναι εξαιρετικά στρεβλή, στήνοντας μια διαδικασία περισσότερο παρά ασχολούμενα με το αντικείμενο. Αυτά λέει ο Bricmont.
Εδώ αρχίζει το δικό μου το ψάξιμο: τίνος είναι λοιπόν το κείμενο;
Όταν μου πρωτοήρθε μέσω συνδρομής που έχω σε μια από τις γαλλικές ιστοσελίδες εναλλακτικής ενημέρωσης, μου έκανε πολύ εντύπωση το “λαϊκίστικο” ας πούμε του πράγματος και ο απλοϊκός δεκάλογος-συνταγή: σκανάροντας το internet (και επειδή το πρωτότυπο ήταν σταγαλλικά, δεν χρειάστηκε να ρισκάρω μεταφράσεις) βρήκα την πηγή, την οποία εκείνοι που το πρωτοδημοσίευσαν δεν μπήκαν στον κόπο να διασταυρώσουν… Δέκα μέρες αργότερα, η ίδια ιστοσελίδα επανήλθε και δημοσίευσε διάψευση, ενώ το ένα μετά το άλλο άρχισαν όλο και περισσότερα blog να διαψεύδουν. Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2010, μεταφράζεται στα ελληνικά και αναρτάται σε πολλά βλόγια, οι αναρτήσεις πολλαπλασιάζονται εκθετικά, έως παροξυσμού, με πολλά “αστέρια like” και χρυσούς σκούφους στα “top 100″. Μετ’ού πολύ, αρχίζει και ο κατακλυσμός των e-mail. Όσο νάναι, έναν ίλιγγο τον παθαίνεις. Σε δυό-τρεις αποστολείς μου απάντησα, με περίπου αυτούσιο το κείμενο που βλέπετε εδώ….
Εν τέλει, τίνος είναι (βρε γυναίκα) το κείμενο; Το κείμενο λοιπόν γράφτηκε από τον Sylvain Timsit, το 2002, στον ιστότοπο: sytinet. Για τον συγκεκριμένο”αναρχο-κυβερνο-δεν ξέρω τι” ιστότοπο, θα προτιμούσα να σχηματίζατε μόνοι σας άποψη, από την εικόνα και μόνο, ανοίγοντας τα τρία link που προηγούνται και βρίσκονται σ’αυτή εδώ την ίδια παράγραφο. Στην ίδια σελίδα θα βρείτε κι άλλα πολλά και διάφορα, στα αγγλικά (Silent weapons for quiet wars -Μάιος 1979), γαλλικά ( La fin programmée de la démocratie , Les projets des Maitres du Monde), ιταλικά, γερμανικά.
Ειδικά η 10η στρατηγική, λέει πως το «σύστημα» γνωρίζει πολύ καλύτερα τα άτομα απ’όσο τα ίδια τα άτομα γνωρίζουν τον εαυτό τους κλπ κλπ με αποτέλεσμα το «σύστημα» να είναι σε θέση να ελέγχει τα άτομα περισσότερο απ’όσο τα ίδια μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους…
Το κείμενο μου φάνηκε (λέει ο Bricmont) ότι υπεραπλουστεύει και διαστρεβλώνει την σκέψη του Chomsky, και μια που δεν έβρισκα το αγγλικό πρωτότυπο και για να έχω ήσυχη την συνείδησή μου, αποφάσισα να ρωτήσω τον ίδιο. Ιδού η απάντησή του: «Δεν έχω την παραμικρή ιδέα από πού προέρχονται όλα αυτά. Προσωπικά δεν έχω κάνει τέτοια λίστα, δεν έγραψα κάτι τέτοιο κι ούτε το δημοσίευσα στο internet. Υποθέτω ότι όποιος το έκανε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρόκειται για ερμηνείες των όσων έχω γράψει εδώ κι εκεί, αλλά σε καμία περίπτωση, ούτε υπ’αυτή την διατύπωση, ούτε υπό μορφή λίστας».
