Χωρίς λέξεις -της Μαρίας Τασούλα

   

 Χωρίς λέξεις  -της Μαρίας Τασούλα

Τρέχω να προλάβω, οι πινελιές να μην τερματίσουν πρώτες.

Γιατί όσοι ζωγραφίζουν όλο τα ίδια λένε.

Πώς θ’ ανθίσει καινούριο βλαστάρι δίχως φρέσκο νερό να ποτιστεί;

Πώς να ξεδιψάω με το μπράβο το εύκολο;

Μια καινούρια νότα θα βοηθούσε.

Ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο...και μετά το ντο;

Πιο φτερούγισμα με γέμισε νοσταλγία σαν το είδα;

Και δε θυμάμαι τι μου θυμίζει.

Δε μιλώ με λέξεις πια, μόνο με σκέψεις.

Δε με βλέπουν τα μάτια, μόνο οι τοίχοι, γιατί αυτοί ακούν και δε σε καταπλακώνουν.

Γιατί τα μάτια που δε βλέπονται στον καθρέφτη πώς θα μάθουν να δουν εμένα;

Τα σύννεφα θέλουν να τα ποτίσω, τα γκρίζα σύννεφα για να τα κάνω μαύρα.

Ψέματα λένε στους εαυτούς τους.

Γι’ αυτό παίζω με την κιθάρα μου και δε μιλώ.

Δε  μιλώ με λέξεις, μόνο οι σκέψεις θα φτάσουν στα αυτιά και θα μείνουν.

«Η αγάπη δεν είναι λέξη, είναι σκέψη».