Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, μια αλλαγή γίνεται όσον αφορά στην τέχνη: οι καλλιτέχνες επιστρέφουν στην αισθητική της έκφρασης όπου το ορατό διεκδικεί ξανά τα δικαιώματά του. Καινούριες παραστατικές τάσεις εμφανίζονται με την έκθεση «Europa 79» που διοργανώνεται στη Στουτγάρδη, ενώ με την έκθεση «Μετά τον Κλασσικισμό» των αρχών του ‘80, τα έργα φέρουν το «στυλ» των δημιουργών τους, σε μία αντίδραση έναντι στη γενικότητα των άδειων μορφών που χαρακτήρισαν – μετά το Μινιμαλισμό και την Εννοιολογική τέχνη – την καλλιτεχνική παραγωγή των αρχών της δεκαετίας του ‘70, προετοιμάζοντας το κλίμα για την ευρωπαϊκή και αμερικάνικη ζωγραφική του ‘80 και αργότερα του ‘90.
Γεννημένος το 1974, ο Τόνι Μιλάκης (Toni Milaqi), γνωρίζει πολύ καλά την πορεία της ζωγραφικής των δεκαετιών του ‘80 και του ‘90, με την Ελεύθερη Παραστατικότητα να θριαμβεύει, και επιλέγει την ελεύθερη έκφραση, το προσωπικό ύφος και – το βασικότερο – την απεικόνιση του απόλυτου παρόντος, για την πολιτικοποιημένη σκέψη του. Η κρίση, ο πόλεμος, η πολιτική κατάσταση σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική, περνάνε στον καμβά του, προβληματίζοντας έντονα το θεατή. Χωρίς να φοβάται να πάρει θέση απέναντι στο τι γίνεται στον κόσμο σήμερα, μιλάει για το φασισμό, τους βομβαρδισμούς, αλλά και για τις ανθρώπινες σχέσεις σε περίοδο κρίσης…
.gif)
Η χρήση της «καρικατούρας», που θυμίζει αισθητική κόμικ, βρίσκεται στο έργο του για να προβάλλει την αλήθεια και να εξαφανίσει κάθε μάσκα υποκρισίας. Το όπλο της είναι η υπερβολή των δυσμορφιών. Αποκρυπτογραφεί τον κόσμο για να εμφανίσει την γελοιότητά του. Στην ουσία, ανακοινώνει την καταστροφή του κλασσικού ιδεώδους και τον τερατώδη εξπρεσιονισμό της σύγχρονης εποχής.
.gif)
Όσο για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, επιλέγει την ελευθερία να είναι ο εαυτός του, με έντονη την πολιτική του φύση, χωρίς να μπαίνει στον φαύλο κύκλο της καινοτομίας. Έτσι γεννιούνται έργα όπως «Η Ευρώπη τρώει τα παιδιά της» ή «Βομβαρδίζετε για ανθρωπιστικούς λόγους, κύριε Πρόεδρε;». Πολλές φορές δεν διστάζει να κάνει έναν διάλογο με τα ιερά τέρατα της τέχνης, έναν διάλογο με την ιστορία της τέχνης, ώστε παίρνοντας ένα θέμα χιλιοειπωμένο να το μεταφέρει στον καμβά με τον δικό του τρόπο, σε μία μεταμοντέρνα αισθητική, με αποτέλεσμα ο θεατής να νιώθει ότι το βλέπει για πρώτη φορά.
Ο ίδιος λέει: «Διαλέγω για θέματά μου το κοινωνικό γίγνεσθαι χωρίς να παραβλέπω το ερωτικό στοιχείο. Η φόρμα μου άλλες φορές αγριεύει, άλλοτε έχει έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία άλλοτε γίνεται πιο καρτούν. Η ζωγραφική είναι για μένα η γλώσσα με την οποία επικοινωνώ. Αφηγούμαι τις απορίες μου, τις εμμονές μου, τα γιατί μου. Αναπλάθω τον κόσμο και φτιάχνω ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο θέλω να χωράει ο μοναχικός μου δρόμος. Δεν θέλω η τέχνη μου να είναι εικονογραφική. Δεν θέλω να μένω στάσιμος. Θέλω να μπορώ να ανανεώνω τη ζωγραφική μου προσθέτοντας κάθε φορά καινούρια στοιχεία».
Η κεντρική του ιδέα είναι να σοκάρει, να αφυπνίσει, να προβληματίσει. Και το καταφέρνει. Με ακρυλικά σε καμβά πλάθει κόσμους φανταστικούς με αφορμή το πραγματικό, μια όλόκληρη προσωπική εικονογραφία που μιλάει για τη ζωή σήμερα. Η σύγχρονη γραφή του αντικατοπτρίζει το σύγχρονο άνθρωπο, που διαλυμένος κοινωνικά και σε απόλυτη κρίση, θέλει να βρει τις αξίες εκείνες που θα τον ξανακάνουν άνθρωπο.
Ήρα Παπαποστόλου
Ιστορικός και κριτικός τέχνης (Περιοδικό Art22, 11/09/2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου