Φλώροι Εικαστικοί: Χατζηνεοφύτου Χαρίτα: Χάρτες

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Χατζηνεοφύτου Χαρίτα: Χάρτες - Οδοί της μνήμης

Χατζηνεοφύτου Χαρίτα, 2015, ζωγραφικό κολάζ, 153 εκ. x 122 εκ.

Αναφέρομαι στην αδυναμία της μνήμης να καταγράφει τις πληροφορίες της κάθε ημέρας και να τις αποθηκεύει μόνιμα, αλλά και στην επιλογή - αδυναμία του ίδιου του ανθρώπου να διαγράφει αναμνήσεις που δεν του χρειάζονται. Με ενδιαφέρει στα έργα να υπάρχει ένας πανικός, χρησιμοποιώντας την επανάληψη, τη φθορά και τις γεωμετρικές φόρμες, προσπαθώ να συνδέσω, το παρόν με το παρελθόν με στόχο να δημιουργήσω στον θεατή σύγχυση.

Η μνήμη για μένα είναι η απόδειξη του ‘’υπάρχω’’. Όση φθορά και αν δεχτεί πάντα υπάρχουν ίχνη. Οι λεπτομέρειες μιας μνήμης αλλοιώνονται εύκολα και αυτό που μένει είναι ‘’εντυπώσεις’’.

Το έργο ως χώρος που υποδέχεται εμπειρίες. Μια αρχιτεκτονική κάτοψη του γνωστού και άγνωστου χώρου. Το έργο μέσα στον χώρο, φιλοδοξεί να βρει ‘’ιερή’’ θέση όπως μια εικόνα.

Το χάος είναι, ‘’λειτουργικές’’ καταστάσεις σε λάθος θέσεις. Τίποτα δεν είναι άσκοπο και όλα έχουν μια θέση στην οποία λειτουργούν. Ο πανικός και η πολυπλοκότητα της μνήμης εκφράζει την κατάσταση του χάους. Παραπληροφόρηση με στόχο την παραπλάνηση του θεατή ως προς την διαδρομή που θα ακολουθήσει το μάτι μέσα στο έργο, το αποτέλεσμα είναι η σύγχυση που επέρχεται.

Στα έργα αφαίρεσα τις διαγώνιες γραμμές για να αποφύγω την ογκομετρική διάσταση των σχημάτων. Η μετωπικότητα με τον θεατή, είναι και η ισοδυναμία τους. Υπάρχουν σε ένα χώρο όπου το φως και το σκοτάδι είναι ένα, δεν θέλουν να παρουσιάσουν ούτε σκιές ούτε φαντάσματα.

Η γραμμή στα έργα μορφοποιεί τη μνήμη. Το έργο ένα απόκομμα μιας μνήμης. Φόρμες φθαρμένες που βγάζουν διάφορες ποιότητες του χρώματος, αφήνουν περιθώρια για να εισχωρήσει το άγνωστο μέσα. Φθαρμένες γραμμές που χάνουν την οντότητα τους, μα η πορεία τους συνεχίζει ακάθεκτη προς τα ‘’εκεί’’.

Το εντυπωσιακό αυτό παιχνίδι της καταγραφής και διαγραφής πληροφορίας είναι αυτό το παιχνίδι που δίνει νόημα στη ζωή. Αποτύπωση της προσπάθειας να φτάσει κανείς σε μια ανάμνηση χωρίς να χαθεί στο ταξίδι του χώρο-χρόνου.

Η εντύπωση της πραγματικότητας. Πώς γίνεται η πραγματικότητα να αφήνει εντυπώσεις αφού είναι πραγματική; Μήπως οι εντυπώσεις δημιουργούν πραγματικότητες;