Φλώροι Εικαστικοί: ΒΥΖΑΝΤΙΝH ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟY ΕΝΔΕΔΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

ΒΥΖΑΝΤΙΝH ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟY ΕΝΔΕΔΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ

Αρχιτέκτονας: Άγνωστος ΛαΪκός

Μελέτη αποκατάστασης: Αχιλλέας Στόιος

Επίβλεψη έργου: Μαρία Κούλη, Αχιλλέας Στόιος

Το Κείμενο και η έκθεση " Ψυχή στο Λαιμό" αφιερώνεται στην επίμονη Μαρία Κούλη

Το αρχιτεκτονικό βάθος εν είδη τοίχου ξύλινου ή πέτρινου, σοβαντισμένου σε χρώμα λουλακί, συγκλίνει σε χαγιάτι στον πρώτο όροφο καταλήγοντας σε 13 γεμάτες ξύλινες κολόνες. Οι κολόνες συγκρατούν τη διασταυρούμενη ξυλεία ως πλαίσιο κι ανάπτυγμα της στέγης, αφήνοντας μια γραμμή ουρανού από το Βαρνούντα, ξεγυμνωμένο, με αναβλύζοντες βράχους να φαίνονται από τον πρώτο όροφο του κτηρίου.

Όλοι οι στρατιωτικοί άγιοι του Αγίου Αθανασίου παρόντες, όπως ο σκυλόμορφος Άγιος Χριστόφορος που αποφεύγει το βλέμμα, στραμμένος σε μια άλλη πλευρά από αυτή του θεατή. Αυτό το «Βυζαντινό» βλέμμα αποστροφής θρέφει την καρδιά και του Θεού τα μάτια, το φως. Έτσι και ο άγνωστος λαϊκός αρχιτέκτονας «Αρχιτεκτονεί», σχεδόν ιμπρεσιονιστικά με ζωηρές εναλλαγές φωτός.

Το κτήριο του 1913 στρέφεται προς το βορρά, προστατευμένο από την επιβολή ενός τεράστιου κήτους, του Βαρνούντα, που ακροφυσά και προστατεύει την εσωτερική αυλή, αριθμημένη στα τετραγωνικά της από τα άλογα που χωρά μέσα της. Ζωομετρική η μέθοδος του άγνωστου λαϊκού αρχιτέκτονα αναπτύσσει το προοπτικό βάθος, αφήνοντας χρυσό τον ήλιο να εναποθέτει τις σκιές σε όλη την αυλή με το πηγάδι. Η αποστράγγιση του κτηρίου μοιάζει με ρέμα βοτσαλωτό δίπλα στις βάσεις των ξύλινων κολόνων που ισορροπούν αρχιτεκτονικά σε πέτρινα μαξιλάρια. Άπλετος φωτισμός και δυνατές σκιές σχηματίζουν τον όγκο από το κέλυφος του παραλληλόγραμμου, εγγεγραμμένου στη μπροστινή όψη του κτηρίου. Η πίσω πλευρά του κτηρίου μοιάζει με αγαλματοειδείς όγκους τόσο για τους ορθοστάτες όσο για το πλότσι και την κλάπα στο χαγιάτι και το τσαρδάκι, σκιάζοντας και κρατώντας στεγνό το κέλυφος.

Το βλέμμα του πλατυμέτωπου κτηρίου κατευθύνεται προς το θεατή με έκφραση συναινετική, ενός αρχιτέκτονα της ανατολής. Παρόλη την παρατηρούμενη ελευθερία και προστασία των μικρών δωματίων, η πλαστικότητα και η μηχανική αντοχή του κτηρίου κυριαρχείται πλήρως από τη σχηματική αυστηρότητα και τον τελετουργικό χαρακτήρα μιας αρχαιοελληνικής αρχιτεκτονικής ανάλογη της ελληνικής πόλης των Πετρών, αυστηρής συμμετρίας και πλήρους επισημότητας. Προς ποιόν άραγε; Μα της ψυχής φυσικά!

Το ειδήμον παιχνίδι των αναπλαστών να απο-εγκαθιδρύσουν την Ψυχή από τα ερείπια και να την κατοικήσουν σε αυτό το παλάτι των συγκινήσεων σε μια δομική και λειτουργική διάταξη, όπου μια βαριά στέγη προστατεύει οχτώ ανακόλουθα δωμάτια χωρικών και μη χωρικών υποστάσεων, μας επιτρέπει να ξαναβρούμε την τυπική συγκίνηση, πέραν του χρηστικού.

Η αρχιτεκτονική συγκίνηση είναι το ειδήμον ορθό και υπέροχο παιχνίδι των όγκων κάτω από το φως. Ο άγνωστος λαϊκός αρχιτέκτονας εμψυχώνει το κατασκευασμένο κτήριο σε μια μετρικότητα με βάση τον δάκτυλο, τον πόδα, την οργυιά, μετατρέποντας το κτήριο σε ηλιακό ρολόι στο σύμπαν όλο. Οι αποκαταστάτες ανασκευάζουν την μικρογραφική δύναμη ενός τοπίου· ενός τοπίου ως ψυχικού ρυθμιστή ενατένισης του κόσμου.

Χάρης Κοντοσφύρης