Η δραστηριότητα ενός λαθρεπιβάτη είναι να εξαπατήσει την ανάγκη επιβίωσης στην οποιαδήποτε μορφή της. Θα βοηθήσει τον εαυτό του πετώντας στάχτη στα μάτια της κοινωνίας της οποίας ζει. Μπαίνει εμπόδιο σε μία αλλαγή σωματική, ψυχοφθόρα και ταυτόχρονα βρίσκει θεραπεία στον ιό που μας κατακλύει.
Στην ταινία μικρού μήκους του Γερμανού σκηνοθέτη Pepe Danquart με τίτλο Schwarzfahrer (“Μαύρος Επιβάτης” ή “Ο Λαθρεπιβάτης”, σημαίνει και τα δύο) βλέπουμε μία άλλη εκδοχή την ερμηνείας αυτής. Λαθρεπιβάτης είναι ένας μαύρος μετανάστης που ζει σε μία πόλη της Γερμανίας και ο όποιος δέχεται καθημερινά ρατσιστικά σχόλια. Ένα πρωινό παίρνει το τραμ για να πάει στην δουλεία του και στο διπλανό κάθισμα βρίσκεται μία κύρια μεγάλης ηλικίας, η οποία αρχίζει να τον κοροϊδεύει και να τον χλευάζει ασταμάτητα. Ταυτόχρονα προβάλλεται και η αδιαφορία όλων των υπόλοιπων επιβατών, οι οποίοι κάθονται και παρατηρούν παθητικά το γεγονός. Μετά από λίγη ώρα μπαίνει στο τράμ ο ελεγκτής για τον προβλεπόμενο έλεγχο των εισιτηρίων. Η κυρία είχε εισιτήριο ενώ ο μαύρος όχι. Λίγο πριν φτάσει ο ελεγκτής σε αυτούς, ο μαύρος παίρνει το εισιτήριο της κυρίας και το τρώει, με αποτέλεσμα η κυρία να μείνει χωρίς εισιτήριο και να αναγκαστεί να κατέβει από το τραμ .
Η σωστή ερώτηση που θα μπορούσε να θέσει κάποιος είναι ποιος από όλους αυτούς είναι ο Λαθρεπιβατης; Η απάντηση είναι ανοιχτή, γιατί θα μπορούσε να είναι όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στο τραμ. Όλοι το έβλεπαν από διαφορετική οπτική γωνία και δεν αντέδρασαν - έδρασαν για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους, οι οποίοι πήγαζαν από μία ανάγκη επιβίωσης κάτω από την εκάστοτε συνθήκη που τους έχει επιβληθεί άθελα τους από την ίδια την κοινωνία .
(Schwarzfahrer, Oscar καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το 1994.)
Στο βιβλίο «Πίσω από της μάσκες : Σημειώσεις ενός λαθρεπιβάτη της Ζωής», από τις εκδόσεις ΡΟΕΣ, ο Φερνάντο Πεσσόα αναλύει ένα κόσμος γεμάτο υποκρισία, έναν κόσμο φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο, όπου η ταυτότητα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο κατάργησε το μηδέν και επαναπροσδιόρισε το άπειρο μέσω του κυβερνοχώρου.
“Ω αίνιγμα ορατό του χρόνου, αυτό το ζωντανό τίποτα που είμαστε”
Όπως ο Πεσσόα, έτσι και εμείς, ζούμε στην σκιά μας, επαναπαυόμαστε στον εαυτό μας και αρεσκόμαστε στην καλοπέραση. Αδιαφορούμε για τα ουσιώδη πράγματα της ζωής και θάβουμε τα όνειρα μας σε ένα κουτί μαζί με την ελπίδα. Ζούμε σε ένα σύμπαν που δεν υποχωρεί και σε ένα χωροχρόνο που δεν μπορούμε να δαμάσουμε. Ταυτόχρονα ψευδόμαστε και εξομολογούμαστε για να δημιουργήσουμε μια πολλαπλότητα στο πρόσωπό μας, ώστε να μπορέσουμε να συζήσουμε ανάμεσα σε προσωπικότητές του ίδιου χώρου. Σε μία προσπάθεια διαφοροποίησης γινόμαστε ένα ξένο και προσκολλούμαστε σε ξενιστές, γινόμαστε ιός στο σύστημα, σπάζοντας τεχνητά φράγματα και οριοθετώντας τους κανόνες τού ίδιου του σύμπαντος . Ο Πεσσόα πέθανε και ήταν πάντα μόνος .
“Όταν έχεις εξαλείψει το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο απίθανο κι αν είναι, πρέπει να είναι η αλήθεια.”
(Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, δια στόματος Σέρλοκ Χολμς)
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στην ζωή μας που δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Παρόλα αυτά βρίσκουμε μία ερμηνεία, ένα τρωτό σημείο φυγής, το οποίο μας επιτρέπει να ζήσουμε με αυτό παράλληλα με το διαφορετικό. Το ξένο και το διαφορετικό δύσκολα το αφομοιώνουμε, γιατί δεν το καταλαβαίνουμε και επειδή το φοβόμαστε. Δίνουμε μία λύση σε μία εξίσωση που δεν γράφτηκε για εμάς, αλλά για εμάς, ώστε να συνυπάρχουμε αρμονικά στο σύμπαν. Σωστό και λάθος, καλό και κακό είναι το ίδιο και το αυτό. Όπου ένα τέλος και μία αρχή, ένα φίδι που τρώει τον εαυτό του (Ουροβόρος Όφις) σε ένα συνεχές κυκλικό χρόνο. Για τους Αλχημιστές, το σύμβολου του Ουροβόρου Όφεος δηλώνει την έννοια της ύλης, της απόλυτης ενότητας και την έννοια της ψυχής του κόσμου. Το φίδι έχει την ικανότητα να αλλάζει το δέρμα του, να πετάει να νεκρά κύτταρα του και να δημιουργεί κάτι καινούργιο από το μηδέν, να κάνει μία νέα αρχή. Για το κυκλικό του σχήμα υπάρχει η άποψη ότι είναι η εκπνοή και η εισπνοή του Ινδού Βράχμα, του Κοσμικού Δημιουργού, του θεού της επέκτασης. Διαστολή και συστολή του χρόνου και η επέκταση του πραγματικού. Αυτό που μας οδηγεί στο να συνεχίζουμε να αναζητούμε στίγματα αλήθειας είναι το μυστήριο, το οποίο πηγάζει από αυτό. Πασχίζουμε να δώσουμε εξηγήσεις για την καλύτερη συμβίωση με το σύμπαν. Αυτό που αγνοούμε είναι ότι το σύμπαν είμαστε και εμείς και αποτελούμε κομμάτι του. Ίσως είμαστε εμείς το μυστήριο από μόνοι μας. Κάθε φορά ανατρέπουμε από μόνοι μας τα δεδομένα, για να αρχίσουμε να πιστεύουμε σε κάτι νέο, κάτι το ριζοσπαστικό που το θεωρούμε απαραίτητα και πιο σωστό από το ήδη υπάρχων .
Η αλήθεια πηγάζει από μέσα μας, πρέπει να εξοικειωθουμε με αυτήν και με τη ιδέα της απλοποίησης. Οποιαδήποτε εξήγηση είναι μία εξήγηση, γιατί δεν υπάρχει ούτε λάθος ούτε σωστό, παρά μόνο αυτό που έχουμε ανάγκη την εκάστοτε στιγμή να πιστέψουμε.
Το μυστήριο δεν χρειάζεται να έχει και μία λύση. Μένει μετέωρο μέχρι να έρθει η κατάλληλη χρονική στιγμή και τότε θα λάμψει και θα φανεί η αλήθεια μέσα στο ψέμα. Ανάμεσα σε αυταπάτες ξεγελάμε τον θεατή σαν ταχυδακτυλουργοί για να κερδίσουμε το ενδιαφέρον όλων τον άπιστων που δεν πιστεύουν στην μαγεία και σε αυτούς που ενώ την ενστερνίζονται δεν την παραδέχονται
Στο βιβλίο "Το εγκώμιον της σκιάς" ο Τανιζάκι μας λέει :
“Που βρίσκεται το κλειδί αυτού του μυστηρίου; Αν θέλαμε να φανερώσουμε το μυστικό, τελικά η απάντηση θα ήταν στην μαγεία της σκιάς και εάν διώχναμε τις σκιές που έχουν δημιουργηθεί, από κάθε γενιά της τοκονομα, θα μεταμορφωνόταν και αυτή αυτοστιγμεί σ' ένα απλό κενό.”
Σε ένα κόσμο όπου οι σκιές μας ακολουθούν παντού, γιατί εξαρτώμαστε από τον ήλιο, αργούμε να ενώσουμε τα κομμάτια του παζλ και να συνειδητοποιήσουμε ότι η ίδια η μαγεία πηγάζει από μέσα μας και πως οι σκιές απλώς προβάλλονται πάνω μας για να κρύψουν τον άψυχο κόσμο μας. Είναι ο καθρέφτης μας σε ένα δισδιάστατο κόσμο, όπου τα επίπεδα χάνονται, όπως και η πληροφορία της εικόνας. Μας ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων και όχι ποιος κουνάει τα νήματα, όπως ακριβώς και στο θέατρο σκιών (Καραγκιόζης). Φανερώνουμε λιγοστή πληροφορία για να αντλήσουμε μια μεγαλύτερη, να πλάσουμε έναν φανταστικό κόσμο όπου οι σκιές αποσκοπούν ως μέσω μεταβατικό σε δύο σημεία του χάρτη. Όπως και η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα, όπου οι σκιές έπαιξαν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο για το τι είναι η αλήθεια και για το πως οι αισθήσεις μας είναι υπερεκτιμημένες. Αρχίζουμε να βλέπουμε τις ιδέες και όχι τα είδωλα. Να έχουμε εμπιστοσύνη στο νου μας και να ξεχάσουμε τις αισθήσεις που θολώνουν - κυκλώνουν το μυαλό. Τις πέντε αισθήσεις ο Χανς Μακάρ τις αποτυπώνει με μορφή γυναίκας (πιθανότατα είναι η Εύα την στιγμή που τρώει τον απαγορευμένο καρπό και από εκείνη την στιγμή αρχίζει η μεταμόρφωση της και το τέλος της ανθρωπότητας)
Ζούμε σε ένα κόσμο περίπλοκο, δυσνόητο, στον οποίο ψάχνουμε την λογική. Έναν κόσμο γεμάτο με επιλογές που κάποιες από αυτές δεν τις είχαμε και ποτέ. Ανάμεσα στο άλφα και στο βήτα η μόνη διαφορά είναι σημασιολογία.
“Όταν λέμε ναι κάπου, λέμε όχι κάπου αλλού “
Μάξ Εξελμαν, από το βιβλίο : 61 μαθήματα ζωής από τους Στωικούς.
Επίπεδα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που συγκλίνουν ταυτόχρονα και στο ίδιο σημείο. Ένα νόμισμα με δύο όψεις. Παίζοντας με τον παράγοντα τύχη απελευθερώνεται μία ενέργεια στο σύμπαν που και αυτή με την σειρά της κουνάει τα νήματα, σαν το πέταγμα τις πεταλούδας. Μπορεί να υπάρχει μια διαφορετική αρχη, αλλά το τέλος είναι πάντα γνώριμο και επαναλαμβάνεται διαρκώς, κάνει και αυτό ένα δικό του κύκλο, ξανατρώει την ουρά του. Σε ταινίες, όπως οι «12 Πίθηκοι» του Τέρι Γκίλιαμ και το «Predestination» του Μάικλ Σπίερεγκ, βλέπουμε δύο διαφορετικές εκδοχές του χώρο - χρόνου, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ίδιες. Βλέπουμε το αναπόφευκτο τέλος που γνωρίζουμε από την αρχή της ιστορίας να ξεδιπλώνεται αργά μπροστά στα μάτια μας και να μας ξεγελά. Στην ταινία «12 Πίθηκοι» με τον Bruce Willis βλέπουμε το τέλος της ανθρωπότητας μέσα από τα μάτια ενός μελλοντικού νεκρού, που προσπαθεί να την σώσει, αλλά παράλληλα να σώσει και τον εαυτό του. Η ιστορία μας δείχνει πολλά παράδοξα γεγονότα του χώρο – χρόνου, που δεν γίνονται αντιληπτά από την πρώτη στιγμή. Χωρίς το τέλος δεν θα είχαμε και μία αρχή και το ανάποδο. Μία αναπόφευκτη σύγκρουση που οδηγεί σε παράλληλα συμβάντα, όπου συναντάμε την ελπίδα και την λύση του μυστηρίου να ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Ένα από τα πολλά παράδοξα είναι και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του «Predestination» (Ethan Hawke), που δεν δημιουργήθηκε, αλλά φύτρωσε από το τίποτα και χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει βρισκόταν παντού, μεταλλάχθηκε και μεταμορφώθηκε σε ένα αντίθετο φύλο και τοποθέτησε τον εαυτό του στο χώμα, ώστε να ξαναφυτρώσει. Προσπαθώντας και αυτός να σώσει τον κόσμο έχασε τους εαυτούς του.
“Όλες οι πόρτες είναι κλειδωμένες. Είναι για να προστατεύουν τους ανθρώπους που βρίσκονται έξω από εμάς από εμάς, λες και αυτοί δεν είναι το ίδιο τρελοί με εμάς.”
Jeffrey Goines, Brad Pitt, 12 Πίθηκοι, 1995
Γενικά, παράδοξο χαρακτηρίζεται κάθε φαινόμενο το οποίο φαίνεται ν’ αντιβαίνει τους κανόνες της κοινής λογικής, επειδή δίνει την εντύπωση ότι περιέχει κάποια αντιφατικά στοιχεία. Στην πραγματικότητα τα διάφορα παράδοξα εξηγούνται με τους φυσικούς νόμους. Η απόλυτη κίνηση και ακινησία δεν εννοούνται. Κάθε παρατηρητής έχει την προσωπική του κλίμακα ροής χρόνου, που είναι διαφορετική για κάποιον άλλον. Αυτή η “αλλόκοτη” συμπεριφορά του χρόνου ανοίγει το δρόμο για ‘’ταξίδια στο χρόνο’’, όπως με το παράδοξο των δίδυμων που έφερε ως παράδειγμα ο Αϊνστάιν .
“Τίποτα δεν είναι πιο μεγάλο, αφού αυτός είναι το μέτρο της αιωνιότητας. Τίποτα δεν είναι πιο μικρό αφού δε φτάνει για τα σχέδιά μας. Τίποτα δεν είναι πιο μακρύ γι’ αυτόν που περιμένει, για τον άρρωστο που πονάει. Τίποτα δεν είναι πιο σύντομο γι’ αυτόν που είναι ευτυχισμένος. Εκτείνεται μέχρι το άπειρο σιγά – σιγά. Όλοι οι άνθρωποι τον παραμελούν και όλοι λυπούνται για την απώλειά του. Τίποτα δε γίνεται χωρίς αυτόν. Μας κάνει να ξεχνάμε ότι είναι ανάξιο για το μέλλον, ενώ χαρίζει την αθανασία στα άξια! ”
Το πεπρωμένο ,Φρανσουά Μαρί Αρουέ ή Βολταίρος
Donnie : Γιατί φοράς αυτή τη χαζή στολή λαγού;
Frank : Γιατί φοράς αυτη τη χαζή στολή ανθρώπου;
Donnie Darko , 2001
Το ίδιο έκανε και ο Χαγιάο Μιγιαζάκι στην ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Το κινούμενο κάστρο». Η είσοδος και η έξοδος γίνονταν από μία πόρτα, από την οποία έλεγχες τον τόπο που θα ήθελες να σε οδηγήσει. Υπήρχε ένας ενδεικτικός κύκλος χρωμάτων και κάθε χρώμα αντιπροσώπευε και ένα ψυχικό συναίσθημα σε ένα διαφορετικό τόπο. Η πόρτα και εδώ λειτουργούσε σαν πύλη, μία ενδιάμεση κατάσταση δε δύο διαφορετικά σημεία. Επομένως, και ο χρόνος και ο χώρος μπορούν να είναι και καταστάσεις ελεγχόμενες κάτω από ορισμένες συνθήκες, οι οποίες σου επιτρέπουν την ομαλή προσγείωση με την πραγματικότητα.
Μέσα από διαφορετικές πόρτες φτάνουμε σε ορισμένες επιλογές. Κάθε πόρτα είναι και μία πύλη για κάτι το διαφορετικό, για έναν απόκοσμο κόσμο στον οποίο κατοικούν μορφές, οι οποίες διασπάζονται και ενώνονται μέσα από μία τελετουργία, αναπλάθοντας τους βασικούς κανόνες της θεωρίας του Χάους. Μία θεωρία από χορδές μας μετακινεί σε διαστάσεις υπερφυσικές, χωρίς την κατανόηση μας αλλά με την κατεύθυνση σε κάτι συμπαγές και ταυτόχρονα άυλο. Θέλουμε να πλησιάσουμε ένα φάρο την νύχτα. Παρόλο που ξέρουμε ότι κινδυνεύουμε, μας ελκύει το φως του. Αναζητούμε την ελπίδα σε αιχμηρά βράχια και σε θάλασσες με τρικυμία, στις οποίες κατοικεί ο Λεβιαθαν.
Elizabeth : Πάντα ξεκινάει με έναν φάρο.
Booker DeWitt : Δεν καταλαβαίνω !
Elizabeth : Δεν χρειάζεται ! Θα γίνεται συνέχεια το ίδιο
Booker DeWitt : Γιατί;
Elizabeth : Επειδή έτσι γίνεται! Επειδή έτσι γινόταν! Επειδή έτσι θα γίνεται!
Bioshoch Infinite,2013, Video game
Όλα είναι ένα παιχνίδι στην ζωή. Ζούμε, ζήσαμε, θα πεθάνουμε. Ένα μεγάλο game over. Ξαναπαίζουμε τα παιχνίδια μας ξεχνώντας την παιδική μας ηλικία, προσπαθούμε να νικήσουμε, αγνοώντας τις αξίες και τα ιδανικά. Παίζοντας ανακαλύπτεις έναν κόσμο που ποτέ δεν φαντάστηκες, σπας τις αλυσίδες και αρχίζεις και εξερευνάς το άγνωστο, ένα άγνωστο γεμάτο από επιλογές. Συνγκούεσαι με τους δαίμονες σου και αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι το ωραίο. Πιστεύουμε στης επιλογές, αλλά αυτό που δεν γνωρίσουμε είναι αν ποτέ της είχαμε. Διαλέγουμε ανάμεσα σε διαφορετικές καταστάσεις αυτό, που την εκάστοτε στιγμή πιστεύουμε ότι είναι και το σωστό, δίχως να γνωρίζουμε αν είναι όντως. Η τελική απόφαση δεν διαφέρει και πολύ, αφού υπάρχει μία αλληλουχία εξισώσεων, που οδηγούν σε σταθερές μεταβλητές, ένα παιχνίδι που η κάθε μας κίνηση είναι προκαθορισμένη από ένα σύστημα αλληλένδετο με την φύση, ώστε να πραγματοποιήσει την καλύτερη δυνατή συμβίωση.
Στο Bioshock Infinite (video game) ο πρωταγωνιστής έχει χαραγμένο στο δεξί του χέρι δύο γράμματα (AD). Καθώς προσπαθεί να γλιτώσει από κάποιους αστυνομικούς που τον κυνηγάνε, φτάνει στην πλατεία μία ιπτάμενης πόλης. Εκεί πλήθος κόσμου έχει μαζευτεί και χλευάζει μία νεαρή κυρία, την οποία λιθοβολούν με μπαλάκια. Ένα κοριτσάκι έρχεται και δίνει στον πρωταγωνιστή, δηλαδή σε εσένα, ένα μπαλάκι και ο διασκεδαστής του θεάματος αυτού σου λέει να το πετάξεις στην κυρία. Το παιχνίδι σου δίνει την επιλογή ή να το πετάξεις στην κυρία, είτε στον διασκεδαστή. Αν πούμε ότι επιλέγουμε τον διασκεδαστή σηκώνουμε το χέρι μας και του πετάμε το μπαλάκι και έτσι οι αστυνομικοί μας πιάνουν, αν πετάξουμε το μπαλάκι στην κύρια, οι αστυνομικοί πάλι μας βλέπουν και μας συλλαμβάνουν Γιατί, καθώς σηκώνουμε το χέρι μας και στις δύο περιπτώσεις, βλέπουνε τα χαραγμένα γράμματα στο χέρι μας και καταλαβαίνουν αμέσως. Είμαστε σημαδεμένοι για μία ζωή, ώστε το αποτέλεσμα των κινήσεων μας να καταλήγει στο ίδιο σκοπό και αποτέλεσμα. Δεν έχει σημασία ο τρόπος, ο χρόνος, ο χώρος, γιατί παίζουμε σε ένα παιχνίδι απέναντι στην κοσμική ενέργεια. Σύμβολα τόσα δυνατά, που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την δίνη τους.
Ενεργοποιούνται ταυτόχρονα.
Ενδεικτική Φιλμογραφία
• The Invitation , Karyn Kusama ,2015
• Ο άφθαρτος , M. Night Shyamalan , 2000
• Μάτια ερμητικά κλειστά , Stanley Kubrick 1993
• And Then There Were None , TV Mini-Series 2015
• Prisoners , Denis Villeneuve , 2013
• Misery , Rob Reiner , 1990
• Ο αστακός , Yorgos Lanthimos , 2015
• Σκοτεινός τόπος , Gilles Paquet-Brenner , 2015
• Χωρίς ίχνη , Ben Affleck 2007
• Η πηγή της ζωής , Darren Aronofsky , 2006
• Melancholia , Lars von Trier 2011
• Σκοτεινό ποτάμι , Clint Eastwood , 2003
• 2001: Οδύσσεια του διαστήματος , Stanley Kubrick , 1968
• Νυχτερινός ανταποκριτής , Dan Gilroy ,2014
• Interstellar , Christopher Nolan , 2014
• Ταξιδιώτης στο χρόνο , The Spierig Brothers , 2014
• American Horror Story , Brad Falchuk & Ryan Murphy 2011
• Το κορίτσι που εξαφανίστηκε , David Fincher , 2014
• Κάτω από το δέρμα , Jonathan Glazer , 2013
• Κυνόδοντας , Yorgos Lanthimos , 2009
• Miss Violence , Alexandros Avranas , 2013
• Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους , Ethan Coen, Joel Coen , 2007
• Δικός της , Spike Jonze , 2013
• Θλιμμένη Τζάσμιν , Woody Allen , 2013
• The Skeleton Key , Iain Softley , 2005
• Ο άνθρωπος αντίγραφο , Denis Villeneuve , 2013
• Snowpiercer , Joon-ho Bong ,2013
• Lincoln , Steven Spielberg , 2012
• Η ομίχλη , Frank Darabont , 2007
• Η λάμψη , Stanley Kubrick , 1980
• Bates Motel , TV Series , 2013
• Το γάλα , Γιώργος Σιούγας , 2011
• Ένα καλοκαίρι , Jeff Nichols , 2012
• Crash , Paul Haggis , 2004
• Παρενέργειες , Steven Soderbergh . 2013
• The Awakening , Nick Murphy , 2011
• Oldboy , Chan-wook Park , 2003
• Ψυχώ , Alfred Hitchcock , 1960
• Το ορφανοτροφείο , J.A. Bayona , 2007
• Fight Club , David Fincher , 1999
• Το φαινόμενο της πεταλούδας , Eric Bress, J. Mackye Gruber , 2004
• Άγρυπνος , Brad Anderson , 2004
• Τα παιδιά των ανθρώπων , Alfonso Cuarón , 2006
• Το παιχνίδι , David Fincher , 1997
• Έγκλημα στο Νείλο , John Guillermin , 1978
• Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές , Sidney Lumet , 1974
• Στην καρδιά του χειμώνα , Debra Granik , 2010
• Βαβέλ , Alejandro G. Iñárritu , 2006
• Οι δώδεκα πίθηκοι , Terry Gilliam , 1995
• Deja Vu , Tony Scott , 2006
• Looper , Rian Johnson , 2012
• Το πράσινο μίλι , Frank Darabont , 1999
• Μαύρος κύκνος , Darren Aronofsky , 2010
• Pulp Fiction , Quentin Tarantino , 1994
• Η σιωπή των αμνών . Jonathan Demme , 1991
• Προμηθέας , Ridley Scott , 2012
• Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων , Hayao Miyazaki , 2001
• Συνήθεις ύποπτοι , Bryan Singer , 1995
• Memento , Christopher Nolan , 2000
• Το κορίτσι με το τατουάζ , David Fincher , 2011
• Lost , TV Series , 2004
• Chaos , Tony Giglio , 2005
• The Raven, James McTeigue , 2012
• Οι άλλοι , Alejandro Amenábar , 2001
• Τα τελευταία 8 λεπτά , Duncan Jones , 2011
• Το Κρυφτό , John Polson , 2005
• Υποψίες , D.J. Caruso , 2007
• Sweeney Todd: Ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ , Tim Burton , 2007
• Sherlock Holmes , Guy Ritchie , 2009
• Το νησί των καταραμένων , Martin Scorsese , 2010
• Σκοτεινός κώδικας , Alex Proyas , 2009
• The Matrix , The Wachowski Brothers , 1993
• Super 8 , J.J. Abrams , 2011
• Η τέλεια ομορφιά , Paolo Sorrentino , 2013
• Στάλκερ , Andrei Tarkovsky ,1979
• Το κουρδιστό πορτοκάλι , Stanley Kubrick , 1971
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
• Προς μια φιλοσοφία της φωτογραφίας , Vilem Flusser , Mακεδονικό μουσείο σύγχρονης τέχνης , ISBN 960 12 0626 4
• Το εγκώμιο της σκιάς , Τανιζάκι , Άγρα , ISBN 978 960 325 138 5
• Ψηφιακός κόσμος, Νικόλας Νεγρεπόντης , εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 690 03 1461 6
• Φωτογραφία και κοινωνία , Gisele Freund , ΦΩΤΟγραφος , ISBN 690 7704 02 9
• Η εφεύρεση του Μορελ , Αδόλφο Μπιόυ Κασαρες , Εκδόσεις Πατάκη ISBN 960 16 2009 5
• Το μυστήριο του κίτρινου δωματίου , Leroux Gaston , Διόπτρα , 9789603649335
• Ο Προυστ ήταν νευροεπιστήμονας , Τζόνα Λέρερ , ISBN 978-960-410-534-2
• Άπαντα Σέρλοκ Χολμς , Doyle Arthur Conan , ISBN 960-398-190-7
• Άννα Καρένινα , Tolstoj Lev Nikolaevic , ISBN 960161611Χ
• Ημέρες ανάγνωσης , Proust Marcel , ISBN 9605181800
• Το χρονικό του Χρόνου , Hawking Stephen , ISBN 9607778030
• Ο Πύργος , Kafka Franz , ISBN 9602832096
• Άμλετ , Shakespeare William , ISBN 9600434514
• Ο μικρός πρίγκιπας , Saint - Exupéry Antoine de , ISBN 9606000907
• Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια , Lee Harper , ISBN 9606204065
• Η φόνισσα , Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος , ISBN 960-211-028-7
• Η κυρία Ντάλογουεη , Woolf Virginia , ISBN 960-329-492-6
• Στο φάρο , Woolf Virginia , ISBN 07949951
• Έγκλημα και τιμωρία , Dostojevskij Fedor Michajlovic, ISBN 960518415Χ
• Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο , Proust Marcel , ISBN 9600516049
• Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ , Swift Jonathan , ISBN 9600323984
• Η λάμψη , King Stephen , 9602370440
• Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ , Wilde Oscar , ISBN 9607793234
• Η θεία κωμωδία , Dante Alighieri , ISBN 9607948092
• Άλφρεντ Χίτσκοκ , Duncan Paul , ISBN 960-235-679-0
• Έσοπτρο + , Κοντοσφύρης Χάρης , ISBN: 978-960-9489-02-7
• Εισαγωγή στην τέχνη του κινηματογράφου , ISBN Bordwell David, Thompson Kristin , ISBN 9602503181
• Μάκβεθ , Shakespeare William , ISBN 960-16-0862-1
• Σκοτεινές υποθέσεις , Christie Agatha , ISBN 960-517-079-5
• Ο ξένος , Camus Albert , ISBN 960-03-2199-Χ
• Εκατό χρόνια μοναξιά , Márquez Gabriel García , ISBN 960-236-009-7
• Το μονόγραμμα , Ελύτης Οδυσσέας , ISBN 9607233603
• Ο γέρος και η θάλασσα , Hemingway Ernest , ISBN 960-03-5564-9
• Τέσσερα κουαρτέτα , Eliot Thomas Stearns , ISBN 9601645713
Ενδεικτική Μουσικογραφία
• Django (1966) by Luis Bacalov
• Brick (2005) by Nathan Johnson
• The Last of the Mohicans (1992) by Trevor Jones and Randy Edelman
• Requiem for a Dream (2000) by Clint Mansell
• The Day the Earth Stood Still (1951) by Bernard Herrmann
• Chariots of Fire (1981) by Vangelis
• A Summer Place (1959) by Max Steiner
• American Beauty (1999) by Thomas Newman
• Super Fly (1974) by Curtis Mayfield
• North by Northwest (1957) by Bernard Herrmann
• Gone with the Wind (1939) by Max Steiner
• The Third Man (1949) by Anton Karas
• Psycho (1960) by Bernard Herrmann
• The Good, The Bad & The Ugly (1966) by Ennio Morricone
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου