"Τρελοί κύκλοι" της Μαρίας Τασούλα

Τρελοί κύκλοι

Και κάθε φορά που σε βλέπω 

είναι που ο πίνακας ζωντανεύει.

 

Και κάθε φορά που τη φωνή σου ακούω 

είναι που θυμάμαι σε τι σε είχα πιστέψει. 

 

Και μολονότι το πιάνο τρέχει ασταμάτητα, 

τα πινέλα δε μπορώ να τα σπάσω, 

προσπαθώ έντονα να χώσω τα χρώματα, 

να πνίξουν τη σιγή των αστεριών 

για να σκάσουν και να σβήσουν, 

μα στα παγκάκια σαν βρεθώ αντίκρυ, 

εκεί στέκομαι άπραγη και δε μπορώ να μπω 

στο σκοτεινό χορτάρι.

 

Μόνο μ' αγγίζουν οι ρίζες με το χώμα 

και γυρίζω τρελά το βλέμμα μου 

να δει τους δρόμους που ακούω 

να ξανοίγονται σαν οδοστρωτήρες.

 

Συνεχίζεται το ρεσιτάλ 

και μπαίνουν κι άλλα όργανα, 

γεμίζει το κοινό-πλήθος-

τον αέρα τον ζεσταίνει με άρωμα παρουσίας.

 

Δεν είσαι πια μόνος 

αλλά πλανιέσαι στο χάος 

μέχρι να βρεις εκείνη τη μία πινελιά 

για να σταθεί ο πίνακας 

και ν' αναδυθεί της ψυχής σου, 

αυτό που ζητάς να δείξεις. 

 

7-12-13 Φλώρινα