Δελτίο τύπου
Άναμμα φωτιάς Λέσχης πολιτισμού Φλώρινας
«Ο Αγγελόπουλος φωτίζει την φωτιά της Λέσχης Πολιτισμού»
Εικαστική εγκατάσταση Στέλιος Καραμανώλης
στις 23 /12/ 2022 στις 23.00
«Κλαίει κι ἀναδακρυώνει ὁ χαλασμὸς ὀνόματι ὅραση».(Ποίηση Νίκου Καρούζου). Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στον εαυτό του ξαναβρίσκεται, στέκεται μπροστά στην αρμαθιά των ξύλων της Λέσχης πολιτισμού Φλώρινας στις 23/12/2022 δίπλα στο «Διεθνές», τον καφενέ των ταινιών του .
Όπου υπάρχει η μνήμη, ενεδρεύει και η τέχνη. Η τέχνη είναι ένας μηχανισμός
έμπρακτης μνήμης. Αλλά θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι στην καλλιτεχνική
καταγραφή και στη σύστοιχη πρακτική οι καλλιτέχνες επιχειρούν το πέρασμα
από τον χρόνο της αναγκαιότητας, που είναι ο χρόνος των μνημονικά ικανών
γεγονότων, σε έναν χρόνο των πιθανοτήτων, μια παροντική χρονιότητα
αβέβαιη, ανοιχτή στο καινούργιο.
Ο εγκλεισμός είναι μια στενωπός .
Οι κοινωνίες φροντίδας βασίζονται στην προνόηση και τη μέριμνα. Η κοινωνική μεριμνά έφτασε στον κολασμό, τον έλεγχο, την επιτήρηση και οι φροντίδες παρέχονταν μέσα σε περιοριστικούς χώρους με πειθαρχικούς και καθυποτακτικούς στόχους. Το κοινωνικό πρόσημο είτε προέρχεται από κοινωνίες κυριαρχίας και ηγεμονίας είτε από κοινωνίες δημοκρατικές, ενορχηστρώνει τις επιπτώσεις των συνεπειών του έλεγχου, αποφασίζει κεκλισμένων των θυρών. H ευθύνη μετά καταμερίζεται σε άπαντες ως συνευθύνη.
Στα πλαίσια του κύκλου διαλέξεων του 3ικαστικού 3ργαστηρίου του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, ο προπτυχιακός μουσικός Ευάγγελος Δουγαλής , θα παρουσιάσει εξ αποστάσεως το έργο του , την Τετάρτη 21-12-2022, στις 11:00 σε ανοιχτό κάλεσμα για το κοινό με γενικό τίτλο: Η Μουσική απεικόνιση του Χιονιού από τον Debussy . Τα βήματα στο χιόνι
Η
παρουσίαση θα γίνει δια ζώσης στην αίθουσα Μέγας Αλέξανδρος
και διαδικτυακά στην εικονική αίθουσα 3 του ΤΕΕΤ Σχολή καλών τεχνών
Φλώρινας ΠΔΜ του κεντρικού κτηρίου. Η διάλεξη είναι ανοιχτή στο
κοινό στον σύνδεσμο https://zoom.us/my/uowm.eetf3
Στα πλαίσια του κύκλου διαλέξεων του 3ικαστικού 3ργαστηρίου του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, η φωτογράφος Μάνια Μπενίση , θα παρουσιάσει εξ αποστάσεως το ερευνητικό της έργο που αφορά προσεγγίσεις και αναπαραστάσεις, σκέψεις και ερμηνείες που μπορούν να ξεπηδήσουν από τη συνάντηση ενός καλλιτέχνη με μια πέτρα. Θα συζητήσουμε για πειράματα με acoustic emissions, για τα όρια των υλικών, για το εικαστικό ενδιαφέρον των βλαβών και των αλλοιώσεων τους, αλλά και για τις αφηγήσεις που μπορούν να ξεπηδήσουν με κατάλληλη έρευνα κατά την εικαστική ή γλυπτική διερεύνηση των βράχων , την Τρίτη 20-12-2022, στις 11:00πμ σε ανοιχτό κάλεσμα για το κοινό με γενικό τίτλο: Μνήμη και Πέτρα .
 |
| Ανασχηματισμένος Μπότης, Αναφορά στα μαρτυρικά νησιά εξορίας της Ελλάδας |
Την Τετάρτη 30/11/2022 στην αίθουσα Μέγας Αλέξανδρος στην σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας ΠΔΜ και ώρα 10:00 πμ στα πλαίσια των διαλέξεων του 3ργαστηρίου θα πραγματοποιηθεί διάλεξη από τον Αρτέμη Αντωνακόπουλο φοιτητή του τμήματος σχετικά με τον κβαντικό κόσμο, τις ιδιότητες που διέπουν την κβαντική μηχανική (αρχή της αβεβαιότητας, άλγεβρα των τελεστών...), παραδείγματα εφαρμογής της κβαντικής Θεωρίας στην σύγχρονη τεχνολογία καθώς και τα μαθηματικά βήματα που οδηγούν σε μια μονοδιάστατη εκδοχή της διαφορικής εξίσωσης του Shrödinger η οποία αποτελεί μια απο τις βάσεις της Σύχρονης Φυσικής.
Στα πλαίσια του κύκλου διαλέξεων του 3ικαστικού 3ργαστηρίου του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, ο εικαστικός Βασίλης Αράπης , θα παρουσιάσει εξ αποστάσεως το έργο του, την Τρίτη 29-11-2022, στις 11:00 σε ανοιχτό κάλεσμα για το κοινό με γενικό τίτλο: TEXNH KAΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ - ΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ .
kkkkkkkkkkkk
«Hyperscape» Εικαστικό ανάπτυγμα εγκατάστασης, διαστάσεις μεταβλητές, προβολές, ήχος, εγκιβωτισμός 3μx2μx3μ, Art Thesaliniki,2022
ART THESSALONIKH 2022
3-6.11.2022
Η εικαστική ομάδα Pulvis Umpra ανοιχτής οριζόντιας λειτουργίας, στα πλαίσια της Art-Thessaloniki 2022, παρουσιάζει την πολυμεσική εγκατάσταση HYPERSCAPE στο περίπτερο 9, booth 52.
Η ιδέα του HYPERSCAPE [υπερ-τοπίο] εφορμά από την ικανότητα του μετασχηματισμού και μεταμόρφωσης του αντιληπτού χώρου. Μέσω των αισθήσεων του, ο θεατής εμβυθίζεται πολυαισθητηριακά σε ένα νέο αλλά γνώριμο τοπίο -ένα υπερτοπίο - μέσα στο οποίο διοχετεύονται αντανακλαστικές μεταπλάσεις στο χώρο.
Η Διέξοδος Της Μύγας, 2022, εικαστική οπτικοακουστική αλληλεπιδραστική εγκατάσταση της Ελένης Γάτσιου με την συνέργεια των Χάρη Κοντοσφύρη(γλυπτική παρείσφρηση), Γεωργίας Μανταλιά (Ήχος Αντίρροπος ). Τεχνική μελέτη, μηχανολογικός σχεδιασμός γλυπτών : Βασίλης Σέντζας.
Σε συνέργεια και αλληλεπίδραση με την εγκατάσταση «Κατακείμενος Όρθιος» της ομάδας «ΕΝ ΦΛΩ» της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, από την Δευτέρα 3 Οκτωβρίου έως το Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2022, παρουσιάστηκε στο κοινό της, η ατομική εγκατάσταση της εικαστικού Κατερίνας Καρούλια με τον τίτλο «Αγνώριστα λόγια», στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων μνήμης για τα εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, του Φεστιβάλ Τέχνης Ν.Σ. Το φεστιβάλ, είναι ένας καλλιτεχνικός θεσμός, που δημιουργήθηκε το 2017 με όραμα την πραγμάτωση μιας γιορτής στον ευρύτερο χώρο τής Τέχνης, ώστε να διατηρείται η ιστορική μνήμη μέσα από την κοινωνική και προσωπική μας ιστορία.
ART THESSALONIKH 2022
3__6.11.2022
Η εικαστική ομάδα
Pulvis Umpra ανοιχτής
οριζόντιας λειτουργίας, στα πλαίσια της Art-Thessaloniki 2022,
παρουσιάζει την πολυμεσική εγκατάσταση HYPERSCAPE στο περίπτερο 9,
booth 52. Η τετραήμερη έκθεση θα είναι επισκέψιμη από 3 έως
6 Νοεμβρίου.
Η ιδέα του HYPERSCAPE [υπερ-τοπίο] εφορμά από την ικανότητα του μετασχηματισμού και μεταμόρφωσης του αντιληπτού χώρου. Μέσω των αισθήσεων του, ο θεατής εμβυθίζεται πολυαισθητηριακά σε ένα νέο αλλά γνώριμο τοπίο -ένα υπερτοπίο - μέσα στο οποίο διοχετεύονται αντανακλαστικές μεταπλάσεις στο χώρο.
Στις αρχές του Οκτώβρη 2022, η κοινωνική εγκατάσταση με τον τίτλο «Κατακείμενος όρθιος», συνεργατικό έργο 80 καλλιτεχνών της ομάδας «ΕΝ ΦΛΩ» του τρίτου εργαστηρίου (3ικαστικού 3ργαστηρίου) της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, ταξίδεψε στο Ρέθυμνο για να συναντήσει το κοινό της στο Σπίτι του Πολιτισμού από 3 Οκτωβρίου έως 15 Οκτωβρίου 2022, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της επιμελητρίας του 5ου Φεστιβάλ Τέχνης Ν.Σ. Χρυσούλας Σκεπετζή, με τον γενικό τίτλο «Το Κατώφλι», στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων μνήμης για τα εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
"Συμμετοχική έρευνα δράσης μέσω της Τέχνης»
22/10/22-03/11/22
ΠΟΛΥΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΕΧΝΗΣ
«Η ΣΟΦΗ ΕΛΙΑ»
στο Μουσείο-Βιβλιοθήκη Στρατή Ελευθεριάδη Τεριάντ (Βαριά Μυτιλήνης-Λέσβου)
Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη έως Σάββατο από 10.00π.μ.- 13.00μ.μ.
Ο μήνας Οκτώβρης είναι παγκόσμια αφιερωμένος στην υγεία του μαστού και
συνοδεύεται από πλήθος εκδηλώσεων, με σκοπό την αφύπνιση των γυναικών για
τη σπουδαιότητα της πρόληψης. Ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Αμυνταίου και
Περιχώρων «Μαζί για τη Ζωή», ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Φλώρινας, το Κέντρο
Υγείας Αμυνταίου, το Περιφερειακό Τμήμα Ερυθρού Σταυρού Φλώρινας, ο Δήμος
Αμυνταίου και το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Δήμου Φλώρινας συμμετέχουν
ενεργά στις παρακάτω συμβολικές δράσεις:
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2022- Αμύνταιο
10:00-12:00 Διανομή έντυπου ενημερωτικού υλικού στα εμπορικά καταστήματα και
τις Δημόσιες Υπηρεσίες
20:00 Συμβολική φωταγώγηση του Παλαιού Πρώτου Δημοτικού Σχολείου
Αμυνταίου
Τετάρτη 26 Οκτωβρίου- Φλώρινα
10:00-12:00 Διανομή έντυπου ενημερωτικού υλικού στα εμπορικά καταστήματα και
τις Δημόσιες Υπηρεσίες
20:00 Συμβολική φωταγώγηση του Δημαρχείου Φλώρινας
Ειρήνη Πουλιάση, Silicon Valley, Μαλλιά και επίθεμα στηθους, 2020
Η Ειρήνη Πουλιάση MRSS, αποφοιτος του 3ου εργαστηρίου, ανακηρύχθηκε μέλος του Royal Society of Sculptors (Βασιλικός Συλλογος Γλυπτων). Είναι Βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1905 και προωθεί την αριστεία στην τέχνη και την πρακτική της γλυπτικής. Η έδρα του, που είναι στο South Kensington του Λονδίνου είναι ένα κέντρο σύγχρονης γλυπτικής, είναι ο παλαιότερος και μεγαλύτερος οργανισμός αφιερωμένος στη γλυπτική στο Ηνωμένο Βασίλειο.
3ικαστικό 3ργαστήριο Σχολής καλών τεχνών τμήματος εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών, Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Διαδικασία οργάνωσης συναντήσεων και πρόσθετου χρόνου εργασίας.
Εκπαιδευτική διαδικασία:
Οπτικός προσδιορισμός ερεθισμάτων. Πολυτροπικότητα και σημειολογία
Διαισθητηριακή σπουδή: Αντίληψη και τέχνη(αιθουσαία αντίληψη, ιδιοδεκτική συνειδητοποίηση, αντίστιξη οπτικής, απτικής, οσφρητικής, ακουστικής, γευστικής αίσθησης. Το σώμα ως ενδιάμεσος αποδέκτης και αποστολέας.
Εγγραφές, εφαρμογές και παρατηρήσεις σε σταθερό και κινούμενο υποκείμενο-αντικείμενο.
Επιφάνειογραφίες: Χωρικές και ογκικές εμπειρίες. Ψευδαισθήσεις και παρουσίες σε δυσδιάστατο , τρισδιαστατο, τετραδιάστατο, πενταδιάστατο πεδίο. Από την επιφάνεια(2d) στην πυραμίδα(3d), το τετράγωνο(4d+h), το παραλληλόγραμμο(4d+h), τον κύλινδρο(5d+h). Εφαρμογές.
Φαινομενολογία και ρευστότητα στην αντίληψη. Από την ενυπόστατη απεικόνιση μίας εικόνας ή μιας συναισθησιακής εγκατάστασης για κάποιον άλλο, στην προθυμοποίηση να κάνει κάτι που να το εμπειράται ο ίδιος. Συμμετοχική λειτουργία της τέχνης.
ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022
Αγαπητοί φοιτητές,
Η αποστολή των εργασιών για την συμμετοχή στις εξετάσεις του 3ργαστήριου θα γίνει μέσωαποστολής emailκαι θα πρέπει να σταλεί την ημέρα των εξετάσεων.
Παρασκευή 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022έως τις 23:00σε επισυναπτόμενο αρχείο,σε μορφή pdf και μέγεθος 20mbσταemail:
Η διπλωματική μου εργασία πραγματεύεται την έννοια της ταυτότητας του έργου τέχνης και της σχέσης της με τον καλλιτέχνη ως πρόσωπο. Μετά από παρατήρηση της λειτουργίας και της διαδικασίας υλοποίησης έργων δικών μου αλλά και άλλων καλλιτεχνών, επέλεξα το φαινόμενο αυτό, γιατί συχνά παρουσιάζεται ως ζητούμενο και βασικό στοιχείο τους. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις όπου καλείται ο καλλιτέχνης να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη νοοτροπία (ταυτότητα), με την οποία παράγει έργο, όπως για παράδειγμα κοινή θεματική/ιδέα, τεχνική, σύνθεση, χώρος, κ.ά. Δηλαδή συνήθως στο σύνολό τους τα έργα ακολουθούν μια κοινή θεματική και έναν κοινό τρόπο παραγωγής.
«Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν,
την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν»
Σιμωνίδης ο Κείος
Εισαγωγή
Η
δημιουργία «λεκτικών τοπίων», στη βάση της οπτικής ποίησης, αποτελεί τον άξονα
της πτυχιακής εργασίας, η οποία αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα στον χώρο, στα
παράθυρα, στις φωτοτράπεζες και στο «το ψωμί». Ως πρώτη ύλη αξιοποιούνται
κείμενα ποιητών, στιχουργών και προσωπικής γραφής που μετουσιώνονται σε εικόνα,
μέσα από ψηφιακές συνθέσεις.
Με εστίαση στον διακαλλιτεχνικό χαρακτήρα της οπτικής ποίησης, προτείνεται μια διαφορετική ανάγνωση της εικόνας και του κειμένου. Τα κείμενα των δημιουργών, ως «λεκτικές ψηφίδες», μετασχηματίζονται σε γλωσσικό τοπίο.
Εισαγωγή
Η πτυχιακή εργασία με τίτλο μεταβατική πρόταση συναντά τους χαρακτήρες του Luigi Pirandello στα Έξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα, εκείνους του Samuel Beckett στο Περιμένοντας τον Γκοντό και συνάπτει συνομιλίες στα πλαίσια μιας εικαστικής εγκατάστασης. Το πρώτο μέρος διακρίνεται από μια σειρά αντικειμένων, readymade και ζωγραφικών-ψηφιακών τυπωμάτων με κοινό παρονομαστή την κειμενική προέκταση, τη χρήση του λόγου. Το δεύτερο μέρος συνιστά μια ηχητική ιστορία που εξάγεται μέσω εικόνων που προκύπτουν από τους θεματικούς άξονες των παραπάνω θεατρικών έργων.
Η πρόταση, πραγματεύεται σε πρώτο στάδιο την φαινομενική σχέση των μορφών με το χώρο. Ως προέκταση μελετάται η σύσταση τους. Όλα τα στοιχεία γύρω μας αποτελούνται από ύλη. Μέσω διάφορων μεταβολών της ύλης, η υπόσταση των μορφών αλλάζει ακολουθώντας μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία. Η επανάληψη γίνεται αντιληπτή μέσω του εσωτερικού της ρυθμού ως σύνθεση, αποσύνθεση, επανασύνθεση και αντίστροφα. Σχηματίζονται έτσι διαφοροποιημένες εκδοχές μορφών με κοινή αφετηρία. Αυτές συγκροτούνται μέσω μίας εγκατάστασης η οποία περιλαμβάνει μια γλυπτική σύνθεση και μία βιντεοπροβολή. Με αφετηρία την υλικότητα, του εδώ και τώρα, του χώρου και των κατασκευών που συνδιαλέγονται με αυτόν και στη συνέχεια, με την βιντεοπροβολή, προσεγγίζεται ένα αποϋλοποιημένο ομοιωματικό περιβάλλον. Στόχος είναι να παρατηρηθεί ο μετασχηματισμός της υλικότητας του χώρου σε διάφορα στάδια μέχρι την πλήρη μεταβολή της. Σε τελικό στάδιο, με την ψηφιακότητα, οδηγούμαστε στην αποϋλοποίηση όπου εκεί παρατηρείται η μεταβαλλόμενη σχέση αναλογικού-ψηφιακού ως μετατροπή (κατάργηση) της ύλης του χώρου.
Κεφάλαιο δέκατο τέταρτο-συνέχεια....
"Όταν διηγούνταν του ήταν εύκολη η δημιουργία από το μηδέν, μα στη ζωή δεν είχε ιδέα πως να κάνει το λεμόνι πέτρα κι ούτε ήταν σίγουρος πως η φόδρα θα έλαμπε το ίδιο με το μετάξι, κι αν το έκανε, θα ήταν τάχα καλό;"
της Χριστίνας Κοντούλη
Τι είναι τέχνη; Ποια ταξίδια μπορεί να μας προσφέρει η ερώτηση αυτή; Κάθε πότε διεκδικεί από εμάς, από πριν, από μετά μας, την απάντησή της; Ας σκεφτούμε τον ορισμό της ως την εικόνα μια παραλίας, κι ας τρέξουμε, ας παίξουμε κι ας εξερευνήσουμε , αφήνοντας την φαντασία μας να κάνει το σκουπίδι αστρόπλοιο και τη μορφοποίηση , συνέντευξή μας, αναίρεση, σκοπό και καταφύγιο μιας άψογα ατελούς φύσης.
της Χριστίνας Κοντούλη
Η συνέχεια του κεφαλαίου 13 και το τέλος του.
Οι πρωινές σκέψεις άλλοτε περιορίζονται σε ένα μυρωδάτο πρωινό κι άλλοτε σε μια αλληλουχία σκέψεων όπου η μια οδηγεί την άλλη, σκουντουφλώντας στο αρχέγονο ερώτημα, "τι συμβαίνει;" Κι ύστερα χάνεται στο πρώτο κρακ της φρυγανιάς...
της Χριστίνας Κοντούλη
Ένα θολό πλάνο της κάμερας σε μια εποχή που ακόμη δεν είχε φτάσει, κακά μπάσα και πουαντιγιστική εικόνα, υπερβολές στα κοστούμια και σκηνοθετημένα βλέμματα, λάθος γλώσσες σε λάθος χείλια, παραδώσεις που έσπαζαν και μια λαμπύριζέ τσάκιση, που γύριζε την σελίδα…; Ίσως πάλι να ήταν και μια θολή ανάμνηση, μια φωνή που πέταγε μέσα στο φάσμα του χρόνου με την ταχύτητα του φωτός και καθιστούσε το αντικείμενο ακίνητο, ακλόνητο κι αγέραστο σύμφωνα με την γωνία που στέκονταν ο παρατηρητής ή σύμφωνα με εκείνη που στέκονταν η σκέψη του. Η αντίληψη, θα μπορούσε να είναι κι ο πρώτος αντιρατσιστικός κανόνας, όποιος την έχει ξέρει πως υπάρχουν κι άλλες ακριβώς απέναντι, ξέρει πως δεν είναι ο μόνος και δεν μπορεί παρά να δεχτεί πως είναι ένας από τους πολλούς, καθώς βαδίζει μέσα στην προσωπική του αγωνία αναγάγωντας εκείνη των ξένων σαν πιθανή λύση στη δική του εξίσωση.
-Άτιμε Καββαδία, συλλογίστηκε καθώς ο μπούσουλας και το καράβι παραπέαν ανάμεσα στις πορείες σηκώνοντας μπαϊράκι ταυτόχρονα, έτσι που να ξορκίζουν τον δρόμο αφήνοντας στην τρέλα του, εκείνον που ξεστόμιζε την ερώτηση και θαρρούσε πως είχε τη δύναμη να χαράξει τον χάρτη. Όχι, όχι δεν ήταν όνειρο τα γέλια της, η υπόσταση που μας όριζε και μας γεννούσε, η τύχη που είχε φερθεί καλά στη σύσταση της της ενσάρκωσης κι οι πενιχρές φιλοσοφίες που κατέρρεαν και ξαναχτίζονταν μπροστά της. Μπροστά σε τι; Σε ένα πλάσμα όπως όλα τα άλλα, σε μια τυχαία συνάρτηση που έμοιαζε να ορίζει το σύμπαν.
Οι δικοί του , καλοδέχτηκαν την Νηνεμία κι ο άνεμος κόπασε για λίγο στα ανατολικά. Όπως είχε προβλέψει, η αιτία ήταν ένα ψέμα μα άξιζε τον κόπο εκείνο το πρωινό κατάστρωμα, η βόλτα στην παραλία όπως και το ταπεινό άγγιγμα του σεντονιού πάνω στο πρόσωπο. Σαν να μην είχε περάσει μια μέρα , μόνο που έβλεπε τώρα στον καθρέφτη ένα καινούργιο στοιχείο. Ανήσυχο, γεμάτο απορίες και σκαμπανεβάσματα, απομακρυσμένο από την πρώτη νιότη, ένα στοιχείο που έδινε μια τάση ασυνάρτητου χορού στο φρύδι του και μια μικρή ρυτίδα στο μάγουλό του, που σκιαγραφούσε τον χώρο. Μα ο χρόνος, παγωμένος σε ένα διαγαλξιακό ταξίδι, στεγνός από άνεμο, αφαιρούσε από την εξίσωση τον ίδιο αριθμό που είχε προσθέσει, φέροντας ξανά το παιδικό είδωλο στην αντανάκλαση οραματιζόμενος μονάχα μια υγρή εφηβεία και μια έξαψη που ξεπερνούσε ατάραχη ,τις φοβίες των άλλων ανθρώπων. Το ζενίθ της δόξας του απρόσκλητου, του παλιού, ορίζονταν με τις φλέβες του ήλιου. Εκεί που ο Νείλος, μυστηριώδης κι απροσάρμοστα πραγματικός, διηγούνταν τις λεπτομέρειες, προσθέτοντας ό,τι έλειπε, με το αλάτι. Κι ήταν παράξενο τούτη τη φορά οι αφηγήσεις της μέρα, οι εντροπίες του μεσημεριού να ξεπερνούν κατά πολύ εκείνες της ονειρικής νύχτας , που έμοιαζε τώρα με κουρασμένο δημόσιο υπάλληλο που είχε έρθει η ώρα της σύνταξής του.
-«Εμείς τη νύχτα κοιμόμαστε, τη μέρα φτιάχνουμε έργα…»* ψιθύρισε λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος στον καναπέ του σαλονιού, ξεχνώντας εκείνη την παράφραση με την εναλλαγή της ώρας, που έκανε στα μικράτα του. Η Σωτηρία τράβηξε το σάλι του καναπέ μέχρι τους ώμους του κι αφήνοντάς τον στο μεταίχμιο της αναπόλησης πήρε το βιβλίο από τα χέρια του και ρίχνοντας γύρω μια ματιά, κάθισε στην πολυθρόνα απλώνοντας τα πόδια της προς το μέρος του. Ύστερα από λίγο κοιμήθηκε κι εκείνη. Στα όνειρά της οι ψαράδες του ποταμού τραγουδούσαν σε υπέροχες άριες το ταξίδι καθώς πελώρια γυαλιστερά ψάρια έβγαιναν από τα κύματα σαν πουλιά και κούρνιαζαν ανάμεσα στα απομεινάρια αρχαίων ναών και μελλοντικών ήλιων που ακόμη δεν είχαν γεννηθεί για να ανατείλουν το βράδυ τους. Τα τείχη της Αρράντης χαμήλωναν αφήνοντας μονάχα τους μενεξέδες να φυτρώνουν στην άμμο, καθώς γύρω τους υψώνονταν οι Αλεξανδρινοί ήρωες που κάποτε ,κοιμόταν σαν όλους τους άλλους κι όλους τους επόμενους…. Ίσως να ροχάλιζαν σε πρίμο σεκόντο, ίσως να σφύριζαν απαλά με την ακολουθία του φλοίσβου , ίσως να έξυναν τη μύτη τους και να αλλάζαν κάθε τόσο πλευρό , ίσως και να μην κινήθηκαν καθόλου, όμοιοι με αγάλματα του παρελθόντος να άφησαν το μέλλον τους, να καλπάσει μέσα στο όνειρο, ορίζοντας με κόκκινες κλωστές τα επίπεδα της φυσικής ακολουθίας. Ίσως πάλι να έγιναν ξανά παιδιά και να έπαιξαν αμέριμνα με την άμμο, επιτρέποντάς της να τρέξει στα γόνατα και να λασπώσει στα χέρια καθώς εκείνοι ενήλικες πια προσπερνούσαν χαμογελώντας, το παράδοξο. Το όνειρο έρεε ανάμεσα στα δάχτυλα, συνοψίζονταν κι αφιερώνονταν στην επιθυμία, χτίζοντας το νέο σινικό εκεί που θα κατέρρεαν γερές πέτρες αιώνων, αφομοιώνοντας την πραγματικότητα ως άλλη επιδρομή, ως λαίλαπα κι ως νέα γη κι αρχέγονη κουλτούρα.
*Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Η πραγματικότητα ταυτίζονταν με την συνοχή, την αλληλουχία ή μήπως τελικά με ένα παζλ αμφίρροπων ισορροπιών όπου η επιλογή ήταν μονόδρομος κι ο έρωτας ως καθρέφτης των ταλαντεύσεων η μόνη σύνδεση με την αντίληψη κι εν τέλη την ανέλπιστη ισορροπία; Ήταν ο έρωτας η θέση που ορίζει την ταχύτητα της χρονική διαδρομής άρα και τη λύση της εξίσωσης ή έστω την πορεία; Ή μήπως μια τυχαία συνιστώσα που δημιουργούσε το νέο πρόβλημα ; Ερώτηση ή απάντηση και γιατί όχι και τα δυο; Πάντα ανάλογα , οπωσδήποτε σχετικά, Ωστόσο ήταν σίγουρα αστείο, η ανυπαρξία της τέλειας εξίσωσης κι όμως η μόνη στιγμή τελειότητας μας, είναι εκείνη που είμαστε πιο ατελείς από ποτέ, η στιγμή που είμαστε ερωτευμένοι, η στιγμή που είμαστε τέλειοι…. Χημικές ενώσεις, απελευθερώσεις και επεξεργασίες, επανεκκίνηση. Κι ένα βαρύγδουπο «γνώθι σαυτόν» που άρχιζε πια να μοιάζει με γνέθω εαυτόν…καθώς νομίζοντας πως γνωρίζουμε ξεκινούσαμε να πλέκουμε εκείνο που τελικά πιστεύαμε πως είμασταν, μια αυτοεκπληρώμενη προφητεία έκλεβε τα φώτα της γέννησής μας κι άκουγε το τραγουδάκι των γενέθλιων της διακόπτοντας την πιθανότητα στη μέση. Η απάτη της αυτογνωσίας, ήταν κι εκείνη μια εκδοχή ή μια τυποποιημένη κατεύθυνση που χρόνια τώρα οριοθετούσε την εξελικτική πορεία; Πόσες φορές συνεχίζαμε να επαναλαμβάνουμε ή να διατηρούμε μια κατάσταση απλά και μόνο επειδή υπήρξε αρχικά ή επειδή συγκρατούσαμε την θεωρία της επιβεβαίωσης εαυτού; Θέλαμε απλά να έχουμε δίκαιο; Ακόμη κι αν γινόμασταν άδικοι απέναντί σε εμάς τους ίδιους; Η ανακαλούσαμε τάχα μια τυχαία αυθεντία που κατάφερε να τσαλακώσει ή να εξυψώσει το εγώ μας τόσο ώστε να θέσει εκ νέου τις ταλαντευόμενες βάσεις μας; Μήπως εν τέλη το σύστημα ήταν γερά θεμέλια ναι, πάνω σε ευπροσάρμοστες βάσεις δε; Το μυστικό βρίσκονταν άραγε στην διατήρηση μιας ανοιχτής πόρτας και όχι μιας σταθερής πορείας; Μπορεί ποτέ η πορεία να διατηρηθεί σταθερή τη στιγμή που ο κόσμος παραμένει εύπλαστος κι αν ναι, , τι χάνεις προσπερνώντας τις γωνίες; Με την παραδοχή της άγνοιας διατηρούμε την πιθανότητα της γνώσης; Με την αποδοχή του μετέωρου ισορροπούμε στον ανισόρροπο κόσμο; Κάπου ο Σωκράτης έκλεινε το μάτι μασουλώντας χουρμάδες στον ήλιο καθώς ένας νέος πλανήτης αποκτούσε την πρώτη του μορφή μέσω της επανάστασης. Ο κολυμβητής βγήκε στη στεριά κι έχτισε την κοινωνία. Η κοινωνία λάτρεψε ετεροχρονισμένα τον κολυμβητή και φορώντας του το στέμμα του ανόητου πορεύτηκε αυτοφυής κι ανόητη γιορτάζοντας μέσα στο τσόφλι την πνευματική της προέλευση που απομάκρυνε τον φόβο του τέλους. Όμως το λάθος στον κώδικα δεν βρίσκονταν εκεί , όχι, όχι, το λάθος ήταν η αποκοπή από την ανακυκλωτική πορεία της φύσης κι η αναγωγή της ανθρώπινης στασιμότητας σε κέντρο του σύμπαντος και εξελικτική πορεία. Αν ο κόσμος άλλαζε συνεχώς τότε πως ήταν δυνατή η στάση σε μια γενική αλήθεια; Θα μπορούσε εκείνος ο μικροοργανισμός που βγήκε από το νερό πριν εκατομμύρια χρόνια να μας είχε νικήσει με μια απλή κίνηση, η ανθρώπινη ευφυία ανταγωνίζονταν υπογείως την επαναστατικότητα μιας αμοιβάδας , αγνοώντας μια εκπληκτική κίνηση μάτ πάνω στο στρόγγυλο ταμπλό; Είχαμε είδη νικηθεί όταν σταματήσαμε να εξελισσόμαστε; Κι αν ναι, τότε αυτά τα λίγα λεπτά ύπαρξής μας στον κόσμο, δεν ήταν παρά ο απόηχος ενός κακού αστείου που κανένας δεν γέλασε. Είχαμε γίνει παρελθόν τη στιγμή που εγκατασταθήκαμε στην υπόνοια του μέλλοντος;
Οι αναστάσιμες καμπάνες περιορίστηκαν σε μια προσδοκία, μια ανάγκη που βασίστηκε στον βίαιο σχισμό των ματιών μας από την εικόνα, στον βίαιο σχισμό των αυτιών μας από τον ήχο, στην βίαιη αποκοπή μας από την απάντηση, αφήνοντάς μας με μια ερώτηση μετέωρη, μια παρουσίαση δίχως κοινό που τελικά ανακυκλώναμε τις λέξεις στον εαυτό μας. Προσδοκούσαμε την επιστροφή, την απάντηση που θα έκανε τον μονόλογο , διάλογο, την παγωμένη ηρεμία γλυκιά φασαρία. Μα περιοριζόμασταν στην εικόνα, σε ένα σύνολο αναμνήσεων που θα έπαιζαν σε ένα τοπικό θερινό σινεμά, μια φορά στις 8 και μια στις 10 κι εσύ με ένα εισιτήριο, αν περίμενες λίγο, θα έβλεπες το έργο ξανά, ελπίζοντας να απολαύσεις μαζί με τα γλυκά και τα pop corn σου και την αίσθηση, αδιαφορώντας για την μοναδικότητα, αχ τι ωραία που θα ήταν ακόμη και μια φθηνή κόπια! Δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ για το ταξίδι κι ούτε μπορέσαμε να σκεφτούμε αυτή τη λέξη δίπλα στο θάνατο, έρχονταν άσχημος, θλιβερός, σκληρός δάσκαλος τσίριζε στα μεγάφωνα, «εδώ που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα’ρθεις» κι έτσι πάτησες παύση. Το ταξίδι περιορίστηκε σε συγκράματα ιδεαλιστών αλκοολικών και βασανισμένων σωμάτων. Το ταξίδι τελείωνε για την ανθρωπότητα κι έτσι τέλειωσε η ανθρωπότητα μαζί του. Κι εκεί νέοι κόσμοι δημιουργήθηκαν σε περιορισμένους κρεάτινους δρόμους. Το σώμα σταμάτησε, το πνεύμα άνθισε. Η ζυγαριά έγειρε κάνοντας κρότο.
Ο Χριστόφορος άνοιξε τα μάτια του και μύρισε τις πασχαλιές δίχως να τις αγγίξει με την μύτη. Η άτιμη θνητότητα παραμόνευε διαταράσσοντας τις σκέψεις του στις ώρες της υποτιθέμενης ηρεμίας. Η ανάσταση σωμάτων έμοιαζε πάντα παράξενη, κρατούσε όμως την ανάσταση των σκέψεων και σε εκείνη είχε εναποθέσει όλες του τις ελπίδες. Μικρές αναλαμπές διαττόντων αστέρων που έπεφταν γρήγορα μέσα στη σιωπή κρατώντας μας για λίγο συντροφιά, λάμποντας μαζί με την ανθρωπότητα και χαμηλώνοντας μαζί της. Τι όμορφα παράξενο να μοιάζουμε τόσο με τα αστέρια, κι ίσως αδιάφορα και λυπητερά ρομαντικό μέσα στο πέρασμα του χρόνου να μην έχουμε καταφέρει να ζήσουμε όσο ζει ένας ήλιος..
-.. φτιαγμένοι από αστερόσκονη κι όμως ποτέ δε γίναμε πλανήτες…. Συλλογίστηκε χαμογελαστά και γύρισε πλευρό. Λαμπεροί διάδρομοι σκόνης εκτελώνιζαν σωματίδια και νεκρά κύτταρα αφήνοντας πίσω μια αίσθηση δυνατού θορύβου που χάνονταν σιωπηλός στην αιωνιότητα. Καμιά φορά τα μάτια άκουγαν καλύτερα και τα αυτιά έβλεπαν πιο μακριά, τα λόγια ένιωθαν περισσότερο και το σώμα μιλούσε με άγνωστους διφθόγγους….
Η μέρα προβλέπονταν ηλιόλουστη, ανέφελη και ανώφελη , ζεστή, παραδεισένια.. Γεμάτη εαυτούς που νόμιζαν πως ήξεραν τα πρόσωπά τους και πρόσωπα που γνώριζαν την τέχνη του μακιγιάζ κι ως καμουφλάζ χρησιμοποιούσαν τις ολοκαίνουργιες μέρες των νέοσυσταθέντων γενέθλιων τους για να μαγέψουν ένα κοινό που θα ζούσε μόνο για απόψε. Οι μικροσκοπικές κι ασήμαντες μέρες μας είχαν την τάση να μοιάζουν αιώνες ατέλειωτοι, έτσι που να αντιλαμβανόμαστε την πρόσκαιρη συμβολή μας στο ευρύτερο “ψηφιδωτό” μονάχα από παλιά φιλμ και εικόνες που διατηρούνταν στο άσπρο-μαύρο. Το χρώμα άλλωστε είχε τη συνήθεια να ξεφτίζει γρήγορα, αλλά στην ώρα της ακμής του, ήταν πάντοτε έντονο.
https://bluerabbit26.blogspot.com/2022/
Επόμενο κεφάλαιο. Οι φίλοι μας βρίσκονται πια στην Αλεξάνδρεια. Ο Χριστόφορος πρόκειται να επισκεφτεί το πατρικό του σπίτι καθώς το όνειρο ανασυντίθεται και αναπλάθετε. Δεν πειράζει αν δεν καταλαμβάνεται ή αν δυσκολεύστε με την ροή, άλλωστε οι μισές ιστορίες, η μισή αλήθεια δηλαδή, δημιουργεί την υπόλοιπη μέσα μας. Το νερό πάντα ρέει με τον τρόπο του μα και με εκείνον που νομίσαμε ήδη.......
Κεφάλαιο δέκατο τρίτο
 Στα
πλαίσια του κύκλου διαλέξεων του 3ικαστικού 3ργαστηρίου του Τμήματος
Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, η εικαστικός περφόρμερ
Χαρά Κολαΐτη, θα παρουσιάσει το έργο της, την Τρίτη 12-04-2022, στις 11:00 σε ανοιχτό κάλεσμα για το κοινό δια ζώσης και εξ αποστάσεως . |
Η
παρουσίαση θα γίνει διαδικτυακά στην εικονική αίθουσα 3 του ΤΕΕΤ Σχολή
καλών τεχνών Φλώρινας ΠΔΜ και δια ζώσης στην αίθουσα Μέγας Αλέξανδρος
του κεντρικού κτηρίου. Η διάλεξη είναι ανοιχτή στο κοινό στον σύνδεσμο https://zoom.us/my/uowm.eetf3
Παρουσίαση Θεανώ Γιαννέζη:
Τίτλος: “Η ευθραυστότητα καταλαμβάνει το χώρο”
Ένα
υλικό ευαίσθητο όπως το χαρτί, πώς μπορεί να διατηρήσει μια κυριαρχία
στο χώρο; Είναι η απούσα κατάσταση στοιχείων και μορφών, η δύναμη που
αντλείται από την ευθραυστότητα της ύλης; Μέσα από την παρουσίαση
χαρτοκοπτικών έργων και τη διαδικασία υλοποίησή τους, η καλλιτέχνης θα
αναλύσει το προσωπικό της ταξίδι εξερεύνησης και εμβάθυνσης στην έννοια
του εύθραυστου σε πραγματικο και φαντασιακό πλαίσιο.
Βιογραφικό:
Η
Θεανώ Γιαννέζη είναι εικαστικός, γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1991.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στο τμήμα Εικαστικών και
Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης το 2016,
παρουσίασε τις πρώτες τις επαγγελματικές δουλειές στη Γκαλερί Ζίνα
Αθανασσιάδου, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και στο ίδρυμα
Glo’Art του Βελγίου. Το 2019 κέρδισε την υποτρoφία Darmasiswa για
σπουδές στην τέχνη και τον πολιτισμό της Ινδονησίας και αποφοίτησε
από το πανεπιστήμιο ISI της Γιογκιακάρτας. Ακολούθησαν εκθέσεις στη
National Gallery της Τζακάρτας, στο πολιτιστικό κέντρο Taman Budaya,
καλλιτεχνική φιλοξενία στο θέατρο Paper Moon Puppet και ατομική έκθεση
στο στούντιο Krack. Το 2021 γύρισε στην Ελλάδα και συνεχίζει να έχει
ενεργή παρουσία και διάδραση σε εκθέσεις, σε γκαλερί και πολιτιστικά
ινστιτούτα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Καλλιτεχνικό σημείωμα:
Το
σύνολο της δουλειάς της επικεντρώνεται στην τρισδιάστατη
απεικόνιση ζωγραφικών μορφών μέσω χαρτοκοπτικών εγκαταστάσεων όπου
διερευνάται η σχέση του ανθρώπου με το φυσικό και εσωτερικό του
περιβάλλον. H έννοια του ανθρώπου στο σύνολο των έργων έχει
κυρίαρχο ρόλο, με μια πρόθεση εξιδανίκευσής που σχετίζεται άμεσα
με την αρμονική του συνύπαρξη με τη φύση.
έμπνευση από φωτογράφους, εικαστικούς, σχεδιαστές μόδας και μουσικούς συνθέτες : Laura Makabresku , Rogan Brown , Iris Van Herpen , johann johannsson , Roberto Musci , Rully Shabara, Τάσος Μισούρας
Στα πλαίσια του κύκλου διαλέξεων του 3ικαστικού 3ργαστηρίου του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, ο εικαστικός Κωστής Σταφυλάκης , θα παρουσιάσει το έργο του, την Τρίτη 29-03-2022, στις 11:00 σε ανοιχτό κάλεσμα για το κοινό.
Η
παρουσίαση θα γίνει διαδικτυακά στην
εικονική αίθουσα 3 του ΤΕΕΤ Σχολή καλών τεχνών Φλώρινας ΠΔΜ και δια
ζώσης στην αίθουσα Μέγας Αλέξανδρος του κεντρικού κτηρίου. Η διάλεξη
είναι ανοιχτή στο κοινό στον σύνδεσμο https://zoom.us/my/uowm.eetf3
Κεφάλαιο δωδέκατο, δεύτερη πράξη... κάθε αρχή και δύσκολη. Μια σκέψη πάνω στην αρχή του επόμενου κεφαλαίου, τα γεγονότα σιωπούν για λίγο , οι σκέψεις συναντιόνται μες την σιωπή και οι θνητοί αναρωτιόνται πως θα μπορούσαν να συντηρήσουν την αθανασία της νιότης.
της Χριστίνας Κοντούλη
Κεφάλαιο δωδέκατο
Πόσο περίεργο ήταν να είσαι άνθρωπος…. Ένας μη έγκυρος κωδικός που σε πείσμα των νόμων απορροφώνταν από το σύστημα θαρρώντας πως αφομοιώνονταν, την στιγμή που εκείνος αφομοίωνέ τα πάντα. Εκείνος που θαρρούσε πως όλα τα όριζε την στιγμή που το άγνωστο όριζε εκείνον κι ο supervisor καπνίζοντας το πούρο του ή ακούγοντας προσεχτικά κρατώντας ένα ποτήρι σφράγιζε κι έσχιζε δουλειές χρόνων, δρόμους και σχέδια αιώνων αφήνοντάς σε το ίδιο αβοήθητο, μικρό και τιποτένιο όσο οι δικοί σου υφιστάμενοι., χαρίζοντάς σου παράλληλα τη δύναμη της καταστροφής και της αρχειοθέτησης όταν εσύ το μόνο που ήθελες ήταν σταυρόλεξα με δύσκολες λέξεις και διακοπές. Κι έτσι κατέβαινες για πρώτη φορά στην «εργατική τάξη» κι ασπαζόσουν το χάος ή τον κουμμουνισμό, τον χριστιανισμό ή την μοίρα, τον εαυτό σου ή τον δίπλα σου δίχως ποτέ να καταλάβεις ή να καταφέρεις να ζήσεις χωρίς την ευθηνή, του κόσμου που ναυάγησε κάποτε. Να ζήσεις. Κι εκεί επιλέχτηκε το άψογο κουμπί. Ο φόβος του θανάτου κι η αναγνώριση της θνητότητας. Ένα κουμπί στραμμένο προς τα εκεί που δεν ήξερες πως στρίβει για να σε προστατέψει από μια συνειδητοποίηση που θα σε έκανε μη παραγωγικό ή μια που θα σε έκανε επαναστάτη. Χρόνια τώρα , οι καλλιτέχνες μιλούσαν , τραγουδούσαν για το κουμπί μα το μόνο που μπορούσες να ακούσεις, ευτυχισμένε, ζηλευτέ εαυτέ και φίλε ήταν η στροφή της στρόφιγγάς. Κι έκανες τα κρακ της, ζωή, έρωτα, καλοσύνη, βρίσκοντας χίλιους τρόπους να αποφεύγεις τον ήχο, κάποτε τον υιοθέτησες κιώλας κι είπες εγώ, ΕΓΩ τον ορίζω κι από μένα προέρχεται, για να τον εξηγήσεις. Τον έκανες παιδιά, τραγούδια, πρόσωπα, λέξεις κι εικόνες για να τον ξορκίσεις, συμφιλιώθηκες μα είχες πάντα πίσω την ουρά , πρόσεχες και την σκιά σου στα κλεφτά κι έτρωγες το μήλο αφήνοντας να τρέξουν τα ζουμιά, να πλημμυρίσει αυτό που λέμε στόμα. Κι ύστερα σκέφτηκες πόσες φορές του είχες σφίξει το χέρι, πόσες φορές τον συνάντησες και τον νίκησες με την αθανασία που χάραζες στον αέρα, την πιο μετέωρη οικοδομή, μια ασταθή αρχιτεκτονική πατέντα που παλάντζαρε, γκρεμίζονταν και ξαναχτιζόταν από το τίποτα. Πόσες φορές τον γκρέμισες από τον θρόνο με το γέλιο σου και πόσες τον χαιρέτησες τον ακούμπησες σα μόνη λύση κι ύστερα άναψες το φως κι έκανες την συμφωνία. Του πρόσφερες την αθανασία σου κι εκείνος σου έδωσε έναν μικρό γυμνό και φτερωτό θεό στα χέρια, για αντάλλαγμα και σου ‘πε να τον μεγαλώσεις, να τον ταΐσεις να τον διδάξεις κι ύστερα να τον αφήσεις για να πετάξεις με τα φτερά του. Κι εσύ συμφώνησες. Κι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπες τον κόσμο από ψηλά και δε φοβόσουν το ύψος γιατί δεν υπήρχε πια πέσιμο, δε φοβόσουν τον θάνατο, το άγνωστο, το παράξενο, την ένταση και την ηρεμία γιατί εκείνος τα είχε πάρει όλα από εσένα για σένα, γιατί εκείνος σήκωνε τα βάρη, του κόσμου κι αλάφρωνε το βράδυ τις πλάτες σου, σε πήγαινε διακοπές και αν το παραδεχόσουν θα έλεγες πως δε χρειάστηκες ποτέ σταυρόλεξα να περάσεις την ώρα σου. Θα έλεγες πως τα ήξερες όλα και δεν σε πείραζε που δεν ήξερες τίποτα. Ο ΕΡΩΤΑΣ, εκείνος που έκανε την ύπαρξή μας την αβάσταχτη να είναι εντάξει και να αξίζει τους επίγειους πόνους της. Εκείνος που μας έκανε όμορφους στον καθρέφτη, έξυπνους στις διαλέξεις , επιδέξιους κι ευχάριστους, εκείνος που μας έδινε ταυτότητα, φωνή και προσωπικότητα, εκείνος που άδειαζε το μυαλό μας και μας έκανε ανόητες μηχανές, εκείνος που έδιωχνε το φόβο του θανάτου. Κι από το τίποτα του μακρόκοσμου γινόμασταν το κέντρο του σύμπαντος και βασιλείς στον μικρόκοσμο του μυαλού μας. Ένα ανθισμένο παρτέρι δίπλα στο σκουπιδοτενεκέ κι εσύ να μυρίζεις την άνοιξη, να βλέπεις μόνο εκείνο. Να ανθίζεις μέσα στο χιόνι και να ψηλώνεις δημιουργώντας ουρανούς εκεί που χαμηλώνουν τα σύμπαντα. Ένα υπέροχο παράδοξο που ξεδιψούσε με αλάτι κι ανέπνεε στη άπνοια, που είχε φωνή τη στιγμή που κανείς δεν πρόσεχε κι όλοι κουβέντιαζαν τα μεγάλα και τα ατέλειωτα ενώ εσύ ένιωθες να τα ζεις. Αλήθεια, σοφούς ή ανόητους, τι μας κάνει ο έρωτας αν όχι απλά ζωντανούς αειθαλείς και πρωτοπόρους;
Κι η απουσία του;
Ας μην πούμε άλλες βαρύγδουπες λέξεις, απλώς δοκιμάστε το φαγητό σας δίχως το αλάτι κι ύστερα σας προκαλώ να μου μηνήσετε κακό για την αρμύρα, να πιστέψετε πως μπορείτε δίχως αυτή κι έπειτα να ζήσετε έναν ανάλατο βίο.. Τι θα έχει η γλώσσα να θυμάται και τι η μνήμη να ανακαλεί; Πως θα ξεχωρίσουν οι μέρες και πως οι ώρες θα συνεχίζονται;
https://bluerabbit26.blogspot.com/2022/03/blog-post_23.html
.JPG)