Η προφανής επιτυχία αυτού του κειμένου, δείχνει ξεκάθαρα την παρανόηση της σκέψης του Chomsky σχετικά με την «χειραγώγηση», τόσο εκ μέρους μερίδας υποστηρικτών του, όσο και εκ μέρους των πολέμιών του. Ο Chomsky και ο Ed Herman, που έχουν γράψει το Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media (1988) [που είκοσι χρόνια αργότερα μεταφράστηκε και στα γαλλικά ως: La fabrique du consentement (εκδ. Agone, 2008)], ενώ το 1992 γυρίστηκε το ντοκυμανταίρ:Manufacturing Consent: Noam Chomsky and the Media , πουθενά δεν υπονοούν πως κάπου υπάρχει μια κρυφή οργάνωση που «χειραγωγεί τις μάζες». Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν μια σειρά φίλτρα, που συνδέονται με το ότι τα μήντια έχουν σχέσεις με ιδιωτικά συμφέροντα, διαφήμιση και δράση ομάδων πίεσης κλπ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η θεώρηση του κόσμου που διακινούν τα μήντια να είναι εξαιρετικά στρεβλή, στήνοντας μια διαδικασία περισσότερο παρά ασχολούμενα με το αντικείμενο. Αυτά λέει ο Bricmont.
Εδώ αρχίζει το δικό μου το ψάξιμο: τίνος είναι λοιπόν το κείμενο;
Όταν μου πρωτοήρθε μέσω συνδρομής που έχω σε μια από τις γαλλικές ιστοσελίδες εναλλακτικής ενημέρωσης, μου έκανε πολύ εντύπωση το “λαϊκίστικο” ας πούμε του πράγματος και ο απλοϊκός δεκάλογος-συνταγή: σκανάροντας το internet (και επειδή το πρωτότυπο ήταν σταγαλλικά, δεν χρειάστηκε να ρισκάρω μεταφράσεις) βρήκα την πηγή, την οποία εκείνοι που το πρωτοδημοσίευσαν δεν μπήκαν στον κόπο να διασταυρώσουν… Δέκα μέρες αργότερα, η ίδια ιστοσελίδα επανήλθε και δημοσίευσε διάψευση, ενώ το ένα μετά το άλλο άρχισαν όλο και περισσότερα blog να διαψεύδουν. Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2010, μεταφράζεται στα ελληνικά και αναρτάται σε πολλά βλόγια, οι αναρτήσεις πολλαπλασιάζονται εκθετικά, έως παροξυσμού, με πολλά “αστέρια like” και χρυσούς σκούφους στα “top 100″. Μετ’ού πολύ, αρχίζει και ο κατακλυσμός των e-mail. Όσο νάναι, έναν ίλιγγο τον παθαίνεις. Σε δυό-τρεις αποστολείς μου απάντησα, με περίπου αυτούσιο το κείμενο που βλέπετε εδώ….
Εν τέλει, τίνος είναι (βρε γυναίκα) το κείμενο; Το κείμενο λοιπόν γράφτηκε από τον Sylvain Timsit, το 2002, στον ιστότοπο: sytinet. Για τον συγκεκριμένο”αναρχο-κυβερνο-δεν ξέρω τι” ιστότοπο, θα προτιμούσα να σχηματίζατε μόνοι σας άποψη, από την εικόνα και μόνο, ανοίγοντας τα τρία link που προηγούνται και βρίσκονται σ’αυτή εδώ την ίδια παράγραφο. Στην ίδια σελίδα θα βρείτε κι άλλα πολλά και διάφορα, στα αγγλικά (Silent weapons for quiet wars -Μάιος 1979), γαλλικά ( La fin programmée de la démocratie , Les projets des Maitres du Monde), ιταλικά, γερμανικά.
• Πολυάριθμα blog ανακάλεσαν ήδη και διόρθωσαν την προέλευσητου κειμένου.
Πρώτη πηγή:
Δεύτερη πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου