"Άλογο, Έλλογο, Παράδοξο" της Κατερίνας Καρούλια

Στα πλαίσια της 10^ης  ANIMART 2016, πραγματοποιήθηκε στους Δελφούς από 16 έως 24 Ιουλίου, στο παραδοσιακό καφέ Απόλλων έκθεση με τίτλο «Άλογο, Έλλογο και Παράδοξο». Οι συμμετέχοντες εικαστικοί  Κατερίνα Καρούλια, Μίνα Κουζούνη, Μαρία Λαγού, Χάρης Μαργαρίτης και Πέτρος Πετρίδης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, τμήματος Εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών προσέγγισαν και παρουσίασαν ο καθένας, αντίστοιχο έργο με την δική του διαφορετική και προσωπική ερμηνεία, σύμφωνα πάντα με το πεδίο έρευνας τους.

Η πρόταση της Κατερίνας Καρούλια είναι εγκατάσταση από 65 γλυπτά και εστιάζει στο Παράδοξο. Τίτλος έργου «θραύσματα ψυχών και σωμάτων». Υλικά : γύψος, νερό, ακρυλική κόλλα, κονιορτοποιημένη ηφαιστειακή λάβα.

Οι λαοί και η ιστορικότητα τους παράγουν θραύσματα πολιτισμού, ιστορίας, μαζικές καταστροφές και σύγχρονα δράματα στην ανθρωπότητα.

Θραύω σημαίνει αποχωρίζω βίαια μόρια σκληρού πράγματος, σπάω σε κομμάτια. Συνώνυμα της λέξης θραύσματα είναι  σπαράγματα, κομμάτια, κλάσματα, τμήματα, ναυάγια.

Οι άνθρωποι περνούν τη ζωή τους συλλέγοντας, φυλάσσοντας και συναρμολογώντας θραύσματα, χρόνου, ψυχής, ζωής, ύλης, πλούτου, σωμάτων, αγαλμάτων, ιστορίας, παραστάσεων κ.ά  Σε καθημερινά ατυχήματα παραγωγής των γλυπτών η μορφή τους σπάει σε θραύσματα αποκαλύπτοντας ένα εσωτερικό γεμάτο επιθυμίες, τρωτά σημεία και προγλωσσικές μνήμες σαν μια επιστροφή στο χθόνιο και σε ένα σώμα που είναι όλο και λιγότερο αντικείμενο παρουσίασης και περισσότερο θέμα για μια ψυχολογική έρευνα. Η έγκλειστη ψυχή αναζητά φυγή μέσα από τα θραύσματα. Σπάει τη σιωπή και αποκτά δύναμη φωνής. Η αέναη κίνηση του υλικού (λάβα) που επικαλύπτει τα εν λόγω γλυπτά  στηρίζει σιωπηρά, αναγκαία θα έλεγα τις ζωές των γλυπτών, καλεί σε μια μετοίκηση – μετεγκατάσταση. Ρινίσματα ηφαιστειακής  σκόνης επικάθονται το ένα στο άλλο απαλείφοντας χαρακτηριστικά και γιατρεύοντας πληγές.

Οι φόρμες (τα θραύσματα) που προκύπτουν με αυτή τη διαδικασία, ενώ διατηρούν την ιδιαιτερότητα τους γίνονται συνθετικά στοιχεία ενός συνόλου, ενός κόσμου όπου η ελαττωματικότητα είναι η σφραγίδα της σύγχρονης εποχής, όπως είπε ο Henry Moore. Αυτά τα αποσπασμένα τμήματα ομοιάζουν πράγματι να αποτελούν μαρτυρίες μιας τελειότητας που εδρεύει κάπου αλλού, είτε στο μακρινό παρελθόν, είτε σε κάποιον πλατωνικό κόσμο έξω από τον χρόνο.

Το νόημα δεν είναι άμεσα αντιληπτό σ ’ένα μόνο έργο αλλά διασκορπισμένο σε μια αλυσίδα από σημαίνοντα που καλείται ο προσλήπτης να αναγνώσει και να ερμηνεύσει. Η κλειστότητα των όγκων αντισταθμίζεται από την ανοικτότητα της εγκατάστασης κατά τόπους. Τα διαχωρισμένα μέλη τείνουν σε μια ενότητα με το συνολικό έργο. Το κάθε επί μέρους γλυπτό συνδιαλέγεται και αλληλεπιδρά με κάποιο άλλο αλλά και τον χώρο ώστε η ερμηνευτική διαδικασία να μετατρέπεται σε μια ατέρμονη αναζήτηση ενώ ο χώρος του προσλήπτη διευρύνεται. Ο χώρος γίνεται αντιληπτός όχι ως ένα τρισδιάστατο αντικείμενο, αλλά ως μία εγκατάσταση που διαμορφώνει και γεννά χώρο και χρόνο.