Ήρα-Παρασκευή Παπαποστόλου από το fasebook για το Γιώργο Παναγιώτη Καβούνη

Ο Γιώργος Παναγιώτης Καβούνης δουλεύει κυρίως με μολύβι σε χαρτί ή λάδι σε καμβά, αλλά, όπου χρειάζεται, χρησιμοποιεί και πενάκι ή ακρυλικό. Επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του Νίτσε, αλλά και συγγραφείς όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Ουναμούνο, ο Ντοστογιέφσκι, ο Ρ. Αποστολίδης, και ο Κούντερα, μεταφέρει την κοσμοθεωρία τους και την ατμόσφαιρά τους στα έργα του. Ο ρεαλισμός του είναι άκρως περιγραφικός και λεπτομερειακός και διερευνά τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των προσώπων που απεικονίζει. Η λεπτή σχεδιαστική επεξεργασία, η ιδιαίτερη μελέτη της κίνησης του σώματος, αλλά και η έντονη μεταφυσική διάθεση μαγεύουν το θεατή. Έχει φιλοτεχνήσει μια σειρά έργων με άκρως ερωτικά θέματα, απεικονίζοντας περιπτύξεις ζευγαριών χωρίς να φοβάται τα πορνογραφικά όρια. “Μου αρέσει η ζωγραφική των: Μπος, Γκόγια, Μπεκσίνσκι, Μπέικον, Ιλιά Ρέπιν, Γύζη, Μπρίγκελ, Μουνχ κ.ά...”, λέει ο ίδιος. “Αλλά και σκηνοθέτες όπως οι Γιαν Σβανκμάγιερ και Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι”. 
Η γυναίκα πρωταγωνιστεί στα περισσότερα έργα του, με τον ερωτισμό να είναι σαφέστατος στους πίνακές του. Απεικονισμένη σε κλειστούς χώρους, όρθια, καθιστή, ξαπλωμένη ή με το να φαίνεται μόνο το πρόσωπό της ή κάποιο άλλο σημείο του σώματός της, μοιάζει με ιέρεια κάποιας λατρείας. Σύμβολα, όπως κάποιο μυστήριο ζώο ή διάφορα περίεργα αντικείμενα, συνδυάζονται με την κυρίαρχη θηλυκή παρουσία, δίνοντας αινιγματικό χαρακτήρα στις συνθέσεις του.
Οι γυναικείες φιγούρες του έχουν σχεδόν πάντοτε την διάσταση της μούσας. Πηγή έμπνευσης, παρουσιάζονται άλλοτε εξιδανικευμένες και άλλοτε όχι, αφημένες στα πάθη τους, αλλά πάντοτε εκπέμποντας έναν ιδιόμορφο ερωτισμό. 
Στο έργο του με τίτλο “Ζήλια”, η γυναίκα προσωποποιείται ώστε να μεταφέρει την άποψη του καλλιτέχνη για την αρμονία των αντιθέτων. “Σε όλα ενυπάρχουν το συν και το πλην”, λέει ο ίδιος. “Αν πας στο ένα άκρο ή στο άλλο, δημιουργείς δόγματα, “-ισμούς” και ντουβάρια ηθικής”. Έτσι και η ζήλια έχει δύο όψεις: την αρνητική, αλλά και τη θετική. Γι΄αυτό και οι δύο κύκλοι από τους οποίους μπορούμε να δούμε την έφηβη-γυναίκα (προκλητική αλλά και αθώα συνάμα) σαν από κλειδαρότρυπα. Η μία πλευρά της λειτουργεί θετικά, μιας και η ζήλια οδηγεί εκτός των άλλων και στον υγιή ανταγωνισμό. Το ζώο που την αντιπροσωπεύει είναι μία τερατόμορφη γάτα: όπως η ζήλια, από τη μια είναι “γατούλα” και από την άλλη φρικιαστική...
Όταν ζωγραφίζει το έργο με τίτλο “Μπιλμπάο”, η γυναίκα φαίνεται σαν από ψηλά και τα πόδια της, όπως και το κρεβάτι στο οποίο είναι ξαπλωμένη, μετατρέπονται σε νερό. Το ονειρικό στοιχείο εισβάλλει στην τέχνη του Γ.Π. Καβούνη. Το νερό, ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία του κόσμου, της δημιουργίας και της ζωής, υπήρξε πάντοτε στο επίκεντρο των επιστημονικών, θρησκευτικών, μυθολογικών και φιλοσοφικών αναζητήσεων του ανθρώπου, καθώς και βασικό στοιχείο στη διαμόρφωση λαϊκών παραδόσεων. Στη μυθολογία, υπήρχαν προσωποποιημένες θεότητες αποκλειστικά των νερών. Στην Ινδία, συναντάμε τη Νάγκι, γονιμοποιό θεότητα με σώμα ψαριού και κεφάλι γυναίκας. Στις παραδόσεις μας, υπάρχει το αθάνατο νερό. Στην περίπτωση του Γ.Π.Καβούνη, τα νερά μοιάζουν να είναι εκείνα που, σύμφωνα με τον Ελιάντε, μέσα τους, τα αμαρτήματα εξαγνίζονται και μέσα από τα οποία θα γεννηθεί η νέα ανανεωμένη ανθρωπότητα.
Μούσα του για μια ακόμη φορά είναι η γυναίκα η οποία μετατρέπεται σε σύμβολο: πρόκειται άραγε για μια σύγχρονη θεότητα των νερών που θα φέρει μια πνευματική άνοιξη;