συντομα και vibeo
"Last Phrase Project"
ART INSPIRED FROM THE LAST PHRASE OF A BOOK...
Participation list
Δέσποινα Νάζου – Καίτη Φούσκη – Βασίλης Καβουρίδης /
Despoina Nazou - Kate Fouski / Vassilis Kavouridis
«For wherever you are, there is somewhere further you can go »
Lines. A Brief, Τ. Ingold (Routledge,2007)
Αλεξία Σπανουδάκη / Alexia Spanoudaki
"All that is very well," answered Candide, "but let us cultivate our garden."Candide, Voltaire {Polis-2005 (1759)}
Γιάννης Χρηστάκος / Yiannis Christakos
«Θα πήγαινε πιο μακριά, κάπου που δεν είχε πάει ποτέ ως τώρα.»Ο Σπούτνικ ταξιδεύει ακόμα, Γρηγόρης Καγκελάρης (Μοντέρνοι Καιροί, 2011)
Στέβη Φόρτωμα – Ευγενία Τζιρτζιλάκη / Stevi Fortoma - Evgenia Tzirtzilaki
«Αλλά τώρα αναπαυθείτε λίγο!» / “You rest a little now!”Λαγνεία, Elfriede Jelinek, (Εκκρεμές, 2004)
Μαρία Πυλαρινού / Maria Pilarinou
«Ένας σωρός σκόνης σχηματίστηκε στο βάθος του ραφιού, πίσω από τα βιβλία. Τα μάτια μου δεν τον βλέπουν. Είναι ένας ιστός αράχνης στην αφή μου. Δεν είναι παρά μια υποδεέστερη πλευρά του ιστού που αποκαλούμε παγκόσμια ιστορία ή κοσμική εξέλιξη. Είναι μέρος του ιστού που περιβάλλει άστρα, αγωνίες, αποδημίες, ταξίδια, φεγγάρια, πυγολαμπίδες, αγρύπνιες, τραπουλόχαρτα, αμόνια, την Καρθαγένη και τον Σέκσπιρ. Επίσης μέρος του ιστού είναι αυτή η σελίδα, που δεν φτάνει να γίνει ποίημα και τ’ όνειρο που είδες ξημερώματα και που ξέχασες κιόλας».
Η ιστορία της νύχτας και άλλα ποιήματα, Χόρχε Λούις Μπόρχες(‘Υψιλον, 1988)
Μαρία Γουβέλη / Maria Gouveli
«Και επειδή είναι δύσκολο να αντιτάσσεται κανείς στις επιθυµίες του (θυµώι µάχεσθαι χαλεπόν), σύµφωνα πάντοτε µε τον µακρινό Εφέσιο πρόγονο, η διατήρηση και η προαγωγή του διαλόγου πρέπει µάλλον να θεωρείται εξασφαλισµένη».
Η Αναγέννηση του Νοήµατος. Ο Μιχαήλ Μπαχτίν και η σύγχρονη πολιτισµική θεωρίαΚαρατσινίδου, X. (‘Ινδικτος, 2005)
Χρήστος Σουλάρης / Christos Soularis
"Ώσπου μια μέρα , τρέχε γύρευε γιατί, το μυστικό χάθηκε. Ίσως κάποιος πατέρας πέθανε ξαφνικά. Ίσως ένας γιός δεν πίστεψε αυτό που του αφηγήθηκαν. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι από εκείνη τη στιγμή άλλοι πίστευαν στην αξία που είχαν οι κιτρινωπές πέτρες και άλλοι, απλώς, αμφισβητούσαν εκείνη την παλιά παράδοση . Όμως, ποτέ κανένας δεν θυμήθηκε το κρυμμένο πετράδι… ”
Να σου πω μια ιστορία, Διηγήσεις που μ’ έμαθαν να ζω, Χόρχε Μπουκάι, (opera/animus ,2008)
Τόνια Αβδελοπούλου / Tonia Avdelopoulou
«...I was a Flower of the mountain yes when I put the rose in my hair like the Andalusian girls used or shall I wear a red yes and how he kissed me under the Moorish wall and I thought well as well him as another and then I asked him with my eyes to ask again yes and then he asked me would I yes to say yes my mountain flower and first I put my arms around him yes and drew him down to me so he could feel my breasts all perfume yes and his heart was going like mad and yes I said yes I will Yes. –»
Ulysses, James Joyce (1922)
Βασίλης Παπαγεωργίου / Vassilis Papageorgiou
«Ωώδης,-ης, -ες επιθ. { <Αρχ. Ωώδης<ώον} που έχει σχήμα αβγού ή σύσταση κολλώδη όπως του αβγού»
Μείζον Ελληνικό Λεξικό, (Φυτράκης, 1999)
Γιώργος Μπουλντής – Γιάννης Παξεβάνης / Giorgos Bouldis - Giannis Paxevanis
"Eventually you fall asleep. And when you wake up it's true. You are part of a brand new world."
"Kafka on the shore", Haruki Murakami (Vintage Publishing, 2005)
Κώστας Μουντζούρης / Kostas Mountzouris
«Φάρσα της μοίρας:/κάτω απ' το κράνος λαλεί/ένα τριζόνι.»
Τετράδιο γυμνασμάτων Β’, Γιώργος Σεφέρης (Ίκαρος, 1993)
Spyweirdos
"Η βεβήλωση του αβεβήλωτου είναι το πολιτικό καθήκον της γενιάς που έρχεται."
Giorgio Agamben "ΒΕΒΗΛΩΣΕΙΣ" εκδ. Άγρα
Ερατώ Τζαβάρα / Erato Tzavara
“Now I want Spirits to enforce, art to enchant, And my ending is despair, Unless I be relieved by prayer,Which pierces so that it assaultsMercy itself and frees all faults.As you from crimes would pardon'd be,Let your indulgence set me free.”
The Tempest, William Shakespeare
elektronik meditation
"sitting quietly in never-never land, I am listening to summer fleas hibernating on my small female cat..."
Ocean of Sound : aether talk, ambient sound and imaginary worlds
David Toop(Serpent's Tail, 2001)
Κλεοπάτρα Χαρίτου / Kleopatra Haritou
"Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους".
Αργύρη Χιόνη "Το οριζόντιο ύψος", (Κίχλη, 2009)
«For wherever you are, there is somewhere further you can go »
(Τ. Ingold, Lines. A Brief History, 2007)
Πώς συγκροτούνται οι άνθρωποι και οι τόποι/κόσμοι στους οποίους κατοικούν; Πώς διαμορφώνουν τις ουτοπίες τους και δραπετεύουν από τις δυστοπίες τους σε περιόδους εντάσεων και ανατροπών όλων εκείνων των βεβαιοτήτων που τους διαμόρφωναν μέχρι τότε μια στέρεη επιφάνεια ζωής;
Ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Τ. Ingold μας ανοίγει έναν νέο ορίζοντα όπου μας τοποθετεί αντιμέτωπους με τις «γραμμές» από τις οποίες είμαστε φτιαγμενοι, τα μονοπάτια που κινούμαστε, τις συμβολικές και κυριολεκτικές επιφάνειες που χαράσσουμε τραγουδώντας, γράφοντας, χαρτογραφώντας, αλλά και αφηγούμενοι ιστορίες, υφαίνοντας ή ζωγραφίζοντας σχέδια.
Άλλοτε ως ευθείες συνεκτικές γραμμές, στενά συνυφασμένες με την μοντερνικότητα, τον ορθό λόγο και τις αξίες ενός ‘ευγενούς’ πολιτισμού και άλλοτε ως κατακερματισμένες, ως ίχνη και θραύσματα ενός κόσμου αμφιβολιών και σύγχυσης, ενός μεταμοντέρνου κόσμου, υπενθυμίζουν την (σχεδόν) καταστατική πολιτισμική συνθήκη: Την διαμόρφωση εκείνων των επιφανειών/ πλαισίων, πάνω ή μέσα στα οποία «τα πράγματα μπορούν να επανασυνδεθούν... Το καθήκον της ζωής είναι για ακόμη μια φορά να βρει έναν δρόμο μέσα από τις ρωγμές».
Τα καλλιτεχνικά έργα της Καίτης και του Βασίλη ανοίγουν έναν ενδιαφέροντα διάλογο με τις παραπάνω ανθρωπολογικές απόψεις, εμπλουτίζοντας το πλαίσιο κατανόησής τους. Η ενδιαφέρουσα ματιά των δύο καλλιτεχνών, (τόσο συνδυαστικά, όσο και ανεξάρτητα μεταξύ τους), χαράζει μια επιφάνεια ανοιχτών δυνατοτήτων για να διαχειριστούμε τις ρωγμές και τις ασυνέχειές μας.
.............................................................................
................................................................................
Δέσποινα Νάζου –κοινωνική ανθρωπολόγος
If many lines are joined closely together like threads
in a cloth, they will create a surface.
‘a particular capacity of line [is] its capacity to create surface’
Can lines, then, like veins, be tubes
through which material flows?
it is through the transformation of traces into
threads that surfaces are dissolved
the maze as ‘the apotropaic use of patterns’
that every individual is
invisibly marked with designs
as soon as a person moves he
becomes a line
‘the life of a person is the sum of his
tracks,
the life of a person is the total inscription of his movements,
out along the ground’
All our words for “country’’ are the same as the words for
“line’’
Maps: the ‘walk’ of the line
retraces your own ‘walk’ through the terrain.
There is no point at which the story ends and life
begins.
the straight line has
emerged as a virtual icon of modernity,
How the line became straight?
ΕΡΓΟ 1: OPEN JOURNEYS- ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
(φωτογραφία διαστάσεων 50cmΧ33 cm)
Η εικόνα της θάλασσας πριν την καταιγίδα. Αναμονή –σχεδόν - ακινησία, ισορροπία ‘αντιθέτων’ στη γραμμή ενός ορίζοντα που διαγράφει την ευθεία μιας εκκίνησης : Ανάμεσα ουρανού γης και θάλασσας, το σκοτάδι συναντά το φώς, η σιωπή προηγείται του κρότου που θα φέρει τη βροχή, παύση. Το κενό σαν χώρος που απαιτείται και προηγείται της δημιουργίας. Ανατροπή ισορροπίας.
Η στιγμή που βρίσκομαι στο κενό και υπάρχω δίχως να προσηλώνομαι σε ένα γνώριμο, ασφαλές όριο, μου φανερώνει έναν ορίζοντα άπειρων δυνατοτήτων, τη δυνατότητα κατ’ αρχήν, να επαναπροσδιοριστώ μέσα από νέες συνθήκες.
Αλλάζοντας τη δική μου σχέση με τον κόσμο (τον ‘άλλο’), επέρχεται η αλλαγή.
Καίτη Φούσκη, φωτογράφος
ΕΡΓΟ 2: BOUNDARY/LINE/HORIZON-OΡΙΟ/ΓΡΑΜΜΗ/ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ
(Γλυπτική εγκατάσταση με προβολή βίντεο)
Πιθανόν η πρώτη ευθεία που καταγράφηκε στον ανθρώπινο εγκέφαλο,
το όριο εκείνο που η αγωνία του αγνώστου θέλει να ξεπεράσει ενώ η φυσιολογία μας επιτρέπει μόνο να το προσεγγίζουμε χωρίς ποτέ να το φτάνουμε, είναι ο ορίζοντας: Η γραμμή αυτή όπου όσο ανεβαίνουμε απομακρύνεται, το διευρυμένο εκείνο σημείο αναφοράς του ανθρώπου μεταξύ ουρανού και γης , που ορίζει τον ‘ορατό’ κόσμο και όπου πάνω του προβάλλεται η αέναη καθημερινή αλλαγή.
Το έργο αποτελεί μια υπέρβαση των ορίων του ανθρωπίνου σώματος, τοποθετώντας το ταυτόχρονα σε έναν μακρόκοσμο του ορίζοντα και έναν μικρόκοσμο της δομής του πλέγματος της δημιουργίας οι οποίοι αλλάζουν πολικότητα με την ύπαρξη του παρατηρητή. Μια ουτοπία ή μια δυστοπία μέσα στην οποία ο θεατής καλείται να προσδιορίσει τον εαυτό του και να αναλογιστεί τον χώρο όπου αυτός υπάρχει και αναπτύσσεται,αλλά
και τον χώρο που θα ήθελε σε μια ιδανική περίπτωση να βρίσκεται.
Καβουρίδης Βασίλης , εικαστικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου