Την Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016 και το Σάββατο 23 Ιουλίου 2016 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και μεγάλη προσέλευση κοινού από όμορες πόλεις και όχι μόνο, το 2ο Φεστιβάλ Πολιτισμού και Παράδοσης στην αρχαία Πύδνα Μακρυγιάλου.
Την πρώτη βραδιά το πρόγραμμα παρουσίασε μουσικοχορευτική παραδοσιακή παράσταση με τίτλο «Μαντήλ γλυκόν έλα σο χορόν», ενώ το πρόγραμμα έκλεισε το μουσικό σχήμα «Εννιάχορδοι». Τη δεύτερη βραδιά πραγματοποίησαν συναυλία οι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Γιάννης Ζουγανέλης με την ορχήστρα τους.
Η αρχαία Πύδνα είναι χτισμένη στα δυτικά παράλια του Θερμαϊκού, ανάμεσα στον Μακρύγιαλο και το Κίτρος.
Η πόλη αναδείχθηκε ως σημαντικό εμπορικό κέντρο. Η πρώτη της ονομασία ήταν Κύδνα και δεν είναι γνωστό πότε ιδρύθηκε. Μετά τους Περσικούς πολέμους αποτέλεσε τμήμα του κράτους της Μακεδονίας, επί βασιλέως Αλεξάνδρου Α΄ μέχρι την αποστασία της, το 410 π.χ.
Στην Πύδνα δολοφονήθηκε η Ολυμπιάδα,, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου,, με εντολή του Κάσσανδρου. Η «τούμπα» στο Μακρύγιαλο πιθανολογείται ότι είναι ο τάφος της Ολυμπιάδας. Η πόλη παρήκμασε οριστικά μετά τη Μάχη της Πύδνας, η οποία σήμανε και την οριστική υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους.
Μόλις εισέρχεται ο επισκέπτης στον περιφραγμένο φυλασσόμενο χώρο από την Αρχαιολογία, αντικρίζει σειρές θραυσμάτων από αρχαία ερείπια , κίονες, αγγεία κ.ά. Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ευρήματα που φύλασσε μέχρι σήμερα στοργικά με μυστικοπάθεια θαρρείς ή ίδια ή γη. Σύμφωνα με ντόπιες μαρτυρίες βρέθηκαν και οστά νεκρών που κονιορτοποιήθηκαν μόλις ήρθαν σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα. Εξ’ άλλου η ιστορία του ανθρώπου στη γη διαβάζεται ως διαδικασία αμείλικτης φθοράς. Οι λαοί και η ιστορικότητα τους παράγουν θραύσματα πολιτισμού, ιστορίας, μαζικές καταστροφές και σύγχρονα δράματα στην ανθρωπότητα.
Θραύσματα αρχαίων αγαλμάτων βρίσκονται σήμερα όχι μόνον εδώ αλλά διάσπαρτα σε Μουσεία ανά τον κόσμο, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές. Οι άνθρωποι περνούν τη ζωή τους συλλέγοντας, φυλάσσοντας και συναρμολογώντας θραύσματα. Θραύσματα χρόνου, ψυχής, ζωής, ύλης, πλούτου, σωμάτων, αγαλμάτων, ιστορίας, παραστάσεων κ.ά.
Γλυπτά που έχουν πάθει συχνά πολύ σημαντικές φθορές, ακέφαλα, χωρίς μέλη, διαβρωμένα ή με άλλους τρόπους ακρωτηριασμένα, χωρίς όνομα, ερείπια του εαυτού τους, που έχουν εξοριστεί από την πατρίδα τους, παραμένοντας αποσπασματικά σπαράγματα, διατηρούν εντούτοις την ενέργεια τους. «Αυτά τα κατάγματα, οι εκδορές και η αποσύνθεση στις επιφάνειες μοιάζει πράγματι να αποτελούν μαρτυρίες μιας τελειότητας που εδρεύει κάπου αλλού, είτε στο μακρινό παρελθόν, είτε σε κάποιον πλατωνικό κόσμο έξω από τον χρόνο. Είναι ίσως στη φύση των ερειπίων να ενσαρκώνουν τη συγκίνηση προσφέροντας την ελλειπτικότητα τους ως έμβλημα της εποχής μας.», είπε ο Henry Moore. Δηλαδή η ελαττωματικότητα είναι η σφραγίδα της σύγχρονης τέχνης.
Αυτά τα θραύσματα από μόνα τους παράγουν ομορφιά και μνήμη, ενώ ενεργοποιούν την ατομική συνείδηση. Το τοπίο συνομιλεί θαυμάσια με την παράσταση που θέλει να ζωντανέψει μνήμες και να γνωστοποιήσει στους νέους την ιστορία των Ελλήνων στον ξεριζωμό του Πόντου και τις χαμένες Πατρίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου